Grażyna rozmawia z doktor Magdaleną Kornik.

Transcript on the official website:

https://polskizgrazyna.com/2020/01/21/69-gdzie-jest-tom/

www.polskizgrazyna.com

Tom chce poprosić Grażynę o rękę, ale ma dylemat...Babcia Zosia ma dla niego radę.

Grażyna: Halo?

Tom: Halo? Tak? Halo???

G: Kochanie, gdzie jesteś???

T: Jestem jeszcze na lotnisku. Mamy opóźniony lot.

G: Ach..

T: W Londynie jest fatalna pogoda. Już się odprawiłem i kupiłem parę drobiazgów w sklepie wolnocłowym.

G: Tom, nie trzeba! Bardzo się denerwowałam. Nie wiedziałam, czy już jesteś w Krakowie…Wiesz może o której wylatujesz?

T: Za około cztery godziny…

G: Cztery godziny??? Chyba żartujesz! To znaczy, że będziesz w Krakowie około drugiej nad ranem.

T:  No, niestety tak…

G: Wiesz, co? Wyślę szefowi esemesa, że biorę jutro wolne. Daj mi znać, kiedy samolot wyląduje a ja przyjadę od razu.

T: Nie Skarbie, nie ma sensu. Wezmę taksówkę. Spotkamy się, kiedy skończysz pracę.

G: Tom, nie ma mowy. Tęskniłam za tobą. Nie było cię trzy tygodnie, nie będę czekać do jutra. Muszę cię zobaczyć!

T: O, naprawdę weźmiesz wolne? Dla mnie???

G: Jasne! Przyjadę po ciebie na lotnisko, zabiorę cię do domu a jutro spotkamy się na Rynku. Zabieram cię na śniadanie.

T: Grażynko, może tym razem zostaniesz u mnie? Ja zrobię śniadanie do łóżka…

G: Tom!!!

T: Okej, okej…Napiszę, jak będę wiedzieć, o której dokładnie jest lot.

G: Dobrze, będę czekać.

T: Kocham cię jak wariat!

G: Ja też! Pa!

T: Pa!

Vocabulary and phrases on: www.polskizgrazyna.com

No pięknie! Miała być tylko "chwilka", piętnaście minut, nie więcej... Matylda powiedziała, że idzie do sklepu kupić pampersy, zostałam z Natalką i proszę.. Nie wiem, co robić! Moja bratanica bez przerwy płacze, kiedy jest ze mną. Mała terrorystka, no co ja robię źle?? Ciiii, no co się dzieje? Co się dzieje? Ojojojoj...... Może chcesz grzechotkę? Nie? Może pójdziesz do łóżeczka? Chodź do łóżeczka... Nie? A do wózka? Nie? Ojojojojoj, ciiiiii... Ha! Cisza. Muzyka dla moich uszu, nareszcie!!! Matylda będzie tutaj przez tydzień, bo musi załatwić ważne sprawy, a ja obiecałam, że pomogę i zostanę z Natalką. Mała jest słodka - piękna, malutka, cudowna...ale ma głos, jak dzwon i chyba będzie piosenkarką. Ja nie wiem, jak oni to robią - pieluchy, pampersy, spacery, wstawanie w nocy. Dwieście razy! Matylda jest młodą mamą i radzi sobie znakomicie. Robi wszystko: chodzi na spacery, karmi piersią, zmienia pieluchy. Ja jestem tylko ciocią i w ogóle sobie nie radzę. Tobiasz, jako świeżo upieczony ojciec też jest wspaniały. Jeszcze kiedy Matylda była w ciąży wymalował pokój dziecięcy, przygotował wszystko: wózek, łóżeczko, zabawki, grzechotki...Oni są naprawdę wspaniałymi rodzicami.

O nie! O, kochana, co się stało???

- Jaki śliczny! Jaki przepiękny! Malutki…

- Tak…Ma na imię Szmaragd.

- Jak? Szmaragd…? Nie podoba mi się! Jak "koszmar”! Nie podoba mi się!

- Ale przecież dziadek i ty macie szmaragdowe gody, kociak ma zielone oczka…

- Nie, Grażynko, w ogóle mi się nie podoba Szmaragd…

- Ok.. Czy możesz mi powiedzieć jak chcesz go nazwać?

- Groszek!

- Groszek??? Jak zielony groszek, taki do sałatki?

