विषम परिस्थितीमा २१ वटा देशमा छरिएर रहेका ओखलढुंगेली नागरिकहरुले एउटा सञ्जाल नै तयार गरेर ५ सय १५ जनाबाट करिब ७० लाख भन्दा बढि रकमबाट आफ्नो जिल्लालाई महत्व पुर्ण स्वास्थ्य सामग्री सहयोग गरे । अहिले त्यही सामग्रीको अनुगमन, निरिक्षिण पनि प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष रुपमा भईरहेको छ । गत हप्ता यसैको विषयमा ओखलढुंगा सेवा समाज कोरियाका निवर्तमान अध्यक्ष र विश्वव्यापी सञ्जालका सचिव श्रीराम गुरुङ्गसँग कुराकानी गर्दा गर्दै कार्यक्रमको निर्धारित समय सकिएको हुँदा बाँकी कुराकानी आज जोड्ने बाचा गरेकी थिएँ । तसर्थ अब कार्यक्रममा लागौं कुराकानीको बाँकी अंश तर्फ नै  ःःःःःःःःःःःःः 

रीत बहादुर बानियाँ, ७५ वर्षका भए । दुई वर्ष अघि लडेर मेरुदण्डमा चोट पुगे पछि अपाङ्गता हुन पुगे । अहिले उनको संसार भन्नु नै एउटै ओछ्यान बनेको छ । अझ यो दुःखको बेला आफुले जन्म दिएको छोराले गरेको वेवास्ता झन पिडा बनेर गडेको छ । अहिले बानियाँको साहारा श्रीमती छिन । उनीहरुको घर ओखलढुंगा सिद्धिचरण नगरपालिका ५ ज्यामिरे हो । केही दिन अघि उनीहरु कै घरमा पुगेर उनीहरुसँग सुख दुःख भलाकुसारी गरेकी छु । भलाकुसारी भरी नै उनीहरुका आँखा भरिएका थिए । मैले पनि भरिएको आँखाबाट आँशु खस्न नदिन धेरै कसरत गरें । बाँकि चाहिँ उनीहरुसँगको भलाकुसारी बाट नै   ंःःःःःःःःःःःःः 

संसारभरी छरिएर रहेका धेरै ओखलढुंगेली नागरिकहरुले पनि उदाहरणिय सेवा पुर्याएको छ । जुन कोभिड १९ विरुद्ध ओखलढुंगेली विश्वव्यापी सञ्जाल खडा गरी  विपतको बेला आफ्नो जिल्लालाई निक्कै ठूलो योगदान दिएको छ । पछिल्लो समय सञ्जालले प्रदान गरेको सेवाको अनुगमन भईरहेको छ । तसर्थ यस सञ्जालले के कस्तो सेवा पुर्यायो ? अनुगमन, निरिक्षणमा यसको अवस्था कस्तो पाईयो ? आजको बसाईमा यस विषयमा जानकारी पाउनु हुनेछ । मैले ओखलढुंगा सेवा समाज कोरियाका निवर्तमान अध्यक्ष र विश्वव्यापी सञ्जालका सचिव श्रीराम गुरुङ्गसँग कुराकानी गरेकी छु । अब कार्यक्रममा लागौं कुराकानी तर्फ नै 

श्रोता गत हप्ता तपाईले ओखलढुंगा सिद्धिचरण नगरपालिका ६ जन्र्तखानीका पुर्ण दृष्टिविहिन निम बहादुर मगरसँग गरिएको कुराकानीको पहिलो अंश सुन्नु भयो । कार्यक्रमको निर्धारित समय हुँदा भलाकुसारीको बाँकि अंश आजको बसाईमा समेट्ने बाचा गरेकी थिएँ । तसर्थ अब कार्यक्रममा भलाकुसारीको बाँकी अंश सुनौं 

झण्डै १ वर्ष हुन लागेछ मायासँग भेट भएको । पहिलो पटक मायासँग भेटेर यसै कार्यक्रममा रुदैं भलाकुसारी गरेकी थिएँ । उनको घर ओखलढुंगा खिजिदेम्बा गाउँपालिका ६ मा पर्छ । २१ वर्षका उनी ४ वर्ष अघि घाँस काट्ने क्रममा रुखबाट लडेर उनको मेरुदण्डमा चोट पुगेर अपाङ्गता हुन पुगिन । गएको वर्ष उनलाई सबै भन्दा माया गर्ने आमाले सँधैको लागि छाडेर गइन । उनको भाई, सानी बहिनी र बुबा छन । १ वर्ष अघि देखि माया बिरामी परिन । घरको आर्थिक स्थिति कम्जोर भएकै कारण मायालाई उपचारको लागि अस्पताल लगिएन । त्यहि पालिकामा ओखलढुंगा सामुदायिक अस्पतालले समुदायमा आधारित पुर्नस्थापना कार्यक्रम सञ्चालन गरिरहेको छ । यसै कार्यक्रमका कर्मचारीले मायालाई भेटेर उनको निःशुल्क उपचार गर्ने भनेर ओखलढुंगा अस्पतालसम्म ल्याउने काम भयो । उनको पछाडी ढाँडमा डर लाग्दो घाउहरु थियो । ३ महिनासम्म अस्पतालमा उनको उपचार गरिएता पनि ठिक हुन सकेन । उनको उपचारको लागि काठ्माण्डौका ठूला अस्पताल लैजान उनीहरुको आर्थिकले भ्याउँदैनथ्यो । त्यसैले नै ३ महिनासम्म यहिँ अस्पतालमा बस्न बाध्य थिए । मैले मायाको बारेमा थाहा पाएर उनीसँगको भलाकुसारी यसै कार्यक्रममा प्रशारण गरें । रेडियो, फेसबुकको माध्यमबाट उनको लागि सहयोगी हातहरु जुट्न थाले पछि काठ्माण्डौको सुस्मा मेमोरियल अस्पताल पठाईयो । करिब १० महिना त्यस अस्पतालमा उनको उपचार भयो । र अहिले उनी फेरी ओखलढुंगा फर्किएका छन । उनीसँग फेरी भेटेर भलाकुसारी गरें । यहि भलाकुसारी आजको बसाईमा सुन्न सक्नु हुनेछ ।  बाँकी चाँहि भलाकुसारी बाट न

