Ήρθε ο νεαρός Γεώργιος Α΄ στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1863, τον υποδεχτήκαμε με χαρές και πανηγύρια… αλλά ακόμα υπήρχαν δύο βασικές εκκρεμότητες. Η Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και η ψήφιση νέου Συντάγματος από την Εθνοσυνέλευση. Στο ζήτημα των Επτανήσων σημαντικό ρόλο έπαιξε ο Χαρίλαος Τρικούπης, νεαρός διπλωμάτης τότε. Όσο για την ψήφιση Συντάγματος, ένας χρόνος είχε περάσει από την άφιξη του Γεωργίου στην Ελλάδα κι ακόμα τίποτα. Ώσπου έστειλε ένα «τελεσίγραφο» στην Εθνοσυνέλευση, δίνοντάς της διορία 10 μέρες για να ψηφιστεί το Σύνταγμα. Έτσι κι έγινε.

Η Β΄ Εθνοσυνέλευση συνήλθε το φθινόπωρο του 1862, και είχε δύο βασικούς στόχους: την ψήφιση νέου Συντάγματος και την εκλογή νέου Βασιλιά. Οι συνεδριάσεις πραγματοποιούνταν στην «Παράγκα», όπως αποκαλούσε ο κόσμος το πρόχειρα κατασκευασμένο κτίσμα, δίπλα στο υπό κατασκευή κτίριο της Βουλής, στη σημερινή οδό Ανθίμου Γαζή. Όσο για νέο βασιλιά, τελικά ψηφίσαμε ομόφωνα εκείνον που στο δημοψήφισμα που είχε προηγηθεί είχε λάβει μόλις 6 ψήφους από τις 241.202 (!) Αλλά, εφόσον οι Μεγάλες Δυνάμεις τα είπανε και τα συμφωνήσανε, εμείς ακολουθήσαμε, και η Β΄ Εθνοσυνέλευση ανακήρυξε ομόφωνα βασιλέα των Ελλήνων - και όχι της Ελλάδος - τον Χριστιανό Γουλιέλμο Φερδινάνδο  Αδόλφο Γεώργιο του Schelwing-Holstein- Sonderburg-Glucksburg ως Γεώργιο Α’.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1861 γίνεται δολοφονική απόπειρα εναντίον της βασίλισσας Αμαλίας. Επρόκειτο για ακόμα μία εκδήλωση του αντιδυναστικού ρεύματος, που μετά το τέλος του Κριμαϊκού Πολέμου όλο και φούντωνε. Η αποτυχία πραγμάτωσης της Μεγάλης Ιδέας, ο αυταρχικός τρόπος διακυβέρνησης και η ατεκνία του βασιλικού ζεύγους ήταν οι κυριότεροι λόγοι που οδήγησαν τελικά  στη  έξωσή τους από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1862. Βίττελσμπαχ τέλος – έρχονται οι Γλύξμπουργκ.

Ακαδημία Αθηνών - Πανεπιστήμιο - Εθνική Βιβλιοθήκη: τα τρία υπέροχα νεοκλασικά κτίρια που συναντάμε επί της οδού Πανεπιστημίου είναι γνωστά και ως η «Τριλογία των Αθηνών». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την «Τριλογία των αδελφών Χάνσεν», αφού είναι έργα των ομώνυμων Δανών αρχιτεκτόνων. Τα εμβληματικά αυτά κτίρια στεγάζουν φορείς άρρηκτα συνδεδεμένους με την πνευματική ζωή της Ελλάδας. Πάμε να μάθουμε τη συναρπαστική τους ιστορία.  

Η Sophie de Marbois-Lebrun, γνωστή σε όλους μας ως Δούκισσα της Πλακεντίας, συνέδεσε τη ζωή της με την Ελλάδα, όχι μόνο στηρίζοντας οικονομικά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας αλλά και επιλέγοντας να εγκατασταθεί μόνιμα στη χώρα. Ιδιόρρυθμη, εκκεντρική και συνάμα τραγική φιγούρα, άφησε πίσω της ακίνητα που θαυμάζουμε μέχρι σήμερα και μια αμφιλεγόμενη υστεροφημία. Πάμε να μάθουμε ποια ήταν η Δούκισσα της Πλακεντίας λοιπόν, που δώσαμε το όνομά της σε στάση του μετρό, σε λεωφόρο και σε έξοδο της Αττικής Οδού.  

