Najsłynniejsza kołysanka świata powstała w 1934 roku. Skomponował ją sam George Gershwin do swojej opery "Porgy and Bess", do słów DuBose Heywarda, autora powieści "Porgy" na której opera została oparta. Opisywała życie czarnych w slumsach Południowej Karoliny.

Rzucili się na nią jazzmeni, aż została standardem. Rzucili się też na nią rockmeni ale np. wersja Janis Joplin, choć wokalnie niebotyczna to zmiany w tekście zbyt odjazdowe.

Wersja Elli i Louisa powstała późno, gdy nuty miały już 34 lat. Istnieje przeszło 25 tysięcy różnych, nagranych interpretacji "Summertime".

(Z pomocą Oli Mościckiej).

"Speak to Me" to instrumental otwierający płytę "The Dark Side of the Moon". Kompozycja perkusisty Masona, sporo efektów muzyki konkretnej, począwszy od bicia serca. Introdukcja zawierająca cząstki wszystkiego tego, co przewinie się na albumie w dalszych kompozycjach. Połączona jest z "Breathe", dziełem Watersa i Gilmoura, które ma tajemne działanie relaksujące - jak wielu uważa. Działa też odsmutniająco. Jest czymś w rodzaju porady dorosłego człowieka dla narodzonego dziecka, porady uprzedzającej o beznadziejności życia z sugestią, że powinniśmy się zawsze trzymać tego, co nas naprawdę inspiruje.

Ciąg dalszy historii dopowiada "Time" ale "Breathe" ma też swój ciąg dalszy jako repryza w jednozwrotkowym zwieńczeniu nagrania "Time".

Szepty słyszane w wielu miejscach płyty odnoszą się do szaleństwa Syda Barretta, byłego kolegi z wczesnego Pink Floyd, chorego umysłowo i pełnego nałogów, którego muzycy się pozbyli, ale dręczyło ich to zawsze.

Słynne "Time" z "The Dark Side of the Moon", kompozycja zbiorowa ze słowami Rogera Watersa, które uzmysławiają wielu z nas podstawową prawdę, że nie zdaje sobie sprawy, że czas nie czeka na nikogo, aż do czasu, gdy jest już za późno... Życie to nie szykowanie się do tego co ma nastąpić, a branie w ręce swej własnej przyszłości i kontrolowanie jej - zdaniem Watersa.

Zaskakujący wstęp z kakofonią zegarów nagrywany był w sklepach z antykami jako test kwadrofoniczny przez Alana Parsonsa, wcale nie na potrzeby tej płyty ale w końcu tu trafił i przeszedł do historii. To pomysł Parsonsa, geniusza równego Floydom.

Śpiewane zwrotki należą do Gilmoura, refreny do Wrighta ale pojawiają się też żeńskie chórki.

"Time" zwieńczony jest przez "Breathe (Reprise)" czyli jednozwrotkową repryzę utworu "Breathe", umieszczonego na albumie jako pieśń nr 1. "Breathe" i "Breathe (Reprise)" są łączone czasem na koncertach w jedną całość.

Sklepowa kasa i wysypujące się z niej drobniaki to jeden z pierwszych długich loopów użytych w historii muzyki rozrywkowej. Ale zaskoczeń jest tu więcej, choćby nietypowe metrum 7/4. Stylistycznie to bardzo nie-watersowskie dzieło. Ucieka od odwiecznych tematów, do których przyzwyczaił swoich fanów, jak paranoja, sens życia czy upływ czasu. Zamiast tego krytykuje zachłanność prymitywnego materializmu.

- "Forsa zawsze mnie pociągała, pragnąłem Bentleya jak szalony" - mówił Roger Waters w jednym z wywiadów. - "Miałem z tym problem jako socjalista, ale w końcu stałem się kapitalistą, więc musiałem to zaakceptować."

Mimo iż album "Dark Side of the Moon" latami wisiał na liście Billboardu, w przypadku pojedynczych nagrań jedynie "Money" pojawiło się na Billboard Top 100 i to dopiero na pozycji 92. Nie świadczy to dobrze o Amerykanach.

Najdłuższy utwór na płycie i zarazem drugi singiel z LP "Dark Side of The Moon", następujący po "Money" i poprzedzający instrumental "Any Colour You Like". Dzieło Watersa i Wrighta (ten drugi z klawiszami przechodzi sam siebie), wyśpiewane przez Gilmoura. Łagodne zwrotki plus potężne refreny z dwoma saksofonowymi solami Dicka Parry'ego.

Poezja Watersa od zawsze była przesiąknięta nawiązaniami do bezsensowności wojen, on po prostu nie może się od tego się uwolnić. Jego ojciec zginał w kampanii włoskiej, gdy Roger miał 5 miesięcy, a został powołany do wojska mimo iż początkowo tego unikał, bo był obdżektorem i zagorzałym pacyfistą.