- No tak, przecież on ma oczy jak dwa groszki!!!

- No dobrze, Twój kociak, Twoja decyzja.

- No mój kociak…Grażynko, czy możesz mi przynieść trochę mleka? On jest na pewno głodny…

-  Oczywiście, ale…Na pewno nie jest głodny!

- Jest, jest! Sama skóra i kości. Biedny niemowlak. Muszę go wykąpać i owinąć…

- Musimy kupić piasek.

-  Mam piasek. W kuchni. Grażynko, czy możesz mi dać numer telefonu do dobrego weterynarza?

- Ja zabieram Mumka do pana doktora Nowaka.

-  A gdzie jest klinika?

- Na ulicy Stonogi 15.

- Stonogi, Stonogi…To jest niedaleko szpitala, tak?

- Tak, dokładnie.Niedaleko szpitala…

- Jutro ja i Groszek pojedziemy do pana doktora Nowaka do kliniki weterynaryjnej.

- Ale przecież Groszek jest zdrowy.

- A skąd ty wiesz, że zdrowy? Może chory??? Pamiętasz Humora? To była jedna minuta i              koniec!

- Ale Humor był już stary…

- Grażynko!!! Ja cię bardzo proszę!!!

- O…Przepraszam….

- Groszek, Groszek, ti ti ti!!!

— Tak, słucham?

— Dzień dobry. Ja dzwonię w sprawie ogłoszenia, chodzi o kotka…Czy to jeszcze aktualne?

— No…Aktualne, aktualne, ale wie pani…Został nam ostatni kotek, także musi się pani szybko zdecydować.

— To ja się decyduję, tak! Kiedy można do państwa przyjechać?

— O osiemnastej dzisiaj wieczorem, jeśli pani odpowiada. Mój mąż już będzie w domu. Zapraszam.

— Dobrze. Czy mogę prosić o adres?

— Tak, ulica Brzęczyszczykiewiczowa 148/16.

— Brzę-czy-szczy-kie-wi-czo-wa 148 przez 16, godzina osiemnasta, będę na pewno!

— Dobrze, kotek kosztuje sto złotych i jest zaszczepiony.

— Dobrze, czy coś jeszcze muszę przynieść?

— Tylko cieplutki kocyk, żeby zawinąć kotka. Koszyczek dostanie pani od nas gratis.

— O, dziękuję bardzo! Kotek jest prezentem dla babci na szmaragdową rocznicę ślubu.

— O, to wspaniale się składa, bo kotek ma piękne, zielone oczy.

–Naprawdę??? Babcia będzie zachwycona!

– Powinien się wabić Szmaragd…

— Ma pani rację! To jest bardzo dobre imię. Poprzedni kot wabił się Humor, a ten będzie wabić się Szmaragd.

— Acha… Czekam na panią w takim razie o osiemnastej. Do zobaczenia.

— Dziękuję bardzo i do zobaczenia!

O! Matylda dzwoni…

-Halo? Cześć!

– Cześć Grażynko. Nie przeszkadzam?

– Nie przeszkadzasz! Właśnie weszłam do domu. Mów, jak się czujesz?

– Ogólnie wszystko jest OK, ale cały czas jest mi niedobrze i często czuję się fatalnie…

– O jejku. To ponoć normalne w ciąży. Słyszałam, że na nudności pomaga herbata z mięty oraz imbir.

– Grażynko…Herbatki z mięty mam już po dziurki w nosie. Piję miętę, wącham miętę i za niedługo zamienię się w miętę.

– Biedactwo! A byłaś u lekarza?

– No oczywiście! Chodzę na regularne kontrole, na testy, odżywiam się dobrze i  zawsze słyszę jedno i to samo.

– Chyba wiem co: „że to minie”, „że to normalne”…

– No otóż to! Dokładnie.

– Hm… Wygląda na to, że po prostu fatalnie znosisz ciążę.

– No tak, tak. Wiesz, jak to jest… Te nudności…

– Właśnie nie wiem „jak to jest”, bo przecież nigdy nie byłam w ciąży. Muszę przylecieć do Walii i mocno cię przytulić.

– O tak! Planujesz nas odwiedzić?

– No sęk w tym, że właśnie nie wiem. Tom leci za miesiąc do rodziców, bo mają perłową rocznicę ślubu. Teoretycznie moglibyśmy lecieć razem, ale w praktyce chyba nie dostanę urlopu. Mam w pracy ważny kurs pierwszej pomocy.

