Gdybyśmy potrafili choćby na chwilę wczuć się w emocje drugiego człowieka - nie mielibyśmy żadnych problemów z porozumieniem się...

Kate Bush nie była zbyt dobrze znana w Ameryce, zanim to nagranie z LP "Hounds of Love" (1985) trafił do radia. Ale nie od razu, bo Kate miała spory problem z zaakceptowaniem piosenki przez stacje radiowe na całym świecie. Opowiada o tym, jak mężczyzna i kobieta mogliby inaczej postrzegać swoje role w związku, gdyby Bóg dał im możliwość zamiany miejsc, gdyby mogli zamienić się rolami.

Dla autorki ten utwór nazywa się „Rozprawa z Bogiem”, bo taki był pierwotny tytuł. Ale powiedziano jej, że jeśli zachowałaby taki tytuł, piosenka nie będzie grana w żadnym z religijnych krajów, jak Włochy, Francja, Irlandia czy Australia.

"Nie mogłam w to uwierzyć, wymazanie Boga z tytułu wydawało mi się kompletnie absurdalne. Żałowałam tego. Zwykle zawsze żałuję wszelkich kompromisów, które dokonuję” - wspomina Kate Bush.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Intrygującą historia młodej kobiety, której rozpada się burzliwy związek. Najwyraźniej poświęciła cały swój czas i energię na jego ratowanie, ale jej zdystansowany facet jest zbyt odległy i bierze za pewnik jej uczucia. Dlatego pyta go: „Kto zadzwoni do ciebie, kiedy miłość stanie się samotna?”. Jednak to ona jest tu zagubiona, a jej miłość powoli przechodzi w samotność...

Śpiewająca niby-modelka Sophie Simmons (rocznik 1992) to córka uznanej kanadyjskiej aktorki Shannon Tweed oraz basisty z grupy Kiss - Gene Simmonsa, słynnego z niezliczonych romansów, co córkę do dzisiaj wpienia. Narzeczeństwo rodziców trwało 28 lat.

Trochę zakompleksiona Sophie wciąż czeka na album pod własnym szyldem. Dotąd to bardziej gwiazda streamingowa, ale kto wie - jej electro-popowe pomysły są atrakcyjne, są w stanie się przebić.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Szósty singiel z debiutanckiego albumu "Lungs" (2009) angielskiego zespołu indie rockowego Florence and the Machine, napisany przez dwie panie: zniewalającą swym głosem Florence Welch i grającą na klawiszach Isabellę Summers. Album otrzymał platynę w Ameryce.

Welch powiedziała, że jest to piosenka o tym, że "zakochanie się oznacza poddanie się ciemności i bycie niewidomym".

Zakochana kobieta i jej nieodwzajemniona miłość. Czuje się tak pochłonięta i przytłoczona emocjami, że aż staje się zaślepiona jej intensywnością. I przez to jest dosłownie w ciemności; całkowicie zagubiona, zdezorientowana, przestraszona. Decyduje się odsunąć, ale wtedy pojmuje, że on też jest w niej zakochany, więc zatracają się w sobie. Niejednoznaczny refren można w przekonujący sposób zinterpretować jako zarówno negatywne, jak i pozytywne emocje.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Piosenka z kompozytorskiej piosenki Carole King była No. 1 w Stanach przez 5 tygodni (1971). Tu słyszymy znacznie bardziej żywiołową wersję Martiki, amerykańskiej Kubanki, która podbiła dyskoteki debiutując w roku 1989.

Była dynamiczną piosenką o "trzęsieniu ziemi" z dość agresywnym wyznaniem uczucia. Szybko spadła z list przebojów po tym, jak stacje radiowe ściągnęły ją z list po prawdziwym trzęsieniu ziemi w San Francisco w 1989 roku.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Młoda azjatka z Toronto śpiewa o sytuacji, która często zdarza się dziewczynom umawiającym się z chłopakiem, który jednak nie chce być nazywanym „chłopakiem” w obecności swoich przyjaciół. Ale Alex łamiąc sytuację podwójnego standardu (i zarazem łamiąc chłopakowi serce), oferuje mu w zemście przedsmak tego, jak to wtedy jest. Spojrzenie z perspektywy dziewczyny na faceta, który nie jest w stanie w pełni się zaangażować.

Alex sama się wylansowała w YouTube, dostrzeżoną ją szybko, ale kariera dopiero się przed nią otwiera.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Ukoronowanie albumu "The FInal Cut". Piosenka opowiada o strachu przed zagładą nuklearną. Sam Roger Waters powiedział o niej tak: "Opisuje wojnę nuklearną – pozostałość całej tej paranoi dotyczącej wojny nuklearnej jeszcze z lat 60. To, że pozwalamy broni nuklearnej istnieć w świecie kontrolowanym przez obłąkanych socjopatów, jest samo w sobie obłąkanym układem. Ten utwór ma nas zachęcić do życia chwilą i aby nie bać podejmować ryzyka".

"Two Suns in the Sunset” nigdy nie zostało wykonane na żywo przez grupę Pink Floyd, a Waters jako solista miał premierę koncertową prawie 35 lat po jego wydaniu. Ponoć częściowo zainspirował go film "Popiół i diament" Andrzeja Wajdy.

