Radio Lifo

Oι δίαιτες, για χάσει κανείς βάρος, είναι πολυάριθμες όμως δεν είναι όλες κατάλληλες για όλους, ούτε είναι όλες υγιεινές. Κάποιες εστιάζουν στη μείωση της όρεξης, ενώ άλλες στο περιορισμό των θερμίδων, των υδατανθράκων, του λίπους ή άλλες στο χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη. Άλλες είναι αυστηρές και άλλες εστιάζονται στην δημιουργία νέων διατροφικών συνήθειών. Δεδομένου ότι όλες τους ισχυρίζονται ότι είναι οι πιο αποτελεσματικές, μπορεί να είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια αξίζει να δοκιμάσει.

Σε αυτό το podcast η καθηγήτρια Διατροφής και Διαιτητικής συμπεριφοράς του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου Μαίρη Γιανακούλια δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τα πιο διαδεδομένα διατροφικά σχήματα: από την Μεσογειακή διατροδή και τη διαλεμματική νηστεία μέχρι τη χορτοφαγική και vegan διατροφή και τη δίαιτα DASH.

Πενήντα γυναίκες, νέες, παθιασμένες, με στέρεη πίστη στους θεούς. Πενήντα γυναίκες που αρνούνται τον γάμο όπως αυτός τους επιβάλλεται ενάντια στην επιθυμία τους. Δραπέτισσες, απελπισμένες, αποφασισμένες. Ικέτιδες στον βωμό του Άργους. 

Αν οι άνδρες είναι θεωρητικά φτιαγμένοι για πόλεμο και οι γυναίκες για γάμο, τους δύο θεσμούς που καθορίζουν το πέρασμα στην ενηλικίωση, τότε η θηλυκή αντίσταση στον γάμο στέλνει κραδασμούς στα θεμέλια του κοινωνικού συστήματος προκαλώντας ακόμη και την παρέμβαση των θεών.

Που έμαθε να αγαπά την παραδοσιακή μουσική; Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθεί όταν γράφει ένα τραγούδι; Πως είναι να γυρνά όλη την Ελλάδα και να δίνει συναυλίες; Ήταν δύσκολη η απόφαση να μείνει χειμώνα στην Αμοργό; Και ποιο είναι το πιο αγαπημένο της ερωτικό τραγούδι; Η Ματούλα Ζαμάνη σε μια χαλαρή και ειλικρινή κουβέντα με την Κωνσταντίνα Βούλγαρη.

Στον αρχαίο κόσμο οι Αθηναίοι φημίζονταν για το ανήσυχο πνεύμα τους, την πολυπραγμοσύνη τους, το πάθος τους για την καινοτομία και την περιπέτεια. Πότε, όμως, τελειώνει η τόλμη και αρχίζουν η πλεονεξία, η απληστία, η ύβρις; 

Στο πρόσωπο του Πεισθέταιρου καλούμαστε να δούμε όλους εκείνους τους Αθηναίους πολιτικούς άνδρες που, με τη δύναμη του μυαλού και τη δύναμη του λόγου τους οδήγησαν την Αθήνα στην εκθαμβωτική άνοδο και στη μοιραία πτώση της.

Είναι η κωμωδία ένα μέσο για να ξεχνάς τα προβλήματά σου ή είναι τρόπος για να τα αντιμετωπίζεις; Υπάρχουν «κωμικοί» και «σοβαροί» ηθοποιοί ή αυτό είναι από μόνο του αστείο; Το χιούμορ είναι κάτι που μαθαίνεται; Πως μπορούμε να μην χάσουμε το χιούμορ μας σε τόσο δύσκολους καιρούς;

Ο Διόνυσος των «Βακχών» είναι ένας θεός αποφασισμένος να επιβάλει την ασυγκράτητη παρουσία του στον κόσμο. Είναι ένας θεός της παρουσίας. Η πρώτη λέξη του έργου είναι «ήκω»: «Είμαι εδώ, έφτασα». Ο Διόνυσος πάντοτε εκρήγνυται ξαφνικά, σα να σκάει από κάπου αλλού, κάπου μακριά, από έναν κόσμο βαρβαρικό, «άλλο». Ολόκληρη η τραγωδία ενσαρκώνει αυτή την «έλευση». Οποτεδήποτε εμφανίζεται, ο θεός στήνει ένα θέατρο φαντασιώσεων που παίρνουν τη θέση της οικείας καθημερινότητας. Είναι ο μετρ των ψευδαισθήσεων, ο σκηνοθέτης μιας ακραίας, τρομακτικής παράστασης. 

