چرا سیاستمداران ایران نمی‌توانند علیه میراث پدری بشورند؟ می‌توان ادعای آزادیخواهی کرد بدون نقد پدر و پدربزرگ و بیرون زدن از حریمی که هویت سیاسی شخص به آن وابسته است؟