รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้งที่ ๒๓ "ธรรมะคือหน้าที่" : สิ่งที่เรียกว่าธรรมะนั้นในความหมายที่ตรงถูกต้องที่สุดนั้นแปลว่า หน้าที่ หน้าที่แบ่งเป็น 2 อย่าง คือ หน้าที่ตามทางแห่งศีลธรรมอย่างหนึ่ง และหน้าที่ตามทางแห่งปรมัตถธรรมนี้อีกอย่างหนึ่ง หน้าที่ตามทางแห่งศีลธรรมนี้คือ หน้าที่เพื่อให้อยู่รอด ให้มีชีวิตอยู่รอด มีชีวิตอย่างผาสุกในท่ามกลางสังคมที่ดี สำหรับมนุษย์ผู้รู้สึกคิดนึกอย่างมีตัวตน มีตัวกู มีของกู มีได้มีเสีย มีดีมีชั่ว มีบุญมีบาปอยู่ หน้าที่ก็อยู่เท่านี้ หน้าที่ประเภทที่ 2 ที่สูงขึ้นไป เรียกว่าหน้าที่ตามทางปรมัตถธรรมมันไม่ต้องการแต่เพียงอยู่รอด มันต้องการอยู่รอดและก็สูงขึ้นไปๆ สูงขึ้นไปจนถึงที่สุดที่จะสูงได้ เราจะทำให้ได้มีโอกาสทำหน้าที่สูงจนถึงการบรรลุนิพพาน ไม่มีสูงกว่านั้นแล้ว และเจริญในวิชาความรู้จนไม่มีตัวมีตน ไม่มีตัวกูของกู ไม่มีชั่วไม่มีดี อยู่เหนือชั่วเหนือดี เหนือบุญเหนือบาปเหนือโดยประการทั้งปวง

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้งที่ ๒๒ "ยิ่งเจริญจะยิ่งวินาศถ้าขาดศีลธรรม" : ในความเจริญนั้นเป็นที่ตั้งแห่งกิเลสตัณหา หรือเป็นขึ้นมาได้ด้วยกิเลสตัณหาทำให้เจริญนั้นเจริญนี่จนเฟ้อจนเพลิน แล้วก็ทำให้ไม่ต้องการศีลธรรม มันคือวินาศทำอะไรไปตามกิเลสตัณหาของตัวโดยไม่นึกถึงความถูกต้อง ผิดชอบชั่วดี ไม่นึกอะไรหมดเอาแต่ความเจริญของกูที่เป็นส่วนตัว เราหลงคำพูดคำนี้กันอย่างโง่เขลาหลงคำว่าทันสมัยๆ ซึ่งหมายความว่ามันเจริญ ทุกคนชอบด่าคนอื่นว่าไม่ทันสมัยแล้วตัวเองน่ะทันสมัย และความทันสมัยของตัวเองมันเป็นความเจริญอย่างโง่เขลา

การที่จะทำให้มาฆบูชาให้สำเร็จประโยชน์นั้น ต้องมีการตระเตรียมและเป็นการตระเตรียมในภายในใจเป็นพิเศษกว่าอย่างอื่น โดยส่วนใหญ่ก็มุ่งหมายถึงการเสียสละ เพื่อทำลายความเห็นแก่ตัว สำหรับโอวาทปาติโมกข์นั้น แบ่งออกได้เป็น ๓ หัวข้อว่า การไม่กระทำซึ่งบาปทั้งปวง การทำกุศลให้ถึงพร้อม ทำจิตของตนให้ขาวผ่อง ถ้าท่านทั้งหลายจะฟังและสังเกตให้ดี ก็ย่อมจะเข้าใจได้ด้วยตนเอง ว่าโอวาท ๓ ข้อนี้มุ่งหมายอย่างไร สำหรับคนชั่วคนบาป ก็ทรงบัญญัติว่าอย่าทำบาป สำหรับคนดีก็ทรงบัญญัติว่า ทำดีให้เรื่อยไปจนกว่าจะเต็มเปี่ยม ส่วนคนที่สูงขึ้นไปก็ดี ก็คือคนบริสุทธิ์ ไม่ 'ติดอยู่' ในความชั่วหรือความดี จึงจะมีจิตใจบริสุทธิ์ จึงได้ทรงบัญญัติขึ้นอีกบทหนึ่งว่า การกระทำซึ่งจิตใจของตนให้บริสุทธิ์ คือขาวผ่อง

