Gerçek gazetesi

İsrail’in Filistin halkına yönelik soykırımı neredeyse bir yıldır devam ediyor. Katlettikleri Filistinlilerin sayısı 40.000’i, yaraladıklarınınki 94.000’i aştı. Açılan davalar da diplomatik kınamalar da İsrail’i durdurmuyor. Filistin direniş örgütlerinin mücadelesi ve Direniş Ekseni’nin desteği olmasa, Siyonist yerleşimciler belki de çoktan Gazze sahilinde inşası biten villalarına yerleşiyor olacaklardı.

Gerici Arap rejimlerinden de istibdaddan da Filistin’e fayda yok

İsrail’in müttefiki haline gelmiş Arap devletleri İsrail’i ve onun emperyalist hamisi ABD’yi Direniş Ekseni güçlerine karşı korurken, Filistin’in sözde dostu Katar ile memleketimizdeki istibdad rejimi oturmuş İsrail’in zulmünün bir hava olayı gibi kendiliğinden durmasını bekliyorlar. Durursa, biraz bekleyip yine “normalleşme” için kapısını çalacaklar Siyonistlerin!

Oysa İsrail daha büyük saldırılara hazır

25 Ağustos gününün ilk saatlerinde Siyonist İsrail, Lübnan’ı savaş uçakları ile bombaladı. Siyonist ordunun sözcüsü Daniel Hagari, yaptığı açıklamada, Hizbullah’ın sabah 5’te Tel Aviv’i vurmak için büyük çaplı bir füze saldırısı hazırlığı içinde olduğunu ve bunu engellemek için “önleyici” bir saldırıda bulunduğunu söyledi. Ardından da ABD emperyalizminden destek açıklaması geldi. Hizbullah; İsrail’e şu ana kadar gerçekleştirdiği en büyük füze ve dron saldırısı ile karşılık verdi, 320 füzenin yanı sıra bir dizi dron kullandığı saldırıda Tel Aviv yakınlarında bulunan ve Mossad’ın karargahının da yer aldığı Glilot üssünü hedef aldı. Yoğun füze saldırısının Demir Kubbe savunma sistemini bloke etmek için kullanıldığı, bu esnada dronların üssü hedef aldığı aktarılanlar arasında.

İsrail savaşın ve soykırımın genelinde olduğu gibi Hizbullah ile savaşında da haksız. Aldığı istihbarata yanıt vermiş de olsa, aksi de olsa İsrail’in Hizbullah’a saldırısı gayrimeşrudur. Dahası, İsrail’in Hizbullah komutanı Fuad Şükür’ü Beyrut’ta hedef alarak öldürmesi sonrası; misillemede bulunmak Hizbullah’ın hakkıdır.

Batı Şeria da hedefte

Öte yandan, İsrail’in soykırımın başından bu yana Batı Şeria’da yürüttüğü nokta operasyonları, yerini daha büyük harekâtlara bırakmaya başladı. Cenin, Nablus ve Kalkilya gibi noktalara düzenlediği geniş çaplı saldırılarda Siyonistler, Gazze türü kitlesel kırımların bir provasını yapıyor olabilir. Zira bu yönde çağrı yapan İsrail hükümeti bakanları mevcut ve 2 Eylül günü İsrail kanallarına çıkan Netanyahu, Gazze’yi kalıcı olarak nasıl işgal edeceğini anlatırken, ekrana yansıttığı haritada Batı Şeria tamamen İsrail tarafından işgal edilmiş olarak gösteriliyordu. Bu kadarını göze alamaz diyenleri uyarmak ve Siyonizmin yerleşimci sömürgeciliğinin devamı için bir üçüncü dünya savaşını dahi göze alacağını tekrarlamak gerekir. Daha önce Sina’yı işgal etti, Golan Tepeleri ve Güney Lübnan’a ait bazı araziler halen elinde. Zaten İsrail denen oluşum da külliyen tarihsel Filistin’deki bir işgalden ibaret. Bu tabloya Batı Şeria’nın eklenmesini neden denemesinler?

Soykırım durdurulmalı!

Soykırımın durması, emperyalizmin bölgedeki bu ileri karakolunun yenilmesi, en azından savaşı bölgeye yaymasının engellenmesi için herkes elinden geleni yapmalı. Bize düşen, öncelikle Türkiye’deki istibdad rejimini Kürecik’i kapatmaya, İsrail’e yönelik petrol sevkini engellemeye, İsrail ile tüm ilişkilerini kesin bir biçimde kesmeye zorlamak. Ayrıca, Zorlu gibi İsrail’de utanmadan yatırımlar yapmış sermaye gruplarını yatırımlarını geri çekmeye zorlamak. İsrail ile güçlü ilişkileri olan Zorlu Holding, ilk boykot sinyalleri gelir gelmez yatırımlarını çekeceğini ima etti örneğin, ama yeterli değil. Gerçek bir adım atması için sıkıştırılmalı, sıkıştırılacak da. Onu diğer sermaye gruplarına yönelik kampanyalar izlemeli. Safları sıklaştıralım, soykırım birinci yılını doldurmadan dostumuz Filistin halkına olan desteğimizi arttıralım. Hep dediğimiz gibi, onlar kazanırsa, biz de kazanacağız.

Çalışma şartları ve ücretler, patronlarla işçiler arasında her daim başlıca mücadele konuları olmuştur. Patronlar kârlarına kâr katmak için ücretleri baskılamaya çalışırken, işçilerin çalışma şartlarını iyileştirmeyi yalnızca bir gider kalemi olarak görür. İşçiler için ücret yaşam şartlarını belirleyen en önemli unsurken; çalışma şartları çalışırken ölmemenin, sakatlanmamanın ve hastalanmamanın teminatıdır. Ancak ne ücret düzeyi ne de çalışma şartları, yalnızca işçileri ilgilendiren meselelerdir. Bunlar, halk sağlığının da meselesidir.

