Στην «Ανδρομάχη», η κεντρική ηρωίδα, σκλάβα πλέον στο παλάτι του Νεοπτόλεμου, αγωνίζεται να σώσει τη ζωή της –και αυτή του νόθου γιου της– από το εκδικητικό μένος της Ερμιόνης και του πατέρα της Μενελάου. Ενώ, όμως, μοιάζει να είναι αυτή η κεντρική υπόθεση του έργου, στην πορεία ο Ευριπίδης τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια μας κι «εξαφανίζει» την Ανδρομάχη. Δεν πρόκειται, όπως αρχικά φαίνεται, για ένα έργο διάσωσης, κι ας διασώζονται διαρκώς γυναίκες από τον όλεθρο – υπαρκτό ή υποθετικό. Το κέντρο βάρους συνεχώς μετατοπίζεται. Η απρόσμενη εξέλιξη, η ραγδαία αλλαγή ύφους, οι εναλλαγές των ρόλων, οι μεταπτώσεις από το γελοίο στο μελοδραματικό και τέλος στο τραγικό έχουν κάνει πλήθος μελετητών να κατηγορήσουν το κείμενο για έλλειψη ενότητας, ακόμη και για ασυναρτησία. Οι υπερασπιστές του, όμως, έχουν διαφορετική άποψη: «Η ενότητα του έργου έγκειται στην ιδέα του και όχι στην ιστορία», υποστηρίζουν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η ιδέα;