Centralne magazyny Polskiego Monopolu Tytoniowego. Stefan Schiller zaprojektował je dla PMT w kwietniu 1929 roku. Budowane były w latach 1929-30. Magazyny są żelbetowe o konstrukcji szkieletowej, budowane na planie wydłużonego prostokąta. Pięciokondygnacyjne z użytkowym poddaszem w piwnicach mieściły się kotłownie. Od początku wyposażono je w windy. Czyta Dorota Rokita.

Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zarejestrowano w rejestrze handlowym 12 grudnia 1921 roku. Zajmowała część pomieszczeń w Pałacu Kieszkowskich przy ulicy Lubelskiej 36, obecnie ulica Żeromskiego 36. Była to pierwsza tego typu firma przemysłu budowlanego w Radomiu. Pion na zlecenie robił plany, kosztorysy i rysunki budowlane, ale także zajmował się robotami techniczno-budowlanymi oraz wyrobem kupnym i sprzedażą materiałów techniczno-budowlanych. Czyta Dorota Rokita.

Bloki Towarzystwa Osiedli Robotniczych 1 listopada 1934 roku uchwałą Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów zostało powołane w Warszawie Towarzystwo Osiedli Robotniczych. Spółka miała budować mieszkania dla robotników i pracowników umysłowych, zarabiających do 250 zł miesięcznie. Dotychczasowe budownictwo mieszkań dla robotników za mało liczyło się z siłą płatniczą robotnika. Budowano dla robotników mieszkania za drogie. Czyta Dorota Rokita.

Początki związanej z motoryzacją działalności w Radomiu sięgają kwietnia 1952 roku, kiedy to na bazie Ośrodka Szkolenia Motorowego utworzono oddział Polskiego Związku Motorowego. W pierwszych latach zajmował się on głównie sportem motorowym i turystyką. 15 grudnia 1955 r. nastąpiło połączenie oddziału PZMOT i OSM w Automoto Club Radom. Dwa lata później walny zjazd Polskiego Związku Motorowego zdecydował o powołaniu do życia Automobil Klubów. Czyta Dorota Rokita.

Najwybitniejszy pod względem artystycznym nagrobek nekropolii przy ulicy Limanowskiego, stojący na osi głównej Alei Cmentarnej. To mocno rozbudowana kompozycja architektoniczno-rzeźbiarska z czerwonego piaskowca, nawiązująca do staroegipskiej bramy Niszy, do której prowadzą schody. U szczytu schodów stoi secesyjna w formie rzeźba Anioła Ciszy. Czyta Dorota Rokita.

Przez wiele lat radomscy Żydzi nie mieli swojego cmentarza. Grzebani byli na żydowskich nekropoliach w Przytyku i Kozienicach. Dopiero w 1831 roku, gdy w mieście wybuchła epidemia cholery, dla wyznawców religii mojżeszowej wyznaczono miejsce pochówku przy trakcie kozienickim na terenie ówczesnej wsi Gołębiów. Sześć lat później sytuacja prawna ułożyła się tak korzystnie, że teren można było uznać za Żydowski cmentarz wyznaniowy. W kolejnych latach nekropolię powiększano, dokupując kolejne działki. Czyta Dorota Rokita.

W 1931 roku przy ulicy Kościuszki 2 Państwowa Fabryka Broni wybudowała dla swoich pracowników tzw. kasyno robotnicze. W budynku zaprojektowano salę teatralno-kinową, salę gimnastyczną i sale odczytowe. Bardzo szybko powstała tu także biblioteka wraz z czytelnią. W kasynie zorganizowano też ochronkę dla dzieci pracowników, a nawet kuchnię z jadłodajnią. Nic dziwnego, że tak wyposażone kasyno stało się siedzibą założonego prawdopodobnie w 1926 roku Koła Kulturalno-Oświatowego Pracowników Państwowej Fabryki Broni. Czyta Dorota Rokita.

Dworzec kolejowy powstał w latach 1882-1885 poza ówczesnymi granicami miasta na gruntach wsi Prędocinek i został zlokalizowany na szlaku Drogi Żelaznej Iwanogrodzko-Dąbrowskiej na zlecenie Towarzystwa Akcyjnego Drogi Żelaznej Iwanogrodzko-Dąbrowskiej. Do inwestorów dworca należał m.in. pochodzący z Radomia Jan Bogumił Bloch, przemysłowiec zwany Królem Polskich Kolei. Projekt obejmował kompleks budynków, w skład którego wchodził dworzec, warsztaty mechaniczne złożone z licznych budynków murowanych i drewnianych oraz wodociąg. Czyta Dorota Rokita.

W 1938 roku zakończyła się budowa czterokondygnacyjnej kamienicy przy ulicy Mickiewicza 11. Właścicielką posesji była Franciszka Grobelska, a mieszkania w budynku przeznaczyła na wynajem. Autorem modernistycznego projektu był znakomity radomski architekt Kazimierz Prokulski, żyjący w latach 1880-1952. Założony na planie zbliżonym do prostokąta. Czyta Dorota Rokita.

W 1895 roku na Glinicach, przy ulicy nazwanej później Dolną, obecnie ulica Mazowieckiego, Mojżesz Pfeffer i Marek Forster uruchomili tartak parowy. Już dwa lata później był jedynym właścicielem i rozpoczął produkcję mebli giętych, czyli tzw. wiedeńskich. Tak rozpoczyna się historia fabryki mebli giętych Johann Koch i spółka. Mojżesz Pfeffer produkował m.in. podkłady, słupy i inne materiały dla kolejnictwa. Czyta Dorota Rokita.