konferencyjnyOdbywały się tu konferencje ministrów, tzw. “Minister Conseils”, którym zawsze przewodniczył cesarz. Marmurowe popiersie oraz szable honorowe znajdujące się z prawej strony obok tylnej niszy ściennej przypominają o postaci feldmarszałka Radetzky’ego, jednego z najsławniejszych dowódców wojskowych monarchii. Nieśmiertelną sławę zyskał feldmarszałek jednak dzięki marszowi, który Johann Strauss ojciec skomponował na jego cześć. Na malowidłach widzimy sceny batalistyczne z rewolucji węgierskiej w 1849 r. Przez otwarte drzwi na tyłach pokoju możemy zaglądnąć do tzw. garderoby cesarskiej, gdzie za życia Franciszka Józefa znajdowały się szafy i komody z ubraniami monarchy. Franciszek Józef prawie zawsze nosił mundur wojskowy. Tylko podczas prywatnych podróży zakładał zwykłe ubranie, a na polowania wybierał tyrolskie krótkie skórzane spodnie na szelkach, zieloną marynarkę, solidne górskie buty i kapelusz styryjski.

Franciszek Józef sprawował swój urząd cesarza wielonarodowościowej monarchii Habsburgów bardzo sumiennie. Uważał on, że wystawna reprezentacja nie jest najważniejszym zadaniem cesarza, lecz przez całe życie widział się w roli pierwszego urzędnika swojego cesarstwa z 56 milionami poddanych. Dlatego większość czasu cesarz spędzał w swoim gabinecie, gdzie zagłębiał się we wszystkie akta, które przedkładano mu do podpisu. Monarcha rozpoczynał swój dzień przed godziną piątą rano, a na spoczynek udawał się dopiero późnym wieczorem po oficjalnych kolacjach, rautach lub balach. Na ścianie za biurkiem oraz po lewej stronie gabinetu widzimy portrety Elżbiety pędzla Franza Xavera Winterhaltera, przedstawiające cesarzową z rozpuszczonymi włosami. Te wizerunki „anielskiej Sisi”, jak Franciszek Józef zwykł nazywać swoją ukochaną żonę, należały do ulubionych portretów cesarza. Uchylone wąskie drzwi na tyłach gabinetu prowadzą do pokoju, gdzie przyboczny kamerdyner cesarza, Eugeniusz Ketterl, oczekiwał na każde wezwanie. Odpowiedzialny za zdrowie i dobre poczucie cesarza, był zawsze do dyspozycji monarchy, podawał mu śniadania i małe posiłki, które władca spożywał przy biurku.

Gdy cesarska para zdecydowała się na oddzielne sypialnie, pokój, w którym się znajdujemy, zaadaptowano na sypialnię cesarza. Franciszek Józef sypiał w tym zwykłym żelaznym łóżku, symbolizującym także jego spartański styl życia. Dzień monarchy zaczynał się na długo przed jutrznią, zwykle o wpół do czwartej rano, a tylko po większych uroczystych przyjęciach cesarz pozwalał sobie na dodatkową godzinę snu. Najpierw cesarz w asyście łaźnego brał kąpiel w kauczukowej wannie, którą codziennie ustawiano w sypialni. Obok łóżka Franciszka Józefa widzimy skromną szafkę z miskami, dzbankami i innymi utensyliami, służącymi cesarzowi do codziennej toalety. To jeszcze jeden dowód na styl życia cesarza: monarcha nie tylko preferował skromny wystrój swoich prywatnych pomieszczeń, lecz także odrzucał wszelki luksus, uważając go za niepotrzebny. Już w ubraniu dziennym cesarz odmawiał na klęczniku, który widzimy po prawej stronie łóżka, codzienną modlitwę poranną. Po skończonej modlitwie cesarz zasiadał do śniadania w gabinecie.

Dekoracja wnętrza tego pokoju nawiązuje - podobnie jak w całym apartamencie cesarza - do stylu XVIII wieku, natomiast meble pochodzą z czasów Franciszka Józefa. Jak wszystkie pomieszczenia Hofburga, także i ten salon ogrzewany był piecami kaflowymi. Aby nie wnosić brudu do komnat, dworscy palacze początkowo wkładali drewno wyłącznie tylnymi drzwiczkami pieca, wychodzącymi na specjalny korytarz, który znajdował się za ścianami pokoi. Od 1824 roku stopniowo instalowano nadmuchowe ogrzewanie ciepłym powietrzem, wynalezione przez wiedeńskiego profesora Meissnera, a polegające na centralnie regulowanym wprowadzaniu do pieców gorącego powietrza za pomocą rur.