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้งที่ ๒๑ "เกิดมาทำไม?" : เกิดมาทำไมนี้ล่ะเป็นปัญหาที่สำคัญที่สุดสำหรับมนุษย์เรา การที่เราทำอะไรไม่ถูกต้องตามที่ควรจะทำนั้นก็เพราะเราไม่รู้ว่าเราเกิดมาทำไม เราก็ทำอะไรเปะ ๆ ปะ ๆ เหมือนกับว่าเรากำลังหลับตาทำ เกิดมาแล้วจะต้องทำอะไร ตอบอย่างกำปั้นทุบดินว่า เราจะต้องทำชนิดที่เราจะไม่เป็นทุกข์ จะต้องมีความสุขเป็นที่พอใจสูงยิ่งขึ้นไปเป็นลำดับ ๆ จนกระทั่งสูงสุดที่เรียกว่า พระนิพพาน

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้งที่ ๒๐ "ธรรมะช่วยแก้ปัญหาอันเกิดจากกิเลส" : พอได้อร่อยมันก็เกิดกิเลสที่เรียกว่า ‘ราคะ’ คือความยินดี ‘โลภะ’ คือความอยากจะได้ความเอร็ดอร่อยนั้นกิเลสพวกนี้ก็เกิดขึ้น แล้วมันก็สร้างนิสัยที่อยากจะเกิดราคะหรือโลภะนี้ได้ง่ายๆ ต่อไป เกิดความรู้สึกราคะ โลภะครั้งหนึ่ง มันก็สร้างนิสัยที่จะเกิดราคะโลภะอย่างรวดเร็วอย่างสะดวกดายยิ่งๆขึ้นไป นี่เราก็ได้กิเลสประเภทราคะหรือโลภะถ้าเราบูชาความเอร็ดอร่อย ทีนี้เมื่อไม่ได้ความเอร็ดอร่อยตามต้องการ มันก็เกิดกิเลสประเภทโทสะหรือโกธะคือมันโกรธมันดุร้ายขึ้นมาทีเดียว พอมันเกิดโทสะโกธะขึ้นมาแล้วมันก็เกิดนิสัยที่จะเป็นเช่นนั้นง่ายขึ้นเร็ว

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้ง ๑๙ "ธรรมะช่วยแก้ปัญหาอันเกิดจากธรรมชาติ" : ถ้ารู้ธรรมะ ถึงความจริงอันสูงสุดว่า ไม่มีตัวตน มีแต่ธรรมชาติ หรือธาตุตามธรรมชาติอันปรุงแต่งกันตามธรรมชาติ เป็นไปตามกฎของธรรมชาติ มันเป็นอย่างนั้นเอง ไม่มีอะไรที่เป็นตัวตน เมื่อไม่มีอะไรเป็นตัวตน มันก็ไม่มีที่ตั้งของความเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่ผู้ใด ไม่มีผู้ใดที่จะเป็นเจ้าของความเกิด แก่ เจ็บ ตาย เพราะว่ามันไม่มีตัวตน

