Ο Θοδωρής Κοντογιάννης είναι οινοπαραγωγός από την Κόρινθο και ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που εφαρμόζουν συστηματικά τις αρχές της βιοδυναμικής αμπελουργίας και οινοποίησης. Για εκείνον, η βιοδυναμική δεν είναι απλώς μια εναλλακτική μέθοδος, αλλά μια ολιστική προσέγγιση που βασίζεται στην παρατήρηση της φύσης, την ενέργεια του εδάφους και τις κοσμικές επιρροές.
 

Τι είναι η “δυναμοποίηση” των σκευασμάτων και πώς εφαρμόζεται; Μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να αξιοποιηθεί ακόμη και σε τόσο φυσικά μοντέλα καλλιέργειας; Και τελικά, μπορεί μια άγρια μέντα να προστατεύσει τα κλήματα από τις ακρίδες;

Η επαγγελματική του πορεία, βασισμένη στον σεβασμό στη φύση και στον άνθρωπο, ξεκίνησε από μια εσωτερική φλόγα, στη Σαντορίνη, κάπου στο 1990. Εκεί, στο εστιατόριό του, που δεν είχε όνομα, αλλά όλοι το αποκαλούσαν «γκουρμέ», βρέθηκε να αγκαλιάζει το κίνημα «slow food», αναπτύσσοντας προσωπική και φιλική σχέση με τον Carlo Petrini. Αυτή η εμπειρία τού άνοιξε τα μάτια, δείχνοντάς του έναν κόσμο που τιμά την τοπικότητα και τη διαφάνεια στη διατροφή, και έθεσε τα θεμέλια της στάσης του απέναντι στη γαστρονομία.
 

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, επόμενος σταθμός του ταξιδιού ήταν το Παρίσι, όπου βρέθηκε στο επίκεντρο ενός αναδυόμενου κύματος υψηλής γαστρονομίας στα μπιστρό, κάτι που ως εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε. Η κουζίνα αυτή, που τόνιζε την απλότητα και την ακεραιότητα, αντικατόπτριζε τις αξίες που τηρεί και ο ίδιος με σεμνότητα. Για εκείνον η μαγειρική δεν είναι απλώς μια διαδικασία δημιουργίας αλλά μια εκδήλωση του ήθους και της σκληρής δουλειάς που απαιτείται για να αναδειχθούν οι πρώτες ύλες και οι γεύσεις τους.

Η σχέση του με τη Σάμο, το νησί του παππού του, είναι η πηγή έμπνευσης για την αφοσίωσή του στην οινοποίηση. Κάθε σταγόνα κρασιού που δημιουργεί είναι μια ανακάλυψη του μοναδικού τερουάρ του νησιού, μια γιορτή της γης που το γεννά. Η απόφαση να ακολουθήσει αποκλειστικά τη «φυσική» οινοποίηση, αν και δεν του αρέσει ο όρος και η χρήση του, ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη δεδομένης της συνέπειας που δείχνει όσον αφορά τις πεποιθήσεις του, σεβόμενος τη φύση και την παράδοση.
 

Ο τρόπος που προσεγγίζει τη γαστρονομία και το κρασί φανερώνει μια στάση ζωής που ενσωματώνει την αγάπη για τη γη και τον άνθρωπο. Όντας στην καρδιά αυτής της διαδικασίας, απολαμβάνει να μοιράζεται τις γνώσεις και τις εμπειρίες του – η συνομιλία με έναν σεφ-οινοποιό δεν είναι απλώς μια ανταλλαγή πληροφοριών αλλά και μια γευστική εμπειρία που δημιουργεί αναμνήσεις.

Ο Βασίλης Αλεξίου είναι ένας άνθρωπος που δεν χορταίνεις να συζητάς μαζί του. Ανοίξτε ένα Μοσχάτο αμφορέα, φτιάξτε μια πιατέλα με ελληνικά τυριά και απολαύστε αυτό το podcast για τη γαστρονομία, το φαγητό, το κρασί, τον άνθρωπο.

Το ελληνικό κρασί έχει καθοριστεί από κάποιες προσωπικότητες και σίγουρα μία από αυτές ήταν και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος. Πρωτοπόρος του ελληνικού κρασιού, που με το ταλέντο και το πάθος του άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο οινικό τοπίο, κάνοντας πράγματα που για την εποχή του ήταν επαναστατικά. 

