Ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της υβριδικής εργασίας καθώς και των νέων ψηφιακών εργαλείων που ήδη αλλάζουν ριζικά τον τρόπο που εργαζόμαστε. Στο πλαίσιο αυτό, δύο είναι οι κρίσιμοι παράγοντες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην προσαρμογή και την εξέλιξη των εργαζομένων: η συνεχής εκπαίδευση και η ανάπτυξη δεξιοτήτων. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό για ελεύθερους επαγγελματίες και μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις, τόσο από άποψη budget όσο και από άποψη χρόνου;

Η Κατερίνα Αγορογιάννη, Leadership Delivery Lead στο Vodafone Business, συζητά με τον αρχισυντάκτη της LiFO, Γιάννη Πανταζόπουλο.

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν για το πώς το alt text αλλάζει τον τρόπο που επικοινωνούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης — κάνοντάς τα πιο φιλικά προς όλους. Πόσο δύσκολο είναι να προσθέσουμε περιγραφές στις εικόνες; Ποιες σελίδες δίνουν το καλό παράδειγμα; Στο επεισόδιο μιλούν επίσης ο Χάρης Δημητρακόπουλος, δημιουργός της σελίδας «Και η Βιολογία είναι πολύ κουλ», και ένα μέλος της ομάδας του El Sombrero, που μοιράζονται εμπειρίες και καλές πρακτικές για πιο προσβάσιμα κοινωνικά δίκτυα.

Ο Αντώνης Ζαμπέλας, πρόεδρος του ΕΦΕΤ, καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέλος της Ευρωπαϊκής Αρχής για την Ασφάλεια Τροφίμων (EFSA), μιλάει για τις πιο συχνές παραβάσεις στην αγορά, τις παγίδες στις ετικέτες, τις προκλήσεις της διατροφικής πολιτικής αλλά και για το τι μπορεί να κάνει ο καταναλωτής.

Από τις περιπτώσεις ελλιπούς ή ανακριβούς επισήμανσης αλλεργιογόνων ουσιών μέχρι την παραπλανητική χρήση όρων στις ετικέτες, ο ΕΦΕΤ καλείται να προστατεύσει τη δημόσια υγεία με διαρκείς ελέγχους, σαφείς κανόνες και ενημέρωση του κοινού. Ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ αναφέρεται στις επιχειρηματικές κατηγορίες με τα περισσότερα κρούσματα μη συμμόρφωσης, στις συχνότερες παραβάσεις αλλά και στις πρωτοβουλίες για τη διατροφική εκπαίδευση τόσο των επαγγελματιών όσο και των καταναλωτών.

Το 2024, ο ΕΦΕΤ πραγματοποίησε πάνω από 10.000 επίσημους ελέγχους. Παρά τις προκλήσεις που συνεπάγεται ο περιορισμένος αριθμός προσωπικού και πόρων, οι έλεγχοι συνεχίζουν να αποκαλύπτουν κρίσιμα ζητήματα, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις νοθείες σε εμβληματικά προϊόντα, όπως το ελαιόλαδο και το μέλι.

Υπάρχουν όνειρα που μένουν στα χαρτιά κι άλλα που γίνονται πραγματικότητα με υπομονή, πείσμα και καλή παρέα. Μια τέτοια ιστορία θα ακούσουμε σήμερα: την ιστορία των Whisky Friends, μιας παρέας εννέα φίλων που αποφάσισε να βάλει την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη του ουίσκι. Χωρίς να έχουν καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία αλλά με απεριόριστο πάθος για το ποτό που αγαπούν, τόλμησαν να αποστάξουν και να εμφιαλώσουν το πρώτο ελληνικό single malt whisky, ένα ουίσκι που κουβαλάει μέσα του τη γη, το κλίμα και τον χαρακτήρα της χώρας μας αλλά και την επιμονή μιας ομάδας που δεν σταμάτησε να πιστεύει στο όνειρό της.

Αφορμή γι’ αυτήν τη συζήτηση έδωσε η εξαγγελθείσα μεταρρύθμιση για την υπαγωγή των υπηρεσιών αδειοδότησης στο Κτηματολόγιο, στο πλαίσιο των τεσσάρων εμβληματικών μεταρρυθμίσεων που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ, που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως ένα βήμα εκσυγχρονισμού και διαφάνειας. 

