W trasę In The Flesh wyruszył w 1977 roku Pink Floyd. Tak samo nazwana została trasa Rogera Watersa, rozłożona na lata: 1999, 2000 i 2002. Z promocją Animals nie miała nic wspólnego. Była za to powrotem Rogera na scenę po 9 latach przerwy. Waters przypomniał fanom najbardziej znane utwory Pink Floyd oraz przekrój solowych kompozycji. Przez wielu In The Flesh jest uznawana muzycznie za najlepszą trasę solową Watersa. Warto również przypomnieć, że oprócz serii występów, wokalista i basista Pink Floyd pracował w tym czasie nad nowym albumem solowym, roboczo nazwanym Heartland. Na trasie prezentował dwa nowe utwory – Flickering Flame i Each Small Candle – które nie doczekały się wersji studyjnych.

W 1994 roku trzech muzyków Pink Floyd zapowiedziało, że nową płytę – The Division Bell – będzie promowała "światowa" trasa koncertowa. Okazało się, że nowy materiał był jednak prezentowany wyłącznie w częściach. W trakcie kolejnych koncertów narodził się natomiast pomysł, by po ponad dwudziestu latach ponownie zagrać The Dark Side Of The Moon w całości. Dzisiejszy odcinek poświęcimy najciekawszym koncertom z trasy i rzadkim wykonaniom. Przyjrzymy się zmianom w aranżacjach i w setliście na przestrzeni kolejnych miesięcy trwania trasy. Podsumujemy także Pulse – dźwiękowy i wizualny zapis trasy.

W 2019 roku David Gilmour wystawił na aukcję charytatywną w Christies ponad 120 gitar ze swojej prywatnej kolekcji. Wśród nich legendarny był Black Strat,  sprzedany za blisko 4 miliony dolarów. Gilmour pozbył się również czerwonego i złotego Stratocastera z numerem seryjnym 0001. Przy okazji wystawy, która poprzedzała aukcję, okazało się jednak, że Gilmour korzystał także z wielu niecodziennych instrumentów. Były one wykorzystywane w nagraniach i na potrzeby domowych eksperymentów. W dzisiejszym odcinku omówimy najciekawsze gitary z kolekcji muzyka – te najpopularniejsze, jak i najdziwniejsze. Po "wyprzedaży" sprzętu pojawia się także pytanie – które z gitar David pozostawił w swoim studio i które usłyszymy na kolejnym albumie?

Zapowiada się bardzo ciekawy rok. Możemy liczyć na rocznicowe wydanie "The Dark Side Of The Moon", nie zbraknie również europejskich koncertów Rogera Watersa i (najprawdopodobniej) Nicka Masona. Wiemy również, że Roger i David Gilmour pracują nad solowymi albumami. Czternaście minut o tym, co czeka nas w 2023 roku!

To jeden z tych albumów – obok "The Dark Side Of The Moon" czy "Wish You Were Here" – który uchodzi za klasyk w dyskografii Pink Floyd. Napisany w znacznej mierze przez Rogera Watersa, powstawał w bólach i w trakcie konfliktu członków zespołu. Jaki jest tego efekt? Nasze uczucia są mieszane. Punktujemy plusy i minusy "The Wall".

26 minut i 2 sekundy – tyle trwa najdłuższy utwór w dyskografii Pink Floyd. Na żywo był rozbudowywany nawet do 35! W tym odcinku omawiamy ranking najdłuższych kompozycji Pink Floyd, które – jak się okazuje – mają ze sobą wiele wspólnego.

Najlepszy solowy album Rogera Watersa? Tak twierdzi wielu fanów Pink Floyd. Z jednej strony to zbiór świetnych tekstów, stworzonych pod wpływem oglądania telewizji. Waters nie bawi się w półśrodki, diagnozując ludzkie słabości i podkreślając bezsens wojen. Trafnym zwrotkom towarzyszy zbiór muzycznych pomysłów, przygotowanych m.in. z Patrickiem Leonardem, producentem płyty, czy wieloletnimi muzykami zespołu Rogera – Grahamem Broadem i Andym Fairweatherem-Lowem. Wisienką na torcie są solówki Jeffa Becka. Amused To Death to album wielopłaszczyznowy. Nic dziwnego, że wyszedł nam najdłuższy jak dotąd odcinek Spodka Tajemnic.