بین هزارتا قِصه و غُصه باید خاکی بشم تا روییدن رو یادبگیرم.

منو از قهرمان پوچی به قهرمانِ زندگیت تبدیل کردی و مسیر اعجازم شدی.

نیازی نیست جهان و آدم هاشو چهار تا چهارتا ببینم تا یه چیز خاص توی تو ببینم

شاهزاده سوار بر اسب سفیدت نبودم که سوار اسبت کنم و به جای کتابی که دستته، کتابخونهِ قلعه ام رو بهت هدیه بدم

همه آدما سردردِ بعد خوابِ بعد از ظهر بودن و تو هات چاکلت وسط پاییز

حل میشم توی عطر بودنت و آروم میشم با گذاشتن سرم روی شونه لاغرت

قول داده بودیم همه چی رو فراموش کنیم اما نشد که از هم دل بکنیم و ردِ سرخیِ لب هامون مثل نقش و نگار روی تنم هم نزاریم

چه پارادوکسِ خنده داری. چه داستانِ عاشقانهِ احماقه ای

برای تویی که دلت رفتن میخواست، موندن من کافی نبود

ممنونم ازت که ماه نقص دارتو قبول کردی