با نزدیک شدن روز ۲۲ بهمن و سالگرد انقلاب ۱۳۵۷، نگاهی بیندازیم به یکی از چهره‌های خانواده پهلوی که با وجود گذشت ۴۶ سال، کماکان در عرصه‌های مختلف تاثیرگذار و مورد توجه است. شهبانو فرح همراه با آریامهر فقید در سال ۱۳۵۷ ایران را ترک کرد اما او که اقدامات گسترده‌ای در حوزه‌های فرهنگی، هنری، اجتماعی و آموزشی انجام داده بود، بعد از ترک وطن نیز به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهد.

جشن سده، یکی از قدیمی‌ترین جشن‌های باستانی ایران‌زمین، بر اساس تقویم خورشیدی مصادف با دهمین روز بهمن است.
ابراهیم پورداوود، پژوهشگر برجسته ایران‌شناسی، جشن سده را از کهن‌ترین آیین‌های ایران می‌داند.
او تاکید دارد این جشن بر اساس روایت شاهنامه و کشف آتش توسط هوشنگ‌شاه شکل گرفته است. به باور او، آتش در فرهنگ ایرانی نمادی از روشنایی و پیروزی بر تاریکی است.
ریشه نام سده به عدد صد بازمی‌گردد. برخی روایات آن را به صدمین روز زمستان نسبت می‌دهند که از آغاز آبان شمرده می‌شود.
ابوریحان بیرونی در آثار خود به روایت دیگری اشاره دارد و می‌نویسد: «سده یعنی صد، زیرا در این روز شمار زادگان کیومرث به صد رسید.»

هزاره‌های افغانستان یکی از اقوام با پیشینه تاریخی کهن و هویت فرهنگی منحصر به فرد در این سرزمین محسوب می‌شوند. این قوم که عمدتاً پیرو مذهب شیعه هستند، در طول قرون متمادی در مناطق مختلف افغانستان کنونی و خراسان بزرگ سکونت داشته‌اند. 
سکونتگاه‌های اصلی هزاره‌ها که به‌عنوان هزارستان شناخته می‌شود، از نظر جغرافیایی در مناطق کوهستانی و نیمه‌کوهستانی افغانستان قرار دارد. این مناطق که در منابع تاریخی به نام‌های غورستان یا زابلستان نیز آمده است، یکی از زیست‌بوم‌های کهن اقوام بومی این سرزمین به شمار می‌رود.
هنری والتر بلیو، افسر و مستشرق بریتانیایی که در قرن نوزدهم میلادی در افغانستان فعالیت داشت، در نوشته‌های خود به تنوع جغرافیایی محل سکونت هزاره‌ها اشاره کرده است. او گستردگی هزارستان را از مرزهای کابل و غزنی تا هرات و از نزدیکی قندهار تا بلخ ذکر کرده است. این گستره وسیع، نشان از حضور تاریخی هزاره‌ها در مناطق مختلف افغانستان دارد.

