واژه «درود» در ادبیات کهن فارسی به معنی آفرین و آرزوی نیک‌بختی است. برخی زبان‌شناسان معتقدند این واژه در «دْرُوَت» زبان اوستایی ریشه دارد که آن نیز به معنای تندرستی و سلامتی است و امروز به صورت «درستی» درآمده است. با این حال برخی این ادعا را مستند نمی‌دانند.
واژه «سلام» نیز از ریشه «سلم» در زبان عربی مشتق شده است که معنای سلامتی، صلح و رهایی از آسیب را می‌رساند.
البته تعدادی از محققان از جمله نادر حسن‌زاده راستگاری، می‌گویند به‌رغم اینکه «سلم» ‌هم‌ریشه با واژه‌های عربی مانند یسلم، تسلیم، سلام و اسلام است، عربی نیست و پیش از ورود به زبان عربی، در سایر زبان‌های سامی مانند آرامی، عبری و اکدی نیز وجود داشته است.
برخی محققان پا را از این هم فراتر گذاشته‌اند و حدس می‌زنند واژه سلام از طریق زبان آرامی مورداستفاده هخامنشیان به عربی و بعد هم به زبان فارسی وارد شده است.

در آسمان هنر ایران، نغمه‌هایی هست که چون جویباری زلال، در جان مردم جاری‌اند، و در میان آن‌ها، چهره‌ای می‌درخشد: حمیرا. بانویی که صدایش، نه‌فقط نغمه‌ای خوش‌آهنگ، که همچون رازی سر به مهر از لطافت و صلابت است؛ صدایی که نه در گذر زمان فرسوده شد و نه در تندباد حوادث خاموش.
در واپسین روزهای سال ۱۳۲۳، هنگامی که فضای ایران با رؤیای تغییر و تجدد درآمیخته بود، دختری در تهران چشم به جهان گشود که بعدها نامش  زینت‌بخش تالار مشاهیر موسیقی ایران شد.

«مارش شهریار» یکی از شناخته شده‌ترین قطعات موسیقی نظامی ایران است که تاریخچه آن در دل تاریخ پرتلاطم کشور به فراموشی سپرده شده است.
این قطعه حماسی پرآوازه را علی‌اکبر دلبری، آهنگساز و موسیقی‌دان و رهبر ارکستر ارتش شاهنشاهی ایران در سال ۱۳۳۳ خورشیدی خلق کرد.
پس از آزادسازی خرمشهر در خرداد ۱۳۶۱ که این مارش بدون اینکه نام اصلی یا زمان ساخت آن اعلام شود، همراه با صدای محمود کریمی علویجه و عبارت معروف «شنوندگان عزیز، توجه فرمایید…» از رادیو پخش شد و به‌عنوان صدای پیروزی به حافظه جمعی ملت ایران پیوست.

تغییر تقویم از هجری شمسی به شاهنشاهی در دوران محمد رضا شاه پهلوی فقید انجام شد. مهم‌ترین تغییر این تقویم، جایگزینی روز تاج‌گذاری کوروش به جای هجرت پیامبر اسلام از مکه به مدینه، به عنوان مبدا گاهشماری بود.
اگرچه سال ۱۳۵۴ بر اساس اسناد رسمی، سال بررسی نهایی و تصویب تغییر تقویم کشور است، اما نباید فراموش کرد، بحث نیاز به تقویمی مبتنی بر فرهنگ، تاریخ و هویت ملی، به سال‌ها قبل از آن بازمی‌گردد.

سپندارمذگان، روز زمین و زن در مقام بنیان‌های آفرینش و زایایی است. این روز در ایران باستان، روز عشاق بوده است. 
ایرانیان و به‌ویژه جوانان در چهار دهه گذشته و با وجود مخالفت شدید جمهوری اسلامی، این روز را برای ابراز عشق گرامی می‌دارند. 
پروفسور تورج دریایی ایران‌شناس و استاد دانشگاه کالیفرنیا ایرواین آمریکا با اشاره به نوشته‌های ابوریحان بیرونی، می‌گوید که در ایران باستان، روز پنجم اسفند در تقویم یزدگردی، با اقتباس از نام اسپندرمذ، الهه زمین، روز اسپندرمذگان یا سپندارمذگان نامیده شده و عیدی برای بزرگداشت زنان بود.

