Drie jaar geleden schreef ze een boek waarin ze uitlegt waarom ze afstand neemt van de islam. Vervolgens veranderde haar hele leven. Ze verloor haar anonimiteit, haar veiligheid, haar huis en het contact met haar ouders. In haar nieuwste boek beschrijft ze de hoge prijs die ze betaalde voor die nieuwe vrijheid, die minder vrij was dan ze dacht. Hoe boosheid verandert in verdriet. En hoe je nieuwe antwoorden vindt op levensvragen: 'Ik heb het hiernamaals ingeleverd.'

'Ik kan ook gewoon gaan tennissen', dacht ze nadat ze filosoof werd en ontdekte dat ze toch geen antwoord kreeg op de existentiële vragen. We spreken over de hoge verwachtingen die ze altijd heeft, en over taboes: zeggen dat je kinderen gewoon niet leuk vindt, dat je vakanties ingewikkeld vindt en dat je een nieuwe hond neemt, een dag nadat je vorige is doodgegaan.

Ze loopt niet meer over eieren, ze zijn inmiddels allemaal gebroken. Dus mag iedereen weten hoe ze over racisme denkt, over diversiteit en over Gaza. Bovendien, ze gelooft niet in de cancelcultuur. Die man met die snor roept nog steeds wat hij wil. We spreken over Curaçao en haar podcast over de moord op Helmin Wiels. En over Op 1, 'een jas die niet lekker zat'.

Hij wil eerlijk zijn over het geloof en vindt dat meer mensen dat zouden moeten doen. Dus lees je in zijn biografie over zijn worstelingen, zijn twijfels en legt hij uit waarom hij het geloof soms sektarisch en manipulatief vindt. Het leidde ertoe dat hij  wordt omarmd door niet-gelovigen en bekritiseerd door gelovigen, een plek waar hij zich vrijer voelt dan ooit.

Hij kijkt met dezelfde blik de wereld in - ironisch en empathisch - maar het resulteert niet meer in sketches, maar in foto's. We spreken over zijn straatfotografie, de kracht van de mismatch. En over humor en stereotyperingen: kan dat eigenlijk nog anno 2024?

Pieter Post was zijn held toen hij klein was. Iedereen bijpraten, nieuws brengen, verhalen vertellen. Hij doet het nu op de radio, in podcasts en op X. En hij heeft een fascinatie voor mensen die groot durven te dromen, alles bereiken en vervolgens weer naar beneden vallen. We spreken over zijn vader, over het songfestival en natuurlijk over Lee Harvey Oswald. En jawel er is karaoke ik herhaal er is karaoke!

Jasmine Sendar kun je ontwerper, presentatrice, actrice, podcastmaker, danser of zanger noemen. Zelf wordt ze liever niet in een hokje geplaatst. Een multitalent is ze zeker. Sinds deze maand presenteert ze ook nog eens The Morning Show op NPO BLEND, samen met cohost Q-Bah.

Ayoub Louihrani is een true fellah, een echte boer, zoals hij zichzelf noemt. Hij wilde iets doen wat niemand anders deed, en zo kwam hij in het agrarische vak terecht. Dieren verzorgen is het mooiste en dankbaarste wat er is, vindt hij. Zijn doel is duidelijk: een eigen melkveeboerderij. Een gesprek over de vrijheid die het boerenbestaan je oplevert, wat pesten hem heeft opgeleveerd en hoe je tussen culturen zweeft en je toch thuis kunt voelen.

Ayla Çekin Satijn gebruikte het Turkse deel van haar naam lang niet. Op advies van haar ouders - om discriminatie uit de weg te gaan. Maar maakt ze zich als Turks-Nederlandse lesbische vrouw hard tegen stereotyperende rollen van Turkse vrouwen in films en tv-series. Ze debuteerde ze als regisseur met Beș en nu staat ze met haar korte film Yildiz op het CineSud van festival Cannes. 

Rangel Silaev werd op zijn vijfde verliefd op het pianospel en op zijn tiende begon hij - als jongste leerling ooit - op het conservatorium in Tilburg. Hij werkt samen met grote artiesten maar wilde ook zijn eigen neoklassieke nummers schrijven. Zijn eerste eigen album is sinds vorig jaar een feit en eind april betoverde hij het publiek in TivoliVredenburg met zijn pianospel. Voor zijn werk heeft hij al 4 Platina Platen en 12 Gouden Platen gekregen. Hij is nog maar 24 jaar maar lijkt alles al bereikt te hebben, of droomt hij nog ergens van?