– I nie możesz go przełożyć?

– Nie sądzę. To naprawdę ważny kurs i w dodatku jest obowiązkowy!

– I akurat za miesiąc…

– No co za pech, popatrz!

– Grażynko, a perłowa rocznica to ile lat po ślubie?

– Trzydzieści! I wyobraź sobie, że tato Toma, Martin, kupił swojej żonie prawdziwe perłowe kolczyki!

– Żartujesz!? Jaki wspaniały pomysł!

– Prawda? Ale to nic! Za niedługo dziadek Leon i babcia Zofia będą obchodzić szmaragdowe gody!

– Szmaragdowe gody? To ile lat razem?

– Pięćdziesiąt pięć!

– Grażynko, a kiedy dokładnie jest ich rocznica?

– Dwudziestego kwietnia.

– Musimy coś zorganizować…

– To prawda.

– Grażynko, przepraszam cię, muszę lecieć. Jest mi niedobrze!!!

– Ojej, OK. Pa!!!

– Babciu, tak mi przykro…Co się dokładnie stało?

– Byłam na zakupach i wróciłam do domu. Patrzę, a kot się nie rusza…

– O, babciu… Ale Humor był już stary!

– Jak możesz tak powiedzieć??? Humor nie był stary.

– No miałam na myśli to, że miał długie i cudowne życie razem z Tobą i dziadkiem Leonem.

– Dziadek go nawet nie karmił!

– Miał długie i cudowne życie z Tobą, tak?

– Mój Humorek…Kochany…

– O babciu…

– Nie chcę żyć! Nie chcę żyć!

– Nie mów tak… Kochana! Pojedziemy i kupimy nowego kotka.

– Jesteś bez serca, ja nie chcę nowego kotka. Ja chcę Humorka. On leży tu sztywny, a Ty mówisz o nowym kocie!!!

– Bo chcę, żebyś przestała płakać. Może zrobimy jutro prawdziwy koci pogrzeb? Powspominamy Humorka i zakopiemy go… w ogródku.

– Ale gdzie dokładnie. Nie wiem, w ogródku? Gdzie?

– Może tam pod tą piękną czerwoną różą..Zawsze tam siedzisz, lubisz czytać książki.

– Tak…

– To jest Twoje ulubione miejsce. Może zakopiemy go pod różą?

– Dobrze, to zakopiemy go pod różą….

– Oj oj oj… Gdzie są chusteczki?

– Tutaj… A dziadek Leon to w ogóle się nie przejął, tylko poszedł na szachy…

– Na pewno się przejął, ale wiesz jaki on jest – chodzi na szachy zawsze wtedy, kiedy nie umie poradzić sobie ze sytuacją.

– To był taki kochany kot!

– To był wspaniały kot…

– Wspaniały!

– To był cudowny kot…

– Tak, cudowny!

– Wyjątkowy!

– Wyjątkowy, tak!

– Mam będzie za piętnaście minut a wieczorem przyjedzie też Tom. Nie możesz zostać teraz sama.

– Muszę zdjąć obróżkę i dzwoneczek na pamiątkę.

– Dobrze. Ja to zrobię a ty poczekać tutaj na mamę, dobrze?

Kiedy mieszkała z nami Jola, Wielkanoc zawsze spędzaliśmy razem. Ja, Leon i nasza córka. Kiedy Jola wygrała pierwszy konkurs pianistyczny miała tylko 19 lat. Zaczęła koncertować. Potem urodził się Tobiasz i Jola przestała koncertować. Miała przerwę, aż 4 lata! Tobiasz uwielbiał fortepian! Wszyscy myśleliśmy, że zostanie pianistą, jak Jola, ale nie.  Tobiasz wybrał fotografię. Pamiętam tę Wielkanoc 40 lat temu, kiedy Tobiasz miał roczek. Był słodki, wyglądał jak kurczak. Miał żółty wózek i żółty smoczek. Dzisiaj jest wyjątkowy dzień. Rano Tobiasz i Matylda zadzwonili i powiedzieli, że będą rodzicami. Spodziewaja się dziecka. Jestem przeszczęśliwa. Będę prababcią. Pamiętam jak dziś, kiedy Tobiasz był mały. A teraz? Już niedługo zostanie tatą. Jak ten czas leci!!!