Piyasa koşullarında asgari ücret, asgari ücretten fazla alan çalışanların ücretleri üzerinde çok önemli bir belirleyendir. Tüm ücretler, asgari ücrete yaklaşma eğilimindedir. Bir kişi beslenme, barınma, sosyalleşme gibi ihtiyaçlarını karşılamak için yeterli bir ücrete ihtiyaç duyar. Bu ihtiyaçların ne ölçüde karşılandığı, doğrudan kişinin sağlıklı olup olmamasını belirler. Yeterli beslenemeyen, kötü konutlarda barınmak zorunda kalan, yalnızca evden işe işten eve giden bir kişi, doktor hastalık tanısı koymadı diye sağlıklı kabul edilemez. Dolayısıyla çalışanların büyük çoğunluğunun asgari ücret ve ona yakın bir ücret aldığı Türkiye’de asgari ücret açlık sınırı düzeyinde hatta bunun altında belirlendiyse, Türkiye toplumunun sağlık düzeyinin kötü etkileneceği baştan bellidir. Bu bakış açısıyla baktığımızda sorun, her bir çalışanın kendi sorunu olmaktan çıkar, toplumsallaşmış olur. Keza aynı mantığı çalışma şartları için de yürütebiliriz.

Peki, işçilerin ve emekçilerin ücret düzeyinde ve çalışma şartlarında iyileştirme nasıl sağlanır? Kanunların kendi başına sağlamadığı açık. Devlet, patronların temsilciliğine soyunup haklarını isteyen işçilere barikat kuruyor. Patrona kanunda yazılı hakları dahi uygulatmıyor. O hâlde doğru cevap patronları caydıracak bir şey olmalı. Onun adı da örgütlenmektir.

Yakın zaman önce asgari ücret düzeyinde ücret alan ve kötü çalışma koşullarında çalışan Polonez Et fabrikası işçileri, “böyle gelmiş ama böyle gitmez” diyerek haklarını almak için Türk-İş’e bağlı Tekgıda-İş sendikasında örgütlendiler. Patronun cevabı ise anayasada yazan haklarını kullanan 146 işçiyi işten atmak oldu. Attığı işçilerin yerlerine de üretimi devam ettirebilmek ve sendikalaşmayı engellemek için işi bilmeyen, hijyen eğitimi almamış taşeron işçileri aldı. Ürettiği gıdaları ise resmî olarak bildirmediği depolarda sakladığı işçilerce tespit edildi.

Hem üretim hattında hijyenik olmayan üretim yapıldığının hem de depolamanın uygun olmadığının denetlenip tespit edilmesi için Tekgıda-İş şikâyette bulundu. Peki denetimden sorumlu kimdi? Esasında kanun her türlü sorumluluğu patrona veriyor. Peki patronu kim denetleyecek? Kanun, Çalışma Bakanlığı diyor. Peki, işçilerin hijyen eğitimini kim vermekle yükümlü? Millî Eğitim Bakanlığı. Peki belediyelerin bir yetkisi var mı? Eh, çevre sağlığı anlamında olabilir deniyor. Ha bir de Tarım Bakanlığı var. Onu da atlamayalım denetlemesi gerekenler arasında. Bunca denetleyici mercii var, var olmasına ama denetim mekanizması çalıştırılmıyor.

Polonez işçileri aylardır direniyor, mücadele ediyor. Ama yalnızca kendileri için mücadele etmiyorlar. Kendileriyle benzer kötü şartlarda çalışan işçilerin örgütlenmelerine örnek olacak bir mücadele sergiliyorlar. Ama yaptıkları bununla da sınırlı değil. Kanunlarda yazan ama pratikte uygulanmayan anayasal hakların ve halk sağlığı tedbirlerinin uygulanması için de mücadele ediyorlar. Hem hijyen şartlarını sağlama çabalarıyla halk sağlığına katkıda bulunurken hem de sendikalı olup genel ücret düzeyini yükseltme ve çalışma şartlarını iyileştirme çabalarıyla halk sağlığına dolaylı katkı sunmuş oluyorlar.

Basın açıklamasında söylediğimiz gibi: Polonez işçileri kazanırsa Halk Sağlığı da kazanacaktır.

İşçiler pek çok fabrikada ve işyerinde iş ve aş için direnişteler. Direnenler her zaman kazanmadı. Bu bir gerçek. Ama kazananlar hep direnenler oldu. Bu da bir gerçek. Sermayeyi yenmenin formülü nedir? Öncelikle birliktir. Kazanan mücadelelere baktığınızda her zaman işçilerin tam bir birlik içinde hareket ettiğini ve bu birliği bozmadığını görürsünüz. Polonez işçilerine bakın. Kanıtımız zafere ulaşan işçi mücadelelerinde ve bugün zafere yürüyen Polonez’dedir. İşçilerin birliği ile olmaz denenler nasıl da oluveriyor… Pek çok direnişte patronun hukuk dışı uygulamalarına karşı müfettiş çağırılır. Sonra kara treni bekler gibi müfettiş bekleriz. Geldiğinde patron kebabını yedirir geri gönderir çoğu zaman. Ama Polonez işçisi fabrikanın önünde direnip, grev kırıcıları içeri salmayınca, biber gazına rağmen yılmayınca, kilometrelerce yürüyüp kaymakamın kapısına dayanınca müfettişler ışık hızıyla fabrikaya geldi. Patronun sendikal sebeple toplu işçi çıkartma suçunu açık seçik ortaya koyan, işçinin hakkını resmi düzeyde de tescil eden bir rapor da hazırladılar. Müfettişlerle de kalmadı. Çalışma Bakanlığı bir heyet halinde fabrikaya geldi. Bir olmayan daha oldu. İşten çıkartmada yüz kızartıcı suç iftirası olan Kod 46 haksız fesih maddesi olan Kod 4’e dönüştü. Tazminatsız atılan işçilere kıdem ve ihbar tazminatı ödenmesi ayrıca bu işçilerin işsizlik ödeneği alması hakkı doğdu. Bunların hepsi işçilerin birliğiyle ve direnmesiyle oldu.

