گاه تقویم، داستان‌های قدیمی‌تری را برای ما روایت می‌کند. از پیوندهایی که در نگاه اول شاید بعید به نظر برسند. مانند جشن باستانی یلدا در ایران زمین و کریسمس در میان مسیحیان. آیا ممکن است این دو آیین، با همه تفاوت‌های فرهنگی و تاریخی، ریشه‌هایی مشترک داشته باشند؟

یلدا، این شب باشکوه که مردمان پهنه وسیعی از آسیای میانه گرفته تا خاورمیانه این طولانی‌ترین شب سال را جشن می‌گیرند، یکی از قدیمی‌ترین جشن های باستانی ایران زمین می‌باشد. در ایران باستان، مردم باور داشتند که با پایان این شب تاریک، خورشید بار دیگر به قدرت خود بازمی‌گردد و روزها بلندتر می‌شوند. یلدا در زبان سریانی به معنای «زایش» است؛ زایش خورشید، تولد روشنایی و آغاز نویدبخش روزهای بهتر.
ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه از یلدا با نام «میلاد اکبر» یاد کرده و آن را با زایش خورشید پیوند داده است. این جشن، نماد پیروزی نور بر تاریکی است. نیاکان ما در این شب دور هم جمع می‌شدند، چراغ‌ها را روشن می‌کردند، میوه‌های قرمز رنگی چون انار و هندوانه را که نماد خورشید هستند تناول می کردند و تا دمیدن سپیده صبح بیدار می‌ماندند و شعر می خواندند.

کریسمس، جشن تولد عیسی مسیح، در ۲۵ دسامبر برگزار می‌شود. بسیاری از تاریخ‌دانان باور دارند که انتخاب این تاریخ تصادفی نیست. در واقع، پیش از گسترش مسیحیت، رومیان در روز انقلاب زمستانی آیینی مشابه به نام ساتورنالیا داشتند. گفته می‌شود که کلیسا برای جذب پیروان بیشتر، تولد مسیح را با این جشن کهن همزمان کرد.