Na ścianie widzimy obraz pędzla Georga Raaba, który powstał z okazji uroczystych obchodów srebrnego wesela cesarskiej pary w 1879 roku. Cesarzowa nosi słynną biżuterię z rubinów. Należała ona do nieistniejących już klejnotów koronnych Habsburgów. Obok obrazu w gablotce widzimy rekonstrukcję tych słynnych kosztowności.

Młoda cesarzowa cierpi coraz bardziej na bezsenność, brak apetytu i chroniczny kaszel. Lekarze doradzają Sisi wyjazd na Maderę, aby w ten sposób zapobiec chorobie płuc. Pierwszy raz od ślubu Sisi jest znów wolna od jakichkolwiek obowiązków i rozkoszuje się życiem z dala od dyktatu dworskiego protokołu. Po dwóch latach nieobecności na wiedeński dwór powraca zupełnie inna osoba. Urocza, lecz nieśmiała i melancholijna dziewczyna stała się pewną siebie, dumną pięknością. Z owego czasu pochodzą także słynne portrety pędzla Franza Xavera Winterhaltera. W tej sali widzimy bez wątpienia najsłynniejszy z tych wizerunków, namalowany w 1865 roku. Przedstawia on Elżbietę w przepysznej kreacji wieczorowej, w tzw. sukni gwiaździstej - we włosach cesarzowej połyskują słynne diamentowe gwiazdy. Elżbieta posiadała komplet składający się z 27 gwiazd, które później zapisała w spadku swojej wnuczce, arcyksiężniczce Elżbiecie, córce Rudolfa. W szklanej gablotce widzimy kopie tych diamentowych kosztowności.

Coraz częściej cesarzowa posługuje się także potężnym narzędziem osobistej piękności w celu przeforsowania swoich interesów. Aktywna polityka interesuje ją w niewielkim stopniu, tylko jeden jedyny raz miesza się do polityki i rządów cesarskiego małżonka, wstawiając się za Węgrami. Elżbieta odczuwa dużą sympatię dla ognistego i dumnego narodu węgierskiego, który od stłumienia rewolucji w 1849 roku jest rządzony twardą ręką. Elżbieta staje się gorącą rzeczniczką węgierskich interesów i nawiązuje ścisłe kontakty z wiodącymi reprezentantami Węgrów. Bez wątpienia miała ona duży udział w podpisanej w końcu przez Franciszka Józefa tzw. ugodzie z Węgrami, w której uznano historyczne prawa Węgier i w wyniku której powstała monarchia austro-węgierska. Finałem tych poczynań jest uroczysta koronacja cesarza na króla Węgier, która odbyła się w 1867 roku w Budapeszcie w kościele Św. Macieja i podczas której także Elżbiecie nałożono na skronia koronę węgierską.

Przed portretem Elżbiety jako królowej węgierskiej widzimy jej drugą suknię, a mianowicie kopię węgierskiej szaty koronacyjnej. Suknię tę skrojono w paryskiej pracowni Worth. Gdy po uroczystej koronacji Franciszek Józef i Elżbieta opuszczają kościół Św. Macieja, wielotysięczny tłum wiwatuje na cześć cesarskiej pary. Elżbieta udaje się jak najszybciej z powrotem na budapeszteński zamek, aby uwolnić się od ciężkiej szaty z trenem, którą zamienia na bezpretensjonalną suknię z miękkiego tiulu. Obok sukni widzimy w gablotce rekonstrukcję węgierskich klejnotów koronacyjnych - oryginały nie zachowały się do naszych czasów.

Z coraz większą niechęcią Elżbieta wypełnia obowiązki cesarzowej. Reprezentacja i dworski ceremoniał stają się dla niej prawdziwym brzemieniem, nie cierpi sztywnej dworskiej hierarchii i intryg wiedeńskiego dworu.

Uprawianie sportu, kult piękności i podróże to formy ucieczki cesarzowej od wiedeńskiego dworu. Od dzieciństwa Sisi namiętnie kochała jeździectwo. Już jej ojciec nauczył ją woltyżerki, a teraz jako cesarzowa ciężko trenuje i staje się znana jako jedna z najlepszych i najodważniejszych amazonek w Europie. Jej galopady par force graniczą nierzadko z szaleństwem – i ujawniają po raz pierwszy tę cechę osobowości Elżbiety, która manifestuje się w świadomym szukaniu granic własnych możliwości – między innymi w ekstremalnych osiągnięciach sportowych, przy czym Sisi także umyślnie prowokuje niebezpieczne sytuacje.

Elżbieta uważana była za jedną z najpiękniejszych kobiet tamtych czasów i oczywiście była świadoma tej sławy. Pielęgnacja urody zajmowała większość dnia cesarzowej. Szczególną dumą napawały cesarzową jej gęste, sięgające niemal do pięt włosy, a ich codzienne czesanie i układanie trwało od dwóch do trzech godzin. Dla zachowania powszechnie podziwianej urody Elżbieta próbuje niezliczonych środków, kosmetyków i receptur. Widzimy tutaj niektóre z takich oryginalnych przepisów. Jest święcie przekonana o skuteczności osobliwych metod, jak nocne maseczki z surowej cielęciny. Szczególną wagę przykładała Elżbieta do smukłej sylwetki. Przy wzroście 1,72 m ważyła 45-47 kilogramów. Godna podziwu była także jej zdumiewająco szczupła talia o obwodzie 51 cm. Poza tym Elżbieta eksperymentowała z przeróżniejszymi dietami, żeby utrzymać te wymiary. Do jej codziennego rytuału należało ważenie się, a z postępującym wiekiem coraz częściej odbywała ścisłe głodówki. Nieprawdą jest, iż odżywiala się surowym sokiem mięsnym. Surową cielęcinę wkładano pod praskę aż skruszało, sok mięsny przyprawiano i gotowywano, a nastąpnie wywar ten podawano cesarzowej. Również do niepotwierdzonych legend należy fama, że Elżbieta stale głodowała, żeby zachować szczupłą sylwetkę. Zachowały się rachunki z najprzeróżniejszych cukierni, gdzie Elżbieta zamawiała przede wszystkim słodycze i lody.

Wysportowana, dbająca o swoją sylwetkę cesarzowa znajduje się także pod stałą opieką lekarską. Zdaje sobie sprawę z faktu, że zdrowe ciało i piękna twarz to nie wszystko, równie ważne są zadbane zęby. Dowodem na regularne zabiegi stomatologiczne są zachowane instrumenty osobistego dentysty cesarzowej i listy jej powierniczki, hrabiny Ferenczy.

Po tragicznym samobójstwie jedynego syna Rudolfa w 1889 roku Elżbieta gorzknieje i zamyka się coraz bardziej w sobie, unika ludzi, izoluje się i nosi już tylko czarne suknie.

Wachlarze, woalki i parasolki przeciwsłoneczne stały się już bardzo wcześnie nieodłącznymi towarzyszkami cesarzowej, za pomocą których ukrywała swoją twarz przez ciekawskimi. Elżbieta nienawidzi gapiów. Mając pięćdziesiąt lat zapisuje: „Być może będę wtedy chodziła ciągle zawoalowana, aby najbliższe otoczenie nigdy więcej nie ujrzało mojej twarzy.“ Do żałobnych sukni Elżbieta zakłada żałobną biżuterię z czarnych szklanych pereł i gagatu. Zwyczajowo w okresie żałoby nie noszono biżuterii z kosztownymi kamieniami, aby prostota materiału podkreślała powściągliwy charakter stroju i ozdób.