İyi komutan ordusunun ikmalini seferde sağlayabilendir. Büyük Çinli komutan ve filozof, meşhur savaş sanatkârı Sun Tzu demiş ki: “Donanımını yurdundan erzağını düşmandan al ki hem silahın hem de tayının yeterli olsun.” Donanımını Tekgıda-İş’ten sağlayan ve sırtını dayadığı örgütlü bir gücü, sağlam bir yurdu var Polonez işçisinin. Yunus Durdu gibi Suat Karlıkaya gibi geçmişte Tekel muharebelerinden alnının akıyla çıkmış, o büyük sınıf kavgasının deneyimlerini bugüne taşıyan böyle komutanları var. Direnişin ihtiyacı olan maddi kaynakları yine direnerek elde etmeyi başarıyorlar. Zamanın yıpratıcı etkisini tersine çevirmeyi direnişi zaman geçtikçe büyütmeyi ve güçlendirmeyi biliyorlar. Ve ne mutlu ki o komutanlara, Polonez işçisi gibi aslanlarla savaşıyorlar! Ve bu savaşta sadece cephe gerisinde durmayan kavgada en öne çıkan emekçi kadınların mücadele gücüne sahipler!

Sınıf siyasetinin menzili fabrikadan başlar tüm dünyaya uzanır. Fabrikada Türkün sabrı, Kürdün inadı, Lazın coşkusu ile kazananlar her dilden memleketten inançtan ezilen insanların eşit ve hür olduğu bir dünya için mücadeleye atılır. Fabrikada zincirlerini kıran işçiler memleketin boynundaki emperyalist zincirleri kırmak için verilen mücadeleye katılır. Öncü işçinin kavgası insanlık kavgasıdır, bu kavganın bir cephesi Çatalca’daysa bir diğer cephesi de Filistin’dedir. Bu kavganın zaferi seçimlerle gelmez. Seçimler de önemlidir ama çözüm değildir. Nasıl işçiye git hakkını mahkemede ara diyorlar, işçi mahkemede hakkını arıyor ama yıllarca süren bu mahkemelerin çözüm olmadığını hatta çözümü ertelemenin aracı olduğunu görüyor, işte seçimler de öyledir. İnsanlık kavgasının zaferinin adı devrimdir! Bu kavganın zaferi için sendika konfederasyon yetmez, öncü işçilerin devrimci partisini inşa etmek gerekir. Çözümü sermaye düzeninin içinde aramayıp işçi sınıfına güvenen ve emeğini işçi sınıfına harcayan herkesi bu yolda birleştirmek gerekir. İşte bu yüzden biz Devrimci İşçi Partisi olarak Türkiye’nin her yerinde iş ve aş için omuz başında mücadele etmekten onur duyduğumuz öncü işçileri, insanlığın en haklı ve onurlu mücadelesini zafere götürecek partiyi inşa etmeye çağırıyoruz!

Avrupa’nın dört tane büyük ülkesi var. Üçü Avrupa Birliği (AB) üyesi: Almanya, Fransa, İtalya. Dördüncüsü, yani İngiltere, eskiden üyeydi, 2016’da Brexit adıyla yapılan referandum sonucunda AB’den ayrıldı.

Dört büyük ülke Avrupa’da doğan bütün büyük gelişmeleri başlatan ve onlara yön veren ülkelerdir. Ekonomik liberalizm mi benimsenecek? Önce bunlarda görülür. Askerî harcamalar mı arttırılacak? İlk atak bunlardan gelir. Göç rejimi mi sıkılaştırılacak? Önce bunlar kapar sınırları. Peki ya faşizm gelecekse?

Haziran ayı başında AB üyesi bütün ülkelerde Avrupa Parlamentosu seçimleri hep birlikte yapıldı. İtalya’da iki yıldır başbakan olan kadın politikacı Giorgia Meloni oylarını arttırarak durumunu sağlamlaştırdı. Meloni, 20. yüzyılın ilk faşist sistemini kurmuş olan Benito Mussolini’nin partisini atası gören bir partinin lideri. İkinci Dünya Savaşı’ndan beri kıtada başbakanlığa gelen ilk faşist. Faşizmin en sert politikalarına başvurmaya hemen girişmedi. Koşullar henüz ona uygun değil. Ama birçok alanda adım adım ilerliyor.

Aynı Avrupa Parlamentosu seçimlerinde bu sefer Fransa’da ta 1980’li yıllardan itibaren ağır ama emin adımlarla yükselmekte olan faşist parti, oyların üçte birini alarak seçimden birinci parti çıktı. Faşizmin bu büyük zaferi karşısında Cumhurbaşkanı Macron Fransız meclisini lağvederek baskın seçim yapmaya kalkıştı. Onu da yüzüne gözüne bulaştırdı. Şu anda faşistler parlamentonun en büyük partisi konumunda. 2027’de iktidarı gözlüyorlar. Arada bir fırsat doğmazsa.

Temmuz sonu-Ağustos başı sıra İngiltere’deydi. Üç küçük çocuğun öldürüldüğü bir olay sonrasında ırkçı güruhlar katilin göçmen olduğu yolunda bir yalan haber yayarak ülkenin çok çeşitli yerlerinde gösteriler yaptı, birçok binayı ateşe verdi, sokakta göçmen avı düzenledi, göçmenlerin geçici olarak yerleştirildiği otelleri bastı, bütün bunların doğurduğu terör duygusu ülkeyi günlerce teslim aldı. Bu olaylarla birlikte görüldü ki, faşizm sadece bir seçim sandığı sorunu değildir, günlük hayatın orta yerinden yarılması, koskoca insan topluluklarının arasında yerli/göçmen, İngiliz/yabancı gibi düşmanlaştırıcı ayrımlar temelinde sokak savaşları demektir. İngiltere ayrıca Temmuz başında bir seçim yaşadı. Irkçı-faşist parti, oyların yüzde 14’ünü (4 milyonu aşkın oy) aldı. Bu parti Amerika’nın eski başkanı Donald Trump’ın İngiltere’de kendine en yakın muhatap olarak gördüğü Nigel Farage adlı politikacının partisi.

Haziran İtalya ve Fransa, Temmuz-Ağustos İngiltere, şimdi Eylül ayında Almanya. 1 Eylül Pazar günü federal bir sisteme sahip Almanya’nın iki eyaletinde, Türingen ve Saksonya’da seçim yapıldı. İlkinde faşist parti birinci parti olarak çıktı, ikincisinde çok küçük bir farkla ikinci. Almanya’nın bu konudaki yeri apayrı. Hitler’in ülkesi bu! Faşist parti bir eyaleti ilk kez kazanıyor. Bugün bir eyalet, yarın bir ülke mi?

