Ballada ni to folkowa, ni to popowa, ni to country, otwierająca czwarty album Neila Younga - "Harvest" w 1972 roku. Jej urodę podkreśla harmonijka Younga i elektryczna gitara hawajska Bena Keitha.

Słowa odzwierciedlają emocjonalną ambiwalencję i liczne kontrasty. Neil Young opisał je kiedyś, stwierdzając tak: „Nawet kiedy jestem szczęśliwy, brzmi to tak, jakbym nie był. A kiedy próbuję powiedzieć, że jestem szczęśliwy, to raczej staram się to ukryć”.

Słuchacz ma się niby w tym połapać...

Największy, międzynarodowy hit w dziejach grupy The Cars z Bostonu, ballada wyśpiewana przez basistę Benjamina Orra (zmarłego w 2000). Łączy szczere żale w lirycznym tonie z urzekającym krajobrazem dźwiękowym wykreowanym elektronicznie. Melodia jest tu najważniejsza, wznosi się i opada w kojący, ale w przesmutny sposób.

W video nakręconym przez aktora Timothy Huttona na planie pojawia się jako bohaterka opisywanej historii 18-letnia czeska supermodelka Paulina Porizkova, a także lider The Cars - Rick Ocasek, Czech z pochodzenia. Byli jak Beauty and the Beast - ona drastycznie piękna, on troszkę tylko przystojniejszy od diabła. Ale ich poznanie zaowocowało małżeństwem z dwójką dzieci aż do śmierci Ocaska w 2019 roku.

Muzyka i tekst Toma Scholza, geniusza w ekspertymentach z gitarowymi brzmieniami, co zawsze było najbardziej rozpoznawalną cechą brzmienia grupy Boston obok wokaliz Brada Delpa. To pierwszy utwór w ich repertuarze z refleksyjną nutą. Rasowa, świetnie zbudowana rockowa ballada z dramatycznymi solówkami licznych gitar Scholza.

A opowiada o nierozwiązywalnym węźle - o tym jak trudno mężczyznie sprostać kobiecym oczekiwaniom.

No ale żeby zaraz z tego powodu tak głośno się użalać?

O desperackiej miłości, która nie jest prawdziwa mimo szczerych chęci. Złośliwości Cohena wobec instytucji małżeństwa wychodzą tu wyraźnie ("Jaś z Małgosią chcą połączyć swoją dolę, więc pomódlmy się zanim uczynią ten błąd") ale w finale wycofuje się, nie chce odbierać młodym nadziei.

Cohen to spec od mistycyzmu miłości, ale (podobnie jak choćby Ernest Hemingway) nigdy nie wierzył w szczęśliwe finały związków damsko-męskich. Wierzył za to, że jedyna prawda i chwała leży w... usiłowaniach. Coś jak z gonieniem króliczka. Smutne ale może prawdziwe...

David Gates przez lata stał na czele amerykańskiej kapeli Bread, słynnej w latach 70. z licznych łagodnych ballad, których głównym walorem był głos Gatesa - świetnego wokalisty i zręcznego kompozytora. Ponieważ był on z natury trochę takim prostolinijnym kowbojem jakby zagubionym w wielkim mieście, postarał się szybko, aby spełniło się wielkie, prywatne marzenie i za pieniądze z muzyki kupił sobie 800-akrowe rancho w Kalifornii, aby wraz z żoną i czwórką dzieci hodować na nim konie i krowy. Dzieciaki jednak dorosły i wróciły do miasta - trójka została prawnikami, jeden chirurgiem. A Gates kupił sobie kolejne rancho, tym razem 1400-akrowe, w stanie Waszyngton, gdzie do dziś szczęśliwie żyje.

Piosenka pochodzi z jego solowego albumu i opowiada o... podkradaniu melodii.

Elton John miał miał 20 lat gdy powstała ta piosenka i znało go niewielu.

