We wrześniu 1978 roku brytyjski, śpiewający gitarzysta Al Stewart, wydał swój ósmy album, na którym znalazła się ta piosenka. Producentem był Alan Parsons (ten który miksował “Ciemną stronę księżyca” Pink Floydów) ale tu zastosował on zupełnie inne klimaty. Nostalgiczne, wspomnieniowe, tak jak sugeruje sam tytuł - o upływaniu czasu. Choć w USA i w Kanadzie był to numer 1 na listach, Al Stewart często przyznawał, że nie lubił tego nagrania. Ponoć wytwórnia nakłoniła go, aby stworzył coś na podobieństwo swego poprzedniego wielkiego przeboju - "Year of the Cat".

Zaprzecza jednak temu gitarzysta Peter White, współtwórca tej magicznej piosenki, która grana jest na wszystkich koncertach od prawie pół wieku. A radio też wraca do niej bezustannie.

Uduchowione solo na saksie to dzieło Phila Kenzie, który nagrywał jeszcze z Beatlesami.

Takie trochę rhythm and bluesowe disco polo, najprostsza z najprostszych piosenek Stevie Wondera i zarazem... najpopularniejsza, bo weszła w 1984 roku na wierzchołek aż 20 list przebojów (z polską Trójką włącznie).

Tekst piosenki jeszcze prostszy: o zaskoczeniu swej wybranki telefonem. Wymienia się wszystkie możliwe w roku okazje, przy jakich wypadałoby zadzwonić do ukochanej ale dzwoni się wyłącznie po to, aby powiedzieć jej coś z głębi serca. Nieskomplikowane i banalnie skuteczne. I w życiu i na listach...

Wonder zagrał na wszystkich instrumentach i zaśpiewał wszystkie głosy.

Epicki klasyk z roku 1970, który nigdy nie był hitem na listach, bo… nigdy nie wydano go na singlu. Z zadziwiającą potrójną konstrukcją, rosnącym tempem i natężeniem, od ballady po hard rockowy żywioł. Z profetycznym lecz mętnym tekstem, uważanym przez niektórych za sataniczny, a przez innych za inspirowany Tolkienem.

Twórca słów, Robert Plant spędził większość lat 70. na równie mętnych tłumaczeniach, o co mu tak naprawdę chodziło. Przyciskany, wymigiwał się abstrakcją, i tym że każdego dnia co innego ów tekst znaczy. Wiemy jednak przecież, że większość twórców z tamtego okresu eksperymentowała z nowymi używkami, które często były “współautorami” ich poezji.

Swe ostateczne szlify nagranie to uzyskiwało przez 18 miesięcy.

Steely Dan rościli sobie pretensje do bycia pierwszą jazz-rockową kapelą z przebojami na listach. W rzeczywistości byli smart-rockową kapelą jakich mało. Ignorowali modne trendy, mieli gdzieś melodykę, raczej drwili niż żartowali, a mimo tego było coś niezwykłego, innego, wyuzdanego w ich muzyce i młodzież lat 70. ją kupiła. Podobnie jak nazwę - Steely Dan, bo to "imię" parowego dildo z powieści "Naked Lunch" Burroughsa.

I jeszcze coś: w ich muzyce panowała niewyobrażalna demokracja dźwięków. A w tekstach bardziej chodziło o wytworzenie określonego nastroju, niż jakiegoś namacalnego wątku. Akurat to jest czytelny wyjątkek. I może dlatego okazał się ich pierwszym i zarazem największym przebojem w czasach, kiedy muzyka jeszcze nie była towarem.

Jest naukowo dowiedzione, że przez słuchanie Steely Dan stajesz się o 19% ciekawszym człowiekiem.

Lider grupy, Mark Knopfler, wpadł na pomysł tego tekstu po obejrzeniu w Ipswich amatorskiego zespołu jazzowego, grającego w pubie dla kilku pijaczków, nieświadomych, że ktoś w ogóle gra. A muzycy występowali tam nie dla poklasku czy grosza ale z samej radości wspólnego grania niemodnego już jazzu.