İşte size Avrupa’nın yolunu çizen dört ülkede faşizmin yükselişinin kısacık özeti. Peki bütün bunların Türkiye işçi sınıfına dersi nedir? Ders çok ama en önemlisi şu: Dört büyük ülkede birden faşizm yükseliyorsa bunun ulusal koşullardan bağımsız bir nedeni olmalı. “İngilizler eski sömürgecidir”, “Fransızlar çok milliyetçidir”, “Almanlar zaten Nazidir” falan olmaz. Öyle diyene inanmayın. Neden şu: Kapitalizm ekonomik krizinden çıkamıyor. Ceremesini işçi sınıfı ve emekçiler ödüyor. Onların düzene karşı öfkesini saptırmak patronların çıkar yolu. Irkçı faşistler sorunların kaynağı olarak göçmenleri işaret edip onlara bu hizmeti veriyor. Onlar da faşist partilerin parasını ödüyor.

Siz siz olun, Kürde, Alevi’ye, Afgan’a, Suriyeli’ye yıkmayın suçu. Emekli geçinemiyorsa, asgari ücretli inliyorsa, sendikalaşan işçi işini yitiriyorsa, öğretmene kadro verilmiyorsa, işçi çocuğuna okul yemeği verilmiyorsa bunun nedeni sermaye düzenidir, sermaye istibdadıdır. Yönümüzü şaşırmayalım: Mücadele başka halklardan sınıf kardeşlerine karşı değil. Mücadele iş, aş, hürriyet mücadelesidir.

27 Ağustos günü Çalışma Bakanlığı internet sayfasından bir basın açıklaması yayınlandı. Açıklamada bakanlık teftiş başkanlığının Çatalca’da faaliyet gösteren bir firmayla ilgili sendikal faaliyet dolayısıyla işten çıkarmaya gidildiğinin tespit edildiği ve 141 işçi için toplam 2 milyon liraya varan idari para cezası istendiği duyuruluyordu. “Çatalca’da faaliyet gösteren firma” kod adıyla bahsedilen firma elbette ki Polonez’den başkası değildi. 141 işçi ise 19 Temmuz’dan beri Tekgıda-İş öncülüğünde direnen Polonez işçileriydi! Sendikal sebeple işten çıkartmalara hemen her gün rastlıyoruz. Eğer bir fabrikada sendikal örgütlenmeye girişiyorsanız mutlaka bu sürecin bir aşamasında işten atmaların olacağını hesaba katmalı ve buna karşı yapılacak eylemleri de ilk baştan planlamalısınız. Dolayısıyla Polonez patronunun 141 işçiyi sendikal sebeple işten atmasında ilginç bir yan yoktu. Polonez işçilerinin bu saldırıya karşı direnişe geçmesi de öyle.

Ancak ilginç olan Çalışma Bakanlığından yapılan açıklamaydı. Bu sık rastlanan bir durum değil. Hele ki böyle bir açıklamanın ardından Çalışma ve Sosyal Güvenlik (ÇSGB) Bakanı Yardımcısı Faruk Özçelik, ÇSGB Çalışma Genel Müdürü Dr. Mehmet Baş, ÇSGB Teftiş Kurulu Başkanı Bekir Aktürk, İstanbul Çalışma ve İş Kurumu İl Müdürü Uğur Oto ve Çatalca Kaymakamı Erdoğan Turan’dan oluşan kalabalık bir heyetin fabrikaya gelmesi, patronla müzakere edip direniş çadırını ziyaret etmesi görülmüş şey değil! Çalışma Bakanlığının da SGK’nın da Kaymakamlığın da başına taş düşmedi! Onları Çatalca’ya Polonez işçilerinin tüm Türkiye’ye mal olan kararlı direnişi getirtti.

İstibdadın aşamadığı barikat

Kaçak işçi servisleri gibi polis de işçi barikatını aşamadı. O gün kaçak işçiler gerisin geriye döndü. Günlerdir işçilerin “Patron yasadışı şekilde işten çıkartma yapıyor, sendikal baskı uyguluyor” şeklinde feryatlarına, “Hakkınızı mahkemede arayın, bizim yapacak bir şeyimiz yok” diyenler, patronun yasadışı işçileri fabrikaya sokmak için yaptığı başvurular karşısında hemen yaratıcılıklarını göstermeye başladılar. Patrona, “git derdini mahkemeye anlat” demediler. Çatalca emniyeti seferber oldu. Fabrikanın etrafında bariyerler, TOMA’larla neredeyse bir kilometre çapında bir güvenlik çemberi oluşturdular. Bu durumu görerek fabrika önüne gelen işçileri de darp ederek bu çemberin dışına attılar.

Çatalca Kaymakamlığına uzun yürüyüş!

Burada işçiler öfkeli şekilde bariyerlerin arkasında toplanmışken, bir anda akşamdan kalma görünümlü birisi beliriverdi. Daha sonra kendisinin AKP Çatalca İlçe Başkanı olduğu ortaya çıktı. Canı burnundaki işçilerin ortasına geçmiş “hepinize havaalanında iş bulurum” diyordu. Bir anda Çatalca Kaymakamlığına yürüme kararı alınmasıyla işçiler ana yola doğru yöneldi. Gece yarısı, 5 km mesafedeki Çatalca hükümet konağına doğru yürüyüş, marşlar ve sloganlar eşliğinde başlarken AKP’li şahıs da bir nevi işçilerin tepkisinden kurtulmuş oldu. O gece Kaymakamlığa yüründü. Kaymakam geldi. Sendikayla ve işçi temsilcileriyle bir görüşme yaptı. Somut bir sonuç çıkmadı. İşçiler eylem alanımız fabrika önüdür diyor alanlarını geri istiyordu. “Servislerin önünü kesmeyin” ihtarlarına ise “biz fabrikanın işçisine karışmayız, yasadışı kaçak işçiye ise izin vermeyiz” cevabı verildi. Görüşme çıkmaza girdi. Kaymakam yaptığınız iş kanunsuz diyerek polis müdahalesi sinyalini verip aba altından sopa göstererek makamdan ayrıldı. Polis ablukası altında tüm gece işçiler orada eylem yaptı.

Polonez işçisi direne direne direniş alanına döndü!

Polonez işçisi bir sabah ansızın Bâb-ı Âli’de İstanbul Valiliğinde

Ataşehir’de birleşik işçi cephesinin gövde gösterisi ve sabaha kadar direniş!