به تازگی قیمت دلار در بازارهای مالی ایران به رکورد بی‌سابقه ۸۰ هزار تومان رسیده است. اما این افزایش بیش از آنکه ناشی از قدرت‌گرفتن دلار باشد، بازتاب سقوط ارزش ریال در برابر سایر ارزهای بین‌المللی و حتی منطقه‌ای است.
این سقوط تاریخی ارزش پول ملی ایرانیان، بهانه‌ای است تا نگاهی به مسیر پر فراز و نشیب ارزش ریال در پنجاه سال گذشته بیندازیم. مسیری که نشان می‌دهد چگونه یکی از قدرتمندترین ارزهای خاورمیانه به ضعیف‌ترین واحد پولی منطقه تبدیل شد.
برای درک بهتر این روند، باید به سال‌های پیش از انقلاب بازگردیم. سال ۱۳۵۷، دلار آمریکا در ایران ۷ تومان قیمت داشت؛ نرخی که در دوران حکومت پهلوی و در بازه‌ای ۲۵ ساله حتی کاهش هم یافته بود. در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰، ثبات ارزش ریال مرهون سیاست‌های اقتصادی مبتنی بر ذخایر قوی طلا و رشد اقتصادی پایدار بود.
این ثبات، در سال ۱۳۵۷ باعث شد ریال ایران به جمع ۱۲ ارز معتبر جهانی بپیوندد. صندوق بین‌المللی پول در همان سال اعلام کرد که ریال در سبد «واحد حق برداشت مخصوص» (SDR) قرار گرفته است؛ موفقیتی که به‌سختی می‌توان مشابه آن را در تاریخ معاصر یافت. اما با وقوع انقلاب اسلامی و تحولات سیاسی، این مسیر متوقف شد.
با تشکیل دولت موقت و سپس دولت رجایی، نرخ دلار که در بازار آزاد به‌تدریج افزایش می‌یافت، به‌سرعت به ۲۰ تومان رسید. جنگ ایران و عراق، بحران‌های داخلی و تحریم‌های اقتصادی ناشی از اشغال سفارت آمریکا از دلایل اصلی این افزایش بودند.
در سال‌های جنگ، قیمت دلار در بازار آزاد به ۱۴۵ تومان رسید، اما پذیرش قطعنامه ۵۹۸ در سال ۱۳۶۷ و پایان جنگ باعث شد دلار سقوطی ناگهانی را تجربه کند و طی چند روز از ۱۴۵ تومان به ۵۰ تومان کاهش یابد. این واقعه، به «سکته دلار» معروف شد.
در دهه ۱۳۷۰، دولت هاشمی رفسنجانی با شعار آزادسازی اقتصاد و تک‌نرخی‌کردن ارز، نرخ رسمی دلار را طی چند مرحله افزایش داد. در نتیجه، قیمت دلار در بازار آزاد تا پایان دوره ریاست‌جمهوری او به حدود ۴۵۰ تومان رسید.

علوی‌های سوریه، گروهی از مسلمانان شیعه در سوریه هستند که ریشه‌ی اعتقادی و فرهنگی آنان به آموزه‌های علی ابن ابیطالب نخستین امام شیعیان و چهارمین خلیفه اهل سنت بازمی‌گردد. این فرقه از دیرباز در مناطق ساحلی سوریه و به‌ویژه در کوهستان‌های طرطوس، لاذقیه و بخش‌هایی از حمص زندگی می‌کردند. هر چند جمعیتی از آن‌ها در لبنان و ترکیه هم زندگی می‌کنند. 
نقش علوی‌ها در ساختار سیاسی سوریه به‌طور قابل توجهی با روی کار آمدن حزب بعث و به‌ویژه با پیدایش و تثبیت قدرت خاندان اسد پررنگ شد. حافظ اسد، پدر بشار اسد، که خود از علویان منطقه قرداحه بود، با به‌دست گرفتن قدرت در سال ۱۹۷۰، پایه‌های دیکتاتوری‌ای را بنا نهاد که ستون اصلی آن بر حمایت بخشی از علویان استوار بود.
پس از استقلال سوریه از قیمومیت فرانسه در سال ۱۹۴۶، این کشور شاهد کودتاها و بی‌ثباتی‌های پیاپی بود. سرانجام در سال ۱۹۶۳ حزب بعث به قدرت رسید و مسیر یک حکومت اقتدارگرا را هموار کرد. علویان پیش از به‌قدرت رسیدن بعثی‌ها، در ساختار سیاسی دمشق جایگاه قدرتمندی نداشتند و عمدتاً در مناطق روستایی و کم‌برخوردار زندگی می‌کردند. با این حال، ورود جوانانی از طبقات پایین علوی به ارتش در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، سبب شد در سال‌های بعد فرماندهانی علوی بتوانند در رده‌های بالای نظامی نفوذ یابند.
در این میان، حافظ اسد که یک افسر نیروی هوایی بود، توانست با برقراری ائتلاف درون‌حزبی و کنار زدن رقبا، در سال ۱۹۷۰ قدرت را به دست گیرد و رئیس‌جمهور سوریه شود. از آن زمان، نقش فرماندهان نظامی علوی در تحکیم حکومت بعثی افزایش یافت و به تدریج ارتش، نهادهای امنیتی و سرویس اطلاعات سوریه بیشتر در اختیار علویان قرار گرفت.
گرچه علوی‌ها شاخه‌ای از شیعه به‌شمار می‌آیند، اما عقایدشان در طول تاریخ با تشیع دوازده‌امامی تفاوت‌هایی داشته است. آنان آیین و مناسک و تفسیرهای خاص خود از متون دینی را دارند. به عنوان مثال، در میان علوی‌ها عقاید باطنی و تفسیر رمزی از قرآن کریم رواج دارد. در دوره‌های گوناگون تاریخی، به‌ویژه در زمان عثمانیان، علویان به دلیل این تفاوت‌ها تحت فشار بوده‌اند.

