Najpierw była wspólna pasja, potem miłość. Dorota i Wojtek Nowakowscy stanowią tandem doskonały w domu i na planie filmowym.

Ona – jako operatorka obrazu – bierze udział w prestiżowych projektach telewizyjnych realizowanych na całym świecie. On – dowodzi rodzinną firmą producencką i…strzeże swojej żony. Oboje kochają życie: jego kolory i smaki.

Fot. Katarzyna Ramlo

W Ośrodku Brama Grodzka Teatr NN od blisko 30 latrealizowany jest program Historia Mówiona. Polega on na rejestrowaniu, opracowywaniu oraz upowszechnianiu relacji mówionych dotyczących Lublina i Lubelszczyzny od dwudziestolecia międzywojennego do czasów współczesnych.  Pomysł zrodził się w głowie dyrektora Tomasza Pietrasiewicza w II połowie lat 90-tych, kiedy zainteresował się społecznością żydowską Lublina, którazniknęła z pejzażu miasta w czasie Holocaustu i po wojnie została wymazana z pamięci ludzi. Wizyta w Ośrodku, kobiety uratowanej przez polską rodzinę, potempo wojnie mieszkającej w Bramie Grodzkiej była inspiracją do utrwalania wspomnień mieszkańców miasta. O tamtych pionierskich czasach, kiedy nie było Internetu, z którego można było czerpać wiadomości, sprzęt nagrywający byłdrogi i słabej jakości, nie było źródeł pisanych, z których można było dowiedzieć się jak pracuje się nad relacjami osób nagrywanych w ramach programu historia mówiona, opowiadają byli i obecni pracownicy Ośrodka. Mówią o swojej pracy, ale też pasji, spotkaniach ze świadkami historii, z których wielu już dzisiaj nie żyje. Ale dzięki ich pracy głos i wspomnienia ocalały. To pierwsze część opowieści o HM dotycząca lat 1997 -2005.

Miejsce zbrodni i występku zamiast miasta ogrodu. Kośminek przez jednych zwany trójkątem bermudzkim przez innych dzielnicą cudów miał być wzorcową dzielnicą ogrodem, kolebką lubelskiej rewolucji przemysłowej w europejskim stylu. Miało być dobrze i pięknie, a wyszło jak zwykle. Odrapane kamieniczki, klocki domków jednorodzinnych, resztki po zakładach przemysłowych, w środku dzielnicy wielka płyta i deweloperski standard, który wciska się powoli od strony miasta. Lubelski Kośminek to opowieść o tej części świata, w której wszystko wychodzi trochę krzywo ,trochę na opak a jednak jest w tym i urok i miejska legenda, która wkrada się tam gdzie dostępu nie maja urbaniści.

Czym jest Szlak Renesansu Lubelskiego? Szczególnie w wakacje warto zajrzeć do poszczególnych zabytków na jego trasie (renesanslubelski.pl). Wraz z regionalistką i pisarką Ewą Leśniewską udamy się do kościoła p.w. Św. Marii Magdaleny w Łęcznej. Ale Szlak tworzy ponad 40 zabytków. Opowie o tym Dorota Lachowska, dyrektor Biura Lubelskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej.

To chyba była miłość od pierwszego wejrzenia, ona miała 17 lat, on 34. Ślub odbył się kilka miesięcy po pierwszym spotkanie w Krakowie w 1880 roku. Jan i Maria Kleniewscy osiedli w Kluczkowicach i trudno przecenić rolę, jaką odegrali w rozwoju regionu. Powstały cukrownie, kolejka wąskotorowa i zakłady przetwórcze.

Maria niestrudzenie prowadziła kursy, szkolenia i naukę dla kobiet. Pierwsza wprowadziła też, na wzór szwedzki, wychowanie fizyczne do programu nauczania. Założyła liczne stowarzyszenia i organizacje kobiece, które nie tylko gromadziła kobiety z różnych warstw społecznych, ale też wszystkim dawały poczucie niezależności.

Covidowa artystka - mówi o sobie pani Halina. Do rysunku, do malowania wróciła po blisko 60 latach. Ołówka i pędzla w ręku nie trzymała od lat szkolnych. Podczas pandemii i przymusowego siedzenia w czterech ścianach obejrzała film o tym, jak malować. Pierwsze były plakatówki, teraz pastele na tekturze.

Pani Halina maluje kwiaty, bo - jak mówi - to daje jej ukojenie. Zawodowo była nauczycielką fizyki, pracowała też z dziećmi niepełnosprawnymi, ale pasji w jej życiu jest dużo więcej.

Dorota Ozimek i Luiza Fijałkowska tworzą fundację, w której słowo "sztuka" odmienia się przez wszystkie przypadki. Ich fundacja jest organizacją pozarządową. Działa na rzecz propagowania kultury i sztuki. Jest ciekawym punktem na mapie Lublina. Wszystko zaczęło się od marzenia o realizowaniu swoich pasji.

W audycji wystąpili: Luiza Fijałkowska i Dorota Ozimek - prezeski Fundacji "Szpilka", dr Małgorzata Michalska-Nakonieczna - prorektor Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Administracji w Lublinie, Piotr Kurek - prowadzący spacery ulicami Lublina, a także uczęszczający na lekcje rysunku i malarstwa: Agnieszka, Joanna, Magda, Małgorzata i Paweł. Szczekaniem dopowiadał treści Karmelek.

fot.MM

Na początku lutego 1941 roku do Lasku Bogucińskiego w gminie Garbów przyjechała ciężarówkami grupa ludzieskortowana przez Niemców i wykopała w lesie dół. Tego samego dnia lub następnego przywieziono tam kilkanaście skrzyń. Po jakimś czasie miejscowi odkryli, że były to zwłoki nieznanych wówczas ofiar. Po wojnie wyszło na jaw, że byli toczłonkowie ruchu oporu aresztowani w Lublinie i zamordowani w więzieniu na Zamku lubelskim. Od lat tym wydarzeniem interesują się państwo Krzysztof i Jadwiga Flisiakowie z Bogucina a prokuratura IPN w Lublinie prowadzi śledztwo.  Jakie były kulisy tej sprawy, co udało sięwyjaśnić a czego nie, jakie wiążą się z tym wydarzeniem tajemnice? O tym wszystkim w reportażu.

Nowe życie, nowy ja, nowa dieta, nowe miejsce i ciągle ta sama żona - różne są sposoby na naprawę własnego życia.  Maciej Maciejewski przyjechał na  Islandię w kluczowym momencie życia . Chodziło o to, by uratować siebie przed samym sobą i rozpocząć wszystko od nowa ale z osobami, które się kocha. w miejscu, które z niczym się nie kojarzy. Þetta reddast - czyli wszystko będzie dobrze to islandzkie powiedzenie, które kończy wiele tamtejszych opowieści i legend, stało się jego życiowym mottem.

Realizacja Piotr Król. Muzyka Artur Giordano. Fragmenty bloga Macieja Maciejewskiego https://moveyourass.pl/ czyta Robert Brzozowiec. Zdjęcie pochodzi z bloga Macieje Maciejewskiego

Artysta malarz Piotr Łucjan jest uczniem Jerzego Nowosielskiego. Od początku inwazji Rosji na Ukrainie portretuje poległych Ukraińców z Drohobycza, z którego pochodził Bruno Schulz zabity przez hitlerowców w czasie II wojny. Maluje też kobiety, które uciekły z ogarniętej wojną Ukrainy do Polski wraz ze swoimi dziećmi. Manifestuje w ten sposób swój sprzeciw wobec wojny i zabijania ludzi.Fot. Obraz Piotra Łucjana Matka Boska Charkowska