It is an old Turkish doctrine: The master blacksmith calls out to his apprentice: 'If you do not nail the horseshoe well, the horseshoe will fall, if it falls, it will be thrown and broken. If the horse's leg is broken, the rider falls. That person can be  a commander, if the leader falls, the war could be lost. If the war is lost, the state collapses!'

The chain of events from a nail to the collapse of a state reveals that a small initial factor can inevitably have major consequences.

We are passing through a period in which this theory comes to life in practice.

If we are lucky, the world will soon get over this “powerful virus”. But real recovery will take years and ripple effects will be seismic.

Every garbage we leave to nature as humans and individuals, every waste we recycle, every decision we make is a attractor in the chaos theorem, it has the importance to trigger changes that you cannot predict.

Nature has a memory just like places and people. All lived experiences are created by the nature and humanity together. Whatever now maybe, wherever you may be, whatever your conditions may be, you create that moment with nature. The room where you are currently located was built to show how each memory and moment is affected as they communicate with nature, to remind you all the possibilities by placing them on a timeline. It exists to remind you of your role in the collective memory, your impact on what will be written through your relationship with nature. Until just before this moment, humanity has caused terrible destruction to the world it inhabits. Could this change now? Could the earth, the air, and the water make peace with humanity despite its sins? Here we are now, calm. These moments were formed in past memory. Could better moments emerge with you in the future?

The videos displayed at the two ends of this room change and progress, with some areas forming cells through an inverse corruption algorithm. Some are softer and create memories within themselves in a corruption that resembles growth and reproduction. With every moment we exist as an individual and every single action we take, we remain a part of nature and play a role in its memory.

The artist creates a fictional universe that touches on the urbanite—a recent subject of the artist’s work, one she frequently scrutinizes—and their relationships with themselves, with “the other”, and with nature in today’s world. The subject, handled here with an interdisciplinary approach, appears to involve futuristic elements. These are actually meant as a manifestation of the current day. They contain slivers of small current day stories conveyed to us through the artist’s works, stories that belong to the artist as well as all of us.

The artist attempts to focus both on the urbanite’s solitary being and their presence and psychology within society in our current chaotic and fast-paced epoch. Multi-communicative in social platforms yet solitary among the crowds, the urbanite defines themselves through their self-created ideal persona. The piece aims to tell their experiences through short moments and passing thoughts. The artist attempts to take this current day individual who is alien enough to not recognize the oldest of living species, unretentive enough to instantly forget the greatest disasters, and apathetic enough to never understand the experiences of “the other”, and at the last moment place in front of them another individual who is in touch with the nature as well as their own nature. This individual who attempts to re-contact the fauna and the flora may once again find themselves through earnestness and self-reflection. For all these reasons, the subject of being alienated from oneself and one’s environment, the concepts of observing and being observed, and ambiguous communication and contact form the conceptual basis of the piece. According to the artist, contact, ironically, now only occurs by way of observing “the other” through an interface. The use of door peep holes provides a contemporary and quotidian representative figure for this interface. Additionally, the individual in search of their habitat, as well as animals whose nature and genetics have been disrupted, the concrete generation, the current day so-called heroes and political impositions by those in power which have affected every aspect of our lives all become involved with the pieces through experimental and instinctual approaches.

The artist simultaneously attempts to create in her work a perception of the “past” and the “future”, which allows her to tackle various contrasting concepts such as the contradiction between “overly familiar” and the “unknown”, as well as the relationship between “the natural” and “the artificial”, and “truth” and “fiction”.

Installation 

Dry branches: some having broken away from the Island’s nature on their own, some left on the side of the road after prunings—all once a part of the trees, a vital element of the ecosystem and of social life. This will be all that you notice at first sight. They are, in fact, like any other element of nature: reflections of the universe at a micro scale. The noblest and quietest members of nature, which has continued its divine existence since time immemorial. We continue to lose them at an inconceivable rate, even though what must be done is not difficult at all: we need only to break down our walls and free the flow of life that lies beneath. Besides, our greatest priority to survive is to “breathe”, and we all now know the resources that provide us that.

Daire formu, anıtsal güneşlerim de de, ahşap kinetik heykel kompozisyonlarımdaki birim elemanlarda da vazgeçilmezimdir. Çalışmalarım malzeme farklılıkları gösterse de hep doğadan beslenirim. İnsanın doğa karşısındaki çaresizliği, karşı konulamaz güzelliği, matematiği, ona karşı çıkmayı değil doğayla bütünleşmeye götürür beni. Doğadaki hareketi izlerim. Kinetik heykellerimin özü doğa gözlemlerimden oluşur...

Bu çalışmadaki malzemeler günlük yaşamın içinden tüketim nesnelerinin kendileri ve ambalajlarıdır.