Birleşen işçiler birleştiriyor! Sınıf dayanışması büyüyor!

Direniş Çerkezköy Türk-İş mitingine taşındı! Polonez işçileri direne direne Türk-İş başkanını direnişe getirdi!

İş, aş, hürriyet işçi köylü el ele direne direne gelecek!

İsrail’in Filistin halkına yönelik soykırımı 10. ayı geride bıraktı. 40 bine yakın Filistinli’yi katleden Siyonistlerin yakın zamanda duracaklarına dair bir emare de yok. Savaşın “şimdilik” merkezinde yer alan Gazze’de İsrail’in istediğini alamadığı, kayıplarının ve savaşın maliyetinin yükselmesine koşut olarak kapsamlı kara saldırıları yerine belirli bölgelere kısa sürede girip çıkmakla sınırlı operasyonlara yöneldiği görülüyor. Ama bu bir yandan da kuşatmanın sürmesini dışlamıyor. Böylelikle Gazzeliler açlık ve salgın hastalık gibi risklere daha açık bir hâle geliyorlar. Bunlardan kaynaklı ölümleri de ekleyince soykırım tablosu netleşiyor: Muhtemelen 100 binden fazla ölü! Tarihin gördüğü en büyük kıyımlardan birini yaşıyoruz!

ABD açık çek verdi, Siyonistler direnişin iki lideri Haniye ve Fuad Şükür’ü katletti

Filistin’in direnişi sadece İsrail Siyonizmine değil Amerikan emperyalizmine de darbe vurmaya devam ediyor

İsrail, topraklarını korumak değil, sömürgeleştirdiği Filistin topraklarını elinde tutmak için yürüttüğü bu haksız savaşta Filistinli örgütlerin yanı sıra Yemen, Suriye, Lübnan Hizbullah’ı, Irak direniş güçleri ve İran’a karşı da savaşıyor. Siyonistlerin zulmüne karşı Yemen’in deniz ticaretine vurduğu darbe de, Hizbullah’ın Siyonist soykırımı engellemek için İsrail-Lübnan sınır bölgesinde yaptığı saldırılar da, İran’ın tüm bu cepheye verdiği destek de haklı ve meşru. Son günlerde bu hattın dışından, Filistin direnişine yeni bir siyasî destek de gelmekte. Çin, daha önce ABD emperyalizminin bölgedeki açmazlarını kullanarak İran ile Suudî Arabistan’ı masaya oturttuğu gibi, geçtiğimiz ay da tüm Filistin direniş örgütlerini Çin’de bir araya getirerek bunların bir “ulusal birlik” anlaşması için önemli adımlar atmalarına, yeni seçimler için birlikte çalışmaya başlamalarına vesile oldu. ABD bu süreçte hem İsrail’in soykırım saldırısını desteklemek, direnişi kırmak hem de kendisini siyasi çözüm adı altında Hamas’ı ehlileştirecek ya da işbirlikçi El Fetih’in hâkimiyetine sokacak projelerin uygulanması için hakem rolünde konumlandırmak istiyordu. ABD’nin hesapları tutmadı. Direniş kırılmadı ve Filistin halkının mücadelesi ABD’nin maskesini düşürdü. Hamas ve El Fetih ABD’nin patronluğunda değil Çin’in ev sahipliğinde buluştu.

Filistin halkı palavra değil eylem bekliyor: Önce İsrail’e ticari ve askeri desteği kes!

Tüm bunlar olmaktayken, memleketimizdeki istibdad rejimi ise üst perdeden atışlarını sürdürüyor. Türkiye İsrail’e saldırabilir, en azından Libya ve Karabağ’da olduğu gibi savaşan güçlere askerî yardım yapabilirmiş. Daha, soykırımcı devletle olan ticareti tam olarak kesemeyen, büyük şirketlerinin İsrail’deki yatırımlarına gıkını çıkarmayan bir rejim için çok iddialı sözler bunlar. Ama daha önemlisi var. Hamas lideri Haniye’nin İran’daki katlinin İran dışından atılan bir güdümlü füze ile olduğu anlaşılıyor. Bu füzenin hedefini vurabilmesinde Türkiye’deki Kürecik radar üssünün hiçbir rolünün olmadığını düşünmek saflık olur. Yani Erdoğan İsrail’e karşı Filistin’e, yine belirsiz bir geleceğe dair ve boş sözlerle destek veriyor ama bugün topraklarımızdaki üslerle İsrail’in suikast düzenlemesine ve İran’a saldırmasına fiilen ve somut olarak yardımcı olmaya devam ediyor.

Emperyalizme ve Siyonizme karşı mücadeleyi, Filistin halkıyla dayanışmayı yükseltelim!

İstibdadın sözcüleri utanmadan emekçi halkımıza yalan söylerken, biz tüm gücümüzle memlekette Filistin halkına nasıl destek oluruz, İsrail’e karşı nasıl mücadele ederiz onun derdindeyiz. Devrimci İşçi Partisi ve Emperyalizme ve Siyonizme Karşı Filistin Dostları, bir yandan istibdadın yalan makinesine karşı gerçekleri anlatırken, bir yandan da yakın zamanda kurulan Filistin Eylem Komitesi’nin bir bileşeni olarak burada diğer Filistin dostu örgütlerle birlikte çalışmalarını sürdürüyor. Emekçi halkımız istibdadın palavralarına kanmasın, İsrail’le mücadele için gelin, birlikte mücadele edelim.

