x.......x

“ମିଷ୍ଟର ଶର୍ମା, ମୁଁ ଏଇଆ ଜଣାଇବାକୁ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଭାବରେ ପ୍ରେରିତ ହୋଇଛି ଯେ ଏ ଦେଶରେ ଆପଣଙ୍କ ଗତିବିଧି ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ବିଶେଷ ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତାର କାରଣ ହୋଇଛି । ଆପଣ ଭାରତୀୟ ନାଗରିକ । ଆପଣ ଏ ଦେଶର ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ରାଜନୀତିରେ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରିବା- ବିଶେଷତଃ ଯେଉଁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ରୀତିରେ ଆପଣ ଏଠାକାର ରାଜନୀତିକୁ ଆପଣଙ୍କ ଅବଦାନ ଦେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି- ତାହା ଆମ ଭାରତୀୟ ମହାଜାତି ପକ୍ଷରେ କେତେଦୂର ସମ୍ମାନଜନକ ସେଇଟା ଏକ ବିବାଦୀୟ ବିଷୟ ।

“ସମ୍ମାନଜନକ ?” ଉତ୍ତେଜନାରେ ଫାଟି ପଡ଼ିଲେ ଶର୍ମା, ‘‘ମୋର ମୂଲ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ବିଦେଶୀମାନେ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିବା ଭାରତ ପକ୍ଷରେ କେତେଦୂର ସମ୍ମାନଜନକ ? ସେକଥା ଛାଡ଼ନ୍ତୁ । ଭାରତବର୍ଷ ନିଜେ କିଛି ମୂଲ୍ୟ ତ ଦେଲା ନାହିଁ, ଉପରନ୍ତୁ ପ୍ରବାସରେ ମୋ ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଵୀକୃତ ହେବା ମାତ୍ରେ ସରକାରର ଗାତ୍ରଦାହ ହେଲାଣି । ତୁଚ୍ଛାରେ ଭାରତରୁ ଏ ଦେଶକୁ ବ୍ରେନ୍ ଡ୍ରେନ୍ ଚାଲିଛି ? କର୍ତ୍ତୃସ୍ଥାନୀୟ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କର ଏ ଅପରିଣାମଦର୍ଶିତା ଯୋଗୁଁ । ସତକଥା କହିଲେ, ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ଆପଣ ମୋତେ ଭାରତ-ରତ୍ନ - ତହିଁରୁ କମ୍ ହେଲେ ମୁଁ ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ - ଦେବାର ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କଥା ଜଣାଇବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ଦେବା ବେଳକୁ....ଓ8, ମଣିଷର ମୁଣ୍ଡ ବିଗିଡ଼ିଯିବ ।''

ଶର୍ମା ତାଙ୍କ ଶିରୋଦେଶରେ ହାତ ଚାପିରଖିଲେ ।

“ମୁଁ ବଡ ଦୁଃଖିତ, ମିଷ୍ଟର ଶର୍ମା....”

x.......x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୭)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

x.......x

ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଅର୍ଥର ପରିମାଣ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଚାଲିଥିଲା । ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ପୁଲକସହକାରେ ଦିନ ବିତାଉଥିଲେ ଶର୍ମା ।

ସ୍ୱଦେଶରେ ଥିବା ବୋଉଙ୍କ କଥା ମନେପଡ଼ି ପୂର୍ବରୁ ଥରେ ଥରେ ମନ ବିଷଣ୍ଣ ହେଉଥିଲା । ସେ ଖବରକାଗଜରୁ କାଟି ତାଙ୍କର ଚିତ୍ରମାନ (ମିସ୍‌ ଚିଚିଙ୍କ ସହ ଉଠିଥିବା ‘ଖେଳୁଆଡ୍’ର ଚାଞ୍ଚଲ୍ୟକର ଚିତ୍ରଟି ବାଦ୍) ବୋଉଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଥିଲେ । ତେବେ ଅନେକ ସମୟରେ ଭାବୁଥା’ନ୍ତି, ଆବୁ-ମୁଗ୍‌ଧ ତରୁଣ-ତରୁଣୀ ମାନଙ୍କୁ ସେ ସନ୍ତକ ପରଷୁଥିବା ବେଳର ଦୃଶ୍ୟ ବୋଉ ଏଠାରେ ଥିଲେ କେଡ଼େ ହୃଦୟଭରି ଦେଖୁନଥାନ୍ତା ! ବୋଉକୁ ନେଇଆସିବାର ପ୍ରସ୍ତାବ କରିବେ କି ? ବୋଉ କି ଆସିବାକୁ ମଙ୍ଗିବ ?