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, πρόεδρος της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ, επισημαίνει κρίσιμα ζητήματα που θα πρέπει να διασφαλιστούν ώστε η μεταρρύθμιση να μη λειτουργήσει απορρυθμιστικά και σε βάρος του δημόσιου ελέγχου στη δόμηση. Θέτει σημαντικά ερωτήματα που σχετίζονται όχι μόνο με τη στελέχωση και τη λειτουργία των υπηρεσιών Δόμησης αλλά και με τη δυνατότητα του κράτους να ασκεί ουσιαστική και ενιαία εποπτεία στο δομημένο περιβάλλον.

Εκφράζει επίσης την ανησυχία ότι πρόκειται για μια κατεύθυνση περαιτέρω αποδυνάμωσης του δημόσιου ελέγχου στο δομημένο περιβάλλον. Όπως σημειώνει, οι κρίσιμες αρμοδιότητες των ΥΔΟΜ, όπως ο έλεγχος αυθαιρέτων και οι πολεοδομικές εφαρμογές, απουσιάζουν εντελώς από τον δημόσιο διάλογο, καθώς το βάρος της μεταρρύθμισης φαίνεται να εστιάζει αποκλειστικά στην επιτάχυνση της έκδοσης αδειών υπό την πίεση των κατασκευαστικών συμφερόντων. Ο σχεδιασμός να κατανεμηθούν οι βασικές λειτουργίες των ΥΔΟΜ στο Κτηματολόγιο (για την έκδοση αδειών), στο ΥΠΕΝ (για τα αυθαίρετα) και στους Δήμους (για τις πολεοδομικές εφαρμογές)– κάνει ορατό τον κίνδυνο πλήρους διάλυσης του ενιαίου χαρακτήρα των υπηρεσιών και περαιτέρω απορρύθμισης του συστήματος.

Δεν αρνείται την ύπαρξη φαινομένων διαφθοράς στις ΥΔΟΜ, απορρίπτει όμως τις προσβλητικές γενικεύσεις που στοχοποιούν συλλήβδην τους μηχανικούς του Δημοσίου. Η υποστελέχωση, σε συνδυασμό με το σύνθετο και συχνά αντιφατικό ρυθμιστικό πλαίσιο, εντείνει το αίσθημα έκθεσης και καθιστά τις θέσεις στο Δημόσιο όχι μόνο μη ελκυστικές αλλά και εξαιρετικά επισφαλείς. Το αποτέλεσμα είναι κρίσιμες υπηρεσίες να υπολειτουργούν, αδυνατώντας να επιτελέσουν τον ρόλο τους στον πολεοδομικό έλεγχο.

Σχολιάζει επίσης τις λεγόμενες στρατηγικές επενδύσεις, τη μεταφορά ελέγχου των αυθαιρέτων στην Κεντρική Διοίκηση, το ζήτημα των e-αυθαιρέτων όπως και τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό.

Mπορεί ένας θεραπευτής χωρίς προσωπική εμπειρία αναπηρίας να κατανοήσει ουσιαστικά τις ανάγκες και τις προκλήσεις ενός ΑμεΑ; Και, αντίστροφα, αποτελεί πλεονέκτημα ή περιορισμό το να έχει ο ίδιος αναπηρία;
 

Στο νέο επεισόδιο, η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν κατά πόσο το βίωμα είναι αναγκαίο εργαλείο στη θεραπευτική διαδικασία ή αν η επιστημονική γνώση, η ενσυναίσθηση και η επαγγελματική δεοντολογία επαρκούν για να γεφυρώσουν το χάσμα. Η ψυχοθεραπεύτρια και συστημική ψυχολόγος Μαρία Ρώτα δίνει την επιστημονική της οπτική, αναδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς κάθε συνθήκης και φωτίζοντας τον τρόπο με τον οποίο ένας θεραπευτής μπορεί να σταθεί ουσιαστικά δίπλα σε ανθρώπους με αναπηρία.

Η τυφλοκώφωση είναι μια σύνθετη αναπηρία που συνδυάζει προβλήματα όρασης και ακοής, όχι απαραίτητα σε απόλυτο βαθμό. Ένα άτομο μπορεί να έχει ένα ποσοστό όρασης ή ένα ποσοστό ακοής, αλλά να μην μπορεί να στηριχτεί σε καμία από τις δύο αισθήσεις. Αυτό επηρεάζει την επικοινωνία, την πρόσβαση στην πληροφορία, την κοινωνική ζωή και την καθημερινότητά του. Δεν έχουν όλα τα άτομα με τυφλοκώφωση τις ίδιες ανάγκες, γι’ αυτό και απαιτούνται ειδικές μέθοδοι εκπαίδευσης και υποστήριξης, πέρα από τις υπηρεσίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε τυφλούς ή κωφούς.