با نزدیک شدن روز ۲۲ بهمن و سالگرد انقلاب ۱۳۵۷، نگاهی بیندازیم به یکی از چهره‌های خانواده پهلوی که با وجود گذشت ۴۶ سال، کماکان در عرصه‌های مختلف تاثیرگذار و مورد توجه است. شهبانو فرح همراه با آریامهر فقید در سال ۱۳۵۷ ایران را ترک کرد اما او که اقدامات گسترده‌ای در حوزه‌های فرهنگی، هنری، اجتماعی و آموزشی انجام داده بود، بعد از ترک وطن نیز به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهد.

جشن سده، یکی از قدیمی‌ترین جشن‌های باستانی ایران‌زمین، بر اساس تقویم خورشیدی مصادف با دهمین روز بهمن است.
ابراهیم پورداوود، پژوهشگر برجسته ایران‌شناسی، جشن سده را از کهن‌ترین آیین‌های ایران می‌داند.
او تاکید دارد این جشن بر اساس روایت شاهنامه و کشف آتش توسط هوشنگ‌شاه شکل گرفته است. به باور او، آتش در فرهنگ ایرانی نمادی از روشنایی و پیروزی بر تاریکی است.
ریشه نام سده به عدد صد بازمی‌گردد. برخی روایات آن را به صدمین روز زمستان نسبت می‌دهند که از آغاز آبان شمرده می‌شود.
ابوریحان بیرونی در آثار خود به روایت دیگری اشاره دارد و می‌نویسد: «سده یعنی صد، زیرا در این روز شمار زادگان کیومرث به صد رسید.»

هزاره‌های افغانستان یکی از اقوام با پیشینه تاریخی کهن و هویت فرهنگی منحصر به فرد در این سرزمین محسوب می‌شوند. این قوم که عمدتاً پیرو مذهب شیعه هستند، در طول قرون متمادی در مناطق مختلف افغانستان کنونی و خراسان بزرگ سکونت داشته‌اند. 
سکونتگاه‌های اصلی هزاره‌ها که به‌عنوان هزارستان شناخته می‌شود، از نظر جغرافیایی در مناطق کوهستانی و نیمه‌کوهستانی افغانستان قرار دارد. این مناطق که در منابع تاریخی به نام‌های غورستان یا زابلستان نیز آمده است، یکی از زیست‌بوم‌های کهن اقوام بومی این سرزمین به شمار می‌رود.
هنری والتر بلیو، افسر و مستشرق بریتانیایی که در قرن نوزدهم میلادی در افغانستان فعالیت داشت، در نوشته‌های خود به تنوع جغرافیایی محل سکونت هزاره‌ها اشاره کرده است. او گستردگی هزارستان را از مرزهای کابل و غزنی تا هرات و از نزدیکی قندهار تا بلخ ذکر کرده است. این گستره وسیع، نشان از حضور تاریخی هزاره‌ها در مناطق مختلف افغانستان دارد.

به تازگی قیمت دلار در بازارهای مالی ایران به رکورد بی‌سابقه ۸۰ هزار تومان رسیده است. اما این افزایش بیش از آنکه ناشی از قدرت‌گرفتن دلار باشد، بازتاب سقوط ارزش ریال در برابر سایر ارزهای بین‌المللی و حتی منطقه‌ای است.
این سقوط تاریخی ارزش پول ملی ایرانیان، بهانه‌ای است تا نگاهی به مسیر پر فراز و نشیب ارزش ریال در پنجاه سال گذشته بیندازیم. مسیری که نشان می‌دهد چگونه یکی از قدرتمندترین ارزهای خاورمیانه به ضعیف‌ترین واحد پولی منطقه تبدیل شد.
برای درک بهتر این روند، باید به سال‌های پیش از انقلاب بازگردیم. سال ۱۳۵۷، دلار آمریکا در ایران ۷ تومان قیمت داشت؛ نرخی که در دوران حکومت پهلوی و در بازه‌ای ۲۵ ساله حتی کاهش هم یافته بود. در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰، ثبات ارزش ریال مرهون سیاست‌های اقتصادی مبتنی بر ذخایر قوی طلا و رشد اقتصادی پایدار بود.
این ثبات، در سال ۱۳۵۷ باعث شد ریال ایران به جمع ۱۲ ارز معتبر جهانی بپیوندد. صندوق بین‌المللی پول در همان سال اعلام کرد که ریال در سبد «واحد حق برداشت مخصوص» (SDR) قرار گرفته است؛ موفقیتی که به‌سختی می‌توان مشابه آن را در تاریخ معاصر یافت. اما با وقوع انقلاب اسلامی و تحولات سیاسی، این مسیر متوقف شد.
با تشکیل دولت موقت و سپس دولت رجایی، نرخ دلار که در بازار آزاد به‌تدریج افزایش می‌یافت، به‌سرعت به ۲۰ تومان رسید. جنگ ایران و عراق، بحران‌های داخلی و تحریم‌های اقتصادی ناشی از اشغال سفارت آمریکا از دلایل اصلی این افزایش بودند.
در سال‌های جنگ، قیمت دلار در بازار آزاد به ۱۴۵ تومان رسید، اما پذیرش قطعنامه ۵۹۸ در سال ۱۳۶۷ و پایان جنگ باعث شد دلار سقوطی ناگهانی را تجربه کند و طی چند روز از ۱۴۵ تومان به ۵۰ تومان کاهش یابد. این واقعه، به «سکته دلار» معروف شد.
در دهه ۱۳۷۰، دولت هاشمی رفسنجانی با شعار آزادسازی اقتصاد و تک‌نرخی‌کردن ارز، نرخ رسمی دلار را طی چند مرحله افزایش داد. در نتیجه، قیمت دلار در بازار آزاد تا پایان دوره ریاست‌جمهوری او به حدود ۴۵۰ تومان رسید.

