W latach 1945–1949, zanim powstały dwa państwa niemieckie, zostały zbudowane podwaliny nowego porządku politycznego, społecznego i kulturowego, którego wiele elementów widać we współczesnych Niemczech. Proces denazyfikacji przyniósł tylko połowiczne rezultaty. W realiach rodzącej się zimnej wojny i nadchodzącego – jak się wydawało – konfliktu z ZSRR alianci zachodni zdali sobie sprawę, że potrzebują zatrzymać sympatię Niemców po swojej stronie. Trudne warunki życia w zniszczonym i zrujnowanym kraju, a także duże straty w ludziach sprawiły, że społeczeństwo niemieckie szybko uznało siebie jako ofiarę nazizmu, a nie jego sprawcę. Ten sposób myślenia zaczął się zmieniać dopiero w latach sześćdziesiątych, m.in. pod wpływem procesów zbrodniarzy wojennych, które nagłaśniane przez prasę, uświadomiły Niemcom skalę popełnionych wówczas zbrodni. Jak kształtowała się niemiecka kultura pamięci o II wojnie światowej? Jak wyglądało codzienne życie w poszczególnych strefach okupacyjnych tuż po wojnie i jaką politykę prowadzili tam alianci?