Η ιστορία του δεν είναι μόνο μια διαδρομή στον κόσμο του κρασιού αλλά και μια μαρτυρία για την αφοσίωση και την επιμονή. Ως οραματιστής, ο Κωνσταντίνος δεν περιορίστηκε σε παραδοσιακές πρακτικές. Αντιθέτως, συνδύασε την κλασική οινολογία με νέες τεχνικές, δημιουργώντας κρασιά που αποπνέουν την ψυχή της ελληνικής γης. Ο κάθε τρύγος για εκείνον ήταν μια νέα ευκαιρία να εκπληρώσει τα όνειρά του αλλά και να θυμίσει ότι «στα όνειρα είναι οι ευθύνες». 

Ο Αντωνόπουλος, ο μάγκας αριστοκράτης που λένε και οι άνθρωποί του, δεν ήταν απλώς ένας οινοποιός αλλά ένας ποιητής που μετέτρεπε τα σταφύλια σε μαγευτικούς στίχους. Κάθε γουλιά από τα κρασιά του μας ταξιδεύει στις αμπελοφυτείες της Αχαΐας, μας θυμίζει τις ρίζες μας και μας συνδέει με τη γη. 

Η κληρονομιά του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου συνεχίζει να εμπνέει νέες γενιές οινοποιών και οινόφιλων, που αναζητούν το πάθος και την τελειότητα. Με τη σοφία και την αποφασιστικότητά του, μας υπενθυμίζει ότι το ελληνικό κρασί δεν είναι μόνο ένα προϊόν, αλλά ένα κομμάτι της ψυχής μας.

Ευχαριστούμε την αδελφή του, την κυρία Κωστάντζα Αντωνοπούλου, την ξαδέλφη του, Δανάη Αντωνοπούλου, τους φίλους και συνεργάτες του, Λεωνίδα Σωτηρόπουλο, Περικλή Μπαλτά και Νίκο Καραπάνο, καθώς και τον Σωτήρη Καραγιάννη για τη συμμετοχή τους στην ολοκλήρωση αυτού του podcast.

Η ιστορία του ελληνικού κρασιού γράφτηκε και από τον Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο, και με το αποψινό επεισόδιο τον τιμάμε.

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης εξερευνούν ένα θέμα που συνδυάζει την παράδοση με την καινοτομία: την Τεχνητή Νοημοσύνη στον κόσμο της εστίασης και τον ρόλο του σομελιέ στην εποχή του AI.
 

Σε μια εποχή όπου οι τεχνολογίες εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς, πώς επηρεάζονται οι αποφάσεις μας γύρω από το φαγητό και το κρασί; Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι ευκαιρίες που προκύπτουν από αυτή τη νέα πραγματικότητα;

Συζητάμε περιστατικά από τον χώρο της εστίασης, προβληματιζόμαστε και βλέπουμε τη μοναδική ευκαιρία που έχει ο οινοχόος – αλλά και ο κάθε επαγγελματίας της γαστρονομίας– να αναπτύξει τη συναισθηματική νοημοσύνη του στον χώρο του εστιατορίου και όχι μόνο. Ανοίξτε ένα ωραίο μπουκάλι κρασί –με ή χωρίς τη βοήθεια του AI– και απολαύστε τη σημερινή μας συζήτηση.

Στο επεισόδιο συμμετέχει η Χριστίνα Μαχαιρίδου, μια νέα οινοχόος που φέρνει μια πιο φρέσκια ματιά στο πώς βλέπει η νέα γενιά επαγγελματιών τη σχέση ανάμεσα στην Τεχνητή νοημοσύνη και τον ρόλο του σομελιέ σήμερα. Το επεισόδιο ολοκληρώνεται με την άποψη της Μαρίας Κατσούλη, μιας προσωπικότητας που όχι μόνο καθόρισε αλλά ουσιαστικά διαμόρφωσε το επάγγελμα του οινοχόου στην Ελλάδα.

Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης συζητούν με τη Νάνσυ Μάζου και τον Stefano Stante, δημιουργούς του μοναδικού στην Ελλάδα οινοποιείου που είναι αφιερωμένο στην παραγωγή αφρωδών οίνων, για το εγχείρημά τους να παράγουν αποκλειστικά αφρώδη κρασιά. 
 

