Drugi odcinek trzeciego sezonu podcastu powstał z poczucia obowiązku. Bo nie może być tak, że jak komuś coś nie wyjdzie (coś, co kosztowało niemal 400 milionów dolarów), to można zrzucić winę na wybraną konwencję. Bo – jak już wiecie po 30 odcinkach podcastu – musical to gatunek wdzięczny i każdy_a, kto traktuje go uczciwie, wyjdzie na nim całkiem całkiem. A jeśli ktoś musi go wyjaśniać, dokonywać kosztownych kombinacji, racjonalizować jego istnienie i uznać, że jest lepszy niż wiekowa tradycja – karą niechybnie musi być klapa. „Joker: Folie à Deux” to właśnie ten przypadek: filmu, którego twórcy zatrzasnęli się w pomyśle, a potem nie wiedzieli, co z nim zrobić dalej (poza tym, że śpiewać). My zaś wskazujemy, gdzie leżą problemy z tym (co by nie było) musicalem, które sceny działają, a które zupełnie nie i czy był sposób na to, by się z tego chomiczego kołowrotka wydostać.

Pierwszy odcinek trzeciego sezonu musiał być czymś wielkim jak samo kino, czymś bogatym i kolorowym jak paw biegający po Łazienkach Królewskich.

Zdecydowałyśmy się zatem opowiedzieć o wszech musicalu, w którym zamknięte są cała (przeszła i przyszła) historia Hollywood, wszelkie dziecięce marzenia i dorosłe lęki. Z okazji musicalowego wzmożenia, jakie pod koniec 2024 roku

wznieciła na świecie premiera „Wicked”, wracamy do „Czarnoksiężnika z Oz” – filmu, który pokolorował świat, dał nam najpiękniejszą filmową balladę o wypatrywaniu tego, co po drugiej stronie tęczy i po dziś dzień ma moc wywoływania obezwładniającego zachwytu.

Same Wielkie Słowa, ale jeśli któryś musical zasługuje na mówienie o nim z patosem, to jest ten pokazowy projekt MGM-u – studia, w którym wszystko było większe niż życie.

Podcast prowadzą: Patrycja Mucha i Katarzyna Czajka-Kominiarczuk

Montaż: Natalia Kaniak

Czternasty (i ostatni, uf!) odcinek drugiego sezonu spełnia jedyną niezmywalną tradycję podcastu: w grudniu musi ukazać się opowieść o świątecznym musicalu!

W tym roku wybrałyśmy dla Was taki, który otula czerwonym pluszem, zachwyca rozmachem i koi niskim głosem Binga Crosby’ego. „Białe Boże Narodzenie” zabierze Was na wycieczkę do wyjątkowo pojemnej stodoły, w której wybrzmi nie tylko marzenie o śnieżnych świętach, ale też niezdarność międzyludzkich relacji, sporo slapstickowego humoru i rozkoszne utwory Irvinga Berlina, być może najważniejszego pieśniarza

Ameryki XX wieku. Ale, ale, oprócz świątecznej atmosfery zapewnimy Wam jak zwykle trochę opowieści o klasycznym Hollywood, zachwytów nad bombastycznością tej przyjemnej ramotki i refleksji nad powojennymi Stanami Zjednoczonymi.

Montaż: Natalia Kaniak

Trzynasty odcinek drugiego sezonu rozgrzeje Was w tym potwornie chłodnym listopadzie. Zmienimy

wszak kierunek podróży i wybierzemy się na wschód, porzucając po drodze klasyczne musicalowe

konwencje i zachodnie definicje gatunku, by przywitać się z bollywoodzką wizją, w której muzyka

organicznie splata się ze sztuką. A będzie to historia, prosta, piękna i godna: o tym jak on kocha ją,

ona kocha jego, ale na przeszkodzie stoją okoliczności. Szanowne Osoby Kochające Musicale, dziś

rozmawiamy o „Żonie dla zuchwałych”, najntisowym klasyku z Indii, któremu trudno się oprzeć – nie

tylko dlatego, że na ekranie mamy nieprzyzwoicie przystojnych ludzi, Shah Rukh Khana i Kajol. To po

prostu opowieść trafiająca wprost do serca, przy której nie sposób nie tupać nóżką. Ale Kasiu i

Patrycjo, czy ten film to w ogóle musical? – zapytacie. I słusznie, bo my też zadajemy sobie to pytanie.

Dwunasty odcinek drugiego sezonu (po zbyt długim czasie zbliżamy się to jego końca!) na sztandarach niesie czerwień i czerń oraz obietnicę wymęczonego musicalowego doświadczenia.