Autor tekstu Bernie Taupin, przyjaciel Eltona (ale nie partner) miał zaledwie 17 lat ale pisał już poezję miłosną, która przykuwała uwagę. Krystalicznie naiwną może i po chłopięcemu szczerą. Ten tekst powstał na dachu domu matki Eltona Johna na przedmieściach Londynu, gdzie Bernie wysiadywał skopując rosnący tam mech. Nigdy nie wyjawił imienia kobiety, która go zainspirowała, ale niewykluczone że taka może jeszcze nie istniała.

Gdy skończył i zszedł na dół, Elton zasiadł przy pianinie i na oczach matki, ciotki w 20 minut wyprodukował melodię do jednego z klejnotów muzyki lat 70. Kolosalny sukces utworu otworzył drzwi do dalszej kariery obydwu wspomnianych panów i przetarł szlak dla niedocenianego dotąd gatunku ballady miłosnej.

Po usłyszeniu piosenki John Lennon powiedział: "To pierwsza świeża rzecz, jaka zdarzyła się od naszych (beatlesowskich) czasów". Bernie Taupin ocenił po latach inaczej: - "Jest jak wierny pies, zawsze przy tobie".

Na szóstym albumie grupy Supertramp pt. Breakfast in America (1978) nie było słabych numerów. Prawie wszystkie wylądowały na jakichś listach. I jak to u Supertrampa: dominacja klawiszy, prawie falsetowe głosy, perfekcyjne aranże, melodyjność, teksty z przymrużeniem oka - z lekką kpiną wobec amerykańskiej kultury. W tym przypadku opowiada o wolności jednonocnych przygód. I chyba odnosi się też do marihuany, określanej wtedy często "Mary Jane" (Goodbye Mary, Goodbye Jane).

Zobaczył w TV głodujące afrykańskie dzieci i to go zainspirowało o 15 lat wcześniej niż wymyślono akcję Live Aid. Ale sens tej enigmatycznej piosenki był głębszy: świat nam się popsuł. No i choć dekadencka, pasowała do wizerunku, jaki O'Sullivan sobie wymyślił - niby chłopaka z nizin o bolesnym dzieciństwie.

Największym walorem tego zapomnianego Irlandczyka było niecodzienne, unikatowe brzmienie głosu oraz chwytliwe melodie z pianem traktowanym perkusyjnie i z soczystymi orkiestracjami. Wszystkie covery tego utworu nie dorastają do pięt oryginałowi sprzed 50 lat.

Wielki buntownik i kontestator Bob Dylan umieścił to nagranie na głośnym LP "Desire" z 1976 roku gdy okazało się, że na trasie koncertowej poprzedzającej wydanie płyty (w 1975) nie było popularniejszego.

Po raz pierwszy (ale nie ostatni) Dylan przywoływanie Boga traktuje tu jako metodę pomocną w uwodzeniu kobiety, ale w istocie piosenka ta może być przyczynkiem do dyskursu o kruchości miłości.

Słynna, zniewalająca prostotą piosenka otwierająca film "Philadelphia". Zamówiona była przez reżysera Jonathana Demme jako utwór rockowy, ale Springsteen nagrał całkowicie sam w swoim studiu domowym delikatnie utkaną, nie narzucającą się, arcysmutną balladę. Miał rację, bo rozwaliła wszystkich, niezależnie od treści, jakie niósł film (gejowski związek, śmierć na AIDS). Sądząc po notowaniach, Europejczykom utwór podobał się bardziej niż Amerykanom, mimo iż dostał od nich Grammy i Oscara. Nie wiadomo dlaczego, ale Boss rzadko gra go na koncertach.

Ulice są ważne, Springsteen chyba udowodnił, że potrafi je czytać. Zapytany w wywiadzie czy piosenka jest skargą chorego na AIDS czy może człowieka, który rezygnuje z życia, Springsteen odpowiedział, że lepiej dla nas będzie, jak każdy sam sobie to zinterpretuje.