Η συζήτηση γύρω από τη συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρία σε διάφορους τομείς της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής έχει εξελιχθεί με τα χρόνια. Ωστόσο, συχνά ανακύπτει το ζήτημα του «tokenism» (της προσχηματικής συμμετοχής), το οποίο μπορεί να παραμορφώσει τον πραγματικό στόχο της συμπερίληψης που είναι η ισότιμη συμμετοχή και η αξιοποίηση των ικανοτήτων όλων.

Το tokenism αναφέρεται στην πρακτική της επιφανειακής ή συμβολικής εκπροσώπησης μειονοτήτων ή ομάδων που συνήθως περιλαμβάνονται μόνο για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει συμπερίληψη. Στην περίπτωση των ατόμων με αναπηρία, αυτό συνήθως εκφράζεται μέσω της εμφάνισης ενός ατόμου με αναπηρία σε μια διαφήμιση, μια εκδήλωση ή μια εταιρική στρατηγική, χωρίς πραγματική βούληση για την ενσωμάτωσή τους σε επίπεδο ίσων ευκαιριών ή δικαιωμάτων.

Η πραγματική συμπερίληψη απαιτεί αλλαγές που δεν περιορίζονται μόνο σε εμφανίσεις και ποσοστά. Ζητά να διαμορφωθούν στρατηγικές που να εξασφαλίζουν ισότιμο και βιώσιμο χώρο για τα άτομα με αναπηρία στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην κοινωνική ζωή και σε άλλους τομείς. 

Η πρόκληση, λοιπόν, είναι να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο του tokenism και να προχωρήσουμε σε πραγματική ένταξη, δημιουργώντας υποδομές, ευκαιρίες και συνθήκες που να επιτρέπουν στα άτομα με αναπηρία να έχουν πλήρη συμμετοχή χωρίς να γίνονται «διακοσμητικά στοιχεία». Αν δεν κάνουμε αυτήν τη διάκριση, η ενσωμάτωσή τους παραμένει επιφανειακή και οι συνθήκες της ζωής τους δεν θα βελτιώνονται ουσιαστικά.

Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι η συμπερίληψη πρέπει να είναι γνήσια και να ξεκινά από την κατανόηση των αναγκών των ατόμων με αναπηρία και την ενσωμάτωσή τους με ουσιαστικό τρόπο στις κοινωνικές και επαγγελματικές διαδικασίες. Το tokenism δεν έχει θέση σε έναν κόσμο που διεκδικεί πραγματική ισότητα.

Ο Σύλλογος SOS τροχαία εγκλήματα, δημιουργήθηκε από ανθρώπους που βίωσαν την απώλεια, χάνοντας παιδιά, συντρόφους, συζύγους, αδέλφια, γονείς. 

Πολλές φορές για να αναδείξουμε το μέγεθος των θλιβερών ρεκόρ της Ελλάδας, στην άσφαλτο, μιλάμε και γράφουμε με νούμερα και στατιστικές. Οι άνθρωποι αυτοί όμως  θυμούνται πρόσωπα και κι όχι αριθμούς.

Ο Μιχάλης Σταυρουλάκης, ιδρυτικό στέλεχος του δραστήριου συλλόγου «SOS τροχαία εγκλήματα» μιλά στην Ντίνα Καράτζιου για το φόρο αίματος στους δρόμους, το τραύμα της απώλειας που έγινε δράση, αλλά και για τα σημαντικά ζητήματα που σχετίζονται με την οδική ασφάλεια, για το οποία ο νέος ΚΟΚ που βρίσκεται σε διαβούλευση, δεν δίνει λύσεις.

Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει; Τι είδους έρευνα κάνει πίσω από κάθε ιστορία; Πώς αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά του εγκλήματος και πώς προσεγγίζει τόσο ευαίσθητα θέματα; Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της πορείας του; Και τι μάς λένε τα εγκλήματα που έχουν καταγραφεί στην χώρα μας για την κοινωνία μας;

Είναι μύθος ή πραγματικότητα ότι τα παιδιά των χωρισμένων γονιών έχουν περισσότερα ψυχολογιά προβλήματα; Υπάρχει τρόπος τα παιδιά να ισορροπήσουν μετά το διαζύγιο και γιατί στο παιδικό μυαλό ο μπαμπάς και η μαμά πρέπει να μένουν ενωμένοι ότι και αν γίνει; Τι είναι αυτο που απειλεί πραγματικά τα παιδιά σε ένα διαζύγιο;

Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με την θωρακοχειρουργό Καλλιόπη Αθανασιάδη για τις παθογένειες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, για τον σεξισμό σε μία κατεξοχήν ανδροκρατούμενη ιατρική ειδικότητα, για το medical brain drain, για τα φακελάκια.
 

Με σημείο αναφοράς το ατύχημα που της συνέβη σε ηλικία 4 ετών και τα σημάδια που της άφησε στο πρόσωπο, η Καλλιόπη Αθανασιάδη απαντάει για την επιλογή της να μην προχωρήσει σε επανορθωτικές επεμβάσεις,  αλλά και για την την ομογενοποίηση των προτύπων ομορφιάς που προωθούνται μέσα από τις πλαστικές επεμβάσεις.  

Μάταια περίμενε τον άντρα της η 29χρονη Αθηνά, εκείνο το βράδυ Μεγάλης Παρασκευής. Μετά τον Επιτάφιο πήγε για ουζάκι στον Ασπρόπυργο με το φίλο του τον Χρήστο, αλλά στην επιστροφή στο Καματερό, του ζήτησε να τον αφήσει με το αυτοκίνητο στη λεωφόρο Καβάλας, γιατί θα κοιμόταν σ’ έναν θείο του στο Χαϊδάρι. Έτσι τουλάχιστον της είπε, όταν, περασμένα μεσάνυχτα, πήγε στο σπίτι της για να της δώσει την συκωταριά που είχε ξεχάσει ο άντρας της στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. 

Η Αθηνά ξύπνησε ανήσυχη το επόμενο πρωί. Είχε πάει 11 η ώρα και ο Λάκης δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι, ούτε είχε ειδοποιήσει ότι κάτι απρόοπτο του είχε συμβεί. 

Στο podcast μιλά ο  δρ. εγκληματολογίας Παναγιώτης Παπαϊωάννου που περιγράφει τα χαρακτηριστικά του εγκλήματος, που προκάλεσε αίσθηση στην Αθήνα του 1975 και σχολιάζει τις δίκες- εξπρές της εποχής.

Τι αλλάζει στο τοπίο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών; Και γιατί οι ίδιοι εκφράζουν φόβους ότι δημιουργείται ένα παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα που θα αντικαταστήσει το δημόσιο; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον Γιώργο Χριστόπουλο,  πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος,  για τις σημαντικές εξελίξεις στο χώρο της παιδείας.

Τι είναι το «woke» και τι όχι; Γιατί εξακολουθεί να διχάζει; Βρισκόμαστε σε πόλεμο ταυτοτήτων και πολιτισμών; Και αν είσαι woke, είσαι αριστερός; Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με τη Λασκαρίνα Λιακάκου και τον Θοδωρή Αντωνόπουλο για τις διαστρεβλώσεις που ακολουθούν την κουλτούρα της αφύπνισης.

Ήταν αναμφίβολα στις λέξεις της χρονιάς που κυριάρχησαν στη δημόσια σφαίρα. Μετά την εκλογή Τραμπ ακούμε συνεχώς ότι για όλα φταίει αυτό το woke. 

Πρόκειται για μια μόδα που πέρασε όπως έγραψε ο διεθνής τύπος; Μήπως παρακολουθούμε μια πολιτική εργαλειοποίηση ή την πλήρη αποδόμηση του; Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με τη Λασκαρίνα Λιακάκου και τον Θοδωρή Αντωνόπουλο για το πιο αμφιλεγόμενο φαινόμενο της εποχής μας.