W części piosenki tekst „słońce jest na wschodzie, chociaż dzień się skończył” odnosi się do świecącej kuli ognia wybuchu nuklearnego.

Na perkusji zagrał Andy Newmark, ponieważ Nick Mason czuł, że nie jest w stanie wykonać skomplikowanych zmian metrum, co już wcześniej się zdarzało.

Prawie hardrockowy numer, jedyny z wiodącym wokalem Davida Gilmoura, niezbyt pasujący do koncepcji "The Final Cut", bo nie anty-wojenny, choć być może mamy tu skrytą parodię.

Tekst jest jednym z niewielu utworów Pink Floyd, w których występują silne wulgaryzmy. Dotyka wojny (zwłaszcza tej o Falklandy) i krytyki premier Margaret Thatcher, a także chciwości i korupcji, zgubnych dla społeczeństwa. Pokazuje też bezowocność wysiłków powojennej Ameryki, Europy i Japonii.

"John" to bardziej "kumpel" niż konkretna postać, kojarzona z pracownikiem fizycznymi, najbardziej czułym na zmiany w produkcji i handlu.

Gilmour i Waters rozdzielili wokalnie role i punkty widzenia - pierwszy jest samolubnym ignorantem, drugi odpowiedzialnym obserwatorem świata nieszczęść.

Tytułowy utwór albumu "The Final Cut" dotyczy niemal każdej niepewności, z jaką mamy do czynienia w życiu - izolacji, depresji, represji seksualnej, odrzucenia, sensu życia.

Ta piosenka podsumowuje też cały poprzedni album "The Wall" dzięki zapadającemu w pamięć obrazowi osamotnienia. Opowiada o Pinku, głównej postaci "The Wall". O tym, jak to jest wyobcować się ze świata.

Właściwie jest to epilog "The Wall", opowiadający historię Pinka, kiedyh jeszcze był „za ścianą”. Ale słowa „za ścianą” zostają tu przygłuszone wystrzałem z dubeltówki...

Podczas II wojny światowej wielu żołnierzy opuszczało Anglię przez port w Southampton, aby walczyć z Niemcami. W latach 80. ponownie wykorzystano go jako bazę wypadową w wojnie o Falklandy.

Subtelna, poetycka piosenka opisuje kobietę, która „dzielnie macha” żołnierzom „ponownie na do widzenia”. Jest poważnym oskarżeniem Margaret Thatcher za zerwanie świętego zaufania, powstałego między szlachetnym pokoleniem, które poświęciło życie w walce z faszyzmem, a następnym, gdy „ponownie macha chłopcom na pożegnanie” w ich drodze na wojnę o zachowanie Falklandów dla Korony. Jej stan „cichej desperacji" przywołuje obraz dyktatora gotowego poświęcić wiele istnień, aby utrzymać się przy władzy

Opowiada też o tym, jak mocarstwa zachodnie zmarnowały przyszłym pokoleniom pokój i dobrobyt, o które walczyli żołnierze ginący podczas II wojny światowej. Tacy jak ojciec Rogera Watersa.

Jedynymi wykonawcami są tu Roger Waters i nieflojdowski Michael Kamen.

"Get Your Filthy Hands Off My Desert" to ważny utwór albumu "The Final Cut". Króciutki tekst wymienia kilku światowych przywódców i konflikty, w które się zaangażowani: Leonid Breżniew i jego inwazja na Afganistan; Menachem Begin i atak na Bejrut; Leopoldo Galtieri anektujący Falklandy oraz kontratak Margaret Thatcher, który spowodował wojnę o Falklandy.

Tytułowa pustynia to często źle odczytywane słowo - jest mylona z deserem (desert/dessert). Tą paralelą Waters wskazuje, że zdobycie pustkowia stało się tak trywialne, jak kradzież czyjegoś deseru. Oba znaczenia grają tu swą rolę poprzez ironiczne konotacje. Po tym, jak to mówi, Waters wciąż nuci repryzę z pierwszej piosenki na płycie ("The Post War Dream ").

W 1982 roku Anglicy zatopili argentyński krążownik ARA „General Belgrano" podczas wojny o Falklandy, co spowodowało kilkaset ofiar. Ale ten utwór nie skupia się na krążowniku, choć tak mówi tekst. Opowiada o ironiczności wojny. Roger Waters sugeruje, że Margaret Thatcher wydała tak lekko rozkaz zatopienia jakby podczas lunchu zamawiała croissanta (a może cruisera?). Czyli żadnej głębszej refleksji.

Z kolei "The Fletcher Memorial Home" to wyniki frustracji Rogera Watersa z powodu światowych przywódców po II wojnie światowej, m. in. Ronalda Reagana, Menachema Begina, Margaret Thatcher czy Leonida Breżniewa. Waters chciałby tych „nieuleczalnych tyranów i kolonialnych marnotrawców” zamknąć w specjalnie założonym dla nich domu spokojnej starości im. Fletchera, aby w końcu zastosować wobec nich „ostateczne rozwiązanie”. Imię Fletcher zostało użyte dla upamiętnienia ojca Rogera Watersa - Erica Fletchera Watersa - który zginął w kampanii włoskiej.

Gdy w PRL-u na antenie radiowej prezentowano cały album "Final Cut" (1983) udawano, że ta piosenka nie istnieje. Tylko dlatego, że pada w niej nazwisko Breżniewa.