سی‌امین روز از ماه مرداد در گاهشمار خیامی برابر با چهارم شهریور در گاهشمار زرتشتی به نام «جشن شهریورگان» شناخته می‌شود. 
ریشه جشن شهریورگان به ایران باستان می‌رسد و مضمون اصلی آن «شهریاری بر نفس» و دستیابی به «شهر آرمانی» است و ایرانیان باستان این روز را با آیین‌ها و آدابی ویژه‌ گرامی می‌داشتند. 
در گاهشمار زرتشتی، هم روز چهارم ماه و هم ششمین ماه سال به نام شهریور خوانده می‌شود؛ امشاسپندی که یکی از شش یار بزرگ اهورامزدا بود و در جایگاه دوم پس از بهمن قرار داشت. همانند دیگر امشاسپندان، او نیز دو بُعد مینوی و زمینی دارد: در عرصه معنوی، یادآور قدرت و فرمانروایی مطلق اهورامزدا است و در جهان مادی، نگاهبان فلزات، ابزار جنگ و سلاح‌ها.

قوم هزاره، با چهره‌هایی که یادآور اقوام آسیای شرقی‌اند و با ریشه‌هایی کهن در تاریخ و جغرافیای افغانستان، یکی از اقوامی است که سرگذشتی پرفراز و نشیب در این سرزمین داشته است؛ آنان فارسی‌زبان‌اند، بیشترشان پیرو مذهب تشیع‌اند و خود را به پاسداری از سنت‌ها متعهد می‌دانند و رد پایشان را از دشت‌های سرد بامیان تا محله‌های مهاجرنشین مشهد و تهران می‌توان جست‌وجو کرد. 
تبار قوم هزاره ازجمله موضوعاتی است که همواره محل اختلاف نظر پژوهشگران بوده و نظریه‌های گوناگونی درباره آن ارائه شده است.

نوزدهم مردادماه ۱۳۱۹، اندکی پس از تاسیس نخستین فرستنده رادیویی در ایران، کودکی در تهران به دنیا آمد که سال‌ها بعد از طریق همین رادیو به شهرت رسید و ترانه‌هایش از «سلطان قلب‌ها» گرفته تا «کی‌ بهتر از تو» و ده‌ها قطعه ماندگار دیگر در حافظه جمعی چندین نسل از فارسی‌زبانان نقش بست.
عارف عارف‌کیا با صدایی بی‌نظیر، سبک بی‌همتا و ترانه‌هایی سرشار از عشق و احساس، توانست سنت موسیقی ایرانی و جریان نوظهور موسیقی پاپ را به هم پیوند بزند. 
عارف از دوازده‌سالگی آواز خواندن را آغاز کرد. در دوران نوجوانی، همراه با دو دوست دیگرش، عضو یک گروه کوچک موسیقی شد که اجرای برنامه‌های خیریه، به‌ویژه برای سازمان «حمایت اجتماعی از مادران و کودکان»، را برعهده داشتند.

نخستین گام‌ها در مسیر تشکیل نظام پولی به دوره هخامنشیان بازمی‌گردد؛ زمانی‌که داریوش بزرگ سکه‌های طلا به نام «دریک» را ضرب کرد و تصویر یک کماندار را بر آن نشاند. این سکه‌ها نماد اقتدار اقتصادی یک امپراتوری بزرگ بودند و در سراسر قلمرو هخامنشیان گردش داشتند. اما این تنها آغاز راه بود. پس از آن نیز سکه‌های دیگری جایگزین نظام پولی ایران شدند، ازجمله «پشیز» در دوران ساسانی، سکه‌ای از جنس مس یا برنز که امروزه بیشتر با معنای «بی‌ارزش» در ذهن‌ها قرین است.
در سده‌های بعد، با ورود مغولان به ایران، تحولی بزرگ در نظام پولی رخ داد: استفاده از اسکناس کاغذی با نام «چاو». این نخستین بار بود که از پول غیرفلزی استفاده می‌شد، گرچه عمرش کوتاه و با بی‌اعتمادی عمومی همراه بود. در ادامه، واحدهایی مانند «دینار»، که از امپراتوری روم شرقی می‌آمد، به‌تدریج در ایران اسلامی نیز به کار گرفته شد و پایه محاسبات اقتصادی بسیاری از حکومت‌ها شد.

هرچند خاستگاه بستنی مدرن و امروزی را باید در اروپا و آمریکا جست‌وجو کرد، بر اساس برخی منابع تاریخی، ردپای این خوراکی شیرین و خنک به ایران باستان می‌رسد؛ وقتی درباریان هخامنشی، شربت‌هایی از ترکیب یخ و عسل درست می‌کردند.
بر اساس داده‌های موجود در دایره‌المعارف بریتانیکا و کتاب «نخستین‌ها»، نوشته رابین ویر، ایرانیان حدود ۵۵۰ سال پیش از میلاد، در دوره هخامنشیان، نوعی دسر یخ‌زده به نام «شربت» یا «فالوده» تهیه کردند. این دسر از ترکیب برف کوهستان، گلاب، آبمیوه (عمدتا انگور) و گاهی رشته‌های نشاسته درست می‌شد و در تابستان‌های گرم، به‌ویژه در مناطق کوهستانی، صرف می‌شد.

