Po nagranie z klasyki rock (The Doors, 1971) sięgnęła w 1983 roku Angielka Annabel Lamb, czyniąc z niego właściwie posępne disco. Jej samej nie udało się dokonać nic lepszego, choć nagrała 8 płyt.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Szwedka Tove Lo demonstruje mechanizmy radzenia sobie, jakie zastosowała, aby zrekompensować sobie emocjonalny zamęt związany z bolesnym rozstaniem. Głównie doszła do wniosku, że „musi pozostać na haju” ale zdaje się, że środkiem odurzającym, który preferuje aby osiągnąć ten cel, jest alkohol.

Piosenkarka przyznała, że ​​jej teksty opierają się na prawdziwych doświadczeniach: „To wszystko się wydarzyło. Moim zwyczajem nie jest chodzenie do klubów erotycznych, ale byłam tam. Niektórzy mają z tym problem, ale to jedyny sposób, w jaki mogłam to opisać. To nie był pierwszy nieudany związek, ale z pewnością najbardziej intensywny”.

Jej mroczny hymn zerwania okazał się ogromnym międzynarodowym hitem i uzyskał multiplatynowy status zarówno w Kanadzie, jak i w Stanach. W Szwecji był utworem roku 2015. Posiada atrakcyjne remiksy.

(Z pomocą Wioletty Bar).

Perfekcyjnie wykorzystując wszystkie swoje możliwości wokalne, quebecki słowik wziął w 1996 roku na warsztat o 20 lat starszy, monstrualny hit Erica Carmena z nutami zapożyczonymi z Rachmaninowa. Producentem był sam David Foster, największy guru kanadyjskiej muzyki rozrywkowej.

Swoją interpretacją Celine przebiła szklany sufit swojej pasji, jej wysokie tony w końcowym “anymoooooooooooore” są magiczne.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Jest kilka interpretacji tej opowiastki. Sam Sting, jako autor tekstu, przekonywał, że opowiada historię karciarza, który gra nie dlatego, że ma nadzieję na wygraną, ale dlatego, że chce „wymyślić coś, co mu się wymyka", że chce zrozumieć „pewną mistyczną logikę szczęścia”.

Narracja może też dotyczyć Boga, rozdającego karty (sytuacje życiowe) – graczom (ludziom). Krupier nie wygrywa pieniędzy i nie żywi ani pogardy ani szacunku, patrząc na karty, a świętą geometrią przypadku jest szansa na wygraną. Ukrytym prawem prawdopodobieństw (przypadku) jest fakt, że krupier zawsze wygrywa.

Rozdając swe karty Bóg szuka przyczyny w tym, co ludzie robią z tym, co dostali. Od czasów Adama i Ewy nic im nie wystarcza, nawet Eden. Konsumpcjonizm jest królem, modelki są koronowane na królowe, walet odnosi się do codziennego przeciętniaka. Pytanie brzmi: kiedy kiedykolwiek się nauczą? Przypadek nie ma geometrii – to metafora. Geometrię można przedstawić na wykresie, przypadek nie ma kształtu.

To dopiero piąty singiel z czwartego studyjnego albumu Stinga "Ten Summoner’s Tales" i najbardziej udany. Album sprzedał się w ponad 10 milionach egzemplarzy na całym świecie. Nie żyjący już amerykański harmonijkarz Larry Adler zagrał tu na harmonijce.

Tytułowa, dramatyczna ballada z bondowskiego obrazu "The World Is Not Enough", wykonana przez amerykańską formację Garbage z orkiestracją Davida Arnolda, który ma za sobą pięć soundtracków do przygód Agenta 007. W sumie powstał klasyczny bondowski sos, z którym wokalista Shirley Manson poradziła sobie fantastycznie.

Tekst Dona Blacka rezonuje z głównym wątkiem filmu, tradycyjnie dotyczącym jakże nikczemnego planu dominacji nad światem. Zawarto w nim fragment dialogów: "Nie warto jest żyć gdy nie czujesz, że żyjesz".

(Z pomocą Wioletty Bar)

Utopiona w morzy dźwięków trzyosobowego Genesis opowieść, z muzyką i tekstem napisanym przez Tony'ego Banksa, nawiązuje do średniowiecznych baśni o księżniczkach ratowanych z paszcz smoków. To się niby udaje, ale ocalona niewiasta okazuje się być demonem, a jej wyzwoliciela czeka dość niepewny los.

Trudno jednak nie podejrzewać (z męskiego punktu widzenia), że historia jest metaforyczną reakcją na jakieś bardziej współczesne i przyziemne rozczarowanie kobietą. Pewnie mogło by się pod nią podpisać wielu uwiedzionych przez "demona".

(Z pomocą Wioletty Bar)

Po 10 latach działaności zespół No Doubt doczekał się przełomowego singla, na którym Gwen Stefani opowiada o zerwaniu z basistą zespołu po 7-letniej znajomości.

Rozstali się sercowo ale nie biznesowo - wspólnej działalności nie zaprzestali, była bardziej pociągająca niż wypalone uczucia. Ów basista, Tony Kanal, nawet dopieszczał aranżacyjnie tę piosenkę, aby była jeszcze bardziej atrakcyjna. Zupełnie nieoczekiwanie okazała się przeraźliwie gigantycznym hitem od bieguna do bieguna.

Po raz tysięczny przekonaliśmy się, że nie ma doskonalszej recepty na tekst przeboju niż rozstanie, zerwanie i złamane serce.

Dwójka nie znanych w świecie, ale popularnych w Quebecu artystów w piosence samego Serge'a Gainsbourga, która miała wiele wykonań. To najsłynniejsze stworzyła niegdyś (po francusku, włosku i niemiecku) Francois Hardy - eteryczna, smutna piękność z Paryża lat 60.

Dyskotekami zatrzęsła wersja Kate Ryan z roku 2016.

Quebecki duet poradził sobie brawurowo ze "sztuką rozstawania", dołączając do piosenki zaskakująco wysmakowany clip: https://www.youtube.com/watch?v=m8whd0RhJxc

(Z pomocą Wioletty Bar)

Nazywają ją "królową duszy" ale to raczej "rozpuszczaczka serc".

”Easy on Me” zapowiada nadchodzący album Adele, który ma się ukazać 19 listopada. Powstał w najbardziej burzliwym okresie jej życia, gdy przechodziła rozwód z mężem, Simonem Koneckim. Rzecz jest autobiograficzna, skupia się na jej zapracowanym dzieciństwie, utraconym małżeństwie i życiowych nauczkach wyciągniętych (lub nie), a dotyczących rodziny, miłości i porzucenia. Wrażliwa i introspekcyjna, odzwierciedla koniec małżeństwa Adele, ostatecznie przynosząc odrobinkę nadziei.

Wystarczy chwilkę poczekać, a piosenka trafi do repertuaru amatorów w każdym możliwym przeglądzie talentów.

(Z pomocą Wioletty Bar).

Smutna rozprawa o traceniu kobiety w ustach 13-letniej (wówczas) Angielki brzmi nieco inaczej niż w dorosłym męskim oryginale Passengera, ale chyba niewiele mniej przekonywująco. Nikomu nie jest wesoło, gdy najlepsze wspomnienia stają się już tylko wspomnieniami.

Pełna wyciszonego wdzięku Jasmine Thompson wylansowała sama siebie w YouTube (3.6 mln subskrybentów). Kilka jej coverów samodzielnie znalazło drogę na listy przebojów. Bez żadnych obciążeń bierze się za coraz trudniejsze rzeczy, włącznie z komponowaniem dla uznanych gwiazd.

(Z pomocą Wioletty Bar)