31 Mart 2024 yerel seçimlerinin ardından AKP tam bir hezimete uğramıştı ama kazanan tarafta da biz yoktuk. Birinci parti CHP olmuştu ve ilk andan itibaren seçim zaferini emekçi halkın değil sermaye düzeninin çıkarları doğrultusunda değerlendirdi. Devrimci İşçi Partisi seçimin ardından yaptığı “Rant kavgası neticelendi! Hezimet de zafer de bizim değil!” başlıklı açıklamada bu durumu şöyle açıklıyordu: “Bir an için kazanan tarafta işçi sınıfının temsilcileri olduğunu hayal edelim. Bu durumda şunları demez miydik? Ey Erdoğan! Bu şekilde ülkeyi yönetemezsin! Devletin bütçesini yerli ve yabancı tefecilere faiz ödemek için harcayamazsın! Patronların ve emperyalist finans merkezlerinin ısmarlamasıyla atadığın Mehmet Şimşek’in işçi düşmanı kemer sıkma programını rafa kaldıracaksın! Sosyal güvenlik, emeklilik haklarımıza dokunamazsın! Kıdem tazminatı hakkımızı elimizden almayı aklından bile geçiremezsin! NATO’cu dış politikana, İncirlik’te Siyonistlere silah taşınmasına aracılık etmene, Kürecik üssüyle İsrail’e kalkan olmana, limanlardan Gazze’deki soykırımına mal taşımana rızamız yok! Hükümet istifa! Erken seçime! Ama nerede? Özgür Özel bunun yerine seçim akşamı çıktı, centilmenlik şovları yaptı. Çünkü yukarıda saydığımız tüm başlıklarda CHP, Erdoğan ve AKP ile aynı doğrultudaki politikaları savunuyordu.”

Özgür Özel erken seçim diyerek muhalefetin dozunu mu arttırıyor yoksa gaz mı alıyor?

Geçen zaman zarfında Özgür Özel sıklıkla “erken seçim” lafını kullanmaya başladı. Hatta “geçim yoksa seçim var” gibi bir slogan da ortaya attı. Bir seferinde mecliste yine ekonomik sorunlara değindikten sonra “geçim yoksa çok yakında seçim var” dedi. Tüm bunlar CHP’nin, emekçi halka bedel ödetecek kemer sıktırma programını uygulaması için Erdoğan ve Mehmet Şimşek’e açtığı seçimsiz dönem kredisi politikasından vazgeçtiğine mi işaret ediyor? Yoksa oyunun içinde başka bir oyun mu var? Evet gerçekte bir oyun var! Bu oyunun adı “normalleşme”. Normalleşme adı altında AKP ve CHP sermayenin çıkarları doğrultusunda bir ittifak kurmuş durumda. Biz buna “emekçi halkın etinden et koparma ittifakı” diyoruz. Çünkü Erdoğan ve AKP, ekonominin başına İngiliz Mehmet’i geçirerek emekçi halka vergilerle ve zamlarla kemer sıktırıyor ayrıca işçi sınıfının kazanılmış haklarına da göz dikiyor. İktidar bunu yaparken, CHP’ye de emekçi halkta biriken öfkenin gazını almak, emekçi halkın etinden et koparılırken anestezi vererek acıları hissettirmemek, uyuşturmak düşüyor.

CHP, adeta gizli bir anestezi bakanlığı ile iktidara ortak olmuş durumdadır. Dikkat edin erken seçim diyor ama sürekli 2-3 sene sonra CHP’nin iktidar olacağı bir Türkiye’den bahsediyor. Madem erken seçimden bahsediyorsun neden CHP’nin olası iktidarı için 2-3 sene sonraya randevu veriyorsun?

CHP, Erdoğan’a ve sermayenin istibdadına koltuk değnekliği yapmaya devam ediyor

Özgür Özel’in en erken verdiği tarih 1,5 sene! Yani İngiliz Mehmet’in ekonomi programıyla halkın etinden et koparıldıktan, kıdem tazminatı dâhil, sosyal güvenlik ve emeklilik hakları dâhil pek çok hak gasbedildikten sonra… Yani sermayenin ve emperyalizmin işi görüldükten sonra! Halka bu darbeyi vurduktan sonra Erdoğan çok fazla yıpranmış, sermayenin ve emperyalizmin işine yaramaz hâle gelirse diye CHP yedek lastik olarak bekliyor. Yok sermaye ve emperyalizm Erdoğan’la devam etmek isterse o zaman da CHP yine görevini yapmış olacak. Nedeni açık! Erdoğan’ın bir sonraki dönem tekrar aday olabilmesi için Anayasa gereği erken seçim yapılması gerekiyor da ondan! Özetle Özgür Özel seçimsiz dört sene derken de erken seçim derken de sermayenin ve emperyalizmin sözünü söylüyor. Selefi Kılıçdaroğlu gibi Erdoğan’a ve sermayenin istibdadına koltuk değnekliği yapıyor.

Türkiye’de işçi sınıfı mücadeleleri tarihine damga vurmuş eylemler vardır. En ilerisi 15-16 Haziran işçi ayaklanması olmak üzere bazıları tek bir iş yerinin, sendikanın hatta konfederasyonun sınırlarını aşan eylemlerdir. Bazıları da Kavel’de olduğu gibi tek bir fabrikanın işçilerinin mücadelesidir ancak o mücadelenin kazanımı bütün sınıfın önünü açar.

Bugün, İstanbul Çatalca’da bulunan Polonez fabrikasında da, henüz nihai zaferler elde edilmemiş olsa da, o zafere her gün bir adım daha yaklaşırken, benzer bir tarih yazılıyor. Devrimci İşçi Partisi olarak ilk günden beri Polonez işçisinin mücadelesine omuz vermeye, her adımda yanlarında olmaya çalıştık. O tarih yazılırken en yakından şahit olmanın gururunu, mutluluğunu yaşıyoruz, var olun Polonez işçisi arkadaşlarımız, kardeşlerimiz, yoldaşlarımız!

Neden mi daha şimdiden Polonez işçisi tarih yazıyor diyoruz? Çünkü patronlar ve onları polisiyle, kaymakamıyla, valisiyle koruyup kollayan sermaye düzeni, alışık bilindik numaraları Polonez’de de uygulamaya çalıştı ama işçiler, her adımda işten atma ile, polis saldırısıyla el yükselten sermaye cephesine karşı kararlılığını, birliği daha da güçlendirdi. Fabrika yönetimi kafa keseriz diye işten atmakla tehdit etti olmadı. İşten attı, sindiremedi. Rüşvet olsun diye zam yaptı, ikramiye verdi, işçileri örgütlülükten döndüremedi. Polis fabrikanın önünde biber gazıyla işçilere saldırdı. En öndekiler gazın etkisinden kurtulup kendine gelmeye çalışırken diğerleri öne çıktı, bu zulmün hesabını sordu, polisleri püskürttü. İşçilerin fabrikanın önüne gelişi polis zoruyla engellenince işçiler gecenin körü kaymakamlığa yürüdü, yürüyüşün başına yetişemeyenler yolda onlara katıldı, kaymakamlığın önüne geldi ve her saldırının direnişi biraz daha büyüttüğünü bir kez daha gösterdi. Kaymakamlık önünde polis müdahale edecekmiş gibi bir hareketlenme olduğunda işçiler korkup geride durmak yerine kendini öne atıp sen arkada dur diye olası bir saldırıyı göğüslemek, arkadaşını korumak için birbiriyle yarışıyordu. O kararlılığa bizim gibi şahit olan kaymakam da tabii ki işçileri oradan öyle kolay kolay söküp atamayacağını görüyor, Yunus başkana söylenen “şova çeviremezsin, gereğini yaparım” gibi sözler bir bir yutuluyordu.

