Ze is harpiste en componiste, van toegepaste muziek, zoals ze dat zelf noemt. Ze voegt haar muziek graag aan een ander spoor, van beelden, of poëzie bijvoorbeeld.

En ook als haar noten op zichzelf staan, dan hebben ze evidente een filmische kwaliteit, film zonder film zou je kunnen zeggen.

Nu brengt Anne Vanschothorst een EP uit (bij de streamingdiensten), met vijf stukken voor pianosolo.

Ze worden gespeeld door Jeroen van Vliet (prachtig!) en bij twee tracks heeft Maarten Vos er een soundscape aan toegevoegd, die voor extra spanning zorgt.

Soundscape, dat is ook een goed woord voor deze muziek: landschappen in klank, waar het goed toeven is, waar je kunt dwalen en verdwalen. Voor Anne Vanschothorst zijn het een soort dromen, bubbels buiten de maar al te rauwe werkelijkheid.

Het eerste track heet Heimwee, en herinnert aan een bezoek aan IJsland, solitair landschap, waar een gevoel van 'saudade' binnensloop, om het op zijn Portugees te zeggen, een onvervulbaar verlangen.

Met het laatste nummer, The tide turned, bewijst ze eer aan schrijfster en filosofe Joke Hermsen, die in coronatijd een inspiratiebron bleek. Ook als kunstenaar moet je niet bij de pakken neer gaan zitten.