Początkowo wytwórnia oponowała przeciwko temu nagraniu, uważając że zarówno tekst jak i melodię za zbyt depresyjne.

Dwa finałowe nagrania z najsłynniejszej płyty w historii rocka, jaką bez wątpienia była "Dark Side of The Moon" (1973).

Muzycznie - bez zarzutu - kształceni na architektów muzycy udowodnili, że wiedzą jak wygląda zabudowa przestrzeni w muzyce. Przez dekady był to najlepiej sprzedający się album muzyczny - 949 tygodni w pierwszej setce Billboardu. Już trzecie pokolenie zachwyca się jej oryginalnością i awangardowością, która z czasem nie stała się archaiczna.

Inżynierem dźwięku był słynny później dzięki swej własnej muzyce - Alan Parsons.

Autorem mało optymistycznych, filozoficznych tekstów wszystkich utworów jest Roger Waters. Przyznał, że pisząc "Brain Damage" myślał o Sydzie Barrecie (byłym członku pierwszego składu) jako o szaleńcu. Sam Waters nie był w tamtym czasie zbyt pewien swoich możliwości wokalnych, ale David Gilmour przekonał go i namówił do śpiewania.

W finale "Eclipse" dowiadujemy się, że w rzeczywistości nie ma ciemnej strony księżyca...

Tytuł odnosi się do dzielnicy Londynu, którego uroki Mark Knopfler nieustannie podkreślał, odkąd w młodości przeniósł się tam z Leeds. Jak większość turystów, z przyjemnością wałęsał się po West Endzie, ale uwagę poświęcał bardziej kobietom niż zabytkom.

Na tym samym genialnym debiutanckiem albumie "Dire Straits" z roku 1978 Londyn pojawia się tak często, jakby Knopfler nic więcej w życiu nie widział. Ta płyta wystarczyła jednak aby zapoczątkować karierę gigantów jakimi w błyskawicznym tempie stali się Dire Straits.

Warty uwagi jest kalambur nie ujęty tłumaczeniem: "Dziki West End" to zarazem "koniec Dzikiego Zachodu".

Progresywna kapela z kopytem jaką była supergrupa U.K. działała 3 lata i wydała tylko dwie płyty studyjne. Jeszcze raz się okazało, że genialni i sprawdzeni muzycy, mimo swego kunsztu, świetnych harmonii, zmiennego metrum, niezwykłego instrumentarium (skrzypce, syntezatory) nie potrafili wykreować przebojów na listach. Ale fanom progressive rocka to wystarczało. John Wetton i Allan Holdsworth już nie żyją.

Solo zagrane tu na syntezatorze CS80 wykorzystało w monofonicznym unisono 16 oscylatorów tego instrumentu. Wyszedł majstersztyk. Mistyczny i zwodniczy tekst i takaż sama muzyka.

Jeden z większych hitów wielkiego (i sławą, i posturą) czarodzieja nastroju, jakim był niezapomniany Barry White, używający bas-barytonu niczym zaklinacz węży fletu.

On i jego orkiestra należeli do jednych z największych czarnych artystów naszych czasów. Nawet ich próby przed koncertem były zajmujące i fascynujące, co udało mi się kiedyś podejrzeć.

Piosenki White'a to głównie prościutkie wyznania miłosne ale we wstępie akurat tego znalazło się kilka uwodzicielskich westchnień na pograniczu 18+, jak to się kiedyś wydawało. Ale dzisiaj wydają się nudne.

Wszystko jest tu dziełem White'a, tekst, muzyka, produkcja i realizacja debiutanckiego albumu "I've Got So Much to Give", która otworzyła mu drogę do spełniania marzeń.

Finał debiutanckiego albumu King Crimson, wydanego jeszcze w 1969 roku i będącego drogowskazem dla wzrastających dopiero nurtów rocka progresywnego i psychodelicznego. Wszystko na nim było - rock, blues, jazz, muzyka symfoniczna. Wielokrotnie nakładane partie melotronu zbudowały potęgę brzmienia. W barokowym sosie słychać echa chorałów gregoriańskich i wagnerowskiego romantyzmu.

Surrealistyczny tekst podsuwa baśniowy obraz dworu Karmazynowego Króla, co niektórzy uważają za imperium szatana. Autor tekstu (Pete Sinfield) zaręcza, że chodziło mu raczej o świętego cesarza rzymskiego Fryderyka II, ale równie dobrze może to być opis fatalności świata, który właśnie nas otacza.

Śpiewał zmarły w 2016 roku Greg Lake (później w Emerson, Lake & Palmer).