Dla Amerykanów jest to ważny i jeden z najlepszych amerykańskich songów roku 1980, w typowej dla Boba Segera folk-rockowej konwencji. Nawiązuje w niej do 11-letniego związku z niejaką Jan Dinsdale, ale opowiada głównie o ludzkiej naturze. O tym, że ludzie czasem nas kochają, a czasem wykorzystują i trzeba jakoś dostrzegać tę różnicę.

A także o tym, że prawdziwym zwycięstwem jest przetrwanie burz, pokonanie życiowych przeszkód.

Dość jasny przekaz w tych ponurych czasach.

Electric Light Orchestra z udanego albumu koncepcyjnego "Time", na którym każda piosenka odnosiła się jakoś do życia w przyszłości, podróży w czasie i pomiędzy planetami. Miks estetyki retro z futurystycznymi technologiami i koncepcjami.

Ta akurat piosenka opisuje nam, jak będzie brzmiał serwis informacyjny w roku 2095. Orkiestrowy rock świetnie zaaranżowany przez Jeffa Lynne'a z pomocą wielu syntezatorów i efektów dźwiękowych ale tym razem bez nieodłącznych dotąd wiolonczel i smyczków.

Dwie telewizje (w Holandii i na Malcie) użyły tych efektów dla swoich dzienników.

Niezwykłe nagranie, magiczne, na wielu działa jak mantra. Dokonał go amerykański prezenter telewizyjny Les Crane.

Prezenter, który tylko raz w życiu zaśpiewał czy raczej wyrecytował piosenkę, tworząc coś nad wyraz podniosłego.

Niezwykła była barwa jego głosu, niezwykła aranżacja utworu i niezwykła poezja, bo to "Desiderata", słynny poemat Maxa Ehrmanna, napisany jeszcze w roku 1927. Zawierał wskazówki... jak żyć szczęśliwie. Do wiersza chętnie przykleili się hippisi w latach 60. ale on do nich nie pasował.

Powtarzanie sobie tych wersów w tajemny sposób wpływa na samopoczucie.

Pieśń jest smutna ale piękna. Trochę rozliczeniowa, więc często jest wybierana jako piosenka na swój pogrzeb przez tych, którzy jeszcze zdążą o tym zdecydować.

Alan Parsons to inżynier dźwięku przy "Ciemnej stronie..." Pink Floydów, który zasłynął jako szef muzycznego projektu rozmiłowanego w łagodnych odmianach rocka progresywnego. Zatrudniał mnóstwo znanych muzyków sesyjnych i wielu wokalistów, ale w przypadku tej piosenki to interpretacja Colina Blunstone'a przeszła do historii.

Wraz z porywającym saksofonowym solem Mela Collinsa, które weszło do kanonu rocka.

To nagranie jest zarazem smutne i wesołe, banalne i piękne. Powinno nosić tytuł: "Dopiero gdy" i zgrabnie opowiada na pytanie: dlaczego i w którym momencie tracimy kobietę? Jak nietrudno zgadnąć, bardziej przez to podoba się kobietom.

Piosenkę nagrał w 2011 roku były busker Michel Rosenberg pod pseudonimem Passenger (wcześniej tak nazywał się jego zespół).

Okazała się przebojem-śpiochem, który kompletnie niespodziewanie wypłynął dopiero w 2014, stając się wówczas brytyjskim przebojem roku (według Brit Awards).

A na listach została przebojem numer 1 w 17 krajach świata i ma prawie 3 miliardy obejrzeń na YouTube. Co za tym idzie - mnóstwo coverów. Jeden z najlepszych przyszło stworzyć sympatycznej 13-latce Allie Sherlock, śpiewającej na irlandzkiej ulicy (zobacz TUTAJ).

Największy przebój w karierze irlandzkiego gwiazdora z lat 70., i jeden z największych w tej dekadzie, choć smutny i wręcz depresyjny, bo opowiadany z perspektywy 21-letniego samobójcy - po odrzuceniu przez narzeczoną i po śmierci obojga rodziców.

