Świat audio - wiersze z tomiku „Umieram powoli” autorstwa Patryka Stępnia.

Czas się zatrzymał, stanąłem w mroku,

Nie widząc światła, umieram po trochu,

Nie widząc ciebie, dziś w smutku tonę 

Nie widząc siebie, dźwigam niedolę.

Każde wspomnienie boli jak brzytwa,

Tnie serce, rozdziera, kto je odzyska?

Kto je naprawi? Kto je poskłada?

Złamane serce - to ci obsada.

Czas się zatrzymał i jak trwać dalej?

Nie widząc sensu, żyć w tej przegranej?

Nie widząc wyjścia, wyjść z twego fatum?

Nie widząc drogi, dać żyć dziś światłu.  

Następny przystanek: chandra.

Brak możliwości przesiadki do błogostanu, 

Zbyt wygórowane warunki udziału.

Powoli jedziesz, mina za miną,

Co u ciebie z tą dopaminą? 

Słychać ciszę - nie udźwigniesz. 

Pragniesz krzyku - dziś nie krzykniesz. 

Stale na życia zakręcie. 

Dalej jedziesz - dobrze będzie - 

bez żadnego skutku. 

Witamy w mieście smutku.

Przystanek: chandra.

Wiersz z tomiku „Umieram powoli”

Czerń na mnie i czerń we mnie,

Choć czerwieńszej nie znajdziesz łzy,

Wszystko wokół jakoś więdnie,

Próżno szukać w życiu skry.

Gdzie te słowa, co miały trwać wiecznie?

Dziś każdy z nas jest dawcą łez.

Czas przez palce przecieka haniebnie,

Bez blasku, wyblakle, po życia kres.

Gdzieś poza horyzont świt mnie przybliża,

W piersi zimna stal stworzenia,

Pustka w oczach poniża.

Czy w ogóle warto pytać o znaczenia?

Tytułowy wiersz z tomiku „Umieram powoli”

Patrzę przed siebie, widzę ludzi tłumy,

Patrzę w siebie, słyszę puste szumy.

O czym tu pisać, kiedy serce boli?

Umieram powoli.

Marzę o bliskości, dotyku twych dłoni,

Porannym uśmiechu, co pustkę ukoi.

I tak marząc żyję ciągle w niewoli,

Umieram powoli.

A Ty wciąż obok, stoisz nade mną,

W dzień każdy jasny i nocą ciemną,

Tak bardzo nie chcę Twojej kontroli,

Umieram powoli.

Czuwam z tą myślą, nie tracąc nadziei,

Że będzie lepiej, że kiedyś się zmieni,

Lecz duch mój mówi: umierasz powoli,

On mnie wyzwoli.

Wiersz z tomiku „Umieram powoli”

Dobre intencje, stabilność i fach.

Spirala błędów, potknięcia i strach.

Wiosna beztroska i zapach bzu.

Złamane serce, łzy i brak snu.

Letnie upały, w brzuchu motyle.

Ponure myśli wciąż w głowy tyle.

Jesienne spacery, rozmowy bez końca.

Życie przecięte, znów brak ci słońca.

Herbata w zimę, ciepło twych rąk.

Ciężkie powietrze i pusty kąt.

Pobudka rano a obok ty.

Wciąż ciężkie myśli, życie chce krwi.

Wieczorem łóżko, kołdra i sen,

Rano z powrotem wracasz do łez.

W coś trzeba nie wierzyć,

A z czymś się zderzyć.