କିନ୍ତୁ କ୍ରମେ ବୋଉ କଥା ସେ ପ୍ରାୟ ବିସ୍ମୃତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ; ଆଉ ଘର ବାଉଳା ହେଉନଥିଲେ । ମେରିଲିନ୍‌ଙ୍କ ଉଦାର ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ସେଥିପାଇଁ ଦାୟୀ ।

ମେରିଲିନ୍ ତାକୁ ଛଞ୍ଚାଣ କୋମ୍ପାନୀରୁ ଉଠାଇଆଣିବା ପରେ ଫେରିବା ପଥରେ ଦୁହେଁ ପାର୍କର ଏକ ନିର୍ଜନ କୋଣରେ କିଛି ସମୟ ବସୁଥିଲେ । ଭାରତରେ ଶର୍ମାଙ୍କର କୌଣସି ବନ୍ଧୁହିଁ ନଥିଲେ; ବାନ୍ଧବୀ ତ ଦୂରର କଥା । ଅତଏବ ପାର୍କରେ ସେ କିମିତି ମେରିଲିନ୍‌ଙ୍କ ସହ ବସି ଅନର୍ଗଳ ଗପସପ କରିପାରୁଛନ୍ତି, ତାହା ସାରା ଜଗତ ଦେଖିବା ଉଚିତ ବୋଲି ଅବଶ୍ୟ ସେ ମନେକରୁଥିଲେ; କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ଅନ୍ତରାୟ ହେଉଥିଲେ ସ୍ଵୟଂ ମେରିଲିନ୍ । ଶର୍ମା ଆବୁକୁ ସେ ଦେଖୁଥିଲେ ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ ରତ୍ନ ଭଳି । ଯେତେଦୂର ସମ୍ଭବ ତାକୁ ସେ ରଖୁଥଲେ ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିର ଅନ୍ତରଳାରେ ।

ଶର୍ମାଙ୍କ ଆଖିରେ ମେରିଲିନ୍‌ କ୍ରମେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ସୁନ୍ଦରୀ ପ୍ରତୀୟମାନ ହେଉଥିଲେ ନିଃସନ୍ଦେହ ୤ କିନ୍ତୁ ସେଇଟା କିପରି ଓ କାହିଁକି ସମ୍ଭବ ହେଉଥିଲା, ବହୁ ଚିନ୍ତା କରି ମଧ୍ୟ ଶର୍ମା ତାହା ବୁଝିପାରିନଥିଲେ ୤

x........x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୬)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

x........x

ମହାନଗରୀର ଏକ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଜନବିରଳ ପ୍ରାନ୍ତରେ ମେରିଲିନ୍‌ଙ୍କ ଆନୁକୂଲ୍ୟରେ ଏକ ଛୋଟ ବସା ଭଡ଼ାନେଇ ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ ହେଲେ ଶର୍ମା ୤

ମାର୍କିନ୍ ଯୁକ୍ତରାଷ୍ଟ୍ରର ମେଡ଼ିକାଲ୍ ଆସୋସିଏସନ୍ ଏକମାସ ସକାଶେ ତାଙ୍କ ଆବୁକୁ ବୁକ୍ କଲେ - ଏକକ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ପାଇଁ । ଆସୋସିଏସନ୍ କୋଠାର ଏକ କୋଠରି ଭିତରେ ପ୍ରତ୍ୟହ ଚାରିଘଣ୍ଟା ସମୟ ଆସି ରହିବାକୁ ହୁଏ ।

“ଆପଣ ହିଁ ତେବେ ହାର୍ଡଷ୍ଟୋନ୍‌’ସ ଆବୁର ସ୍ଵତ୍ବାଧିକାରୀ?”