Το Milia Riza είναι ένα καινοτόμο οινοποιείο που εδρεύει στη Νεμέα και ιδρύθηκε από τη Νάνσυ Μάζου, –εγγονή του ανθρώπου που άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα τόσο στην περιοχή όσο και στο ελληνικό κρασί, του οινοποιού Θανάση Παπαϊωάννου–, και τον Ιταλοπορτογάλο οινολόγο και γεωπόνο Stefano Stante. Μας μιλάνε για τη γνωριμία τους στο πανεπιστήμιο, την κοινή τους ζωή και, τελικά, την απόφασή τους να ζήσουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν κρασιά με την παραδοσιακή μέθοδο, στον τόπο όπου βρίσκονται οι οικογενειακοί αμπελώνες της Νάνσυς.
 

Η Milia Riza παίρνει το όνομά της από τη λέξη familia και τη λέξη ρίζα. Ήρθε, λοιπόν, να ριζώσει αυτή η αγάπη, το πάθος και το μεράκι για τη δημιουργία κρασιών με χαρακτήρα και άποψη· αφρώδη κρασιά από Αγιωργίτικο και Μοσχοφίλερο, αλλά και από το κλασικό χαρμάνι Chardonnay και Pinot Noir. Η αμπελουργία γίνεται με βιολογικές πρακτικές και η φιλοσοφία της αειφόρου ανάπτυξης αποτελεί βασική αρχή για αυτά τα δύο νέα παιδιά. Η Νάνσυ μάς μιλά για τα παιδικά της χρόνια, τις αναμνήσεις που τη σημάδεψαν και τα λόγια του παππού της που την καθόρισαν. Ο Stefano διηγείται το πώς ξεκίνησε η δική του πορεία του στον χώρο της αμπελουργίας και της οινολογίας. 

Δύο νέοι άνθρωποι γεμάτοι όνειρα, χαρά και αγάπη –ο ένας για τον άλλον και για τη δουλειά τους– μιλούν για την παραδοσιακή μέθοδο παραγωγής αφρωδών οίνων, καθώς και για τα στάδια που θεωρούν τα πιο δύσκολα στην παραγωγή.

Στο τέλος, στρώνουν τραπέζι, μαγειρεύουν και προτείνουν ιδανικούς συνδυασμούς φαγητού με τις διαφορετικές ετικέτες των κρασιών τους.

Ως πρόεδρος του Συνδέσμου Οινοποιών Κεφαλονιάς, ο Ευρυβιάδης Σκλάβος μας μιλά για τον μαγευτικό τόπο του, τον ρόλο που παίζει το βουνό του Αίνου στην αμπελουργία, τα ασβεστολιθικά εδάφη του νησιού. Αναφέρεται, επίσης, στη Ρομπόλα και τη Μαυροδάφνη Κεφαλονιάς, αλλά και σε άλλες σπανιότερες, γηγενείς ποικιλίες της περιοχής. Ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο και μαθαίνουμε πώς ξεκίνησε το κρασί στο νησί… Μήπως η Κεφαλονιά είναι η Ιθάκη του Οδυσσέα;
 

Ποιες είναι οι διαδρομές του οινοτουρισμού της Κεφαλονιάς και τι θα τρώγαμε και θα πίναμε ως καλεσμένοι του Ευρυβιάδη Σκλάβου, κάτω από την κληματαριά του οινοποιείου του;
 

Βάλτε μία ρομπόλα στο ποτήρι σας και πάμε Κεφαλονιά!

Η Ηρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ανακαλύπτουν την Κύπρο ως μια ξεχωριστή οινοπαραγωγική περιοχή: με γηγενείς ποικιλίες, αμπέλια σε υψηλό υψόμετρο και αυτόριζα που αντιστέκονται στον χρόνο.
 

Μιλώντας με τον Σοφοκλή Βλασίδη, έναν από τους σημαντικότερους οινολόγους και οινοποιούς του νησιού, ταξιδεύουν νοητά από την Πάφο μέχρι τη Λεμεσό και ανεβαίνουν στο Τρόοδος και στα ξακουστά κρασοχώρια του γνωρίζοντας τις βασικές ερυθρές ποικιλίες του νησιού.
 

Είναι το Μαραθεύτικο η κορυφαία ποικιλία της Κύπρου; Μπορεί το Μαύρο να γίνει το ιδανικό κόκκινο για το καλοκαίρι; Είναι το Γιαννούδι η πιο υποσχόμενη κυπριακή ποικιλία της επόμενης γενιάς; Και, τελικά, πόσες εμφιαλώσεις «Οφθαλμός» μπορείτε να βρείτε;
 

Το podcast κλείνει με μια νοερή περιήγηση στα κυπριακά οινοποιεία, ακολουθώντας τις προτάσεις του Σοφοκλή Βλασίδη για ένα ιδανικό τριήμερο οινοτουριστικό ταξίδι.
 

