Πάμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και να μάθουμε την ιστορία εμβληματικών κτιρίων όπως είναι του Μουσείο Μπενάκη, η πρώτη πολυκατοικία της Αθήνας, το Μέγαρο Σταθάτου, το Σαρόγλειο Μέγαρο και το Πολεμικό Μουσείο. Παράλληλα θα μιλήσουμε για το Άλσος Ριζάρη όπου κάποτε βρισκόταν η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή και σήμερα σώζεται ο ναός του Αγίου Γεωργίου, αλλά και για την πλατεία Ρηγίλλης ή Παύλου Μελά όπου συναντάμε ένα γλυπτό που είναι δημιούργημα της εγγονής του.

Ο δρόμος που κανένας μας δε λέει με το επίσημό του όνομα, η οδός Πανεπιστημίου, ενώνει την πλατεία Συντάγματος με την πλατεία Ομονοίας και φιλοξενεί ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια της πρωτεύουσας. Από το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και το Μέγαρο Σλήμαν, μέχρι το Οφθαλμιατρείο και το Αρσάκειο, η οδός Πανεπιστημίου δεν έχει να δείξει μόνο την περίφημη Αθηναϊκή Τριλογία. Πάμε μια βόλτα και θα το διαπιστώσετε!

Λίγους μήνες μετά την πρωθυπουργοποίηση του Δηλιγιάννη η Βουλγαρία προσάρτησε πραξικοπηματικά την Ανατολική Ρωμυλία, δημιουργώντας νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος. Τότε, ο πρωθυπουργός μας που δεν ήθελε να πάει κόντρα στο λαϊκό αίσθημα αλλά ούτε μπορούσε να κάνει πόλεμο αποφάσισε να εφαρμόσει μία πολιτική που έμεινε στην Ιστορία ως «Ειρηνοπόλεμος» ή αλλιώς «ένοπλος επαιτεία». Τα αποτελέσματα ήταν τραγελαφικά και θα εξελίσσονταν σε ολέθρια.

«Το κορδόνι, το κορδόνι, την ελιά την ξεριζώνει». Στα 1885 ο 61χρονος Θεόδωρος Δηλιγιάννης γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός κι εγκαινιάζεται έτσι η περίοδος του ελληνικού δικομματισμού. Τρικούπης και Δηλιγιάννης εναλλάσσονταν στην εξουσία για τα επόμενα δέκα χρόνια, μέχρι την τελευταία εκλογική νίκη του Δηλιγιάννη επί του Τρικούπη το 1895. Ο συντηρητισμός και ο εκσυγχρονισμός βρήκαν στα πρόσωπα των δύο αυτών πολιτικών τους ιδανικούς εκφραστές τους, τη στιγμή που οι ζυμώσεις στα Βαλκάνια διατάρασσαν για ακόμα μία φορά τις ισορροπίες.  

Πώς η αδυναμία συνεννόησης ενός χωροφύλακα κι ενός Βρετανού επιτετραμμένου, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου του τελευταίου στον Λυκαβηττό, παρ’ ολίγον να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο και τελικά κατέληξε στον δημόσιο εξευτελισμό της Χωροφυλακής; Μπορεί ο λαός να ήταν δυσαρεστημένος από την οικονομική και φορολογική πολιτική της κυβέρνησης Τρικούπη του 1882, η οποία συνέπεσε μάλιστα και με ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, αλλά τελικά την πτώση της κυβέρνησης αυτής την έφερε το λεγόμενο «επεισόδιο Νίκολσον».  

Ευτυχώς για εμάς, η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου δεν συνέφερε καμία άλλη ευρωπαϊκή δύναμη, εκτός από την Ρωσία. Οπότε συγκλήθηκε Συνέδριο στο Βερολίνο, με στόχο ουσιαστικά να ανατραπούν όσα είχαν συμφωνηθεί  στον Άγιο Στέφανο, το προάστιο της Πόλης, ανάμεσα σε Ρωσία και Οθωμανική Αυτοκρατορία λίγους μήνες νωρίτερα. Τελικά, καμία χώρα δεν έμεινε ευχαριστημένη από όσα συμφωνήθηκαν το 1878 στο Βερολίνο, και τα Βαλκάνια θα εφεξής ένα καζάνι που έβραζε – η έκρηξη θα ερχόταν στις αρχές του 20ου αιώνα. Η Ελλάδα όμως κατάφερε το 1881 να επεκτείνει για δεύτερη φορά τα σύνορά της και μάλιστα αναίμακτα, με την προσάρτηση της Θεσσαλίας (πλην της Ελασσόνας) και της επαρχίας της Άρτας στον εθνικό κορμό.

Στα 1877-1878 ένας ακόμα Ρωσοτουρκικός πόλεμος θα «ξυπνήσει» και πάλι τους αλυτρωτικούς πόθους των Ελλήνων. Όλοι οι Βαλκάνιοι λαοί είχαν συμμαχήσει με την Ρωσία κι εμείς έμοιαζε να μένουμε στην απέξω. Αν συνυπολογίσουμε και τις σοβαρές υπόνοιες για οικονομικές καταχρήσεις, δεν άργησαν να ξεσπάσουν επεισόδια που έμεινα στην ιστορία ως «Πετσωματικά». Αυτά θα ανάγκαζαν τελικά την κυβέρνηση να κηρύξει μερική επιστράτευση και να πάμε μια και δυο να πολεμήσουμε. Μόνο που ο πόλεμος είχε τελειώσει…και η Ρωσία είχε φροντίσει να δημιουργηθεί μια Μεγάλη Βουλγαρία…

Η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας δεν είναι μόνο ένας από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας. Φιλοξενεί ορισμένα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια της πρωτεύουσας, που το καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Σε αυτό το επεισόδιο θα κάνουμε τη βόλτα μας σε τρία από αυτά τα αρχιτεκτονικά κοσμήματα της Αθήνας τα οποία σήμερα είναι πρεσβείες, ενώ δύο από τα τρία -που μοιράζονταν ουσιαστικά και το ίδιο όνομα - αποτέλεσαν κάποτε πριγκιπικές οικίες.

Την άνοιξη του 1870 μία παρέα Ευρωπαίων περιηγητών ξεκινούσε από το Hotel d’ Angeterre (Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας) για να επισκεφθεί τον Μαραθώνα, ώστε να δει το σημείο της ιστορικής Μάχης. Η εκδρομή αυτή θα κατέληγε σε ένα από τα πιο γνωστά εγκλήματα στην ιστορία του ελληνικού κράτους, τη Σφαγή στο Δήλεσι, που θα αναδείκνυε την εγγενή αδυναμία της Πολιτείας να εγγυηθεί την ασφάλεια ακόμα και σε απόσταση μίας ώρας από την πρωτεύουσα, καθώς και τη διαπλοκή των συμμοριών ληστών με πολιτικούς αλλά και οικονομικούς παράγοντες της εποχής.  

H οδός Ηρώδου Αττικού φιλοξενεί δύο από τα πιο εμβληματικά κτίρια της Αθήνας, που είναι άμεσα συνδεδεμένα να με την πολιτική ζωή της χώρας: το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου. Το πρώτο χτίστηκε ως Ανάκτορο Διαδόχου, για το τότε πριγκιπικό ζεύγος Κωνσταντίνο και Σοφία ενώ το δεύτερο ξεκίνησε να χτίζεται για να αποτελέσει τη οικία ενός Χιώτη εφοπλιστή. Σήμερα αποτελούν την έδρα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού της χώρας αντίστοιχα. Πάμε να μάθουμε την ιστορία τους.