در روزهای گذشته و پس از سقوط حکومت اسد، شش روستای جنوبی سوریه هم‌مرز با اسرائیل خواستار پیوستنشان به این کشور شدند. 
این روستاها ساکنان دروزی دارند. فرقه‌ای مذهبی که در منطقه شام، جمعیتی از آن‌ها در سوریه، لبنان، اسرائیل و اردن زندگی می‌کنند. 
همچنین، جوامع نسبتا قدرتمندی از دروزی‌ها در کشورهای حوزه خلیج فارس، کانادا، ایالات متحده، اروپا، استرالیا، آمریکای لاتین و غرب آفریقا وجود دارند. 
جمعیت آن‌ها در سراسر جهان بیش از یک و نیم میلیون نفر است. زبان اصلی آن‌ها عربی است و بیشتر دروزی‌ها خود را عرب می‌دانند. با این حال، دروزی‌ها خود را مسلمان نمی‌دانند، اگرچه بسیاری از آداب و رسوم آن‌ها مشابه اسلام است.
قرن یازدهم میلادی، سفر یک واعظ اسماعیلی از خراسان به مصر، سرآغاز ظهور فرقه‌ای شد که امروز آنها را دروزی می‌نامیم.
 
این فرقه به دلیل ماهیت بدعت‌آمیز خود عموما سلوکی پنهان و در پرده دارد. به شکل کلی دروزی‌ها شاخه‌ای از اسلام شیعه اسماعیلی هستند، اما خود را مسلمان نمی‌دانند. 
باور آن‌ها ترکیبی از شیعه، فلسفه یونان باستان و هندوئیسم است. اعتقاد آن‌ها به تناسخ و گردش ارواح از یونان باستان و هندوئیسم اقتباس شده است که به دین آن‌ها جنبه‌ای عرفانی می‌بخشد. یکی دیگر از القاب دروزی‌ها «موحد» است که به معنای باور به خدای یکتا است.
در قرن یازدهم، در پناه حکومت فاطمیون در قاهره، دروزی‌ها فرصتی یافت تا به عنوان یک فرقه مشروع ظهور کند. این دوره کوتاهی بود که طی آن، خلیفه فاطمی «الحاکم بأمرالله» آزادی مذهبی را اعلام کرد.

سال ۱۹۷۰، حافظ اسد با کودتایی خونین قدرت را در سوریه به دست گرفت. این سرآغازی بود برای حکمرانی پنجاه‌وچهار ساله یک خاندان بر کشوری که طی این مدت صحنه نبردهای سیاسی، سرکوب‌های خونین و کشمکش‌های بین‌المللی بود. 
اما این داستان، بیش از آنکه حکایت قدرت باشد، روایت انحطاط و فروپاشی است.
حافظ اسد در سال ۱۹۳۰ در روستای قرداحه، در خانواده‌ای علوی متولد شد. او که در ابتدا افسر نیروی هوایی بود، پس از کودتای ۱۹۶۳ به‌عنوان فرمانده نیروی هوایی و سپس وزیر دفاع سوریه منصوب شد. 
اما جاه‌طلبی او فراتر از این بود. در سال ۱۹۷۰، کودتایی دیگر او را به قدرت رساند.
پس از به دست گرفتن ریاست‌جمهوری، حافظ حکومتی ایجاد کرد که بر پایه کنترل شدید ارتش، سرکوب بی‌رحمانه مخالفان و شبکه‌ای پیچیده از وفاداری‌های خانوادگی و طایفه‌ای بنا شده بود. 
برادر او، رفعت اسد، نقش کلیدی در این ساختار ایفا کرد و در جریان سرکوب قیام حماه در سال ۱۹۸۲، مسئولیت اقدامات نظامی بی‌رحمانه‌ای را بر عهده داشت که به کشتار ده‌ها هزار نفر منجر شد.