O'Sullivan początkowo nie zaprzeczał, że to mogą być fakty z jego biografii, aż w końcu przyznał uczciwie, że nie znał swego ojca (który zmarł gdy syn miał lat 11), zaś matka ciągle żyła w chwili powstania piosenki.

Wielu artystów sięgnęło po ten song, ale warto posłuchać oryginału, i może jeszcze Diany Krall, bo inne wersje (nawet Niny Simone czy Neila Diamonda) to dość bezduszne covery.

Tę smutną piosenkę napisała kanadyjska Indianka Buffy Sainte-Marie w 1965 roku. Opowiada o dwojgu zwykłych ludzi, którzy jednak nie mogą być ze sobą, bo są z dwóch innych światów.

Według samej autorki jest to piosenka o "uczciwości i wolności w sercu". Uniwersalna, bo przecież każdy kiedyś z kimś być nie mógł, mimo że bardzo chciał.

Może dlatego wzięło się za nią bardzo wielu artystów (ok. 200), w tym wielu wielkich, jak Elvis Presley, Neil Diamond, Andy Williams, Barbra Streisand czy Roberta Flack. Czasem coś lekko zmieniali w tekście.

Klasyk. Tekst odnosi się do różnych biograficznych epizodów z życia Jima Morrisona, jak np. scenariusza filmu "The Hitchhiker", który napisał ("morderca przy szosie..."), apelu do długoletniej przyjaciółki Pameli Courson ("musisz kochać swego faceta..."), zaś on sam uważał się za "jeźdźca burzy". Fragmenty piosenki pojawiały się już w innych wierszach legendarnego wokalisty.

Ale to raczej muzyka uczyniła to dzieło nieśmiertelnym, zwłaszcza klawisze urodzonego w polskiej rodzinie w Chicago Raya Manzarka. Ze swojego piana (Fender Rhodes) wydobył nawet efekt ulewy.

No i wokal Morrisona - to było jego ostatnie nagranie przed przedwczesną śmiercią.

Billie Eilish jest objawieniem jakich mało, ale trudno nie dostrzec, jak wiele zawdzięcza starszemu bratu Finneasowi. To on komponuje, on aranżuje, on inspiruje i przede wszystkim przymusza młodą, zbuntowaną 18-latkę do pracy. Ona z kolei opisuje tekstami coraz bardziej komplikujący się świat dookoła niej. Ta piosenka to przejaw frustracji skutkami ubocznymi rosnącej sławy, a zarazem wyraz podziękowania wobec opiekuńczości brata. Nocny koszmar o próbie samobójstwa jest tylko pretekstem, ale depresja młodej artystki była autentyczna, a postanie tej piosenki miało być antidotum na osobiste demony.

Utwór podbił zarówno publikę jak i krytykę. Stał się dla Billie drugiem numerem 1 w Ameryce. W Stanach i Kanadzie zdobył podwójną platynę, w Australii nawet potrójną.

Diana Ross miała 29 lat gdy nagrywała tę piosenkę, jej gwiazda zaczynała blednąć. Ale wzorowo zinterpretowała trudne nuty i uratowała karierę.

Utwór skomponował zmarły w 2015 roku Michael Masser, zawodowy twórca piosenek dla innych wykonawców. Miał smykałkę do tego, spod jego ręki wychodziły perełki, inni chętnie po nie sięgali, np. Whitney Houston ("The Greatest Love of All"), Roberta Flack ("Tonight") ale to od "Touch Me In the Morning" rozpoczął swą karierę.

Smutna to opowieść, o rozstawaniu się (jak to najczęściej bywa w przypadku tych niezapomnianych przebojów), ale też o nadziei na przyszłość. Diana Ross wyśpiewała tu bezbłędnie każdy niuans.

(Z pomocą Oli Mościckiej)