Wyjątkowo melodyjna jak na Dylana piosenka powstała podczas nagrywania siódmego albumu "Blonde on Blonde" (1966). Wielu dzisiaj uznaje ten tekst za seksistowski i mizoginistyczny. Że już niby sam tytuł jest stereotypem. Podobnym do stwierdzenia, że „czarni są dobrymi tancerzami”.

Kiedyś tak nie było. Była jedynie eksploracja kobiecej podstępności i bezbronności zarazem. I podobno dotyczyła obsesji wobec konkretnej osoby - śpiewającej aktorki Edie Sedgwick. Albo też smutno-pięknej Francuzki Francoise Hardy. Jednakże Dylan niczego nie potwierdził. Zresztą zawsze postrzegał kobiety jako mało wiarygodne kochanki, które spakują się i odejdą, gdy coś pójdzie nie tak.

To opowieść o kobiecie bardzo silnej na zewnątrz, a w rzeczywistości kruchej niczym mała dziewczynka. I to stawia kobietę w całkiem korzystnym świetle.

★ Support this podcast ★

Słynny antywojenny song Elvisa Costello (angielski konflikt z Argentyną wokół Falklandów) nabrał w ustach Tasmin Archer (wielce niedocenionej pieśniarki) waloru wysublimowanego patosu. Perfekcyjny cover, nie przesadny, z klasą. Pure and simple.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Jeśli ktoś chce wiedzieć, jak to było żyć w latach 70. - ta piosenka dotyka wszystkiego, co było dobre w tej wspaniałej dekadzie. Sama w sobie jest wystarczająco piękna, a porywa dodatkowo czterema melodyjnymi solami czterech różnych instrumentów. Małe, ponadczasowe arcydzieło zrealizowane w studiu przez Alana Parsonsa, inżyniera dżwięku przy "Ciemnej stronie księżyca" Pink Floyd. Można nie lubić tego nagrania tylko z jednego powodu: kończy się.

Bohater, turysta, odwiedza egzotyczny targ, gdy pojawia się tajemnicza kobieta odziana w jedwab, pachnąca kadzidłem, oferująca romantyczną przygodę. Budząc się następnego dnia obok niej zauważa, że ​autobus odjechał bez niego, ale postanawia na razie zostać tam, gdzie jest.

Dory Previn to nie żyjąca od 2012 roku śpiewająca poetka. Zaczynała pisząc teksty piosenek do kompozycji stworzonych na potrzeby filmów przez jej znanego męża - André Previna. Gdy się rozstali wydała jeszcze 7 płyt.

Teksty Previn z okresu solowego charakteryzują się oryginalnością. Są dziwne i bardzo osobiste, jak na Amerykankę z początku lat 70., a więc z czasów rozkwitu wyzwolenia kobiet. Jej bohaterkom przydarza się ciągle coś, nad czym same nie mają kontroli. I jest to trochę irytujące, ale ta szczerość przemieszana z ironią pozwala myśleć, że niewykluczone, że pisała je dla przestrogi...

(Z pomocą Wioletty Bar)

Piosenka Ruelle z udziałem Fleurie, która jest współtwórczynią. O uczuciach w trudnych i bolesnych sytuacjach, które każdy kiedyś przechodzi.

Kiedy jesteście załamani, a ciemność wypełnia wam życie, i kiedy dłużej nie możecie już znieść ciężaru swojego smutku, wówczas tęsknicie za promieniem światła - za kimś, kto może wam pomóc, gdy padacie ze zmęczenia.

Choć dotyczy smutku, tekst jest w pewien sposób przytłaczająco uspokajający. Wszyscy czasami gdzieś utkniemy, ale tylko niektórzy są na tyle odważni, by prosić o pomoc. Życie jest przepełnione ludźmi, którzy wiedzą jak przeżyć. Poproś ich, aby poprowadzili cię do światła.

(Z pomocą Wioletty Bar).

Soulowa, leniwa ale bujna ballada z roku 1972, opisująca bolesny, pozamałżeński romans z panią Jones. Kochają się, spotykają i oboje żyją w rozterce, wiedząc, że to źle. Ale bez osądzania i bez prób wyjścia z sytuacji.

Jedyny numer 1 w karierze Billy Paula. Chrapliwy baryton na tle soczystego aranżu zrobił swoje. Wersja Michaela Bublé nie jest równie ujmująca.

Saksofon cytuje pierwsze 7 nut piosenki Doris Day „Secret Love”, słyszanej tu w intro i outro, za co sprawa trafiła do sądu.

Zapomniana prekursorka wczesnej ery disco z początku lat 70. sięgnęła tu po miłosną balladę duetu Gallagher & Lyle, którą z wdziękiem choć bez skrupułów przekształciła w numer taneczny.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Trzy córki znanych artystów sięgnęły w 2003 roku po archaiczny song Pete'a Seegera z 1959 roku, w którym ten zadeklarowany komunista zacytował... tekst biblijny. Za wyjątkiem powtarzalnego tytułu oraz dwóch ostatnich wersów – składa się on z pierwszych wersów III rozdziału Księgi Koheleta (Eklezjastesa) w Starym Testamencie, chociaż kolejność słów została zmieniona. Dowiadujemy się stąd, że „marność nad marnościami, wszystko marność".

Pieśń Seegera stała się międzynarodowym hitem dopiero pod koniec 1965 roku, w wykonaniu folk-rockowej grupy The Byrds.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Klasyk duetu Simon & Garfunkel w wykonaniu kwintetu Pentatonix z Teksasu, słynnego z coverów a capella. Czasami odnosi się wrażenie, że instrumenty mogą im przeszkadzać. Swą sławę wybudowali dzięki mądremu użyciu mediów społecznościowych, gdzie dochowali się milionów wiernych fanów.

Folkowy pierwowzór "The Sound of Silence" rozpoczął karierę niezapomnianego duetu Simon & Garfunkel w roku 1965. Ale gdyby czarny producent Tom Wilson nie podjął samodzielnej decyzji, aby by nagrać akustyczną, folkową piosenkę z rockową sekcją rytmiczną - to nagranie nie stałoby się ani znane, ani kultowe.

Utwór opowiada o niezdolności ludzi do komunikowania się ze sobą, niekoniecznie celowo. Ironiczne użycie słowa „brzmienie” co do "ciszy" sugeruje paradoksalną symbolikę. Może być rozumiane też jako oznaczenie alienacji, związanej z młodzieżową subkulturą lat 60.

(Z pomocą Wioletty Bar)