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συνομιλούν με τον Γιάννη Παναϊρλή, έναν αρχιτέκτονα στο φάσμα της τυφλοκώφωσης, ο οποίος αφηγείται πώς είναι να ζει, να εργάζεται και να διεκδικεί καθημερινά την ανεξαρτησία του σε μια κοινωνία που σπάνια είναι πραγματικά προσβάσιμη.

Μέσα από τη συζήτηση αναδεικνύονται οι αθέατες προκλήσεις της καθημερινότητας και τα εμπόδια που εξακολουθούν να υπάρχουν όσον αφορά την πρόσβαση στην εκπαίδευση και την κοινωνική ένταξη.

Στην «Ανδρομάχη», η κεντρική ηρωίδα, σκλάβα πλέον στο παλάτι του Νεοπτόλεμου, αγωνίζεται να σώσει τη ζωή της –και αυτή του νόθου γιου της– από το εκδικητικό μένος της Ερμιόνης και του πατέρα της Μενελάου. Ενώ, όμως, μοιάζει να είναι αυτή η κεντρική υπόθεση του έργου, στην πορεία ο Ευριπίδης τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια μας κι «εξαφανίζει» την Ανδρομάχη. Δεν πρόκειται, όπως αρχικά φαίνεται, για ένα έργο διάσωσης, κι ας διασώζονται διαρκώς γυναίκες από τον όλεθρο – υπαρκτό ή υποθετικό. Το κέντρο βάρους συνεχώς μετατοπίζεται. Η απρόσμενη εξέλιξη, η ραγδαία αλλαγή ύφους, οι εναλλαγές των ρόλων, οι μεταπτώσεις από το γελοίο στο μελοδραματικό και τέλος στο τραγικό έχουν κάνει πλήθος μελετητών να κατηγορήσουν το κείμενο για έλλειψη ενότητας, ακόμη και για ασυναρτησία. Οι υπερασπιστές του, όμως, έχουν διαφορετική άποψη: «Η ενότητα του έργου έγκειται στην ιδέα του και όχι στην ιστορία», υποστηρίζουν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η ιδέα;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος μοιράζονται τις εμπειρίες τους και δίνουν πρακτικές συμβουλές για το πώς ένα ανάπηρο άτομο μπορεί να απολαύσει τις διακοπές του — ακόμη κι όταν η προσβασιμότητα δεν είναι δεδομένη. 

Μέσα από προσωπικές ιστορίες και tips, φωτίζουν τρόπους για να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να γίνει η εμπειρία πιο συμπεριληπτική, λειτουργική και, τελικά, πιο ευχάριστη.

Από την επιλογή ξενοδοχείου και την πρόσβαση στη θάλασσα, μέχρι τις μετακινήσεις και τη διασκέδαση, εξηγούν πώς ο σωστός σχεδιασμός και η πληροφόρηση μπορούν να κάνουν τη διαφορά — ακόμη και σε μη προσβάσιμους προορισμούς.

Η Ντίνα Καράτζιου και ο Νάσος Στασινάκης συζητούν για τη νέα κανονικότητα που έχει διαμορφωθεί στα νησιά με τις μονάδες αφαλάτωσης που παράγουν πανάκριβο νερό, τις ανεξέλεγκτες ιδιωτικές γεωτρήσεις, την παλαιότητα των δικτύων ύδρευσης που οδηγεί σε μεγάλες απώλειες νερού και την απουσία ενός συνεκτικού σχεδίου διαχείρισης του φαινομένου, δεδομένης της αύξησης των τουριστικών ροών και της εκτεταμένης εκτός σχεδίου δόμησης στις άνυδρες πλαγιές, που έχουν διαμορφώσει ένα μοντέλο κατανάλωσης νερού το οποίο μοιάζει ασύμβατο με τη φυσική φέρουσα ικανότητα των νησιών.

Η κουβέντα στρέφεται και στο ζήτημα της μη αξιοποίησης των επεξεργασμένων λυμάτων, στον λόγο που η επανάχρησή τους για άρδευση, εμπλουτισμό υδροφορέων ή για χώρους πρασίνου παραμένει εξαιρετικά περιορισμένη.

Πώς διαγράφεται το μέλλον των ελληνικών νησιών σε σχέση με την υδατική τους αυτάρκεια, όταν η ζήτηση για νερό όχι μόνο δεν σταθεροποιείται αλλά αυξάνεται χωρίς όρια;