W oryginale jest to piosenka Dolly Parton, która pozwoliła jej uzyskać w 1975 tytuł Wokalistki Roku w muzyce country. Później ciekawe jest to, że zapragnął zaśpiewać ją sam Elvis Presley. Ale jego menadżer zażądał, by Parton podzieliła się połową tantiem autorskich, bo to "standardowa procedura w przypadku Presleya". Dolly Parton odmówiła jednak i tak to wspomina: "Przepłakałam całą noc. Ludzie mówili mi: Zwariowałaś. To Elvis Presley! Ale w moim sercu coś nie pozwalało mi tego zrobić. Kiedy jednak po latach ukazała się wersja Whitney Houston, zarobiłem wystarczająco dużo pieniędzy, by kupić cały Graceland (posiadłości Presleya)".

W 1992 roku Whitney Houston nagrała swą wersję dla potrzeb debiutu filmowego „The Bodyguard" dzięki sugestii Kevina Costnera. Kanadyjski producent David Foster pomógł przearanżować ją z ballady country w porywającą balladę soulową, zapewniającą odchodzącego ukochanego o trwałym oddaniu. I właśnie ta potężna, dramatyczna i urzekająca interpretacja, pełna emocjonalnych wybuchów, okazała się jednym z najlepiej sprzedających się singli wszech czasów.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Przedziwne covery tu wybieramy. Zdawałoby się idealne w ustach męskich, nabierają zupełnie innego wydźwięku w kobiecych. Przedświąteczna ballada Dana Fogelberga z 1981 roku w wykonaniu Jeni Fleming z 2008 roku nie stała się przebojem, choć wcześniej Fogelberg uczynił z niej swoją wizytówkę. Być może dlatego, że opowiedział jak najbardziej prawdziwą historię.

Jeni śpiewa najchętniej jazzowe standardy ze swym combo, ale nie unika popowych klasyków.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Rzadkość: kompozycja Electric Light Orchestra w dziewczęcym wykonaniu.

Gigantyczny, choć balladowy hit z brawurową orkiestracją przyniósł orkiestrze Jeffa Lynne'a światowy sukces. My słyszymy kameralną wersję trzech dziewcząt ze szkoły średniej, które są narazie skromnymi gwiazdami YouTube'a, ale to się może jeszcze zmienić. Skromnie, ale z elegancją.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Feist, tworząca własny repertuar awangardowa wokalistka z Nowej Szkocji, sięgnęła w 2017 roku po kompozycję mistrza z Montrealu, jakim był Leonard Cohen. O ludziach, którzy bardzo się kochają, ale nigdy nie będą razem.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Wielki europejski hit niemieckiej wokalistki z jej debiutanckiego albumu "Green Eyed Soul" (2001). Właściwie zadecydował o jej dalszej karierze międzynarodowej.

A sama piosenka przypomina, że miłości nie wolno skrywać. Niby wie o tym każdy, ale to niewiele zmienia.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Lament po utraconym mężczyźnie ze względu na nierozsądny romans z innym. Jej zdrada pozostawia ją podczas ostatniego wspólnego tańca ze złamanym sercem, przepełnioną żalem. Jej "winne stopy utraciły rytm" - to jedna z najgłębszych fraz, jakie widział świat muzyki pop.

Był to pierwszy solowy singiel 17-letniego George'a Michaela. Napisana na kolanie w autobusie piosenka stała się jedną z najlepszych piosenek miłosnych wszech czasów. 54-letnia wówczas, czarnoskóra gwiazda Gloria Gaynor nie wyciągnęła z niej nic więcej.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Drugi singiel z szóstego albumu "The Truth About Love" (2012) nakłania do podejmowania ryzyka w miłości - bez względu na konsekwencje. Ma być balsamem na rany serca i maścią na zerwania.

Pierwotne wykonanie należy do GoNorthToGoSouth, zespołu prowadzonego przez autorów tej piosenki - Bena Westa i Michaela Busbee, którą napisali z myślą o Kelly Clarkson ale ostatecznie trafiła do Pink.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Trzeci singiel z trzeciego albumu studyjnego "Jagged Little Pill" (1995). Tekst nawiązuje do kilku sytuacji, które Alanis określa jako „ironiczne”, co doprowadziło do dyskusji, czy rzeczywiście pasują one do akceptowanego znaczenia ironii w swoich implikacjach. Morrisette powiedziała: "Dla mnie ta cała debata jest ironiczna. Zawsze akceptowałam fakt, że od czasu do czasu będę królową malapropizmu".

Przez 6 tygodni utwór znajdował się na szczycie listy w jej ojczyźnie - Kanadzie i zdobył liczne nagrody branżowe. Po atakach z 11 września 2001 roku został uznany przez wielu za nieodpowiedni - ze względu na tekst, no i poprawność polityczną.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Platynowy singiel z debiutanckiego albumu anglo-szkockiej wokalistki/pianistki, która startowała w The X Factor UK, ale to dopiero pomoc Simona Cowella pchnęła ją ku głębszym wodom show-businessu.

(Z pomocą Wioletty Bar)

Wyjątkowo lakoniczny tekst Moby'ego, stał się skrajnie minimalistyczny za sprawą żeńskiego, dream-popowego, mocno nawiedzonego coveru Mimi Page, wokalistki z Los Angeles.

(Z pomocą Wioletty Bar)