گاه تقویم، داستان‌های قدیمی‌تری را برای ما روایت می‌کند. از پیوندهایی که در نگاه اول شاید بعید به نظر برسند. مانند جشن باستانی یلدا در ایران زمین و کریسمس در میان مسیحیان. آیا ممکن است این دو آیین، با همه تفاوت‌های فرهنگی و تاریخی، ریشه‌هایی مشترک داشته باشند؟

یلدا، این شب باشکوه که مردمان پهنه وسیعی از آسیای میانه گرفته تا خاورمیانه این طولانی‌ترین شب سال را جشن می‌گیرند، یکی از قدیمی‌ترین جشن های باستانی ایران زمین می‌باشد. در ایران باستان، مردم باور داشتند که با پایان این شب تاریک، خورشید بار دیگر به قدرت خود بازمی‌گردد و روزها بلندتر می‌شوند. یلدا در زبان سریانی به معنای «زایش» است؛ زایش خورشید، تولد روشنایی و آغاز نویدبخش روزهای بهتر.
ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه از یلدا با نام «میلاد اکبر» یاد کرده و آن را با زایش خورشید پیوند داده است. این جشن، نماد پیروزی نور بر تاریکی است. نیاکان ما در این شب دور هم جمع می‌شدند، چراغ‌ها را روشن می‌کردند، میوه‌های قرمز رنگی چون انار و هندوانه را که نماد خورشید هستند تناول می کردند و تا دمیدن سپیده صبح بیدار می‌ماندند و شعر می خواندند.

کریسمس، جشن تولد عیسی مسیح، در ۲۵ دسامبر برگزار می‌شود. بسیاری از تاریخ‌دانان باور دارند که انتخاب این تاریخ تصادفی نیست. در واقع، پیش از گسترش مسیحیت، رومیان در روز انقلاب زمستانی آیینی مشابه به نام ساتورنالیا داشتند. گفته می‌شود که کلیسا برای جذب پیروان بیشتر، تولد مسیح را با این جشن کهن همزمان کرد.

نام ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین در سیاست قرن بیست‌ویکم جهان، مترادف با جاه‌طلبی، اقتدار، و هاله‌ای از رمز و راز است. 
مردی که از دل ساختار کمونیستی شوروی سابق برخاست، به راس هرم قدرت در روسیه رسید و رویایی بزرگ‌تر از دوران شوروی را در سر می‌پروراند؛ رویای امپراتوری تزارها. 
پوتین در ۷ اکتبر ۱۹۵۲ در لنینگراد، شهری که اکنون سن‌پترزبورگ نام دارد، متولد شد. او کوچک‌ترین فرزند ولادیمیر اسپیریدونوویچ و ماریا ایوانونا بود. 
پدر او در نیروی دریایی شوروی خدمت می‌کرد و مادرش در کارخانه‌ای مشغول کار بود. 
شاید کلید ورود پوتین به دنیای قدرت و سیاست، به ریشه‌های خانوادگی‌اش بازگردد، اسپیریدون پوتین، پدربزرگ ولادیمیر، آشپز شخصی لنین و استالین بود. 
پوتین در مدرسه‌ای در باسکوف لین تحصیل کرد و بعدها از دانشگاه دولتی لنینگراد در رشته حقوق فارغ‌التحصیل شد. اما زندگی‌اش محدود به تحصیل نبود. او شیفته رمان‌ها و فیلم‌های جاسوسی بود، ورزشکار بود و در رشته جودو مقام قهرمانی داشت. 

پس از گذشت ۴۵ سال از انقلاب اسلامی ایران، باری دیگر دختری ایرانی قدم بر صحنه مسابقات جهانی دختر شایسته گذاشته است.
سازمان دختران پارسی زبان که با هدف معرفی و نمایش فرهنگ و شایستگی دختران فارسی زبان در صحنه‌های جهانی تأسیس شده، از کشور ایران نمایندگی نمی کند. اما با برگزاری رقابتی میان ۲۰ دختردر حوزه تمدنی ایران زمین، نماینده نهایی این گروه را انتخاب و روانه مکزیک کرد.
سازمان برگزار کننده این مسابقات و مردم سراسر جهان، خاطره ای روشن و زنده از حضور زنان ایرانی در این مسابقات دارند.
‎این مسابقات در دوره محمدرضا شاه پهلوی، زیر نظر مجله «زن روز» برگزار می‌شد و فرصتی برای معرفی فرهنگ ایران و نشان دادن جایگاه زنان ایرانی بود.