เรียนรู้การปฏิบัติที่ถูกต้อง
คำว่านั่งสมาธิ คือแค่นั่งเฉยๆ
ซื่อๆ กับการนั่งเฉยๆ
เราซื่อกับการนั่งเฉยๆ มั้ย
อย่าให้ทฤษฎี
อย่าให้หลักปฏิบัติใดๆ
อย่าให้ความซื่อบริสุทธิ์นั้นถูกเจือปน
อย่าทำของที่บริสุทธิ์อยู่แล้วให้มันไม่บริสุทธิ์
อย่าพยายามจะมี หรือพยายามจะเป็นอะไร
แล้วเราจะรับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในกายในใจนี้
วางความคิดทฤษฎีทั้งหลายที่ร่ำเรียนมา
อย่าใช้ความคิดนำชีวิต
ธรรมชาติที่แท้จริงนั้นใสซื่อ
เพราะความใสนั้นเอง จึงเกิดความซื่อ
แต่นักปฏิบัติธรรมเราไม่ใส
เราปฏิบัติธรรม เต็มไปด้วยข้อมูล
...........................
ในบางครั้งเรารู้สึกตัวขึ้นมาเองได้
หลายครั้งเรารู้ว่าจิตใจนี้เป็นอย่างไรอยู่
หลายครั้งที่เราไม่มีความคิดอะไร
หลายครั้งที่เมื่อความคิดเกิดขึ้น...ไม่มีการเข้าไปปรุงแต่งกับมัน
หลายครั้งเกิดการรู้การเห็นขึ้นมา โดยที่เราไม่ตั้งใจจะปฏิบัติธรรม
เกิดจากการที่เราวางความรู้ทุกอย่างลงไปแล้ว
แล้วเหลือการใช้ชีวิตที่ถูกหลอมรวม
วิถีการใช้ชีวิตตามหลักปฏิบัติที่ถูกต้องกลมกลืนอยู่ในนั้น
เราหยิบฉวยทุกอย่างขึ้นมาเป็นของเรา...เกิดความตั้งใจ
#เราทิ้งศิลปะอันยิ่งใหญ่นั้น
แล้วเราก็ใช้ชีวิตการปฏิบัติ
จึงอยู่แต่ภายใต้ความคิด
ไม่ใช่เป็นการปฏิบัติที่พ้นจากความคิด
หลอมรวมคำสอนทั้งหมดเข้าไปในใจ...ไม่ใช่ความคิด
แล้วเราจะรับมือทุกอย่างที่จะเกิดในชีวิตเราอย่างไหลลื่น
กิเลสมากเท่าไหร่ ทุกข์มากเท่าไหร่
จะยิ่งเพิ่มพลังและความสามารถที่เรียกว่า สติ สมาธิ ปัญญาในใจดวงนี้
นี่คือศิลปะอันยิ่งใหญ่ในการปฏิบัติธรรม
แล้วเราจะเข้าใจการหลอมรวมการปฏิบัติทั้งหมดลงไปในชีวิตประจำวันได้
เราจะเข้าใจการใช้ชีวิตที่หลอมรวมความรู้ทุกอย่างลงไปแล้ว
รู้มั้ยว่าความจริงเป็นอย่างไร
เวลากินข้าวอิ่ม ต้องมีคนบอกมั้ยว่าอิ่มแล้ว
ถ้าอิ่มแล้ว แล้วมีคนบอกว่าไม่อิ่ม
สิ่งที่เราสัมผัส และรู้ได้ด้วยตัวเอง
ส่วนความรู้ ไม่ว่าจะดีแค่ไหน
ถ้าเรายังไม่เคยสัมผัสได้ด้วยตัวเองตามความรู้นั้นๆ
แต่ถ้าเราใช้มันไม่เป็น
ครอบงำชีวิตการปฏิบัติธรรมของเรา...ทำให้เราไม่ซื่อ
เรากลายเป็นคนที่รู้ทฤษฎีทุกอย่าง
เราขาดคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดต่อความเจริญที่แท้จริง
เรามีแต่คุณสมบัติของ”ความเป็นคน”
เป็นความเป็นกลางอย่างยิ่ง
ความเป็นกลางอย่างยิ่งนั้น
เราวิ่งตามหาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
เราวิ่งตามมาทั้งชีวิต
อยู่ที่ความรู้ตื่น เบิกบาน
อยู่ที่ความจริงที่ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานได้เห็นแล้ว
เมื่อใจดวงนี้เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
ที่เห็นความจริง ที่เรียกว่าธรรมะแล้ว
ความเป็นพระสงฆ์ก็เกิดขึ้นในใจดวงนี้
ว่างจากกิเลส
ว่างจากความยึดมั่นถือมั่น
ในขณะนั้นๆ ความเป็นพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เกิดขึ้นในใจเรา
นี่คือพระรัตนตรัยของเรา
พึ่งพระรัตนตรัยในใจดวงนี้