Uderzając w patos – niesie go też (mierna) siła studentów-rewolucjonistów, którzy swój bunt wyrażają przez piosenki. Nie oni jedyni: towarzyszą i żą-walżą (w tej roli Hugh Jackman) oraz żaver (czyli niesławny Russel Crowe). Tak jest, Szanowne Osoby Musicalujące – dziś rozmawiamy o filmowych „Nędznikach”, którzy wyszli spod ręki największego nudziarza kina ostatnich lat.

Szkoda nam bardzo, że to film nieudany – bo sam musical jest zacny i tylko przykro, że materiał trafił na Toma Hoopera jako reżysera. Nie ma jednak tego złego – dzięki temu mam wszak gorący temat do odwiecznej dyskusji pod tytułem: „Co nie jest dobrym musicalem (a może wydawać się, że jest)?”.

Zapraszamy do posłuchania gorzkich żali!

Podcast prowadzą: Katarzyna Czajka- Kominiarczuk i Patrycja Mucha

Montaż: Natalia Kaniak

Jedenasty odcinek drugiego sezonu ma być ochłodą po gorącej dyskusji poprzedniej odsłony Wtem, piosenki. „La La Land” uruchomił w nas takie pokłady ironii, że potrzebowałyśmy przystrzyc nasze, nomen omen, cięte języki i skierować uwagę na film miły w dotyku, choć z pewnością „niedzisiejszy”. „My Fair Lady” to wszak musicalowe przetworzenie „Pigmaliona”, a na tę opowieść o nieopierzonej kwaciarce, która uczy się mówić jak dama pod okiem nieznośnego buca, prof. Higginsa, wiele kobiet kręci nosem. My jednak staramy się udowodnić, że Eliza Doolittle nie jest narzędziem w rękach stworzyciela, ale silną babką, która uczy się siebie i świata i robi to śpiewająco!

„My Fair Lady” George’a Cukora kończy w tym roku 60 lat i z tej okazji można go zobaczyć podczas Timeless Film Festival Warsaw (8-15 kwietnia 2024).

Dziesiąty odcinek drugiego sezonu był wyczekiwany przez słuchaczy_czki bardzo długo: wszyscy chcieli się dowiedzieć, jakie powody mają Kasia i Patrycja, by nienawidzić (tak, właśnie nienawidzić!) ukochany przez wielu – ba, wielbiony! – „La La Land” Damiena Chazella.

Rozmawiamy o tym, że bohaterowie nie rozmawiają, przegadujemy narracyjne bezsensy, omawiamy piosenki bez głębi i dramaturgicznego ciężaru i gratulujemy Emmie Stone, że to wszystko przetrwała.

Na koniec dodajemy pojednawczą konstatację, że każdemu film się może podobać, ale nam może się nie podobać, na co mamy papiery w postaci doktoratu z musicali.

Dziewiąty odcinek drugiego sezonu (który trwa już wyjątkowo długo!) należy odsłuchiwać w czasie pichcenia świątecznych potraw, wpatrywania się z migoczące drzewko (albo girlandę, nie będziemy Was z tego rozliczać) i oddychania zapachem pomarańczy i goździków. Odkryłyśmy ten musical dla siebie dopiero w tym roku i koniecznie chciałyśmy o nim porozmawiać, byście i Wy mieli_ały szansę go odkryć.

A zatem w skrócie: brytyjska uszczypliwość, Dickensowska proza, magia świąt i historia, bez której nie można w pełni przeżyć żadnego grudnia. Osoby musicalujące: oto Scrooge w wydaniu Alberta Finneya, widziany okiem Ronalda Neame’a – musicalowa perełka i doskonały film na obolałe od szorowania mieszkania i ugniatania ciasta ciało.

Ósmy odcinek drugiego sezonu jest orzeźwiający jak lemoniada i rozkoszny jak lato w Paryżu, gdy ma się 20 lat. „Panienki z Rochefort” Jacquesa Demy’ego to musical jedyny w swoim rodzaju: stworzony jednocześnie z francuską nonszalancją i z miłości do Ameryki. Na ekranie młodzieńczą energia wibruje za sprawą głównych bohaterek granych przez siostry, Catherine Deneuve i Françoise Dorléac, którym towarzyszy Gene Kelly we własnej osobie. Są tu pastelowe ubrania, emocje ubrane w niekończące się serenady i chłopcy o oczach błękitnych jak morze. Oraz marynarze, bo jak wiadomo, musical nie może obejść się bez marynarzy.

Siódmy odcinek drugiego sezonu jest odcinkiem spektakularnym, bo trudno subtelnie opowiadać o widowisku tak przepastnym, kolorowym i brokatowym jak „Król rozrywki”. Bo czego tutaj nie ma: popowe numery na linach, tańce na dachu, cyrkowe sztuczki, kobieta z brodą, wytatuowany mężczyzna i wreszcie crème de la crème: słoń kroczący wśród romantycznie prószącego śniegu. Do wszystkich osób kochających wielkie musicalowe szoł: to jest odcinek dla Was.