Nigdy nie wydane na singlu nagranie z legendarnej płyty Band on the Run grupy Wings, nagranej w Afryce w 1973. Ponoć są to rzeczywiście autentyczne ostatnie słowa wielkiego artysty zanim wyzionął ducha. Ale spornym jest to czy jest to zarazem szczery pokłon ze strony Paula McCartneya.

Jak bowiem twierdzi aktor Dustin Hoffmann, utwór powstał w rezultacie sporu pomiędzy nim, a McCartneyem. Hoffman wyciągnął na chybił trafił gazetę z informacją o śmierci Picassa, i prowokował: "O tym też napiszesz?". A ex-Beatles udowodnił, że to żaden problem.

Większość instrumentów obsłużył sam McCartney, zgrabne orkiestracje to dzieło Tony Viscontiego, a legendarny perkusista Ginger Baker zagrał tu potrząsając puszką ze żwirem.

Kiedy się nagle zostaje rockowym idolem to gwałtownie zmienia się styl życia i optyka. Ale kiedy dzieje się to w wieku dwudziestu kilku lat to ta optyka ogranicza się głównie do zachwytu nad dostępnością atrybutów hiper-zamożności, będących dotąd poza zasięgiem.

Tak, jak zachwycił się zespół Procol Harum, który z dnia na dzień zaczął nocować w luksusowych hotelach, spożywać wykwintne potrawy i pić najdroższe trunki. Opisał to jak umiał ich nadworny tekściarz Keith Reid. Był on zawsze uważany za pełnoprawnego członka zespołu, choć ani nie śpiewał, ani nie grał, co było niesłychanie rzadką oznaką szacunku.

Dzieło nieżyjącego już Dana Peeka i jego żony Catherine, które weszło w szczytówkę listy Billboardu spędzając tam 14 tygodni w roku 1975.

W kilka lat później gdy Peek pokonał zerwał z kilkoma nałogami, zerwał także z zespołem America na rzecz muzyki chrześcijańskiej. Mimo radykalnej odmiany stylu życia, zapalenie osierdzia zabiło go w wieku 60 lat.

Nagranie wyprodukował George Martin, osławiony swoją wcześniejszą pracą z Beatlesami. Ma ono natchnąć optymizmem wszystkich nas, zwłaszcza nieudaczników.

Przebojowe nagranie z LP Homecoming, autorstwa Dana Peeka, ugruntowało opinię o triu America jako o romantycznych, akustycznych rockmenach z ciekawą harmonią głosów.

Najłagodniejszy z nich osobnik, Dan Peek, w nieco zawoalowany sposób proponuje dziewczynie z problemami aby poszła jego drogą wymijającą niebezpieczeństwa materializmu i zaakceptowała Chrystusa ("If you want, you can ride my train and soon forget the reason that you're leaving"). Wkrótce Peek opuścił zespół America aby stać się pionierem amerykańskiej muzyki chrześcijańskiej.

Zanim zmarł na raka prostaty był czołowym nudziarzem Zachodniego Wybrzeża. Niezłych balladzistów było tam wielu ale w latach 80 nie miał zbyt wielkiej konkurencji. Dbał o ciekawe aranże i cytaty z wielkich mistrzów (tu z Czajkowskiego).

Banalna sytuacja opisana z wdziękiem i czarem, który był najsilniejszym orężem Fogelberga. Przyznał kiedyś, że opisał autentyczną historię przypadkowego spotkania z byłą miłością, do jakiego doszło przed wigiliią Bożego Narodzenia. Właśnie się zaczął sezon na granie jej w stacjach radiowych.

W końcówce solo saksofonowe Michaela Breckera, który też zmarł na raka ale 10 lat przed Fogelbergiem.

Wzruszająca opowiastka z zaskakującym finałem, zwłaszcza dla tych, którzy mieli kiedyś wiernego, starego psa…

Wykonał ją w 1964 roku, raczej recytując niż śpiewając - gigant wczesnej ery muzyki muzyki country - Jim Reeves.

