Przez wiele lat radomscy Żydzi nie mieli swojego cmentarza. Grzebani byli na żydowskich nekropoliach w Przytyku i Kozienicach. Dopiero w 1831 roku, gdy w mieście wybuchła epidemia cholery, dla wyznawców religii mojżeszowej wyznaczono miejsce pochówku przy trakcie kozienickim na terenie ówczesnej wsi Gołębiów. Czyta Dorota Rokita.

Ten najbardziej znany, a w swoim czasie najelegantszy w mieście to Hotel Europejski. Otwarty 1 grudnia 1898 roku przez Karszów, w należącej do nich kamienicy przy ówczesnym Placu Cerkiewnym, dziś Plac Konstytucji 3 Maja. Równie wielkim zainteresowaniem przyjezdnych cieszył się hotel rzymski przy ulicy Lubelskiej 15, obecnie ulica Czeromskiego 15. Czyta Dorota Rokita.

Budynek przy ulicy Lubelskiej 37, obecnie ulicy Żeromskiego, został wzniesiony w latach 1866-1867 według projektu budowniczego gubernialnego radomskiego, architekta Antoniego Kacpra-Wąsowskiego dla Andrzeja i Teofili Podworskich, właścicieli apteki pod Białym Orłem. Czyta Dorota Rokita.

W 1914 roku przy obecnej ulicy Sienkiewicza 12 stanął nowy dom ówczesnego wiceprezydenta Radomia Macieja Glogiera 1869-1940. Wybitnego prawnika, działacza społecznego, senatora II RP, wieloletniego prezesa Radomskiego Towarzystwa Dobroczynności, skrzypka i wiolon czelisty. Glogier po powrocie ze studiów w Warszawie, w kamienicy Balińskich i Heplów przy ulicy Lubelskiej 46, obecnie Żeromskiego, założył amatorską orkiestrę. Czyta Dorota Rokita.

W latach 60. XIX wieku we wszystkich guberniach Królestwa Polskiego, na podstawie carskiego ukazu i na wzór rosyjski, powoływano Izby Skarbowe. Izba Skarbowa Radomska w miejsce zlikwidowanej Warszawskiej Komisji Skarbowej powstała 13 lipca 1869 roku. Jej siedzibą od początku była dwukondygnacyjna kamienica o bogatym wystroju elewacji z ornamentem okuciowym przy ulicy Lubelskiej 41, obecnie ulica Żeromskiego 41. Czyta Dorota Rokita.

Hotel Rzymski, jeden z najstarszych i najwytworniejszych hoteli w Radomiu, został otwarty przy ulicy Lubelskiej 15, obecnie ulica Żeromskiego 15, w budynku wzniesionym w pierwszej połowie XIX wieku. Miał pierwszą kategorię – rząd. Początkowo był to zajazd prowadzony przez Jana Wróblewskiego. W 1875 roku obiekt przejął, wyremontował i przebudował zięć właściciela A. Obrębski. Czyta Dorota Rokita.

Jednoosobowa firma Fabryka drutu i gwoździ Eliasz Tenenbaum została zarejestrowana w sądzie w styczniu 1922 roku. Jej siedzibą były trzy budynki przy ulicy Miłej 10. Tenenbaum produkował tu gwoździe, drut i hacele. Hacel hak wkręcany w podkowę zapobiegający ślizganiu się konia, a jego wyroby były znane i cenione w całej Polsce. Czyta Dorota Rokita.

Elektrownia miejska przy ulicy Traugutta, obecnie Kopernika 1, która została wybudowana na początku XIX wieku, była ważną inwestycją z punktu widzenia rozwoju Radomia. Nie wiadomo, kto zaprojektował obiekt. Budynek został wybudowany w stylu neogotyckim, z dekoracyjnej cegły, styl tzw. robau. Hale produkcyjne powstały według jednolitych norm, z zachowaniem ceglanego detalu ozdobnego. Umowa na jej budowę została zawarta w kwietniu 1900 roku między magistratem a Rosyjskim Towarzystwem Elektrycznym Unią. Czyta Dorota Rokita.

Pusty plac przy obecnej ulicy Struga Wojska Rosyjskiego zaborcy wykorzystywały od połowy XIX wieku do nauki jazdy konnej. Stąd zapewne wzięła się jego nazwa, popularna wśród Radomian jeszcze na początku drugiej połowy XX wieku – Rajtschula albo Rajszula – Szkoła Jazdy Konnej. W latach 70. XIX wieku miasto wykupiło od władz carskich Niewykorzystywany już tereniu rządziło drugie w Radomiu targowisko. Czyta Dorota Rokita.

18 lutego 1792 roku Komisja Policji Obojga Narodów wydała uniwersał dla miast wolnych o przeniesieniu cmentarzy poza obręb miast. Nasze miasto miało wtedy cztery cmentarze. Dwa dla Starego Radomia przy Kościele Świętego Wacława i na dawnym Grodzisku Piotrówka. i dwa dla Nowego Radomia przy Kościele Świętego Jana i w pobliżu klasztoru na Przedmieściu Jedlińskim, zlokalizowany przy nieistniejącym już Kościele Świętego Leonarda. Czyta Dorota Rokita.