سال ۱۹۷۰، حافظ اسد با کودتایی خونین قدرت را در سوریه به دست گرفت. این سرآغازی بود برای حکمرانی پنجاه‌وچهار ساله یک خاندان بر کشوری که طی این مدت صحنه نبردهای سیاسی، سرکوب‌های خونین و کشمکش‌های بین‌المللی بود. 
اما این داستان، بیش از آنکه حکایت قدرت باشد، روایت انحطاط و فروپاشی است.
حافظ اسد در سال ۱۹۳۰ در روستای قرداحه، در خانواده‌ای علوی متولد شد. او که در ابتدا افسر نیروی هوایی بود، پس از کودتای ۱۹۶۳ به‌عنوان فرمانده نیروی هوایی و سپس وزیر دفاع سوریه منصوب شد. 
اما جاه‌طلبی او فراتر از این بود. در سال ۱۹۷۰، کودتایی دیگر او را به قدرت رساند.
پس از به دست گرفتن ریاست‌جمهوری، حافظ حکومتی ایجاد کرد که بر پایه کنترل شدید ارتش، سرکوب بی‌رحمانه مخالفان و شبکه‌ای پیچیده از وفاداری‌های خانوادگی و طایفه‌ای بنا شده بود. 
برادر او، رفعت اسد، نقش کلیدی در این ساختار ایفا کرد و در جریان سرکوب قیام حماه در سال ۱۹۸۲، مسئولیت اقدامات نظامی بی‌رحمانه‌ای را بر عهده داشت که به کشتار ده‌ها هزار نفر منجر شد.