To proste: powiedzieć „nie”. Skrytykować i potępić. O wiele trudniej jest dać dobrą odpowiedź. Kim jest człowiek? Czym jest człowieczeństwo i co w nim jest takiego wyjątkowego? Jakie jest nasze powołanie? Czym jest bycie kobietą i mężczyzną, matką i ojcem? Kim jesteśmy w relacji do reszty stworzenia? Skąd w nas w końcu dążenie do tworzenia relacji społecznych?

Nie, nie wystarczy przypomnieć, że nasze odpowiedzi powstały wiele wieków temu...

Zbrojenia rodzą się ze strachu. Są próbą budowania wirtualnego „muru”. Im wyższy mur tym większy jest jednak strach. Bo przecież ci po drugiej stronie też nie próżnują (a przynajmniej my jesteśmy o tym przekonani!). Budowanie takiego muru nigdy się zakończy. Nigdy nie będzie wystarczająco bezpiecznie. Tymczasem drogą jest otwarcie drzwi i spotkanie...

W bezmyślnej pogoni za zasadami ktoś zaproponował prawo absolutnie niemoralne. Zagrażające życiu kobiet. Trzeba to powiedzieć głośno. I powinni to zrobić przede wszystkim ludzie Kościoła.

Trzeba powiedzieć jasno: ci ludzie wyruszają na niebezpieczne szlaki  z pomocą przemytników tylko dlatego, że nie wpuszczamy ich legalnie.

Partie, które opisuje Scaramuzzi, chcą chrześcijaństwo przejąć dla siebie. To znaczy: stać się jego reprezentantem wobec świata. Tak, by to, co głoszą, było ważniejsze od tego, co mówi i czego naucza Kościół.

Niestety, jestem przekonana, że Kościół w Polsce zwieść się dał.

W „teologii” Pawła M. cała dokonująca się w imieniu boga (będę pisała małą literą, bo z Bogiem, o którym mówi Pismo Święte, nie miało to nic wspólnego) przemoc miała być przejawem miłości i troski. Miłości bezradnej wobec „oporu”, który należało skruszyć wszelkimi dostępnymi środkami. A gdy opór został pokonany, ten bóg przez Pawła M. domagał się poświęcenia siebie jako ofiary przebłagalnej „za grzechy całego świata”.

Trzeba zapytać wprost: ile szatańskiego kłamstwa o Bogu rozsiał po ludziach? I jak można to dziś spróbować naprawić?

Czytam kolejne artykuły dotyczące sekty, która powstała w duszpasterstwie akademickim we Wrocławiu blisko ćwierć wieku temu. Stworzył ją jeden z duszpasterzy, a wspólnota zakonna nie potrafiła ani temu zapobiec, ani odpowiednio zareagować. Nawet wówczas, gdy dominikanin został odsunięty od prowadzonego przez kilka lat duszpasterstwa. W efekcie Paweł M. mógł krzywdzić kolejne osoby, niszcząc ich relację z Bogiem, psychikę i ostatecznie demolując życie. Stosował przemoc duchową, psychiczną, fizyczną i seksualną.

Dziś o różnych aspektach zadośćuczynienia. Zapraszam.

Ogłoszone przed niespełna tygodniem motu proprio papieża Franciszka dotyczące sposobu sprawowania Mszy świętej według rytu rzymskiego wzbudziło głośny sprzeciw wielu osób. W istocie: było zaskoczeniem. Obecny papież wykonał krok wstecz. Trzeba powiedzieć: bardzo radykalny. Dlaczego?

Mam złą wiadomość: antropologia chrześcijańska jest dziś wielką nieznajomą. Nie mają o niej pojęcia ani katolicy, ani niewierzący. Już dawno przesłoniliśmy ją moralnością chrześcijańską i społecznym konwenansem. Mówimy co wolno, co nie. Mówimy co wypada, co nie. Nie mówimy, kim jest człowiek w Bożej optyce i co z tego wynika (poza - oczywiście - kolejnymi normami).

Generalnie jako społeczeństwo jesteśmy tu obłudni. Żądamy od kobiet, by przyjęły na siebie konsekwencje, nie żądamy tego jednak od ich partnerów. Oni mogą zachować czyste ręce, one popełniają zbrodnię. Naprawdę kogoś dziwi, że w końcu kobiety się zbuntowały, a mówienie o prawach dziecka uznały za moralny szantaż? Zwłaszcza, jeśli mówią to ci, którzy konsekwencje własnych decyzji bardzo chętnie na nie przerzucają?

Co z tego wynika?