Βάλτε το Γιαννούδι σας στο ποτήρι και πατήστε play. Καλή ακρόαση!

Από την ενασχόληση με την πολιτική στην Ελβετία, μέχρι τη ριζική αλλαγή πορείας και την εγκατάστασή του στην Πάτμο, ο Ιωσήφ Ζησιάδης επιλέγει συνειδητά να αφήσει πίσω του την αστική ζωή και να αφοσιωθεί στη γη, το αμπέλι και την παραγωγή οίνου.

Με σταθερό προσανατολισμό στις αρχές της βιωσιμότητας, της προστασίας της φύσης και της διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, οραματίστηκε και δημιούργησε το πρώτο οινοποιείο της Πάτμου. Σε ένα νησί με περιορισμένη αγροτική παραγωγή, κατάφερε να φυτέψει τους πρώτους αμπελώνες και να αξιοποιήσει γηγενείς ποικιλίες, με σεβασμό στο περιβάλλον και την τοπική ταυτότητα.

Στο επεισόδιο, μιλά για τη διαδρομή του, τις προκλήσεις που συνάντησε, την απόφαση να επενδύσει σε ένα μικρό νησί και την πορεία που ακολούθησαν τα κρασιά του — από την πρώτη εμφιάλωση μέχρι τη σημερινή επιτυχία και αναγνώριση.

Ο Ιωσήφ Ζησιάδης δεν είναι απλώς ένας οινοποιός, αλλά ένας άνθρωπος που επαναπροσδιόρισε τη ζωή του γύρω από τις έννοιες της απλότητας, της αυθεντικότητας και της επιστροφής στις ρίζες. Η συνέντευξή του αποτελεί μια κατάθεση ψυχής, ένα παράδειγμα προσωπικού επαναπροσδιορισμού και μια ζωντανή απόδειξη ότι η αλλαγή πορείας είναι πάντα εφικτή.

Πότε ξεκίνησε ο κόσμος του κρασιού να χρησιμοποιεί τον όρο «ορυκτότητα»; Όταν τη χρησιμοποιούμε εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα ή μήπως είναι μια μεταφορική έννοια που χρησιμοποιείται να δηλώσει την υψηλή ποιότητα;

Στο podcast αυτό συνέβαλλαν με συνεντεύξεις: ο Dr. Heber Rodriguez ο  οποίος έκανε το διδακτορικό του πάνω στο θέμα της ορυκτότητας για τα κρασιά του Chablis, στο πανεπιστήμιο της Βουργουνδίας, η Ιωάννα Βαμβακούρη, οινολόγος στο κτήμα Μικρά Θήρα η οποία μοιράζεται την εικοσαετή εμπειρία της στα κρασιά της Σαντορίνης. 

Ο Ernst Loosen γκουρού του Riesling πιστεύει πως η οξύτητα είναι η βασική «σύσταση» της έννοιας και πως χωρίς οξύτητα δεν μπορούμε να μιλάμε για ορυκτότητα και ο σύμβουλος οινολόγος Θάνος Φακορέλης από το Μπορντώ μάς εξηγεί τη δική του προσέγγιση στη χρήση του όρου και τη σημασία της μέσα από τη ματιά της πολύχρονης θητείας του στον παγκόσμιο αμπελώνα.

Συμφωνούμε πως διαφωνούμε; Όπως και να έχει η φράση ορυκτότητα ήρθε για να μείνει, ή μήπως τελικά και ίσως και όχι;

Η Λήμνος είναι ένα από τα αρχαιότερα μέρη στον κόσμο που παρήγαγε κρασί. Η γηγενής ερυθρή ποικιλία Λημνιό, που φέρει και το όνομα του νησιού είναι η πρώτη ποικιλία που αναφέρεται σε αρχαία γραπτά κείμενα με ονομασία. 

Στη Λήμνο υπάρχουν 312 λαξευτά πατητήρια όπου δηλώνουν τη σημασία που έπαιζε το κρασί στον τόπο και τη βαθειά του παράδοση. 

Αυτό το ταξίδι στη Λήμνο φέρνει Μοσχάτο Αλεξανδρείας στα ποτήρια μας και τυροπτούδια, καλαθάκι και μελίχλωρο στο πιάτο μας.