-ଜଣେ ଆବୁ ବିଶେଷଜ୍ଞ ପ୍ରଥମ ଦିନ ତାଙ୍କ ସହ କରମର୍ଦ୍ଦନ କରି ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲେ ।

“ଆପଣ ଭୁଲ କହୁଛନ୍ତି । ମୋ ଆବୁ ମୋର ଏକାନ୍ତ ନିଜସ୍ବ!”- ଶର୍ମା ଅନୁଯୋଗଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଥିଲେ ।

ହସିଥିଲେ ବିଶେଷେଜ୍ଞ :

“ଓ8, ଆପଣ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ପରା । ବିଜ୍ଞାନଜଗତରେ ଆପଣଙ୍କ ଆବୁର ନାମ ‘ଡାକ୍ତର ହାର୍ଡଷ୍ଟେନ୍‌’ସ’ ଆବୁ । ଯେମିତି ହାଲିଙ୍କ ଆବିଷ୍କୃତ କମେଟ୍‌ର ନାମ ‘ହାଲି’ସ୍ କମେଟ, ସେମିତି ହାର୍ଡଷ୍ଟୋନ୍‌ଙ୍କ ଆବିଷ୍କୃତ ଆବୁ ହେଲା ‘ହାର୍ଡସ ଆବୁ’ ।”

x..........x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୫)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

x.........x

“ମେରିଲିନ୍‌!”

“ମେରିଲିନ୍ ନୁହେଁ, ମିସ୍ ମେରିଲିନ୍ !”

ଶର୍ମା ଶଙ୍କିଗଲେ । ତା'ପରେ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସୁଗମ କରିଦେବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କାଗଜଟି ଖୋଲି “ହେଇ ଦେଖ’’ ବୋଲି କହି ତାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ବଢ଼ାଇଦେଲେ ।

“ଦେଖୁଛି !” ଗମ୍ଭୀର କଣ୍ଠରେ କହିଲେ ମେରିଲିନ୍ ।

ଶର୍ମା ମ୍ଳାନ ଦେଖାଗଲେ । ସେ ଆବୁରେ ହାତ ବୁଲାଇବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ମିସ୍ ମେରିଲିନ୍ ହଠାତ୍ ବୁଲିପଡ଼ି ଶର୍ମାଙ୍କ ସାମନାକୁ ଆସିଗଲେ ଓ କହିଲେ :

‘‘ଶୁଣନ୍ତୁ, ମିଷ୍ଟର ଶର୍ମା ! ଏସବୁ କାଗଜ ନିହାତି ଦାୟିତ୍ୱହୀନ ଭଣ୍ଡ । ଆପଣଙ୍କୁ କେବଳ ଦୟନୀୟ ଅବସ୍ଥାରେ ପକାଇ ଯେ ଆପଣଙ୍କ ଫଟୋ ନେଇଛନ୍ତି ସେତିକି ନୁହେଁ, ରିପୋର୍ଟରେ ଲେଖିଛନ୍ତି - ଆପଣଙ୍କ ଆବୁ ଭିତରେ କୁଆଡ଼େ ଅତିଭୌତିକ ଶକ୍ତି ରହିଛି, କୁଆଡ଼େ ବହୁ ସଂଯମ ଓ ସାଧନା ସହକାରେ ଆପଣ ଏ ଆବୁ ବଢ଼ାଇଛନ୍ତି । ଫଳରେ ଗତ ଘଣ୍ଟାକ ଭିତରେ ଚାରିଜଣ ଟେଲିଫୋନ୍ କରିସାରିଲେଣି - ମିଷ୍ଟର ଶର୍ମା ହାତ ଦେଖ ଜାଣନ୍ତି କି ? ତାଙ୍କ ଆବୁରୁ କୌଣସି ଅପ୍ରାକୃତିକ ଜ୍ୟୋତି ବାହାରେ କି ? - ଆବୁ ଓ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତା ସମ୍ପର୍କରେ ସେ ‘ବିଅର୍ସ ଓନ୍‌ଲି’ କ୍ଲବ୍‌ରେ ପଇଁତିରିଶ ମିନିଟ୍ ପାଇଁ ଏକ ଭାଷଣ ଦେବାକୁ ରାଜି ହେବେ କି ... ଇତ୍ୟାଦି ।”

