Kömür yığını altında can veren madenciler; devrilen trenler; patlayan bombalar; sınırlardan
içeri giren binler; sınırları ya da şehirleri koruyanlara yönelik can yakan saldırılar; cayır cayır yanan
ormanlar… Yol ortasında, çocuklarının önünde öldürülen kadınlar; dibe vuran ekonomik göstergeler;
Van’da, Elâzığ’da, İzmir’de canımızdan can alıp uyarı verdiği halde 12 ilde insanımızı ellerimizden
çekip alan sarsıntılar; sarsıntılardan kurtulanları vuran seller, yağmurlar rüzgârlar… Tüm bunların
yanında her olaydan sonra “hayatın normale dönmesi gerektiğinden dem vuran” birileri ve bunu nasıl
olacağını sorgulayan sizler. Candan Erçetin’in “Ben Kimim” şarkısı ile yapılan deprem klibine denk
geldim geçenlerde, şarkının sözleri öyle uydu ki bu çerçeveye: “Geçimsiziz bugünlerde /Kimsesiz,
değersiz hissediyoruz bu ellerde /Sanki çaresiziz doğduğumuz yerde”. Tam da podcastin başlığını
soruyordu yorumlarda biri: “Biz bu travmaları nasıl atlatacağız?” Değil mi ama ? Bir yolu var mı bunca
olay içinde travmasız kalmanın? Granit bir tava gibi, her seferinde normalin yolunu bulmanın? Var mı
gerçekten?
Haydi Konuşalım...
Ümran.
Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices