آخرین کتاب ریچارد ریوز نویسنده و پژوهشگر موسسه‌ی بروکینگز واشینگتن است. ابتدا به‌دلیلی که ممکن است بحث های آن باعث سو‌تفاهم و برداشت‌های تند جانبدارانه شود، قصد معرفی این کتاب را نداشتم اما پس از آنکه در میانه‌ی کتاب به جمله‌ی تاثیرگذاری از دانیل اشوامنتال فعال سیاسی و اجتماعی برخوردم که می گفت: "قانون آهنین سیاست این است که اگر مشکلات واقعی در جامعه باشند و گروه‌های مسئول به آنها نپردازند، گروه‌های غیرمسئول به آنها خواهند پرداخت" تصمیم به ارائه آن گرفتم.
این کتاب که اتفاقاً بنظرم بسیار آموزنده و تامل برانگیز است به این نکته اشاره دارد که طی چهار دهه‌ی گذشته تقریباً در تمامی کشورهای مرفه درصد دانشجویان دختر به طرز چشمگیری از پسران پیشی‌گرفته است. تا اینجای کار جای هیچ ناراحتی و نگرانی نیست اما نکته این است که این رشد دختران فقط به دلیل سعی و تلاش ارزشمند ایشان نیست بلکه بخشی ناشی از نوعی افول، سرخوردگی و ناتوانی پسران و بیعلاقگی آنان به مشارکت در امور اجتماعی و افزایش نوعی در خودرفتگی است؛ با‌‌این‌حال سیاستمداران محافظه کار افراطی سعی دارند اِشغال فرصتها توسط زنان، کاهش ارزشهای مردسالاری و رشد افکار فمینیستی را علت این تحول معرفی کرده و جهت اهداف خود بهره برداری کنند.
تعداد پسرانی که انگیزه تحصیل، رقابت شغلی و میل به تشکیل خانواده را از دست داده و به دامن مواد، بازیهای کامپیوتری و قالب خود تشخیص
داده ی ای دی اچ دی! پناه‌ برده‌اند رو‌ به فزونی است.
کتاب به بررسی جالبی از دلایل احتمالی این روند می‌پردازد که کاهش مشاغل نیازمند توان بدنی مردانه و به اصطلاح زنانه شدن ماهیت کار، انقلاب رباتیک و هوش مصنوعی و همچنین آسیب پذیرتر شدن پسران دارای بیش فعالی و آستانه توجه و تمرکز پایین به دلیل تغییر ماهیت مدارس و مراکز آموزشی، از آن جمله اند.
افزایش اختلاف طبقاتی و فاصله درآمد مشاغل، ناتوانی مردان در اتخاذ نقش های دو یا چندگانه اجتماعی و عاطفی، تفاوت های زیستی در آسیب پذیری به استرس، تاثیر پذیری بیشتر از زندگی در محلات پر دردسر، نقش کمرنگ تر پدران در خانواده و حتی شیوع بازی های کامپیوتری از موارد دیگری هستند که به آنها اشاره شده است.
در بررسی کتاب مرگ های ناامیدی به برخی از این مسائل اشاره کردم و در روزهای آینده بیشتر به این کتاب و به اصطلاح بحران پسران خواهم پرداخت.