“ଭାଷଣ ? ଭାଷଣ ମୁଁ ଦେଇପାରିବି । ହେଃ ହେଃ, ମୁଁ କାହାକୁ କହେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ିଲା ବେଳେ ‘ନର ବନାମ ନାରୀ’ ଶୀର୍ଷକ ବକ୍ତୃତା ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରି ସମଗ୍ର ହାଇସ୍କୁଲରେ ପ୍ରଥମ ହୋଇଥିଲି । ସେତେବେଳେ ଏ ଆବୁଟି ଅତି ସାନ ହୋଇଥିଲା.....”

x........x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୪)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

x........x

ମିସେସ୍‌ ୟଙ୍ଗ୍‌ ହାଜ୍‌ବେଣ୍ଡ୍‌ଙ୍କ ଆଖି ଖୋସିହୋଇ ଆସୁଥିଲା ୤

“ହାଃ ହାଃ! ଆମ ଦେଶର ଲୋକେ ବିଶ୍ବାସ କରନ୍ତି, ନାଗସାପ ଯାହା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଫଣା ତୋଳିବ, ସେ ଦିନେ ରାଜା ହେବ ୤ ମୁଁ ବି ହୋଇଥା’ନ୍ତି; କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟକୁ ଭାରତବର୍ଷ ସ୍ୱାଧୀନ ହେବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜ୍ୟମାନ ଅବଲୁପ୍ତ ହେଲେ । ଫଳରେ ମୋ ରାଜଭାଗ୍ୟ ରୂପାନ୍ତରିତ ହେଲା ଆବୁରେ । ଏଇଆ ହେଲା ମୋର ଏ ଆବୁର ରହସ୍ୟ ।

“ମି. ଶର୍ମା ! ଆପଣ ଆମକୁ ହତବାକ୍ କଲେଣି ପ୍ରାୟ । ଆପଣଙ୍କର ଏ ଆବୁ ତେବେ ସାଧାରଣ ଆବୁ ନୁହେଁ ? ମିସେସ୍ ୟଙ୍ଗ୍‌ ହାଜ୍‌ବେଣ୍ଡ୍‌ ଶର୍ମାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ସିଗାରେଟ୍ ବଢ଼ାଇ ଦେଉଁ ଦେଉଁ ପଚାରିଲେ ।

“ଦୁଃଖିତ - ମୁଁ ଧୂମପାନ କରେ ନାହିଁ । ଏ ଆବୁ ବଜାୟ ରଖିବା ପାଇଁ ଅନେକ ସଂଯମ ପାଳନ କରିବାକୁ ହୁଏ”-– ଶର୍ମା କଡ଼ା ଭାବରେ କହିଲେ ।

‘‘ଆମ ପାଠକମାନେ ଚମତ୍କୃତ ହେବେ, ମିଷ୍ଟର ଶର୍ମା ! ଆପଣଙ୍କର ଏ ଆବୁ ତେବେ ଏକ ଅତିଭୌତିକ ବ୍ୟାପାର !”

“ଅବଶ୍ୟ !”

“ଧନ୍ୟବାଦ, ମିଷ୍ଟର ଶର୍ମା ! ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ଆପଣଙ୍କ ଆବୁର ଏକ ଫୋଟୋ ନେବାକୁ ଦିଅନ୍ତୁ୤”

“ନିଶ୍ଚୟ, ନିଶ୍ଚୟ!”

x......x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୩)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

x.......x

ଗ୍ରୀନ୍‌ରୁମ୍ ଭିତରେ ଅତି ଆରାମଦାୟକ ଚେୟାର୍‌ରେ ତାଙ୍କୁ ବସାର ଦୁଇଜଣ ସ୍ମିତହାସିନୀ ମହିଳା ତାଙ୍କ ଆବୁଦେଶରେ ଏକନିଷ୍ଠ ଭାବରେ ପାଉଡର୍ ବୋଳିବାକୁ ଲାଗିଲେ । “ନ ହେଲେ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଆଲୋକର ପ୍ରତିଫଳରେ ଆପଣଙ୍କ ଅଦ୍ବିତୀୟ ଆବୁ ଏକ ବନ୍ଦରସ୍ଥିତ ଲାଇଟ୍‌ହାଉସ୍ ଭଳି ପ୍ରତୀୟମାନ ହେବ ।” – ସେମାନେ ମଧୁର ହାସ୍ୟ ସହକାରେ ବୁଝାଇଦେଲେ ।