شاهزاده‌رضا پهلوی، نهم آبان‌ماه سال ۱۳۳۹ در خیابان مولوی در حالی چشم به‌جهان گشود که طبق روایت شاهدان عینی و اسناد تاریخی از صفر تا صد امنیت بیمارستان و شهبانو فرح پهلوی و شاهزاده را پهلوانان جنوب شهر برعهده داشتند. بعدها این بیمارستان «زایشگاه فرح پهلوی» نام گرفت. 
شاهزاده‌رضا از نخستین سال‌های کودکی، تخت آموزش‌های ویژه قرار گرفت. معلمی فرانسوی با نام مادمازل ژوئل فوبه، مسئولیت آموزش‌های روزانه و خاص شاهزاده را برعهده داشت و گروهی از آجودان‌ها نیز نظم و انضباط دربار را در زندگی شخصی او پیاده می‌کردند. 
او در سیزدهمین سال زندگی‌اش، خلبانی را از به‌طور مستقیم از محمدرضاشاه آموخت و در اسفندماه ۱۳۵۶، در حالی‌که تنها ۱۶ سال داشت، نخستین پرواز انفرادی‌اش را با جنگنده اف-۵ در پایگاه شکاری دزفول انجام داد.

با جستجو در منابع تاریخی، درمی‌یابیم که ریشه‌ سفره عقد به ایران باستان و آیین زرتشتی بازمی‌گردد.
نخستین مستندات تاریخی درباره پیشینه سفره عقد به روایات مربوط به اسکندر مقدونی بازمی‌گردد. بر اساس این روایات، اسکندر و همراهانش هنگام ازدواج با زنان ایرانی، مراسمی بر پایه سنت زرتشتی کنار سفره‌ای آیینی برگزار کردند.
در این مراسم که در اسناد تاریخی به «عروسی دسته‌جمعی» شهرت دارد و خود اسکندر هم با دختر داریوش سوم ازدواج کرد، عروسی به سبک پارسی برگزار شد.

حجله‌بستن از آیین‌های نمادین و دیرپای فرهنگ ایرانی است که در دو موقعیت کاملا متفاوت—عروسی و عزا—برپا می‌شود، اما در هر دو حالتی از گذار و تغییر زندگی را نشان می‌دهد. در مراسم عروسی، حجله با پارچه‌های رنگین، آینه، گل و شمع تزیین می‌شود و نمادی از پاکی، باروری و آغاز زندگی مشترک است. این حجله‌ معمولا در خانه نوعروس یا در معابر عمومی برای جشن و شادی ساخته می‌شود.
در مقابل، نوع دیگر حجله‌ در سوگ جوانان ناکام و در دسته‌های عزاداری به‌ویژه ایام محرم دیده می‌شود. به گفته علی بلوکباشی، مردم‌شناس، این حجله‌ها معمولا به شکل اتاقک استوانه‌ای ستون‌دار بدون دیواره و با سقفی گنبدی یا تاجی‌شکل ساخته می‌شوند و با آینه‌کاری، کاغذهای رنگی، فانوس، شمع‌های سیاه و سفید، پرچم و پرهای رنگی پرندگان تزیین می‌گردند. در این شکل، حجله نه نماد وصال، بلکه نشانه حسرت، ناتمام‌ماندن زندگی و بزرگداشت یاد درگذشته‌ای است که مجال تجربه زندگی مشترک را نیافته است.

ایران در سال ۱۹۴۹، به‌عنوان دومین کشور مسلمان پس از ترکیه، کشور اسرائیل را به‌رسمیت شناخت. محمدرضاشاه پهلوی، رسمیت و تحکیم اسرائیل را فرصتی مطمئن برای تقویت موقعیت ایران در خاورمیانه می‌دانست و اسرائیل نیز برایش متحدی مطمئن در مسیر اهداف سیاست خارجی بود.
منشه امیر، روزنامه‌نگار و مدیر بخش فارسی رادیو اسرائیل با اشاره به تهدیدهای همسایگان عرب و احتمال تلاش آن‌ها برای تصرف خوزستان، ارزیابی می‌کند که احتمالا یکی از دلایل محمدرضاشاه برای نزدیک شدن به اسرائیل، ایجاد نوعی توازن قوا در منطقه بوده است.

گنجینه جواهرات ملی ایران یکی از ارزشمندترین و گران‌بهاترین مجموعه‌های جواهرات در جهان به‌شمار می‌رود. آثار موجود در این خزانه طی قرن‌ها، از دوران نادرشاه افشار تا پایان دوره پهلوی، گردآوری شده‌اند و از نظر هنری، تاریخی و ارزش مادی، جایگاهی منحصربه‌فرد دارند. در سال ۱۳۳۹، این گنجینه به‌عنوان پشتوانه اسکناس به بانک مرکزی ایران واگذار شد و از آن زمان تاکنون تحت نظارت این نهاد نگهداری می‌شود.
پیشینه گنجینه جواهرات ملی ایران به دوران رضاشاه پهلوی بازمی‌گردد. بر پایه اسناد تاریخی به دنبال صدور فرمان رضاشاه، گروهی متشکل از کارشناسان ایرانی و فرانسوی، فهرستی دقیق از جواهرات سلطنتی ایران تهیه کردند. سپس در آبان ۱۳۱۶ خورشیدی، پس از تصویب قانون ملی شدن جواهرات سلطنتی در مجلس شورای ملی، ۳۳ صندوق بزرگ شامل صدها کیلوگرم طلا و جواهر تاریخی، به‌ همراه ۲۲ صندلی طلاکوب، از کاخ گلستان به خزانه بانک ملی ایران منتقل شد.
موزه جواهرات در قالب ۳۷ گنجه یا ویترین دسته‌بندی شده است. پیش‌کلاه کیانی، کمربند زرین، بشقاب مرصع، الماس نورالعین، تخت طاووس، تاج شهبانو، تخت نادری، سپر نادری، کلاه عباس میرزا، تاج کیانی، جقه نادری، تاج پهلوی، الماس دریای نور، کره جواهرنشان و صندوق جواهرات برخی از جواهرات بی‌نظیر و شاخص گنجینه جواهرات ملی ایران‌اند.