Za życia Franciszka Józefa pokój ten służył jako palarnia, do której udawali się panowie, gdyż w obecności dam nie uchodziło zaciągać się cygarem lub papierosem. Obecnie pokój ten pełni rolę izby pamięci cesarza Meksyku, Maksymiliana, młodszego brata Franciszka Józefa. Po prawej stronie widzimy portret Maksymiliana. Pod presją swojej ambitnej małżonki Charlotty, córki króla Belgów, pomimo trudnej sytuacji politycznej, przyjął on w 1864 roku koronę cesarza Meksyku i cesarska para udała się do tego kraju. Portret Charlotty wisi po lewej stronie. Jednak już wkrótce po wylądowaniu cesarskiej pary w Meksyku Francuzi wycofali się z poczynionych obietnic, zostawiając Maksymiliana na łaskę i niełaskę rewolucjonistów pod wodzą Benito Juareza, którzy wzięli go do niewoli i rozstrzelali w 1867 roku. Jest to ostatni pokój w apartamentach cesarza.

Od 1857 roku Elżbieta zamieszkiwała na głównej kondygnacji w części Hofburga zwanej Amalienburg, sąsiadującej bezpośrednio z apartamentem cesarza. Pokój, w którym się znajdujemy, służył Elżbiecie jako salon i sypialnia. Łóżko stało pośrodku pokoju i zasłonięte było parawanem. Przy biurku, ustawionym przed ostatnim oknem pokoju, Elżbieta załatwiała korespondencję oraz napisała także niektóre ze swoich wielu wierszy. Dziś na biurku leży kopia jej testamentu.

Buduar, będący zarówno gotowalnią, jak i pokojem gimnastycznym, był dla Elżbiety najważniejszym i jednocześnie najintymniejszym pomieszczeniem, w którym spędzała większość czasu. Po lewej stronie widzimy toaletkę cesarzowej, przy której podczas pielęgnacji i upinania jej włosów Elżbieta przesiadywała 2-3 godzin dziennie. Czas ten wykorzystywała przede wszystkim na lekturę i na naukę języków. Oprócz angielskiego i francuskiego Elżbieta władała także doskonale węgierskim. Wielką miłością darzyła przede wszystkim grecką starożytność i mitologię - obok toaletki na małym krześle siedział zazwyczaj grecki lektor cesarzowej, Constantin Christomanos, który podczas skomplikowanej procedury upinania włosów cesarzowej odczytywał jej Odyseję lub Iliadę Homera lub też poprawiał pisane przez władczynię greckie ćwiczenia, jako że Elżbieta uczyła się zarówno greki, jak i języka nowogreckiego. Również w tym pomieszczeniu cesarzowa codziennie gimastykowała się - ku ogromnemu przerażeniu i niezrozumieniu cesarskiego dworu - w celu zachowania smukłej sylwetki i utrzymania dobrej kondycji. Służyły temu drabinki, drążek oraz kółka zawieszone we framudze drzwi.

Z buduaru przechodzimy teraz, jak niegdyś Elżbieta, do pomieszczeń sanitarnych, przeznaczonych do użytku cesarzowej. W przejściu możemy zaglądnąć do cesarskiej toalety. Malowana muszla klozetowa ma kształt delfina, na ścianie zainstalowano małą umywalkę.

Z buduarem sąsiaduje łazienka cesarzowej. W 1876 roku Elżbieta jako pierwsza osoba w cesarskiej rodzinie zleciła zainstalowanie własnej łazienki, spełniającej dzisiejsze kryteria takiego pomieszczenia. Po lewej stronie łazienki stoi wanna z ocynkowanej miedzi. Niestety nie zachowały się oryginalne baterie oraz wkład do wanny. Tutaj Elżbieta brała kąpiele, często także kąpiele parowe lub w szlachetnych olejkach oraz zimne kąpiele do pobudzenia krążenia i ukrwienia. Także tutaj odbywała się trwająca cały dzień procedura mycia włosów cesarzowej, do którego stosowano specjalną miksturę z żółtka i koniaku. Rarytasem jest historyczna podłoga z linoleum - wówczas była to prawdziwa nowość. Tylne drzwi łazienki prowadzą do dwóchh tzw. pokoi Bergla, które prawdopodobnie służyły cesarzowej za garderobę.

Nazwa tych pokoi pochodzi od nazwiska malarza Johanna Bergla, który w 1766 roku ozdobił oba pomieszczenia. Ściany obu pokoi są szczelnie pokryte malowidłami, przenoszącymi nas w świat fantastycznych egzotycznych pejzaży, pełnych bogatej flory i fauny. Zatrzymajmy się tu na parę minut, a może odkryjemy liczne szczegóły, jak małe ptaszki, motyle i egzotyczne owoce, ożywiające ten krajobraz z krainy fantazji. Teraz przejdziemy do małego salonu cesarzowej. Zanim jednak skierujemy się na prawo, rzućmy jeszcze wzrokiem na lewo do wielkiego salonu cesarzowej - pokój numer 71.