ଶର୍ମା ହଠାତ୍ ଟିକିଏ ଆତଙ୍କିତ ଅନୁଭବ କଲେ । ଜନତା କୁ ସେ ସର୍ବଦା ଭୟ କରନ୍ତି । ଏକାକୀ ଅବସ୍ଥାରେ ଯେଉଁ ମଣିଷ ଥାଏ ଭଦ୍ର, ସହାନୁଭୂତିଶୀଳ, ଗହଳି ଭିତରେ ସେଇ ମଣିଷ ବନିଯାଏ ନିହାତି ଦାୟିତ୍ବହୀନ, ବିବେକହୀନ । ଭାରତରେ ସିନେମା ଧିୟଟର୍‌ ଦେଖିଯୀବା ସେ ପ୍ରାୟ ଛାଡ଼ିଦେଇଥିଲେ । ବିରତି ହେବାମାତ୍ରେ ଚେନଚୁର ଚର୍ବଣ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତାଙ୍କ ଆବୁ ଉପରେ ଚାଲୁଥିଲା ଟୀକାଟିପ୍‌ପଣୀ ।

ଫିଚର୍ ପ୍ରୋଡ୍ୟୁସର୍ ହୁଏତ ହଠାତ୍ ତାଙ୍କ ମନୋଭାବ ବୁଝିପାରିଲେ । ସେ କହିଲେ, “ମି. ଶର୍ମା ! ଆପଣ ବୋଧହୁଏ ପୂର୍ବରୁ କେବେ ଟି.ଭି. ବା ଫିଲମ୍‌ରେ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରିନାହାନ୍ତି, ମାତ୍ର ପାଞ୍ଚ ଦଶଜଣ ମଣିଷଙ୍କ ଆଗରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ବକ୍ତୃତା ଦେବାକୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସମ୍ପର୍କରେ ଆପନଙ୍କୁ ସଜାଗ ରହିବାକୁ ପଡିବ ୤ ଏଥିରେ କିନ୍ତୁ କାହାକୁ ପରୁଆ ନାହିଁ ୤ ଆପଣଙ୍କୁ ଅଗଣିତ ମଣିଷ ଦେଖିବେ ଠିକ୍‌-କିନ୍ତୁ ଆପଣ ସେମାନଙ୍କ ହାତପହୁଞ୍ଚ ବାହାରେ ୤”

x...x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୨)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

x......x

“ମି. ଶର୍ମା ! ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ ଆଣିଛି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ସୁଖବର । କହିବି ? କହିବି ? ନା କହିବି ନାହିଁ । ଡାକ୍ତର ନିଜେ କୁହନ୍ତୁ । ଏ ଗୌରବ ତାଙ୍କର ପ୍ରାପ୍ୟ । ବାପ୍‌ରେ! ମୁଁ କି ଉତ୍ତେଜିତ ! ମୁଁ କ୍ଲିନିକ୍‌ରେ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ କାମ କରିବା ଭିତରେ ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ଜଣେ ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ରୋଗୀକୁ କେବେ ଭେଟିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇନଥିଲି ।”

ମିସ୍ ମେରିଲିନ୍ ଉଠିପଡ଼ି ପ୍ରଜାପତି ରୀତିରେ ଶର୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରଦକ୍ଷିଣ କରି ପକାଇଲେ ।

ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ରୋଗୀ ! ଝିଅ ଥଟ୍ଟା କରୁଛି କରୁ । ଏମିତି ବହୁ ଥଟ୍ଟା ସିଏ ସହିଛନ୍ତି ଜୀବନବ୍ୟାପୀ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସିଏ ରାଗୁଥିଲେ । ଆବୁ ଏକ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଧାତା -ନିୟନ୍ତ୍ରିତ ବ୍ୟାପାର; ତାଙ୍କ ନିଜସ୍ବ ଆସ୍ପୃହା ଅଥବା ଚରିତ୍ରର ପ୍ରତିଫଳନ ତାହା ନୁହେଁ ବୋଲି ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ । କ୍ରମେ କିନ୍ତୁ ସେ ଅଭ୍ୟାସ ସେ ପରିତ୍ୟାଗ କରିଥିଲେ । ମଙ୍ଗିଯାଇଥିଲେ ନିଜ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କର୍ମରେ - ରୂପଲାଲ୍ ଟେକ୍‌ସଟାଇଲ କୋ:ର ଜନୈକ ଏକାଉଣ୍ଟାଣ୍ଟ୍‌ର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକର୍ମ ।

