- แทนไท ประเสริฐกุล -

มีหนังลึกลับหลายเรื่อง (Cabin in the Wood, The Visit, ฯลฯ) ที่ผมเดินเข้าโรงไปดูแบบไม่รู้อะไรล่วงหน้าเลย แล้วออกจากโรงมาแบบยิ้มแฉ่งสนุกสะใจมาก Get Out นี่ก็ถือเป็นหนึ่งในนั้น

แทนที่จะเชียร์โดยการบอกพล็อต ผมให้ adjectives ละกันฮะ มันเป็นหนังแนวตื่นเต้น น่ากลัว ระทึกขวัญ ฮา หลุดโลก เสียดสี ตรีเอทีฟ และสะใจมาก ใครชอบแนวประมาณนี้เชิญชวนเลยครับ และดูจบแล้วอย่าลืมมาฟังรีวิวของ MovieCast กันนะ ^ ^ เราสปอยตั้งแต่ต้นๆ เลยจ้ะ แต่มีคำเตือนบอกล่วงหน้าก่อน

-เพิ่มเติมประเด็นสังคม และสัญลักษณ์แฝงในหนัง (มีสปอยเล็กน้อย)- 

ใน MovieCast ซึ่งอัดหลังดูเสร็จหมาดๆ ระบายอารมณ์ตื่นเต้นชอบใจไปหมดแล้ว แต่ตกการถกประเด็นซีเรียสที่หนังต้องการสื่อแบบเสียดสี นั่นก็คือเรื่องเหยียดสีผิว ซึ่งไม่ใช่เหยียดธรรมดาแบบสไตล์นาซี หรือคนขาวเกลียดคนดำทั่วไป แต่เป็นการเหยียดแบบ white liberal racism คือคนขาวที่รู้สึกว่าตัวเองเปิดกว้างเป็นเพื่อนกับคนดำได้สบาย แต่เวลาพูดคุยด้วยกลับไม่เคยมองข้ามสีผิวเลย เช่น พอคนดำจะคุยสรรพเพเหระธรรมดา ก็ต้องถูกดึงกลับมาให้คุยเรื่อง เอ๊ะ คนดำนี่เล่นกีฬาเก่งเนาะ คนดำนี่เรื่องบนเตียงสุดยอดใช่มะ ฮิตเลอร์นี่โง่เนอะ โอบามาสุดยอด บลา บลา ฯลฯ ซึ่งมันทำให้คนผิวดำที่อยู่ในวงสนทนานั้นอึดอัดมาก และไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ หนังนอกจากจะสื่อผ่านบทพูดที่เขียนได้อย่างเจ็บแสบแล้ว ยังมีอุปมาภาพตอนที่พระเอก (คริส) จมดิ่งลงใต้พื้นระหว่างถูกสะกดจิต เหมือนตัวตนที่แท้จริงของเขาถูกกดไว้ อึดอัดตะเกียกตะกาย โดยไม่มีใครรับรู้เลย

แม้หนังจะสื่อประสบการณ์คนผิวดำในอเมริกาให้คนเอเซียอย่างผมเข้าใจได้อย่างไม่ยาก แต่ขณะเดียวกัน เราก็สามารถแทนสีผิวในหนังด้วยอย่างอื่น แล้วดึงมาให้ใกล้ตัวขึ้นได้อีก เช่น ลองนึกถึงการกินข้าวกับกลุ่มคนไม่สนิท กี่ครั้งที่เราต้องกลายเป็นตัวแทนของอะไรสักอย่าง แล้วเจอคอมเม้นหรือคำถามผิวเผินที่ใจจริงแล้วเราไม่อยากคุยเรื่องนั้นเลย เช่น กรณีผม พอคนรู้ว่าเป็นลูกคุณเสกสรรค์ จิระนันท์ หลายครั้งก็เจอถามเรื่องความเห็นการเมือง พอคนรู้ว่าเรียนวิทย์ก็จะมาถาม ผีมีจริงมั้ย ไอ้นั่นไอ้นี่กินแล้วเป็นมะเร็งมั้ย ฯลฯ ซึ่งทั้งหมดนี้พอจะตอบแบบซีเรียสก็ไม่มีใครรับฟังจริงจังเลย เราก็ได้แต่สวมยิ้มค้างไว้ แล้วปล่อยให้ตัวตนที่แท้จริงจมดิ่งสู่ห้วงความมืดต่อไป คาดว่าหลายคนก็อาจจะเคยเจอประสบการณ์เช่นนี้ในแบบของตัวเอง