Doğrudan insanın tüketim ihtiyacı üzerine üretilen bu nesneler ve ambalajları üretim-tüketim döngüsü içinde çeşitli alanlarda yer alabilir. Üretici-tüketici arasında nesneyi saklanabilir, tanınabilir, taşınabilir, satılabilir hallere getiren bu ambalajlar, işlevini tamamladıktan sonra artık çözümlenmeye ihtiyaç duyan atıklar haline gelir. Bu yeni bir meseleyi ortaya koyar; sektör, çözümleme, iş gücü, kar-zarar ilişkisi. İnsan, doğayı temel alarak, ekolojik menfaatleri gözeterek, doğayla uyum içinde yaşam bilincine katkı sunmak ilkeleri ile şimdi yeni bir durumun gerçekliği içindedir.

Fonksiyonel nesnelerin sanat nesnesi haline gelmesinin üzerinden yıllar geçse de meseleyi tekrardan ele almak kaçınılmaz bir insan-doğa sorunsalıdır. Yüzyıllardır sanat üretimleri, görüntünün kendisiyle savaşımından ortaya çıkan formlar, anlamı belirlenmiş nesnelerin yeni formlarla yeniden anlamlandırılması, hazır nesnenin sanat nesnesi halinde sunumu, fonksiyonel nesnelerin bir araya gelmesinden doğan sanat nesnesi gibi çeşitli ele alış biçimleri gibi görüşlere temas eden yaklaşımlar içindedir.

Bu enstalasyon, çağlar boyu tüm kültürlerde anlam atfedilmiş sofranın, ortak değerleri ve tüm açıklığıyla, aslına sadık, aynı mana ile tüm süreçlerinin tek bir anda tek bir görüntüde gösterimidir. Biçim ve tavır birleşiminden oluşan kavramın kendisini doğrudan görüntü ile fonksiyonunu yitirmiş nesnelerin yeniden kazandırılmasını güderek, aynı sahip çıkılmış anlatıyı öteki yüzüyle ve hatta tümüyle, doğuşu, şuanın kendisi ve sonrasının bir arada örüntüsü ile sunma, bir sofra sermedir.

2015 yılı daha çok robotik olarak tanımlanabilecek, heykellerimin mekanizmalarının ve motor bölümlerinin gizlenmeyerek yapıldığı bir dönemdi. Bedenlerin iç kısımları, hareketli mafsallar, motor mekanizmaları heykelin önemli parçası olarak izlenmektedir. Canım sıkılıyor, Oyun Alanı gibi çalışmalarda olduğu gibi bedenden farklı olarak müzik konusunun heykele dahil edilmesi ya da ironik bir biçimde elinde top oynayan bir düzenek ile kurgunun yapılması, değişik konularla ilgilendiğimin bir göstergesiydi. “Makinenin Mor Çiçeği” çalışması da Koku'nun heykele dahil edilerek onun niteliğini, izleyicinin koklama duyusunu da harekete geçirmeyi hedeflemektedir. Üç boyut, hareket ve koku duyusu, insan - makine ilişkisini daha az alışıldık hale getirir. Belki de işin içinde biraz oyun olması, anlaşılmayı daha kolaylaştırabilecektir.

El örgüsü tel üzerine kâğıt sargı, kâğıt harcı, beton, ısıl işlem boya, form kazandırılmış organik ayçiçeği ve buğday

160 x 93 x 25 cm, 2021

Sanatçının bu eseri, üretmenin ve bereketin önemi üzerine bir denemedir. İnsan ile arılar arasında benzer ilişkilerin gerek toplumsal yapı ve oluşturulan politik düzen benzerliklerinin işleyişi ve dengesi üzerine bir kraliçe yorumudur.

Tel strüktür üzerine bakır sargı ve kaynak

300 x 150 cm, 2022

Sanatçının bu serisinde yer alan, terk edilmiş yaşam alanı olarak düşünülen ve oluşturulan doğal yuvalara bir öneri olarak sunulan sembolik kanat yorumu, insanın ekosisteme verdiği zararların bir göstergesi olarak doğanın insanca korunma mücadelesi ve bütünleşme çabası üzerine düşündürmekte, arıların, doğanın dengesini ve üremesini sağlamak için verdiği içgüdüsel mücadelede sahip oldukları iletişime bir sembol olmuştur.

Asırlık bir zeytin gibi, mis kokulu bir çam ve sessiz bin bir can gibi… ‘Yanmak’, yanık kokan, alev gibi sıcak tek bir kelime, kömüre döndüren, kül yağdıran...

Her anında içinde olduğum Marmaris yangınlarında, yaşadığım Ege köyünde bedeni yanarken nefes alamayan her bir ağacın, kanayan her bir canın acısıyla ürettiğim ve onların kömürüyle kaplı, yanık kokan seramik heykel çalışmam ‘Yanmak’, her defasında bir daha yaşanmaması umudunu ve boğazımda düğümlenen asla silinmeyecek yanık kokulu anıları pişmiş toprak malzemeyle bünyesinde barındırmaktadır.