Açık Mimarlık 21 Mayıs 2015

Açık Mimarlık 14 Mayıs 2015

Manzaralı Ev'den, Sevgi Ortaç.

Sevgi'nin bir başka işi de epeydir haşır neşir olduğu İstanbul surları üzerine. "Baş Aşağı Anıt" kitabında Sevgi, surların uzandığı Sulukule, Mevlanakapı, Yedikule gibi semtler üzerinden kentsel dönüşüme bakıyor. 

Baş Aşağı Anıt'tan, Sevgi Ortaç. 

Sevgi'nin son çalışamalarından birisi de, Atina'daki devam etmekte olan Adhocracy kapsamında sergilenen "Crafting Neighborhoods/Zanaatle Örülmüş Mahalleler". Aslı Kıyak İngin ile birlikte gerçekleştirdikleri projede Şişhane'nin zanaat geçmişi üzerinden mirası, kentsel soylulaştırmayı ve üretimi irdeliyor. 

Crafting Neighborhoods videosuna buradan ulaşabilirsiniz.

Proje kapsamında hazırladıkları gazeteyi buradan inceleyebilirsiniz. 

Sevgi'nin kişisel blogunda işlerine ve kendisine dair ayrıntılı bilgiye ulaşabilirsiniz. 

İşlerine ve programdaki sohbetimizdeki kimi alıntıların kaynağını da buradan, buradan ve buradan okuyabilirsiniz.

Yağmur Yıldırım ve Sevgi Ortaç, program sırasında.

Açık Mimarlık 30 Nisan 2015

Açık Mimarlık 23 Nisan 2015

Açık Mimarlık 16 Nisan 2015

Açık Mimarlık 9 Nisan 2015

Açık Mimarlık 2 Nisan 2015

Açık Mimarlık 26 Mart 2015

Evren’in doktora sonrası çalışmasında işlediği ve programda bize tanıtmış olduğu Fransız grup Untergunther’in pratiği için -kendilerini o şekilde tanımlamıyor olsalar da- bir nevi “gerilla restorasyon” tanımını yapmak mümkün. Paris’te çalışan bir yeraltı organizasyonu olan UX (Urban Experiment) grubunun restorasyon ile ilgilenen kolu Untergunther, şehrin “görünmez miras”ına görünmez müdahalelerde bulunuyor.

Wagner Saati ve Untergunther, fotoğraf: UX

30 yıldır çalışmakta olan Untergunther'in varlığını polis 2004 yılında, Paris katakomblarında dayalı döşeli bir sinemaya rastladığında öğreniyor. Grubun ismini dünya çapında duyuransa 2006 yılında, Panthéon’daki 1850’lerden kalma Wagner Saati'ni onarmaları oluyor. Düzenli olarak kurulması gereken saat, 1960’lı yıllardan sonra görevliler tarafından ihmal edilince oksitlenmeye başlıyor ve çalışmaz hale geliyor. Bunu fark eden grup, belediye görevlileri gibi giyinerek bir yıl boyunca tebdil-i kıyafet Panthéon’a girip çıkıyor; binada boş bir odaya taşıdıkları saatin hem mekanik hem estetik restorasyonunu gerçekleştiriyor ve Paris'in ortasında bir yıl boyunca süren bu durumu kimse fark etmiyor! Yeniden işler hale getirdikleri saatin düzenli olarak kurulması ve bakımının yapılması gerektiği için durumu görevlilere açıklıyorlar ve -muhtemel olarak şoktan yığılıp kalan- görevlilerden yakayı ele veriyorlar. Kültür Bakanlığı tarafından açılan kamu malına zarar ve izinsiz girme davası düşüyor ve grup ceza almıyor, fakat bu arada -hiç istemedikleri şekilde- gündeme oturmuş oluyorlar.  

Üyeleri çocukluk arkadaşı olan ve sözcü Lazar Kunstmann dışında kendilerini gizleyen Untergunther’in işleyiş biçimi de ilginç; bir manifestoları olmayan grubun öncelikleri tamamı ile kişisel; şehrin aidiyet duydukları, içselleştirdikleri noktalarına müdahalede bulunuyorlar ve sonrasında ortadan “kayboluyorlar”. Gizli olmaktan beslenen pratikleri, bir nevi kent sondası.

Untergunther, “miras”ın ne olduğunu, nasıl korunduğunu ve bu mirası görünür kılmanın gerçekten “iyi” olup olmadığını düşündürüyor. Görünür olmak, belki de koruyacak olandan önce yıkacak olanı, tüketecek olanı çağırıyor; bilginin yayılmaya başlaması sonunu getiriyor. Yaşatacak olan dev bir gösteriye evrilmektense yerel, örtük ve mütevazi olmak belki de.