Zespołu Cockney Rebel lepiej nie znać - bliższe zapoznanie uzależnia. Bo choć to kapela sprzed lat, to zna ją garstka szczęśliwców. Pojawiła się w latach 70 i ewoluowała od glam rocka (w najbardziej ambitnej formie) ku rockowi progresywnemu. Była przedłużeniem tego, co działo się w głowie Steve'a Harleya, jednego z ciekawszych brytyjskich twórców tamtych lat, działającego zresztą do dziś. Oryginalny basista Paul Jeffreys zginął wraz z narzeczoną w zamachu nad Lockerbie.

Przekonywanie nas, że miłość jest niczym primadonna nie jest specjalnie odkrywcze ale przynajmniej podane z romantycznym przymrużeniem oka, podobnie jak aranż: orzeźwiająca melodia na fortepian, gitarę flamenco i chór.

12 października w roku 1969 zespół King Crimson wydał singla z nagraniem I Talk to the Wind z ich debiutanckiego albumu. To jedyna łagodna i dość prosta piosenka (z fletem na pierwszym plani i jakimiś klarnetami w tle) na tej szalonej i słynnej płycie. Zresztą ta piosenka ma aż kilka swoich wczesnych wersji, bo zespół nie mógł się jakoś zdecydować na jej ostateczne brzmienie.

Tak czy owak każda wersja miała swój wdzięk, zmieniali się troszkę tylko muzycy i mało progresywne aranżacje w tym najwcześniejszym z etapów bardzo progresywnego King Crimson.

Najdłuższe nagranie z czwartego studyjnego albumu w 25-płytowym dorobku grupy Wishbone Ash, której przypisuje się żmudne łączenie rocka progresywnego z hard rockiem.

Muzyka jest tu zainspirowane fragmentem Koncertu fortepianowego G-dur Ravela. To wysublimowana ballada z dialogiem dwóch gitar, które zawsze były najmocniejszą stroną tej brytyjskiej formacji. Sam tekst stanowi tylko rozwinięcie tytułu. Te nieliczne słowa gubią się właściwie w gitarowym sosie ale dosyć smakowicie.

Sukces wczesnego Cata Stevensa polegał na tym, że niezwykle melodyjne kompozycje i zmyślne aranże udanie parował z niezwykle szorstkim głosem, a w tekstach był wiarygodny, bo odsłaniał w nich swoje własne, autentyczne przeżycia.

Próbował medytacji, jogi i metafizyki, ale kiedy stał się Yusufem Islamem, nowa religia i nowy rodzaj twórczości skutecznie wypchnęły go z kręgów zainteresowania naszej cywilizacji, pozostali tylko najwierniejsi fani. Jednakże i tych ubyło, gdy poparł fatwę na Salmana Rushdiego.

Ta piosenka daleka jest jednak od polityki czy kwestii wiary, to banalnie prosta piosenka miłosna, jakie zawsze wychodziły mu najlepiej.

(Z pomocą Dominiki Stoch)

Jak to u Cohena: trochę podskórnego erotyzmu, trochę złośliwości i żal za upływającym czasem. Mniej znane nagranie, bo z zaskakującego, ekstrawaganckiego albumu Death of a Ladies Man, który upichcił jako producent sam Phil Spector (ten od “ściany dźwięku”), masakrując cohenowskie nastroje i zostawiając fanów Cohena z szeroko rozdziawionymi gębami.

Jego eksperymentom oparła się tylko ta delikatna ballada, jakby z innej planety.

Peter Skellern (1947-2017) - angielski wokalista wydawałoby się pozbawiony głosu, anemiczny, zdołał wylansować kilka fantastycznych przebojów w latach 70, a ich główną zaletą były przebogate aranżacje i właśnie ów pozorny "brak głosu". Przedziwnie brzmiąca blacha, disneyowskie chóry, a wśród nich bezradny głos bezradnego Skellerna.

Powstała ujmująca wdziękiem piosenka miłosna, której adresatką chciałaby zapewne stać się każda dama.

Przebój z debiutanckiej płyty brytyjskiej grupy Keane jest muzycznie świetnym przykładem "rocka pianistycznego". Tekstowo zaś odnosi się do rozterek początkujących muzyków, którzy zanim zostali gwiazdami (bo zostali) zastanawiali się wielokrotnie czy dokonali prawidłowego wyboru, patrząc jak ich szkolni przyjaciele wyjeżdżają i robią świadome kariery, podczas gdy oni stoją wciąż w miejscu.

Życie opowiedziało się jednak po ich stronie - już debiutancki album przyniósł im w 2004 roku międzynarodową sławę.

Dla miłośników jazzu ta piosenka będzie czytelna nad wyraz, dla pozostałych będzie jakimś niezrozumiałym zachwytem.

Wyśpiewał ją w 1980 roku, zmarły w 2020 roku Bill Withers, czarnoskóry robotnik przemieniony we wspaniałego artystę. Opisał w niej wszystkie swoje muzyczne fascynacje.

Towarzyszy mu genialna grupa The Crusaders, swobodna jak szybowiec w każdym gatunku muzyki. Już nie istnieje.

Paul Simon nosił w sobie potrzebę napisania piosenki o potrzebie niesienia pomocy. Ale wyśpiewał ją kolega z duetu, co nawet wywołało u twórcy uczucie zazdrości, jak przyznał po latach.

Simon użył w tekście wyjątkowo prostego słownictwa, z czasem zdając sobie sprawę, że ta prostota mogła sprawić, że utwór zdobył światowy rozgłos, bo był uniwersalny. Mimo że miał budowę hymnu, był spokojny i patetycznie zorkiestrowany.

Pozorne wady zadecydowały o sukcesie. Nagranie stało się jednym z zaledwie kilku utworów w dziejach, które w tym samym czasie zagościły na szczycie zarówno angielskiej, jak i amerykańskiej listy przebojów. A w 1971 roku zdobył 6 Grammy Awards: jako Piosenka Roku, Album Roku, Singiel Roku, Najlepszy Utwór Współczesny, Najlepsza Realizacja i Najlepsza Aranżacja Chóralna. W innych wykonaniach też nieźle sobie radził.

Judge Dread zmarł w 1998 roku w wieku 52 lat z powodu niezdrowego trybu życia i tuszy. Jego prześmiewcze piosenki w konwencji reggae i ska miały w latach 70. na Wyspach tylko jednego konkurenta - Boba Marleya. Nieodłączne były w nich akcenty erotyczne i ukryte podwójne znaczenia, co sprawiało, że wiele stacji radiowych z góry rezygnowała z emisji.

W przypadku pościelowego klasyka jakim było francuskie "Je t'aime… moi non plus" Serge'a Gainsburga, z oryginału ostała się jedynie linia melodyczna. Najlepiej nie analizować tego, co Judge Dread uczynił z tekstem.

(Z pomocą Wioletty Bar)