Unikatowa, bo kobieca wersja ostatniego z wielkich przebojów grupy Bread (z 1976 roku), nagrana w 1999 r. przez megagwiazdę z Filipin - Regine Velasquez.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Światowy przebój z debiutanckiego albumu urodzonej w Hawanie dziewczyny ma aż 10 różnych autorów. Towarzyszy jej tu amerykański raper Young Thug.

Zręczny, namiętny, inspirowany salsą utwór osiągnął numer 1 w 23 krajach świata, w sześciu z nich stając się diamentowy. To najlepiej sprzedający się cyfrowy singiel 2018 roku według IFPI. I najczęściej odtwarzana piosenka w historii Spotify.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Poruszająca ballada, pełna narastających emocji, z deklaracją miłości i wiernej pomocy ukochanej osobie w chwilach załamania. Może być równie dobrze deklaracją kobiety wobec mężczyzny, jak i matki wobec dziecka.

Chrissie Hynde napisała i wyśpiewała ją zużytym ale ciepłym głosem na szóstym albumie swojej grupy Pretenders. Jest już klasykiem, doczekując się licznych coverów, także męskich - bo mimo, że zalatująca patetycznym kiczem to zmysłowości pozazdrościli jej wszyscy.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Autorska piosenka Carole King z legendarnego LP "Tapestry" (1971) zdobyła Grammy jako Piosenka Roku (i nie tylko to). Dziesiątki nanych wykonawców nagrało ją na przestrzeni lat: James Taylor, Dusty Springfield, Michael Jackson, Anne Murray, Donny Hathaway. Zarówno wersja King, jak i Taylora (jej ówczesnego partnera) trafiła na szczyty list.

"Piosenka napisała się sama. Przez coś poza mną i trochę przeze mnie” - twierdzi Carole King. Intymnie, jakby nieśmiało lecz szczerze opisuje braterskie poczucie miłości bliźniego, niezależnie od płci. Uniwersalną przyjaźń bez granic wobec przyjaciela, który znalazł się w potrzebie.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Muzyka Charlesa Foxa z tekstem Normana Gimbela oraz Lori Lieberman po tym, jak zainspirował ją występ Dona McLeana pod koniec 1971 roku.

Mimo wielu wykonań światowymi przebojami okazały się wersje Roberty Flack (1973) oraz zespołu Fugees (1996). Wykonanie Roberty przyniosło jej Grammy w dwóch kategoriach. A jej wspólne wykonanie z grupą Fugees trafiło na listę 500 największych piosenek wszech czasów magazynu "Rolling Stone".

(Z pomocą Wioletty Bar)

Zakazana piosenka w PRL. Gdy na antenie radiowej prezentowano cały album "Final Cut" (1983) udawano, że ona nie istnieje. Tylko dlatego, że pada w niej nazwisko Breżniewa.

Utwór jest wynikiem frustracji Rogera Watersa z powodu światowych przywódców po II wojnie światowej, m. in. Ronalda Reagana, Menachema Begina, Margaret Thatcher czy Leonida Breżniewa. Waters chciałby tych „nieuleczalnych tyranów i kolonialnych marnotrawców” zamknąć w specjalnie założonym dla nich domu spokojnej starości im. Fletchera, aby w końcu zastosować wobec nich „ostateczne rozwiązanie”.

Imię Fletcher zostało użyte dla upamiętnienia ojca Rogera Watersa - Erica Fletchera Watersa - który zginął podczas II wojny światowej we włoskim Anzio.

Z pierwszego albumu "Devotion" brytyjskiej piosenkarki Jessie Ware (2012). Debiut zebrał bardzo pozytywne recenzje. Ona sama opowiedziała w "The Sun" o tej piosence: „Chodzi o kłótnię, którą stoczyłam z najlepszą przyjaciółką Sarą. Dużo się kłócimy, ale jesteśmy też najlepszymi przyjaciółmi. Kocham ją bardzo, ale łatwiej mi było napisać o tym piosenkę niż wdawać się w kłótnię". Ale jak oczy przymrużyć to do pasuje równie dobrze do zmagań damsko-męskich. Posłużyła także jako tło reklamy prezerwatyw Durex.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Motywacyjny song o tym, aby się nigdy nie poddawać, który stał się hitem roku 2015.

Kiedy Rachel Platten go pisała, była w szczególnie słabym punkcie życiorysu i nie była pewna, czy ktokolwiek kiedykolwiek go usłyszy. Spędziła prawie 10 lat grając po nocach w salkach barowych covery dla 20-30 osób i próbując pamiętać, żeby nie poddać się, żeby wierzyć w siebie.

Wyszedł jej inspirujący hymn. W ciągu 72 godzin od zagrania tej piosenki na antenie radiowej podpisała kontrakt z dużą wytwórnią. Wiara w siebie opłaciła się. Sześciokrotna platyna!

(Z pomocą Wioletty Bar)

Dimitri Tiomkin i Ned Washington stworzyli tę piosenkę dla Johnny'ego Mathisa w filmowym dramacie "Wild Is the Wind" z 1957 roku. Była nawet nominowana do Oscara.

Wielokrotnie nagrywali ją inni - w tym Nina Simone (1966) oraz w hołdzie właśnie dla niej - David Bowie (1976), z odległym od Mathisa pomysłem na interpretację.

Po gitarowego klasyka Phila Lynotta i Gary'ego Moore'a (obaj z Thin Lizzy, 1979) sięgnął w 2017 roku gitarzysta grupy Queen - Brian May - zapraszając do śpiewania aktorkę musicalową Kerry Ellis, z którą często jest związany współpracą. I jest to chyba jedyny żeński cover wokalny tego utworu.

A wyjaśnienia zagadkowego tekstu należy szukać w życiorysie Phila Lynotta.

(Z pomocą Wioletty Bar)