भगवंत हा करुणेचा सागरच आहे. जसा सागर जलमय असतोच तसा भगवंत करुणामय आहेच. प्रश्न एकच आहे. माझी मला करुणा येते का? माझीच मला कीव येते का? मी दुःखी कष्टी होतो का? माझी मनस्थिती केविलवाणी होते का? आणि होत असेल तर यावर उपाय काय? याचा शोध घेताना हे ' मी ' आणि 'माझे' म्हणून जे मानले जाते त्याचा सुगावा लागत राहतो. इथेच भक्तीची आर्तता निर्माण होते. या अनुभवातूनच दुःखाचे निरसन होते तेव्हा भक्त म्हणतो "हरिसी करुणा येईल तुझी "

मूळस्थानी पावणे म्हणजे काय हो ? ऋषींचे कूळ अन् नदीचे मूळ विचारू नये म्हणतात, पण भक्त तोच जो मूळ शोधतो. त्याशिवाय शांति समाधान आनंद नाही. हे मूळ बाहेर नाही ते आतच आहे. जिथे भगवंताचा निवास आहे.असा हा एकांतिक झालेला भक्तच या मूळ स्वरूपाला पावतो. हरीचे हे कूळ पवित्र पावन, भक्त हे भूषण या कुळीचे .......असेच प्रकट होत आहे या एपिसोड मधून

देवाकडे गेलो माझ्या घरी आलो.. देवाला शोधायला निघालो , शोध लागताच जाणवले की अरे, मी माझ्याच घरी पावलो, या आधी मी केवळ भरकटतच होतो, आता निवांत झालो, शांत समाधानास पावलो. का ? तर माझ्या घरी पावलो म्हणून. हे घर बाहेर नाही इथे आतच आहे. हेच सांगतोय भक्त. केवळ सद्गुरू कृपा दुसरे काय ?

मी तू पणाची आनंद उर्मि-

भक्ताच्या ठिकाणी सातत्याने भक्तीपोटी मी तू पणाची उर्मि निर्माण होत असते. हा मी म्हणजे भक्त अन तू म्हणजे देव. यातूनच मिलनाचा अन विरहाचा खेळ भक्ताच्या हृदयात घडत असतो. दैनंदिन जीवनात तसे मी मी, तू तू चे प्रसंग अधून मधून येत असतात. त्यातून वाद, विवाद , भांडणे होतात देखील. क्वचित वेळा झोंबाझोंबीही होते. त्यातून अबोला, दुरावा होतोही. या काही आनंदाच्या उर्मि नसतात. ही दुर्दैवी मानसिकता असते. तिचा शोध घेतला जात नाही. असा प्रसंग पुन्हा घडू नये म्हणून पुरेसे प्रयत्नही नाही घडत. भक्तीपोटी स्वचा शोध घेताना भक्त सर्वांच्या प्रेमाचा, आपुलकीचा होत रहातो. मानसिक दुर्बलतेतून उद्भवते ती गर्मी / गुर्मी पण भक्तीची सबलता मात्र भक्ताच्या हृदयात सदा आनंदाची उर्मि निर्माण करत असते.

काही नाहीतच सर्व काही - सद्गुरूंशी प्रत्यक्ष भेटीची खरी सार्थकता जर कशात असेल तर "मी सदैव त्यांच्या भेटीतच आहे " या जाणिवेत. देवाचाच होऊन रहाणे घडते आता. याच आनंदात जीवन हलके फुलके जाणवते. सद्गुरूंच्या सहवासातील घडलेले श्रवण नव्याने माझ्यातून उगवून येत असते सातत्याने. काही महिन्यापूर्वी जेव्हा प्रत्यक्ष भेट झाली होती तेव्हा ते म्हणाले “ अरे सुधाकर, काही नाहीतुनच सर्व काही उद्भवते अन सर्वकाही पुन्हा काहीनाहीतच विलय पावते” माझ्यासाठी त्यांचे हे उद्गार सातत्याने स्पार्क निर्माण करत आहेत. ते नेमके काय आहेत ते पाहू “काही नाहीतच सर्वकाही “ या एपिसोडमधून.