Roztrzaskał się w burzy swoim małym samolotem w dwa lata później mając 40 lat. Mimo przedwczesnej śmierci nagrał 60 płyt, Ameryka go uwielbiała, bo piosenki miały prócz muzyki i tekstu takie jeszcze coś. Urok pewien, po prostu.

Mark Knopfler zawsze podkreślał, że nie chce brać odpowiedzialności za treść swoich utworów. Tym bardziej że często mają one mocny przekaz polityczny lub społeczny. A on nie chciałby aby ktokolwiek (np. jakiś ruch) odnalazł w tych tekstach poparcie dla tego co robi.

Każde nagranie z debiutanckiej płyty Dire Straits (1978) ma mocny przekaz. To nie jest wyjątkiem. Tekst odnosi się do przyjaciela Knopflera - artysty rzeźbiarza Harry Phillipsa - zmarłego w biedzie 2 lata przed wydaniem tej płyty. Jest też psikusem wobec tak zwanej sztuki nowoczesnej.

Rockowa chluba Kanady jaką przez dziesięciolecia był Neil Young, umieścił ten song na swojej czwartej płycie Harvest w roku 1972 (choć grywał ją wcześniej) i jak dotąd jest to jego jedyny przebój nr 1 na listach w USA, gdzie mieszka wśród płonących lasów Kalifornii.

Miał wtedy uszkodzony kręgosłup i nie mógł ustać na scenie z gitarą elektryczną, wiec próbował na siedząco nagrywać z akustyczną. Ale to nie jego gitara, a harmonijka ustna jest brzmieniową ozdobą tej piosenki. Gdy ją usłyszał Bob Dylan powiedział: - To niemożliwe, przecież to cały ja. To powinno być moje.

W chórkach zaśpiewali James Taylor i Linda Ronstadt, którzy przypadkowo napatoczyli się na Younga w studiu w Nashville.

Tekst odnosi się do wad i zalet podróżowania, na jakim każdy koncertujący muzyk przeznacza ponad połowę życia. Powstało mnóstwo coverów, ale żaden nie umywa się do oryginału.

Patrick Moraz to solista-instrumentalista rodem ze Szwajcarii (choć urodzony na... pokładzie samolotu). Akompaniowanie innym nie jest mu jednak obce (Refugee, Yes czy The Moody Blues). W tym przypadku płyta jest całkowicie jego (debiutancki solowy LP "The Story of I", 1976), a wokalista gościnnie wynajęty (John McBurnie).

Poprzetykana rozmaitymi stylami płyta, pełna świeżych pomysłów jak na progresywnego muzyka, opowiada nam cudnie historię tajemniczej wieży w dżungli, której mieszkańcy są więźniami swoich własnych żądzy. Należałoby jej wysłuchać jako całości, bo wyrwane z kontekstu historyjki opowiadają dużo mniej...

EW&F to jedna z najbardziej innowacyjnych kapel (prawie orkiestr) w latach 70., która odmieniła oblicze czarnego popu. Skomponowanie tego utworu podobno zajęło 3 miesiące, a inspiracją były "Bliskie Spotkania Trzeciego Stopnia" czyli przekonanie, że "coś tam jednak jest oprócz nas".

"Fantasy" ślizga się po takim przeświadczeniu dość mętnie ale nie marzycielski tekst tu jest ważny, a brawurowo skonstruowana muzyka, zdolna nawet platfusa poderwać do tańca. Tekst utworu z pewnością nie jest arcydziełem i oberwał swoje od krytyków ale... znowu - ratuje go muzyka, ekscytująca i choć potężna to lekka. Nikt tak wcześniej nie zagrał. Stali się przykładem do naśladowania dla innych na długie lata. Współbrzmienie ludzkich głosów i blachy jest porywające.