برنامه شماره ۲۵۳ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازیPDF ،تمامی اشعار این برنامه۱۶۲ مولوی ، دیوان شمس، غزل شمارهتو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان راتو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان رانفسی یار شرابم نفسی یار کبابمچو در این دور خرابم چه کنم دور زمان راز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدمنه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان راز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارمچو تو را صید و شکارم چه کنم تیر و کمان راچو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویمچه توان گفت چه گویم صفت این جوی روان راچو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی راچو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان راچه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستیخنک آن جا که نشستی خنک آن دیده جان راز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانیچو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان راجهت گوهر فایق به تک بحر حقایقچو به سر باید رفتن چه کنم پای دوان رابه سلاح احد تو ره ما را بزدی توهمه رختم ستدی تو چه دهم باج ستان راز شعاع مه تابان ز خم طره پیچاندل من شد سبک ای جان بده آن رطل گران رامنگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا رامنگر جور و جفا را بنگر صد نگران راغم را لطف لقب کن ز غم و درد طرب کنهم از این خوب طلب کن فرج و امن و امان رابطلب امن و امان را بگزین گوشه گران رابشنو راه دهان را مگشا راه دهان رامولوی، مثنوی، دفتر سوم، سطر۳۹۲آن سبا ز اهل صبا بودند و خامکارشان کفران نعمت با کرامباشد آن کفران نعمت در مثالکه کنی با محسن خود تو جدالکه نمیباید مرا این نیکویمن برنجم زین چه رنجم میشویلطف کن این نیکوی را دور کنمن نخواهم چشم زودم کور کنپس سبا گفتند باعد بینناشیننا خیر لنا خذ زینناما نمیخواهیم این ایوان و باغنه زنان خوب و نه امن و فراغشهرها نزدیک همدیگر بدستآن بیابانست خوش کانجا ددستیطلب الانسان فی الصیف الشتافاذا جاء الشتا انکر ذافهو لا یرضی بحال ابدالا بضیق لا بعیش رغداقتل الانسان ما اکفرهکلما نال هدی انکرهنفس زین سانست زان شد کشتنیاقتلوا انفسکم گفت آن سنیخار سه سویست هر چون کش نهیدر خلد وز زخم او تو کی جهیآتش ترک هوا در خار زندست اندر یار نیکوکار زنچون ز حد بردند اصحاب سباکه بپیش ما وبا به از صباناصحانشان در نصیحت آمدنداز فسوق و کفر مانع میشدندقصد خون ناصحان میداشتندتخم فسق و کافری میکاشتندچون قضا آید شود تنگ این جهاناز قضا حلوا شود رنج دهانگفت اذا جاء القضا ضاق الفضاتحجب الابصار اذ جاء القضاچشم بسته میشود وقت قضاتا نبیند چشم کحل چشم رامکر آن فارس چو انگیزید گردآن غبارت ز استغاثت دور کردسوی فارس رو مرو سوی غبارورنه بر تو کوبد آن مکر سوارگفت حق آن را که این گرگش بخورددید گرد گرگ چون زاری نکرداو نمیدانست گرد گرگ رابا چنین دانش چرا کرد او چراگوسفندان بوی گرگ با گزندمیبدانند و بهر سو میخزندمغز حیوانات بوی شیر رامیبداند ترک میگوید چرابوی شیر خشم دیدی باز گردبا مناجات و حذر انباز گردوا نگشتند آن گروه از گرد گرگگرگ محنت بعد گرد آمد سترگبر درید آن گوسفندان را بخشمکه ز چوپان خرد بستند چشمچند چوپانشان بخواند و نامدندخاک غم در چشم چوپان میزدندکه برو ما از تو خود چوپانتریمچون تبع گردیم هر یک سروریمطعمه ی گرگیم و آن یار نههیزم ناریم و آن عار نهحمیتی بد جاهلیت در دماغبانگ شومی بر دمنشان کرد زاغبهر مظلومان همیکندند چاهدر چه افتادند و میگفتند آهپوستین یوسفان بکشافتندآنچ میکردند یک یک یافتندکیست آن یوسف دل حقجوی توچون اسیری بسته اندر کوی توجبرئیلی را بر استن بستهایپر و بالش را به صد جا خستهایپیش او گوساله بریان آوریگه کشی او را به کهدان آوریکه بخور اینست ما را لوت و پوتنیست او را جز لقاء الله قوتزین شکنجه و امتحان آن مبتلامیکند از تو شکایت با خداکای خدا افغان ازین گرگ کهنگویدش نک وقت آمد صبر کنداد تو وا خواهم از هر بیخبرداد کی دهد جز خدای دادگراو همیگوید که صبرم شد فنادر فراق روی تو یا ربنااحمدم در مانده در دست یهودصالحم افتاده در حبس ثمودای سعادتبخش جان انبیایا بکش یا باز خوانم یا بیابا فراقت کافران را نیست تابمیگود یا لیتنی کنت ترابحال او اینست کو خود زان سوستچون بود بی تو کسی کان توستحق همیگوید که آری ای نزهلیک بشنو صبر آر و صبر بهصبح نزدیکست خامش کم خروشمن همیکوشم پی تو تو مکوش