Η Μητρόπολη των Αθηνών πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να χτιστεί. Λεφτά δεν υπήρχαν, πού θα τη χτίζαμε δεν συμφωνούσαμε… Τελικά περάσανε τέσσερις αρχιτέκτονες και είκοσι χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί ο ναός. Δίπλα της ακριβώς ο ναός την Παναγίας της Γοργοεπηκόου που προϋπήρχε, έχει κι εκείνος πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Είναι το εκκλησάκι του Αγίου Ελευθερίου, που μοιάζει μια σταλίτσα δίπλα στο κτίριο της Μητρόπολης. Πάμε λοιπόν να μάθουμε τα μυστικά που κρύβει αυτό το πασίγνωστο σημείο της Αθήνας μας.  

Υπήρξε βασιλιάς μας που ήταν έτοιμος να πάει στην Κωνσταντινούπολη να τον στέψουν αυτοκράτορα. Ναι, αμέ. Απλά το ήξερε μόνο ο ίδιος. Η προσήλωση του Όθωνα στη Μεγάλη Ιδέα είναι τόσο συγκινητική όσο και επικίνδυνη – ενίοτε δε καταντούσε γελοία. Τα αγνά του κίνητρα είναι αδιαμφισβήτητα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η τύφλωση του όσον αφορά τη Μεγάλη Ιδέα οδήγησε σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια την Ελλάδα και τελικά – κατά τραγική για τον ίδιο ειρωνεία – συντέλεσε στο να χάσει τον θρόνο του.

Η βασίλισσα Αμαλία δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Τη συναντάμε πίσω από τον Εθνικό Κήπο, το Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, τον μοναδικό στην Ελλάδα Πύργο Βασιλίσσης στο Ίλιον. Η στολή που εκείνη καθιέρωσε έχει γίνει η γυναικεία εθνική μας φορεσιά και έχει το όνομά της. Ακόμη και στην ίδρυση του ΝΑΤ, του πρώτου ασφαλιστικού φορέα στην Ελλάδα – και του δεύτερου στον κόσμου – έβαλε το χεράκι της. Γιατί όσο αναποφάσιστος και παντελώς ανίκανος να ηγείται ήταν ο Όθωνας, τόσο αποφασιστική και δυναμική ήταν η Αμαλία.

Στις 20 Μαΐου 1835 ο Όθωνας ενηλικιώθηκε. Χαρές και πανηγύρια εμείς – νομίζαμε ότι τα πράγματα θα άλλαζαν τώρα που θα αναλάμβανε την εξουσία ο νεαρός βασιλιάς. Η ψυχρολουσία όμως δεν άργησε να έρθει – η Βαυαροκρατία συνεχίστηκε και ένα φωτεινό διάλειμμα, όπου ανατέθηκε η προεδρία της κυβέρνησης στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, δεν επιβίωσε ούτε 40 μέρες. Η χρόνια αδιαλλαξία του Όθωνα σε συνδυασμό με τη χρεοκοπία της χώρας στις αρχές του 1843 ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσαν σε Επανάσταση. Έτσι κι έγινε – στις 3 Σεπτεμβρίου 1843.

Εκκλησία, Στρατός, Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Δημόσια Διοίκηση – η Αντιβασιλεία έλαβε μέτρα σε όλους τους τομείς, με στόχο να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος δυτικού τύπου. Ωστόσο, η αυταρχικότητα που μεταχειρίστηκε επανειλημμένως, το πολιτισμικό χάσμα ανάμεσα σε Έλληνες και Βαυαρούς, η προώθηση των τελευταίων στη δημόσια διοίκηση και τον στρατό καθώς και η επιβολή τελικά του Άρμανσμπεργκ ως κυρίαρχη δύναμη της Αντιβασιλείας έδωσε καθαρά αρνητικό πρόσημο σε αυτή την ιστορική περίοδο.