उनी सुरेश रिजाल, मोरङबाट रहेछन तर जन्मिएको चाँहि खोटाङमा । उनी न्यून दृष्टिविहिन हुन । जन्मिए पछि नै बिरामी भए पछि आँखामा समस्या भएको थियो । न्यूनदृष्टिविहिन रिजालसँग टेलिफोन मार्फत नै भलाकुसारी गरेको छु । बाँकी चाँहि भलाकुसारी बाट नै

उनी सुरेश रिजाल, मोरङबाट रहेछन तर जन्मिएको चाँहि खोटाङमा । उनी न्यून दृष्टिविहिन हुन । जन्मिए पछि नै बिरामी भए पछि आँखामा समस्या भएको थियो । न्यूनदृष्टिविहिन रिजालसँग टेलिफोन मार्फत नै भलाकुसारी गरेको छु । बाँकी चाँहि भलाकुसारी बाट नै

भेटेको कतिपय व्यक्तिहरुका दुःख, पिडा देख्दा लाग्छ, इश्वर पनि विभेदी छन । उनीहरुको पिडाले मनभित्र घोचिरहन्छ । आखिर जस्तो भए पनि जिवन भोग्नै पर्ने । सञ्चार कर्मको यात्रामा यस्ता धेरै असहाय, पिडाका कथाहरुसँग मेरो जम्काभेट भइरहन्छ । यस्ता कथाहरुलले मेरा दुःखहरुलाई बिसाईदिन्छ । मेरो सञ्चार कर्ममा रहँदा मेरो उद्देश्य भनेकैे उनीहरुलाई सुन्ने कोही छ, अनि अलिकति भए पनि उनीहरुमा आशा पलाओस यति हो, अरु के नै गर्न सकुँला र ? त्यसैले होला करिब १३ वर्षको मेरो सञ्चार कर्मको यात्रामा यहाँसम्म आईपुग्दा जस्तो सुकै कठिनाई भए पनि सहज मानेकी छु । कतिपय पिडाहरुमा तपाई हामी सबै मिलेर मल्हम लगाउन सक्यों, यसले उत्साह मिल्छ । आज यस्तै एउटा दुखान्त कथा लिएर तपाई माझ उपस्थित भएकी छु । ओखलढुंगा सिद्धिचरण नगरपालिका ५ का गंगा र जमुना ११ १२ वर्षका भए । उनीहरुमा अटिजमको समस्या छ । बोल्न सक्दैनन र सोच्ने क्षमता कम्जोर छ । परिवारमा सबैलाई उनीहरु कै चिन्ता छ । केही दिन अघि उनीहरुकै घरमा पुगी उनीहरुका आमा निर्मल र हजुरआमा उमा देवि दहालसँग भलाकुसारी गरेकी छु । भलाकुसारीको क्रममा कयौं पटक हाम्रो आँखा रसायो, मन भक्कानियो, गला अबरुद्ध भो । तर पनि हामीले दुःख सुख बाँडेका छौं अब बाँकी भलाकुसारी बाट नै 

शोभा देवि दहाल १८ वर्षकी भईन । उनी घर छाडेर हिंडे पछि फर्कन जान्दिनन । उनको महिनावारी पनि भएकाले घरमा छाड्न आमालाई डर लाग्छ । तसर्थ उनकी आमा दुर्गा देवि दाहालले घाँस, दाउरा, मेलापात आफैँसँग लिएर जान्छिन । अब बाँकी चाँहि उनीहरुको घरमै पुगी दहालसँग दुःख सुखको भलाकुसारी गरिएको भलाकुसार सुनौं  ःःःःः

प्रत्येक व्यक्तिमा कुनै न कुनै किसिमको समस्या हुन्छ । कुनै पनि व्यक्ति सत प्रतिशत ठिकठाक हुँदैन । केही दिन अघि एक अन्जान नम्बरबाट फोन आयो । उनले निक्के समय देखि मलाई सम्पर्क गर्न खोजेको कुरा बताईन । र कार्यक्रम दृष्टिकोणमा केही आफ्नो कुरा व्यक्त गर्न मन लागेको बताईन । मनिसा गुरुङ, गोर्खाबाट रहेछिन । उनी जन्मै दृष्टिविहिन हुन । उनीसँग टेलिफोन मार्फत नै गफिएका छौं । आज त्यहि भलाकुसारी सुन्न सक्नु हुनेछ  । अब कार्यक्रममा लागौं भलाकुसारी तर्फनै  ंःःःःःःःःःःःःः