ଶିରୋପରି ଆବୁ ଯେତିକି ଯେତିକି ବଢୁଛି, ସେ ସେତିକି ସେତିକି ଅଧୁକ କର୍ମପ୍ରାଣ ହୋଇଛନ୍ତି - ସେତିକି ସେତିକି ଅଧିକ ଦାୟିତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଆବୁ ସହିତ ମୁଣ୍ଡାଇଛନ୍ତି । ଦେଢ଼ଶହ ଟଙ୍କାରେ ଚାକିରି ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ, ଦେଢ଼ହଜାରକୁ ଆସିଲେଣି । ଅଧିକନ୍ତୁ ଆମେରିକାରେ ଏଇ ଲବ୍ଧପ୍ରତିଷ୍ଠ କ୍ଲିନିକ୍‌ରେ ତାଙ୍କ ଆବୁ ଅପରେସନର ସମସ୍ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି କୋମ୍ପାନୀ ଆନୁକୁଲ୍ୟରେ । ଅବଶ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସି କୋମ୍ପାନୀର ଗୁଡ଼ାଏ ରପ୍ତାନିଗତ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଛି ।

x.......x

-“ଆବୁ ପୁରୁଷ”(୧)- ଶ୍ରୀ ମନୋଜ ଦାସ

କାହାଣୀର ମର୍ମ: କିଞ୍ଚିତ୍‌ ଆଲୋକପାତ

ସ୍ଵର୍ଗ ଏକ ସ୍ଥୂଳ ଲୋକାଳୟ ନୁହେଁ; ତା’ର ସ୍ଥିତି ଚେତନାରେ ।

-“ମନୋଜ ଦାସ ପରିବେଶିତ ଉପକଥା ଶତକ: ଯୁଗେ ଯୁଗେ ସାଧୁସନ୍ଥ କଥିତ କାହାଣୀ ସମୂହର ପୁନର୍ବିନ୍ୟାସ”

କାହାଣୀର ମର୍ମ: କିଞ୍ଚିତ୍‌ ଆଲୋକପାତ

ଅତିଭୌତିକ ସିଦ୍ଧି ଓ ସୁଯୋଗକୁ ନିଜ ଉଚ୍ଚାଭିଳାଷ ପାଇଁ ବ୍ୟବହାର କରିବାର ଉତ୍କଣ୍ଠାର ପରିଣତି ହୋଇପାରେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଜନକ ।

-“ମନୋଜ ଦାସ ପରିବେଶିତ ଉପକଥା ଶତକ: ଯୁଗେ ଯୁଗେ ସାଧୁସନ୍ଥ କଥିତ କାହାଣୀ ସମୂହର ପୁନର୍ବିନ୍ୟାସ”

କାହାଣୀର ମର୍ମ: କିଞ୍ଚିତ୍‌ ଆଲୋକପାତ

ବିଭୂତିଦ୍ୱାରା ମଣିଷକୁ ହୁଏତ କୌଣସି ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ବା ସୌଭାଗ୍ୟଦ୍ଵାରା ମଣ୍ଡିତ କରାଯାଇପାରେ । କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ତା’ର ଚେତନାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏ ନାହିଁ ।ଚେତନାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ବିନା ସେ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ବା ସୌଭାଗ୍ୟର ମୂଲ୍ୟ କ’ଣ ? ବିଖ୍ୟାତ ଇଂରେଜ ଲେଖକ ଓସ୍‌କାର ୱାଇଲ୍‌ଡ ଏ ଗଳ୍ପ ମାଧ୍ୟମରେ ସେହି ପ୍ରଶ୍ନ ଉତ୍‌ଥାପନ କରିଛନ୍ତି ।

-“ମନୋଜ ଦାସ ପରିବେଶିତ ଉପକଥା ଶତକ: ଯୁଗେ ଯୁଗେ ସାଧୁସନ୍ଥ କଥିତ କାହାଣୀ ସମୂହର ପୁନର୍ବିନ୍ୟାସ”