İşçiler Çatalca merkezine geldiklerinde, kaymakamlık önünde, sendika aracından “sizleri bu saatte bu sloganlarla, seslerle rahatsız etmek istemezdik” gibi konuşmalar yapılırken, Çatalca halkı onlara pencerelerinden, balkonlarından alkışlarla, ıslıklarla dayanışmasını gösteriyordu. İşçilerin aileleri, yaşadıkları köylerden, mahallelerden eşleri dostları, ya da sadece direnişi duyup gelen hiç tanımadıkları Polonez işçisine yalnız olmadığını göstermek için elinden geleni yapıyor. Herkesin elinde tepsiler, çantalar, torbalar. Kimi kendi yaptığı keki, böreği, pişiyi getirmiş, kimi koltuğunun altında yazın serin serin iyi gider diye karpuz sıkıştırmış, kimi de suları, çayları doldurmuş geliyor…

Polonez işçisinin birliği ile, işçilerin aileleri, komşuları, akrabalarının bu mücadeleyi sahiplenmeleriyle, Polonez’de şimdiden tarih yazılıyor. Ve nihayet bu mücadelenin önünde yürüyenler, yön verenler, tarih yazarak bugüne gelenler… En başta Türkiye’de sınıf mücadelelerine damgasını vurmuş mücadelelerden bahsettik. Bazılarını saydık, birini sona sakladık: Tekel. 2010 yılında Ankara’nın göbeğinde, Sakarya Caddesi’ni 78 gün boyunca, çadırlarıyla, halaylarıyla, eylemleriyle zapt etmişti. Bugün Polonez direnişinin başında Tekgıda-İş sendikası adına Tekel eylemlerinin mimarları, önderleri var: Suat Karlıkaya ve Yunus Durdu. O gün tarih yazanlar, bugün de inançlı, kararlı, birbirine bağlı, sendikasına, hakkına sahip çıkan Polonez işçisi ile birlikte tarih yazıyor. İşte bu yüzden biliyoruz, gerçekten inanıyoruz: Polonez işçisi kazanacak, Polonez’e er ya da geç Tekgıda-İş girecek!

1968’i nasıl bilirsiniz? Bu soruya insanların çoğunluğu “dünya çapında gençliğin ayağa kalkışı” olarak cevap verecektir. Oysa 1968 bunu da içermekle birlikte ondan ibaret değildir, çok daha fazlasıdır. 1968, Vietnam’da emperyalizme karşı “Tet Taarruzu” adını taşıyan bir askerî operasyondur. ABD’de emperyalizmin Vietnam savaşını sona erdirme mücadelesidir. Afrika ülkeleri Angola ve Mozambik’te Portekiz sömürgeciliğine karşı gerilla savaşıdır. Portekiz’de bir askerî darbe ile başlayan, sonra bir halk devrimine doğru büyüyen bir büyük tarihî olaydır. Arjantin’de “Cordobazo” adını taşıyan kitlesel bir işçi ayaklanmasıdır. Çekoslovakya’da Sovyetler Birliği’nin Doğu Avrupa’nın sosyalist ülkelerine “ağabeylik” yapmasına karşı bir isyandır. Güney Afrika’da salt siyahilerin yaşadığı Soweto kentinde lise ve ortaokul öğrencilerinin apartheid’e (ırk ayrımına) karşı başkaldırısıdır. Fransa’da hem öğrenci isyanı hem 10 milyon işçinin bir ayı aşkın süren işgalli genel grevidir. Türkiye’de evet üniversite işgalleridir, ama aynı zamanda 15-16 Haziran 1970 proleter ayaklanmasıdır. Daha neler, daha neler!

İnsanın başı dönüyor bu yoğunluk, çeşitlilik ve kitlesellik karşısında. Ama “Sorsak ne derdiniz?” sorusuna verilen cevap da yanlış değildir. İnsanlar 1968’i neden “öğrencilerin başkaldırısı” diye hatırlar? Çünkü ötekilerin her biri daha önce de olmuştur daha sonra da: işçi sınıfının devrimci ayaklanması, sömürge yönetimine karşı halk savaşı, ırkçılığa karşı isyan, hatta sosyalist ülkelerin “ağabey yönetimini” reddetmesi, bunlar ve başkaları tarihte (sonuncusu elbette sadece 20. yüzyıl tarihinde) sık sık görülmüştür. Ama üniversite öğrencilerinin dünyanın her yerinde hep birden ve dev kitleler olarak ayağa kalkması modern tarihte ilktir.

Önce Afrika ülkesi Kenya’yı ele alalım. Bundan yaklaşık bir ay önce bu eski İngiliz sömürgesinde devletin kasası boşaldığı için aynen bizde olduğu gibi meclis yoksul halkı inletecek kadar ağır vergiler getiren bir yasa kabul etti. Buna yanıt gençliğin ayaklanması, parlamentoyu basması ve küçük ölçekli bir yangın çıkarması, polisi günlerce uğraştırması oldu. Devlet başkanı işi “vatana ihanet” diyecek kadar ileri götürdü, ama bir yandan da gençlik isyanının taleplerine cevap vererek yasayı geri gönderdi. Yani gençlik mezara, talepleri iktidara!