Knopfler opowiada, że kiedy chłopcy zakończyli występ mówiąc „Dziękujemy bardzo, jesteśmy Sułtanami Swingu”, było w tym coś absurdalnie zabawnego, ponieważ sułtanami w żaden sposób nie byli, raczej “zmęczonymi facecikami w zszarganych swetrach”. Jednakże w ten sposób przeszli do historii, bo “Sultans of Swing” to arcydzieło rocka, tworzące w 1978 przełom pomiędzy gasnącym disco i rodzącym się punkiem.

Ponadto w czasach kiedy wszyscy byli przekonani, że na gitarze elektrycznej nie da się już wymyślić żadnego intrygującego stylu gry, fenomenalny Knopfler pokazał jak bardzo się mylili. Żadna gitara dotąd tak nie brzmiała.

To był debiutancki singiel, dopiero zapowiadający długą i pełną przepysznej muzyki karierę zespołu Dire Straits.

Cyniczny song z kultowego, trochę surrealistycznego filmu “O Lucky Man!”, który co kilka minut przerywany był po to, aby mógł zagrać zespół Alana Price’a (tego od Animalsów). Tego rodzaju dodatkowej narracji nie zastosował nikt przedtem, ani nikt potem.

Alan Price był jednym z głównych architektów brytyjskiej sceny rockowej lat 60. Tą piosenką pokazuje większości z nas, gdzie jest nasze miejsce w szeregu…

Słynny ze swoich lewicowych poglądów i niezbyt kochany przez Biały Dom, John Lennon często protestował w różnych sprawach i przy pomocy różnych form. Np. kompletną nagością na okładce płyty lub leżąc przez kilka dniu w hotelowym łóżku walczył… o pokój.

Dziś, w epoce politycznej poprawności, rzadko można usłyszeć tę piosenkę w mainstreamowym radiu, bo dyskwalifikuje ją niby bardzo niepoprawny tytuł. Ma jednak bardzo poprawny tekst, obnażający mizoginizm i mocno upominający się o prawa kobiet. I tylko dzięki temu nie przepadła na śmietniku historii…

Pyszny saksofon Stana Bronsteina.

Wielu jest nieśmiałych zakochanych ale ci skrajnie pierzchliwi mogą liczyć tylko na boską interwencję. Takie jest przesłanie przeboju Electric Light Orchestra, zespołu który wypełnił swymi nagraniami lukę po The Beatles. Mało tego, mistrzowsko wzbogacił ją orkiestrowym blichtrem

Tydzień z "Pamiętnika Horacego Wimpa" pomija tu całkiem sobotę, bo - jak stwierdził mistrz Jeff Lynne - w soboty są mecze.

Bogate wykorzystanie vocodera głosowego jak na rok 1979, zanim jeszcze wymyślono autotune.

Klasyka muzyki poważnej przemieniona w 1967 roku w klasykę… rocka progresywnego. Entuzjastycznie przyjęta (numer 1 na listach w bardzo wielu krajach świata, ponad 1000 coverów) ale to Jan Sebastian Bach ma poważny udział w jej sukcesie, bo to jego Arię na strunie G z III Suity Orkiestrowej D-Dur słyszymy w przepięknych, zaaranżowanych barokowo organach Hammonda.

Mocno metaforyczny tekst (seks pod przykrywką morskiej podróży) autorstwa młodego poety Keitha Reida jest zepchnięty muzyką na drugi plan, zresztą w oryginale zawiera 4 zwrotki, w oryginalnym nagraniu tylko dwie.

Autor zapewnia, że tworząc je, nie był pod wpływem narkotyków tylko lektur. W zasadzie jest taka możliwość.

Zapomniana ballada miłosna, czy raczej anty-miłosna, która pojawiła się na szczytach amerykańskich list przebojów w czerwcu 1976 roku. O pożegnaniu pary kochanków (w tym dosłownym sensie czyli pozamałżeńskim). O rozpadzie trójkąta miłosnego, a może nawet czworokąta, kto wie.

Niby nic wielkiego i nawet banalnego, ale ta poprzedzona recytatywem piosenka okazała się wielkim, ogólnoświatowym przebojem rhythm and bluesowej grupy Manhattans.