Δεκαετίες τώρα οι μελετητές διαφωνούν, πασχίζοντας να λύσουν το αίνιγμα του «Πλούτου». Κάποιοι έχουν υποστηρίξει πως αυτό, το τελευταίο διασωθέν έργο του Αριστοφάνη, γραμμένο το 388 π.Χ., είναι το ύστατο, προβληματικό «παιδί» ενός κουρασμένου γέρου ποιητή. Άλλοι, αντιθέτως, θεωρούν πως πρόκειται για το τελευταίο, εκλεπτυσμένο αριστούργημά του. Τι κρύβεται πίσω από τη φαντασίωση του ξαφνικού πλουτισμού των φτωχών Αθηναίων που παρουσιάζεται στο κείμενο; Μια επαναστατική ματιά που οραματίζεται την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και την ανακατανομή των αγαθών προς όφελος των αδυνάμων ή μήπως μια ουτοπική παρωδία, μια κεκαλυμμένη παραδοχή πως τα  πράγματα ποτέ δε θ’ αλλάξουν, παρεκτός αν συμβεί ένα θαύμα – ένας θεός που «τρελάθηκε»;

Ο Βασίλης Ασημακόπουλος, ένας από τους εκπροσώπους της τρίτης γενιάς στα χέρια της οποίας έχει περάσει το ζαχαροπλαστείο Αδελφοί Ασημακόπουλοι της Χαριλάου Τρικούπη εξηγεί στη Μερόπη Κοκκίνη πώς κατάφερε να επιβιώσει και να μετεξελιχθεί στο σήμερα σαν μια κλασική αξία.

Βρίσκεται πάνω από έναν αιώνα ακριβώς στο ίδιο σημείο της Χαριλάου Τρικούπη στα Εξάρχεια, στο νούμερο 82, εκεί απο όπου ξεκίνησε το 1915 να λειτουργεί αρχικά ως γαλακτοπωλείο  ενώ αργότερα, τη δεκαετία του 50 αρχίζει να μετασχηματίζεται σε ζαχαροπλαστείο. 
 

Ο Βασίλης Ασημακόπουλος, ένας από τους εκπροσώπους της τρίτης γενιάς στα χέρια της οποίας έχει περάσει το ζαχαροπλαστείο σήμερα είναι εδώ για να μας εξηγήσει πως συνέβη και σε μια πόλη σαν την Αθήνα που όλα αλλάζουν, ένα ζαχαροπλαστείο κατάφερε να επιβιώσει και μετεξελιχθεί στο σήμερα σαν μια κλασική αξία, ένα μέρος στο οποίο μπορούμε να βασιζόμαστε ότι θα είναι πάντα εκεί για να μας γλυκαίνει.

Από τον νόμο της βεντέτας στον νόμο του άστεως. Από την αυθαιρεσία της ατομικής βούλησης στην ευταξία των συλλογικών αποφάσεων και των θεσμών. Από το σκοτάδι στο φως, από το χάος των ενστίκτων στην οργανωμένη κοινωνία του δικαίου: Είναι ατελείωτοι οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να διατυπώσουμε την κίνηση από το πρώτο στο τρίτο μέρος της «Ορέστειας» και όλοι μοιάζουν ανυπέρβλητα θετικοί. Μήπως, όμως, η εν λόγω πορεία δεν καταλήγει σε μια τόσο αρμονική και λαμπερή ολοκλήρωση, όπως μοιάζει εκ πρώτης όψεως και όπως υποστήριζαν επί δεκαετίες οι μελετητές; 

Τι ήταν αυτό που το φθινόπωρο του 1940 κάνει τον Μπέλα Μπάρτκοκ να εγκαταλείψει την Ουγγαρία και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Νέα Υόρκη; Ήταν μια κίνηση ωριμότητας ή μήπως απελπισίας - για να γλιτώσει από την επέλαση του ναζισμού και τη λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;
 

Ένα ταξίδι αναμνήσεων χαρακτηρίζει η Ματούλα Κουστένη το περίφημο Κοντσέρτο για Ορχήστρα του Μπέλα Μπάρτοκ. Το μακράν πιο εντυπωσιακό και αγαπημένο συμφωνικό έργο του Ούγγρου πρωτοπόρου, μια παρτιτούρα που σφύζει από ζωντάνια και χορευτική διάθεση, αγγίζοντας τα όρια του παροξυσμού ερμηνεύει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και διευθύνει ο Λουκάς Καρυτινός.