Sonra son bir-iki haftada Hindistan’ın doğusunda yer alan Asya ülkesi Bangladeş’te olanlara bakalım. Bu konu Gerçek’in bu sayısında bir başka yazıda da ele alınıyor. Bu ülkede de devasa (kelimeyi çok tartarak kullanıyoruz) bir gençlik isyanı oldu. Konu ilk anda farklı görünüyor: Memuriyete girişte uygulanan kotalar sorunu. Ülkenin yüksek mahkemesi zaten var olan kotaların miktarını arttırdı. Kotaların çok büyük bölümü, bundan yarım yüzyıl önce Pakistan’a karşı verilen savaşta bugün “vatan” olarak kabul edilen Bangladeş’in bağımsızlığı için çarpışmış olan şehit ve gazilerin torunlarına ayrılmış durumda. Ülkenin 15 yıldır başında olan kadın başbakan Şeyh Hasina da bu bağımsızlığın önderi Mucibur Rahman’ın kızı olması hasebiyle bu şehit ve gazileri kendi tabanı görüyor. Yani bizde memuriyete girerken uygulanan “mülakat sistemi” orada “kota sistemi” olmuş! İşte işsizliğin gittikçe yükseldiği bu yoksulun yoksulu toplumda, gençlik istihdam uğruna ölüyor! En az 200 ölünün olduğu söyleniyor. Taktik yine aynı: İsyancı gençliği öldür ama ortalık yatışsın diye talebini kabul et. Şeyh Hasina’nın “benim yargıçlarım” kotayı yüzde 35-40’tan yüzde 5’e geri çekti!

İşçi sınıfının öncüsü bütün bu gençliği, üniversitelisini de diplomalı işsizini de meslek okul mezununu da yoksul varoş çocuğunu da örgütleme göreviyle karşı karşıyadır. Fantezileri bırakın! Leninist parti her ülkede ve en çok Türkiye’de vazgeçilmez bir ihtiyaç olarak önümüzde duruyor. Sıvayın kolları! Gelin saflara!

Sendika var sendika var. Sendikanın bazısı grevlerle, direnişlerle, fabrika işgalleriyle anılır. Mücadeleci sendikadır. Bazısının adı sendikadır ama işi patronlara taşeron insan kaynakları hizmeti vermekten ibarettir. İşçinin patron karşısındaki temsilcisi olarak değil de patronun işçiler içindeki temsilcisi olarak davranan bu yapılara kısaca sarı sendika diyoruz. Mücadeleci sendikalar içinde işbirlikçiler olabileceği gibi sarı sendikalar içinden mücadeleci önderler de çıkabilir. Ama sonuçta sermayeye karşı mücadeleyi esas alanların mı yoksa sermayeyle iş birliği yapanların mı hâkim olduğuna bakmak gerekir.

Yazıya böyle bir giriş yapmamın sebebi Polonez fabrikasındaki direnişte yaşadığım bir an. Tekgıda-İş sendikasının öncülüğünde gerçekleşen Polonez direnişini Gerçek gazetemizde ve internet sitemizde ayrıntısıyla ele alıyoruz. Bu direnişi sahipleniyoruz ve sınıf mücadelesi açısından yol açan, ilham veren bir mücadele olarak görüyoruz. Direniş alanında her zaman söylediğimiz gibi bu mücadelede Polonez işçilerinin omuz başında yer almaktan da onur duyuyoruz. Bu duyguları en yoğun yaşadığımız anlardan biriydi. İşçiler yevmiyeci grev kırıcı kaçak işçileri fabrikaya sokmamış, polisin biber gazlı saldırısına kahramanca direnmişti. Devlet arbedenin ardından İstanbul’dan çevik kuvvet ve TOMA takviyesi getirmiş, Pazar gününün tatil olmasını fırsat bilerek fabrika önündeki direniş alanını işçilere kapatmak için barikatlar kurmuştu. Buna karşı gece saatlerinde direniş alanına tarlalardan sızma yaparak gelen işçiler yine polis tarafından tartaklanarak alandan atılmış, bu saldırı üzerine işçiler fabrikadan Çatalca Kaymakamlığına yürüyüşe geçmiş, kaymakamlık önünde sabahlamış, ertesi gün öğlen saatlerinde direniş alanını geri kazanmıştı. Ayrıca bir gün önce polisini işçilerin üzerine salan devlet bu kararlı mücadele sonucunda müfettişlerini patronun üzerine salmak zorunda kalmıştı.

İşte bu kazanımlarla direniş alanına işçilerle birlikte “direne direne kazanacağız” sloganlarıyla yürüyüş yaparak giriş yaptığımız sırada, direnişe destek amacıyla ziyarete gelmiş olan popüler sosyalist partilerimizden birine mensup bir arkadaşımız beni de tanıyarak yanıma geldi ve kulağıma eğilerek şöyle dedi: “Sarı sendika değil mi bu?” Şaşakaldım. Ne diyeceğimi bilemedim. “Hayır değil!” dedim. Başka bir şey diyemedim. Ama içime oturdu. Ve yazmaya karar verdim. Yaşadığım bu an sol siyasete hâkim olan kimlikçilik belasının ne kadar derin olduğunun yeni bir örneğiydi.

Bu akıl tutulmasının ardında sınıftan tamamen kopmuş olan Türkiye solunun giderek içine düştüğü kimlikçilik batağı var.

Örneğin Tekgıda-İş solcu bir sendika değil. Olması da gerekmiyor. Hiçbir sendikanın solcu olması gerekmiyor. Birleşik Metal-İş DİSK üyesi diye ona solcu etiketi yapıştırsanız da üyelerinin çoğunluğunun solcu olmadığı gerçeğini değiştiremezsiniz. Sendika ile parti arasındaki farkı doğru kavramak gerek. Sendika siyaset ayrımı yapmadan tüm işçileri örgütler ve örgütlemelidir. Siyasi partinin ise adı üstünde bir siyasi programı vardır ve bu programı benimseyenlerin örgütüdür. Devrimci İşçi Partisi’nin programı devrimci işçi iktidarıdır, bu doğrultuda işçi sınıfının solcusunu değil öncüsünü örgütlemeyi önüne koymuştur. Sendikalara sınıf sendikacılığının hâkim olmasını savunmaktadır. Bu da sendikaların solculaşması değil sermayeden, emperyalizmden ve devletten bağımsız olması, sınıf mücadelesini esas alması, meslek ve işkolu dar görüşlülüğünü aşarak sınıfın tamamının, en genel anlamda dünya işçi sınıfının çıkarlarını savunması demektir.