Dokunulmasa da,
Görülmese de;
Kalpte yer verilir bazısına…
Nedensiz!

Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca.
Alt katında uyumayı bir ranzanın.
Üst katında çocukluğum...
Kağıttan gemiler yaptım kalbimden
Ki hiçbiri karşıya ulaşmazdı.
Aşk diyorsunuz,
limanı olanın aşkı olmaz ki bayım!

Yalnızım.
Gündüzler, geceler boyu yalnız,
Ne elimden tutan dost, ne yüzüme gülen kız.
Dolaşıp durduğum sokaklar ıssız.

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini.
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını.
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm...

Ayrılık ne biliyor musun?
Ne araya yolların girmesi,
Ne kapanan kapılari,
Ne yıldız kayması gecede, ne güz.
Ne ceplerde tren tarifesi,
Ne de turna katarı gökte,
İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!

Ben seni bir okyanusun derinliginde buldum da sevdim,
Parlak bir inciydin benim için,
Paha biçilmez bir inci,
Ben seni soguk ve yagmurlu bir günde,
Seni düşünürken gülüsündeki sicakligin içime dolup da
Beni sardigi bir anda sevdim
Seni sadece selvi boyun, siyah saçların yada kara gözlerin,
Güzel bir yüzün var diye degil ,
Fikirlerinle, konusmandaki güzelliğin ve benim o kor halde yanan yüreğimle sevdim.

Bir çiçek bahçesinde geceye durgun kalışın yağmur sıcağı gibi.
öptüm sonsuz gidişinden.Saçlarının seyriyle seni

Yolları aşklara davul çalıp çağrılmış yalnızlarla dolduran
akrepleridir duygunun. Karanlık ordulara güneşsiz sokulan

Ayasofya açılmalıdır. Türkün kapanan bahtı gibi açılmalıdır.

Şimdi yalan çıkmanın utancını terliyorum.
Ortalık olabildiğince bir kör-duman.
Ben kendi dumanımda boğulurken.
Beyaz ve siyah atlarını koşturmuş zaman;
Ihlamurlar çiçek açmış.
Rüzgâr ıhlamurların türküsünü söylüyor.
Çıkıp bir yelkende oturmam mümkün değil.

Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde.
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu.
Varıp eşiğine alnımı koydum.
Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu.