Wanneer is een stereotypering racistisch? We blikken terug op die ene cartoon die offline werd gehaald. We praten over de schoonheid én de complexiteit van het vak. Hij legt uit waarom hij vindt dat alles wat twintig jaar geleden kon, nu nog steeds moet kunnen. En hij vertelt waarom hij stopt bij de Volkskrant.

Is er nog een plek waar je écht vrij bent? Waar niet alles wat je zegt en doet wordt geregistreerd door apps, sensoren, overheid, camera's, computers? Kortom, de grenzen van het toelaatbare als het gaat om privacy.

Bij grensoverschrijdend gedrag laveren organisaties tussen overreageren en doofpot, vindt ze. Hoogste tijd voor een gulden middenweg. Hoe? Door onszelf te trainen in het voeren van ongemakkelijke gesprekken. Verder spraken we over de olifant in de kamer die eigenlijk in ons hoofd zit. En over dat ene feestje met de dansvloer en de playlist.

Ze is niet degene die de deuren intrapt, maar ze is wel degene die vervolgens het gesprek aangaat. Tenminste, zolang er ruimte is voor grijstinten. Woke is ze, en trots dat ze dat is. En ja, het mag wat haar betreft allemaal wel wat sneller.

Eigenlijk komt alles wat ze maakt voort uit wat er hapert of misgaat in haar eigen leven. De wil om dat te begrijpen én te veranderen. We bespreken haar nieuwe podcast over levenslessen. Ze deelt de levenswijsheden van haar vader, van haar moeder. Ze vertelt over denkverdriet en melancholie: 'een loep van verdriet'.

De plantaardige omwenteling, oftewel vlees en zuivel grotendeels plantaardig maken. En dat voor 2050. Hoe dat moet en hoe dat er uitziet, dat bespreken we. Daarnaast zijn manier van ondernemen: gewoon beginnen en er vanuit gaan dat het mislukt, dan valt het altijd mee. 

Eten is altijd betekenisvol, vindt ze. Het verbindt. En wat je eet, wat je niet eet, waar je eet, met wie je eet, het bepaalt wie je bent. Je identiteit. We spraken over het brood van haar moeder, over wat gezond eten nu echt is en over culinaire toeëigening.

We spraken over de verbindende kracht van muziek. Hoe competitie niet past binnen die muziek. Over de reis die ze aflegt, die zoektocht naar haar eigen stem. Over geloof, gospel, houvast en dankbaarheid.

Er zijn voldoende redenen om boosheid te voelen, maar ze heeft gemerkt dat het duurzamer én effectiever is om boosheid te omhulzen - is dat een woord? - met liefde. Verder spraken we over perspectieven, het wisselen daartussen en de grenzen ervan.

De Verenigde Staten verblijden, verrassen én verbijsteren hem nog altijd. We spreken over het vaste verloop van de culture wars, over de 'cover the zone with shit'-strategie. Herinneringen aan een camper vol dierbaren met James Taylor als soundtrack. En natuurlijk komen Op1 en de Charries ook nog even voorbij.