Historia BEZ KITU

Po raz kolejny naszą uwagę poświęcamy osobie Lecha Wałęsy, ze szczególnym uwzględnieniem okresu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Od momentu pracy w Stoczni Gdańskiej im. Lenina zaangażował się on w działalność związkową, ale dopiero po kilku latach wyrósł na osobą rozpoznawalną w środowisku robotniczym i opozycyjnym Gdańska. Cieniem na jego biografii kładzie się współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa. Niewątpliwie można mówić o fenomenie Lecha Wałęsy, ponieważ mimo że nie miał wykształcenia, tradycji rodzinnych, to wyrósł na lidera i charyzmatycznego przywódcę, który pociągnął za sobą miliony ludzi i stał się postacią rozpoznawalną na świecie.

Znaczącą rolę w wojennej i powojennej historii Francji odegrał generał Charles de Gaulle. W czerwcu 1940 r. przedostał się do Wielkiej Brytanii i założył tam Komitet Wolnej Francji. Stał się symbolem oporu i niezgody na kolaborację. W czerwcu 1944 r. stanął na czele Tymczasowego Rządu Republiki Francuskiej. W 1946 r. zrezygnował z władzy, by po ośmiu latach wrócić do polityki jako prezydent V Republiki. Doprowadził do zakończenia wojny w Algierii i uczynił Francję nowoczesnym państwem europejskim i niezależnym dzięki energii jądrowej.

Na początku sierpnia 1980 r. – kilka miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego –zwolniono z pracy w Stoczni Gdańskiej Annę Walentynowicz, działaczkę Wolnych Związków Zawodowych. To wydarzenie stało się iskrą, która wywołała strajk. Głównym inicjatorem protestu robotników był Bogdan Borusewicz, również działacz WZZ, KOR oraz redaktor niezależnych pism „Robotnik” i „Robotnik Wybrzeża”. Przygotował ulotki opisujące sytuacje zwolnionej oraz plakaty wzywające do strajku. Namówił do włączenia się w protest trzech młodych stoczniowców, a także Lecha Wałęsę.

SPOTKANIA Z KLIO: Z dr. Michałem Przeperskim (Instytut Historii PAN) - o jego książce „Dziki Wschód. Transformacja po polsku 1986–1993" rozmawia red. Paweł Krysiak (Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”)

SPOTKANIA Z KLIO: Z prof. Andrzejem Friszke (ISP PAN) - o jego książce "Czekanie na rewolucję. Komuniści w II Rzeczypospolitej 1921–1926" - rozmawia prof. Sławomir Łukasiewicz (KUL)

Droga na szczyty władzy zajęła Leonidowi Breżniewowi trzydzieści kilka lat. Przyszły sekretarz generalny Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego w latach 1964–1982 pracę partyjną zaczynał w latach trzydziestych, ale dopiero po II wojnie światowej zaczął zajmować ważne stanowiska. Wiele zawdzięczał znajomości z Nikitą Chruszczowem, a potem przyczynił się do odsunięcia swojego patrona od władzy. Czym charakteryzowały się rządy Breżniewa w ZSRR i jakie konsekwencje miały one dla bloku socjalistycznego?