डॉक्टर ICU च्या बाहेर लगबगीने येतात अन् नातेवाइकांना दबलेल्या शब्दांनी सांगतात " He is no more" ऐकताच सारेच गर्भगळीत होतात, प्रचंड दुःखी होतात. "He is no More" हेच डॉक्टरांचे शब्द जेव्हा माझ्या सद्गुरूंनी , त्यांच्या सद्गुरूंच्या निर्याणाच्या घडीला ऐकले तेव्हा माझे सद्गुरू सहज उद्गारले " Impossible , He is every where , and that Every where is here in my Heart " सद्गुरुंचे हे सहज उद्गार माझ्यासाठी महावाक्य होऊन राहिले... या उर्मितूनच हा एपिसोड प्रकट होत आहे.

हरीचे स्मितहास्य प्रगाढ शांतीतून उद्भवते. हरी हा शांत स्वरूप आहे म्हणूनच या शांतितून उद्भवणारे भगवंताचे स्मितहास्य भक्ताला मोहित करते. हा नारायण भुजगशयनं असला तरी स्मितहास्य काही मावळत नाही या हरीचे. काय बरे हे भगवंताचे सहज सुंदर अस्तित्व? हा कोणता सहज योग भगवंताचा? भक्त, ऋषि, मुनी, योगी, ध्यानी या साऱ्यांची एकच तहान, एकच वेड, केवळ देवाचे अद्भुत अलौकिक रूप पहाण्याचे. . माझे देखील वेडेपण या एपिसोड मधून प्रकट झालेय मित्रांनो!

भक्ति तिच जी जगण्याला भान देते. जिवंत सगळेच असतात पण यथार्थाने आनंदाने जगणे घडते का ? हा प्रश्न केवळ भक्तीतूनच उद्भवतो अन जीवन भक्तीचे होता होता भक्त आनंदाचा स्वामी होऊन रहातो. “मी “ म्हणून हा जो कोणी आहे तो मनाचा, शरीराचा बांधील असतो म्हणूनच जगणे आनंदाचे होत नाही. भक्ति याच “मी” ला स्वत्व देते. स्व च्या शोधासाठी ध्यास लावते. तेव्हाच मन, मनाची बुद्धी, विचार, विकार, कल्पना, स्मृति, संस्कार, मान्यता, समजुती आणि या सर्वातून घडणारा आपला स्वभाव अगदी स्पष्ट दिसायला लागतो भक्ताला. तेव्हा कळते, अरे हा जो माझा स्वभाव, जो मी पहातोय तो वेगळा अन मी पहाणारा वेगळा. याचे भान येत जाते. हे भानच जेव्हा सहज अन सतत असते तेव्हाच ती जाणीव होऊन रहाते भक्ताची. आपल्या या मूळ स्व ( स्वरूपाचे ) होत रहातो तो. हेच ते “जाणीवेच्या उगमाकडे”

जगू आनंदे,निघू आनंदे, संगे आनंदे वैकुंठा. कोणत्यातरी मराठी चित्रपटातील हे गाणे. मी काही चित्रपट पाहिला नाही. परंतु या गाण्याच्या ओळी माझ्या जगण्याला जणू आशय देत आहेत असे सखोलतेने जाणवते मला. किंबहुना जीवनात आनंद सापडेल की नाही माहीत नाही पण आनंदात जीवन सापडते हे निश्चित. हाच आशय या एपिसोड मधून प्रकट होत आहे.

जगातून मी गेलो की मृत्यू, अन् माझ्यातून जग गेलं की मुक्ती. पण मी या जगातच आहे. माझ्यातून जग गेले की मी ही जाणारच. जो पर्यंत मी आहे तोपर्यंत जग असणार. संत कबीर म्हणतात जब मैं था तो हरी नाही अब हरी है मैं नाही. सद्गुरुंचे हे वचन जसजसे भक्ताच्या अंतरात रुजत राहते तसा मी विरहित भक्त उगवत राहतो. तसा भक्त या बोधाचा होत असतो. सद्गुरुंचे वचन आता भक्ताचे beingness होत रहाते. असेच काहीसे भक्ताच्या अनुभवातून प्रकट होत आहे या एपिसोड मधून.