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้ง ๑๘ "ธรรมะช่วยแก้ปัญหาสังคม" : ชีวิตทั้งหลายในสากลจักรวาลนี้ มันอยู่ในกฏเกณฑ์อันเดียวกัน โดยส่วนใหญ่แล้วมันก็คล้ายกัน ที่เค้าพูดว่ารู้รักสุขเกลียดทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น เมื่อถือเอาหลักเกณฑ์ข้อนี้เป็นหลัก มันก็จะเป็นการง่ายในการที่จะกลมกลืนกันได้ การแก้ปัญหาสังคมด้วยการสมาทานศีลและวัตรที่ท่านมี การประพฤติปฏิบัติกันมาแต่กาลก่อน ก่อนๆ พระพุทธเจ้าเกิด มนุษย์ยังไม่ถึงขนาดพระพุทธเจ้า ท่านก็ค้นพบหลักธรรมะสำหรับจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ซึ่งเรียกกันเดี๋ยวนี้ว่าศีล ๕

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้ง ๑๗ "ธรรมะช่วยแก้ปัญหาการดำเนินชีวิต" : เราควรจะหาวิธีให้การทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องนั้นมีความสุขสนุกสนานให้อยู่ในตัวเหมือนผีเสื้อ ที่ออกเที่ยวหาน้ำหวาน ไม่มีความทุกข์เลย เนี่ยจะทำได้อย่างไร จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร อาตมาเห็นว่ามีทางเดียวเท่านั้นแหละคือ มีธรรมมะอยู่ในจิตใจ สามารถดำรงจิตใจไว้ในลักษณะที่พอใจแหละเป็นสุข แม้ว่าร่างกายกำลังอาบเหงื่ออยู่ ธรรมมะช่วยได้ คือให้รู้จักทำจิตใจให้พอใจในการทำหน้าที่ ไม่ว่าจะมีหน้าที่อะไร ให้ถือว่าหน้าที่นั้นคือธรรมมะ เพราะมันเป็นความจริงอย่างนั้น หน้าที่ทำมาหากินก็คือธรรมมะ

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้ง ๑๖ "มีตัวตนหรือไม่มีตัวตน" : ความรู้สึกของคนทั้งโลกมันรู้สึกว่ามีตัวกูมีของกู ตามสัญชาตญาน ที่ยังเป็นความรู้ชั้นต่ำสุดของสัญชาตญานยังไม่มีปัญญาเจืออยู่เลย เราอย่ามาเถียงกันเลยว่ามีตัวตนหรือไม่มีตัวตน มันมีทั้งสองอย่าง ตัวตนมีสำหรับคนที่ไม่รู้ เป็นของจริงที่เป็นสมมติ ไม่ใช่ตัวตนเป็นของจริงสำหรับผู้รู้ เป็นของจริงชั้นปรมัติ เรายังโง่อยู่เป็นปุถุชนอยู่ก็ถือจริงสมมติไปก่อน แล้วมันก็กัดเอากัดเอาเจ็บปวด แล้วมันก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลง ค่อยๆลืมหูลืมตา มารู้ความจริงชั้นปรมัติ ทีนี้ก็จะไม่ต้องเป็นทุกข์อีกต่อไป

รายการพุทธธรรมนำสุข ครั้ง ๑๕ "หัวใจของธรรมะหรือหัวใจของพระพุทธศาสนาหรือหัวใจของธรรมชาติ" : หัวใจของธรรมะนั้นคือคำว่าเช่นนั้นเอง เช่นนั้นเอง ฟังดูเป็นของเล่น เป็นของพูดเล่น เด็ก ๆ ก็พูดได้ นี้เรียกว่าเด็ก ๆ ก็พูดได้ ยอมรับว่าเด็ก ๆ ก็พูดได้เช่นนั่นเอง เสร็จแล้วคนแก่หัวหงอกก็ปฏิบัติไม่ได้มันยากอยู่ที่ตรงนี้ต่างหาก ถ้ายอมว่าสิ่งทั้งปวงเช่นนั้นเอง รู้ว่าไม่มีไม่มีใครยอม ล้วนมีแต่คนที่จะดึงมาตามความต้องการของกู จงมาเป็นตามความต้องการของกู ไม่ได้กูไม่ยอมกูก็ต้อสู้ กูก็ต้อสู้จนตัวตายไปเองก็มี