Trwający od kilkudziesięciu lat spór izraelsko-arabski nosi znamiona konfliktu nierozwiązywalnego. Taki pogląd podziela duża część społeczeństwa izraelskiego, dzięki odpowiedniej narracji, latami utrwalanej przez polityków. Żadna ze stron nie widzi możliwości zakopania topora wojennego. W wyniku toczącej się od ponad roku wojny – po ataku Hamasu 7 października 2023 r. – zginęły tysiące ludzi, z czego tylko w samej Gazie wojska izraelskie zabiły ok. 43 tys. jej mieszkańców. Czy jest nadzieja na pokój na Bliskim Wschodzie? Jakie psychologiczne i społeczne mechanizmy prowadzą do powstania nierozwiązywalnych konfliktów?

Kobiety zaznaczyły swoją obecność w polityce ostatnich dwóch dekad PRL – zarówno w oficjalnych organizacjach i strukturach partyjnych, jak i w opozycji demokratycznej. Warto pamiętać, że pomimo wzrostu ich liczby w PZPR w epoce Gierka (niektóre z nich pełniły funkcję I sekretarzy), nie przełożyło się to na większy ich udział we władzy. Z kolei zaangażowane kobiet w opozycję wiązało się niejednokrotnie z poświęceniem dla innych kosztem rodziny, zdrowia, a czasem kariery zawodowej.

Początek historii ISIS wiąże się z postacią Abu Musaba az-Zarkawiego, jordańskiego terrorysty, który w latach osiemdziesiątych walczył w Afganistanie. Państwo Islamskie jako organizacja terrorystyczna powstało w 2006 r., stopniowo rozszerzało swoje wpływy, aż w 2014 r. ogłosiło powstanie kalifatu na części terytorium Iraku i Syrii. Było pierwszą organizacją, której udało się stworzyć strukturę państwową. Atakowało obce wojska stacjonujące w Iraku, organizowało zamachy terrorystyczne wymierzone w szyitów, a także społeczeństwa europejskie. W jego szeregach walczyli muzułmanie nie tylko z krajów arabskich, lecz także Europejczycy, głównie z Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii.

Na początku XX w. Chorwacja wchodziła w skład monarchii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej politycy, którzy byli zwolennikami powstania jednego państwa Słowian Południowych, założyli na emigracji Komitet Jugosłowiański, a w 1917 r. zawarli umowę z rządem Serbskim odnośnie budowy wspólnego państwa. Powstałe w 1918 r. Państwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, a od 1929 r. Królestwo Jugosławii, gwarantowało tworzącym je narodom równy status. W rzeczywistości zdominowali je Serbowie i ich elity polityczne. Chorwaci mieli poczucie bycia obywatelami drugiej kategorii. Tuż przed wybuchem II wojny światowej sytuacja jednak się odwróciła. Dlaczego tak się stało? Kiedy i dlaczego narodził się chorwacki ruch ustaszy? W jaki sposób zdobyli władzę w 1941 r.?

Odejście generała Charles’a de Gaulle’a od władzy zapoczątkowało we Francji zmiany. Zaczął je wdrażać jego następca i bliski współpracownik Georges Pompidou, który zmarł w trakcie kadencji. Kolejni prezydenci Piątej Republiki wywodzili się z różnych stron sceny politycznej, a każdy z nich mierzył się podczas prezydentury z nieco innymi wyzwaniami i problemami. Zapraszamy do spojrzenia na najnowszą historię Francji przez pryzmat jej kolejnych prezydentów, aż po kadencję Emmanuela Macrona.

Prawo międzynarodowe od XIX w. regulowało prowadzenie wojen i traktowanie jeńców wojennych. Z perspektywy wydarzeń II wojny światowej ogromne znaczenie miała trzecia konwencja genewska, podpisana 27 lipca 1929 r. Polityka III Rzeszy wobec jeńców wojennych zmieniała się – była wypadkową zarówno czynników ideologicznych, jak i gospodarczych. Wziętych do niewoli traktowano inaczej zależnie od narodowości. W najlepszych warunkach przebywali żołnierze amerykańscy i brytyjscy, w najgorszych zaś sowieccy. W krytycznym położeniu znaleźli się także jeńcy włoscy, wzięci do niewoli jesienią 1943 r. Jak wyglądały warunki w obozach? Jak byli traktowani polscy jeńcy wojenni?

Ruch dysydencki w Związku Radzieckim bywa różnie pojmowany i definiowany. Według jednych narodził się on po odwilży w 1956 r., według innych dopiero w połowie lat sześćdziesiątych. Dysydenci bronili praw człowieka, ale niezmiernie rzadko formułowali postulaty polityczne. Ruch ten w ZSRR liczył zaledwie kilkaset osób. Działali jawnie, w granicach obowiązującego prawa. Tym samym byli narażeni na represje takie jak – aresztowania i procesy, wieloletnie więzienie, przymus emigracji czy umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym. Wbrew zamiarom władz stosowane przez nią szykany powodowały dojrzewanie i konsolidacje tego środowiska.

Lech Wałęsa pozostał niekwestionowanym liderem związku pomimo jego rozwiązania przez władze. W 1987 r. stanął na czele Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. Dzięki jego autorytetowi wygaszono falę strajków w 1988 r. Otworzyło to drogę do rozmów z władzami, których finałem były obrady okrągłego stołu, a następnie wybory kontraktowe. Ku zaskoczeniu zarówno strony rządowej i solidarnościowej pierwsza tura przyniosła jednoznaczne zwycięstwo kandydatom Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Niewątpliwie kluczem do sukcesu były plakaty reklamujące kandydatów w towarzystwie samego Lecha Wałęsy.