Ze zijn met zijn drieën, en ze nemen alledrie een eigen universum met zich mee: Mike Fentross, theorbe, dat is de barokmuziek. Maarten Ornstein, basklarinet, dat is jazz. En Kadri Tegeman, mezzosopraan, zij staat voor de klassieke muziek, maar dat niet alleen, ze is geboren en getogen in Estland, en daar weten ze ook iets van zingen. De volksmuziek behoort tot haar muzikale erfenis. Schitterend aan het album dat zij nu presenteren onder de titel Laula! is dat er een volkomen organische samensmelting van de drie/vier verschillende werelden plaatsvindt. Dit is echt een ontmoeting.

Ik sprak erover met Kadri. Zij vertelt over haar jeugd in een gehucht op het platteland van het Baltische land. Waar het leven nog goed was, in ieder geval eenvoudig, en ze volkomen op kon gaan in de natuur. Maandenlang op avontuur. Een jeugd van vertrouwen.

Overigens, Estland was nog lid van de Sovjet-Unie, dat heeft ze ook mee gemaakt. In de praktijk betekende dit een leven van karigheid. Ze herinnert zich de eerste banaan die haar moeder uit Cuba meenam. En dat ze een snoepje per dag mochten hebben. Maar ze genoot wel. Bovendien zong iedereen volksliedjes, gebaseerd op een uiterst eenvoudig patroon, dat gevuld werd met de ervaring van het leven. 

Op de cd hebben ze barokmuziek samengevoegd met Volksmuziek uit Estland. De onderliggende structuur is die van de cyclus van het leven: van geboorte (wiegenliedjes) via volwassenheid, dat wil zeggen afscheid en verdriet, uitkomen bij de liefde en het moederschap. Dus opnieuw geboorte. Kadri wisselt daarbij af tussen verschillende registers in haar stem, op zo'n manier dat het lijkt alsof er sprake is van twee verschillende zangeressen. En dat is een grote verrassing.