علوی‌های سوریه، گروهی از مسلمانان شیعه در سوریه هستند که ریشه‌ی اعتقادی و فرهنگی آنان به آموزه‌های علی ابن ابیطالب نخستین امام شیعیان و چهارمین خلیفه اهل سنت بازمی‌گردد. این فرقه از دیرباز در مناطق ساحلی سوریه و به‌ویژه در کوهستان‌های طرطوس، لاذقیه و بخش‌هایی از حمص زندگی می‌کردند. هر چند جمعیتی از آن‌ها در لبنان و ترکیه هم زندگی می‌کنند. 
نقش علوی‌ها در ساختار سیاسی سوریه به‌طور قابل توجهی با روی کار آمدن حزب بعث و به‌ویژه با پیدایش و تثبیت قدرت خاندان اسد پررنگ شد. حافظ اسد، پدر بشار اسد، که خود از علویان منطقه قرداحه بود، با به‌دست گرفتن قدرت در سال ۱۹۷۰، پایه‌های دیکتاتوری‌ای را بنا نهاد که ستون اصلی آن بر حمایت بخشی از علویان استوار بود.
پس از استقلال سوریه از قیمومیت فرانسه در سال ۱۹۴۶، این کشور شاهد کودتاها و بی‌ثباتی‌های پیاپی بود. سرانجام در سال ۱۹۶۳ حزب بعث به قدرت رسید و مسیر یک حکومت اقتدارگرا را هموار کرد. علویان پیش از به‌قدرت رسیدن بعثی‌ها، در ساختار سیاسی دمشق جایگاه قدرتمندی نداشتند و عمدتاً در مناطق روستایی و کم‌برخوردار زندگی می‌کردند. با این حال، ورود جوانانی از طبقات پایین علوی به ارتش در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، سبب شد در سال‌های بعد فرماندهانی علوی بتوانند در رده‌های بالای نظامی نفوذ یابند.
در این میان، حافظ اسد که یک افسر نیروی هوایی بود، توانست با برقراری ائتلاف درون‌حزبی و کنار زدن رقبا، در سال ۱۹۷۰ قدرت را به دست گیرد و رئیس‌جمهور سوریه شود. از آن زمان، نقش فرماندهان نظامی علوی در تحکیم حکومت بعثی افزایش یافت و به تدریج ارتش، نهادهای امنیتی و سرویس اطلاعات سوریه بیشتر در اختیار علویان قرار گرفت.
گرچه علوی‌ها شاخه‌ای از شیعه به‌شمار می‌آیند، اما عقایدشان در طول تاریخ با تشیع دوازده‌امامی تفاوت‌هایی داشته است. آنان آیین و مناسک و تفسیرهای خاص خود از متون دینی را دارند. به عنوان مثال، در میان علوی‌ها عقاید باطنی و تفسیر رمزی از قرآن کریم رواج دارد. در دوره‌های گوناگون تاریخی، به‌ویژه در زمان عثمانیان، علویان به دلیل این تفاوت‌ها تحت فشار بوده‌اند.